Να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός... Ο Γιάννης Αγγελάκας στη Ρόδο.

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι επίσης και ο τίτλος αυτού του τραγουδιού από τις Τρύπες
 (ήμουν σε εκείνη τη συναυλία νομίζω ).  Ενώ το "επίσημο" συναυλιακό σύνθημα (ήταν για τις Τρύπες και) είναι για τον Αγγελάκα η φράση "Ω, είν' ωραία στο Παράδεισο" (από το ομώνυμο τραγούδι), εγώ έχω τη συνήθεια σε κάθε συναυλία να "ζητάω" αυτό. Στην αρχή, γιατί ήταν ένα από τα περισσότερο αγαπημένα μου τραγούδια. Έπειτα, όταν ξεπέρασα κάποιες δύσκολες καταστάσεις, συνήθιζα να το ζητάω σαν σύμβολο ότι είχα αντέξει. Και τελευταία, για τελείως διαφορετικούς λόγους... Γιατί, βλέπετε, όταν διαλύθηκαν οι "Τρύπες", ο Αγγελάκας προσπάθησε να αυτονομηθεί από το παρελθόν του, άλλαξε τον ήχο του και δεν έπαιζε τίποτα από τα παλιά, με αποτέλεσμα να αισθανθούμε "προδομένοι" όλοι οι παραδοσιακοί ακροατές του... Τα χρόνια, όμως, πέρασαν , ο Αγγελάκας συμφιλιώθηκε με το παρελθόν του και εμείς με το παρόν του... Και πλέον, το σύνθημα "Να μαι πάλι εδώ ζωντανός" δηλώνει ότι εκείνη η σπίθα που ανάβαμε , καλλιτέχνης και κοινό, παλιά (στο Αν, στο Ρόδον, στο Λυκαβηττό και αλλού) υπάρχει ακόμα. Άντεξε στο χρόνο και στην αλλαγή...
Βέβαια το γεγονός ότι εγώ ζητάω το τραγούδι, δεν σημαίνει ότι αυτός το παίζει κιόλας... Και το ίδιο (δεν) έγινε και την Παρασκευή 11 Μαρτίου, όταν, με την συνοδεία του Ντίνου Σαδίκη , εμφανίστηκε στο Κολοράντο, στη Ρόδο.  Η σπίθα όμως που προανέφερα ήταν εκεί.... Αυτή τη φορά δεν κατέστη δυνατό να "υποκλέψω" ευκρινώς το πρόγραμμα  της συναυλίας και έτσι ήμασταν έτοιμοι για όλα, όταν οι καλλιτέχνες ανέβηκαν στη σκηνή περίπου στις 23.30.

Και η αδημονία μας δεν διαψεύστηκε . Για τις επόμενες δυόμιση ώρες ο συναυλιακός χώρος κατακλύστηκε από τον, γνωστό πια,  ρεμπετοτζαζορόκ ήχο του Αγγελάκα και  ένα πλούσιο ρεπερτόριο που ξεκίνησε με Βαμβακάρη  και  περιελάμβανε κομμάτια από τους προσωπικούς δίσκους του Αγγελάκα (με τον  Βελλιώτη και τους Επισκέπτες) και τη συνεργασία του με το Θανάση,  τραγούδια του Σαδίκη (από τον προσωπικό του δίσκο και τους Εν πλω) και , αλληλούια και ωσαννά, από τις Τρύπες. Και αφού η  φαινομενικά υποτονική και υποδόρια εκρηκτική "Δεσποινίδα ουτοπία " άναψε το φιτίλι,  η βραδιά κορυφώθηκε με  το πολυαγαπημένο και εμβληματικό πια
"Ο χαμένος τα παίρνει όλα"  (το οποίο δεν καταφέραμε να ηχογραφήσουμε ολόκληρο για τεχνικούς λόγους.... Γέμισε η κάρτα μνήμης...).
Είχε πάει η ώρα δύο πια, όταν τέλειωσε η συναυλία και αποχωρήσαμε,  γνωρίζοντας ότι ήμασταν -  και πάλι-  ακόμα εδώ. Ζωντανοί. Και έχοντας μαζί μας κάθε πολύτιμο  πετράδι που βρήκαμε στο δρόμο...
Και σιγά μην κλάψουμε...