Αλαντίν, οι γρίφοι σου τελειώνουν...

Ο Αλαντίν με τον ιδρώτα του προσώπου και τη βοήθεια του λυχναριού του και του τζινιού [sic]
που έκρυβε μέσα - και που δεν ξέρουμε αν ήταν όσο απολαυστικός ήταν ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, όταν το υποδυόταν φωνητικά- διέθεσε τις τρεις ευχές  που του αναλογούσαν για να σουλουπώσει το πεπρωμένο του και να κερδίσει την καρδιά της πριγκίπισσας Γιασμίν. Αν και από μικρή αναρωτιόμουν πώς και δε σκέφτηκε η τελευταία από τρεις ευχές του να είναι " Θα ΄θελα να μπορώ να κάνω αμέτρητες ευχές στο μέλλον", κατάλαβα με τον καιρό πως δεν τον ένοιαζε η άμεση ικανοποίησή του (αν και αυτήν την φρόντισε πλήρως εξασφαλίζοντας και έρωτα και πλούτη) αλλά η υστεροφημία του. 

Γι' αυτό και, πιθανότατα, ευχήθηκε να τον θυμούνται οι άνθρωποι για πολλά-πολλά-πολλά χρόνια. Καταρχάς, τον ανα-γιγνώσκουν όσοι πιάνουν στα χέρια τους τις 'Χίλιες και Μία Νύχτες', αφού "Ο Αλαντίν και το Λυχνάρι" έγινε μία από τις βασικές παραμυθικές αφηγήσεις οι οποίες συμπεριλήφθηκαν στην αραβική συλλογή,  όπου η Σεχραζάτ επινοεί διάφορες ευφάνταστες ιστορίες για να κρατήσει ξύπνιο και να γοητεύσει τον σουλτάνο Σαχριάρ.Επιπλέον, ειδικά για το ελληνικό κοινό, ο Αλαντίν έτυχε ιδιαίτερης αντιμετώπισης γιατί.. οκ, όσο είμαστε παιδιά, ας παραδεχτούμε ότι βλέπαμε τη μεταγλωτισμένη σειρά κινουμένων σχεδίων  . Αλλά όταν μεγαλώσαμε και καταλάβαμε πως η ζωή δεν είναι τόσο εύκολη όσο το να τρίβεις ένα λυχνάρι και να περιμένεις από μαγικά τζίνι να πραγματοποιήσουν τα θέλω σου, κινδυνέψαμε να γίνουμε αρκούντως ρεαλιστές και να πιστέψουμε ότι έχουν τελειώσει οι ευχές μας. Κάτι τέτοιες δύσκολες στιγμές είναι που σιγοψιθυρίζουμε το τραγούδι των Όναρ (σε μουσική και στίχους του Λευτέρη Πλιάτσικα)   Ωστόσο, όπως τελικά αποκαλύπτουν οι στίχοι του τραγουδιού, σιγά μην απαρνηθούμε το παραμύθι... Έτσι κι αλλιώς, το ίδιο το όνομα του συγκροτήματος είναι ένα ομηρικό ουσιαστικό, το 'όναρ'  [ελλειπτικό, μια που η γενική και η δοτική δεν απαντούν και συμπληρώνουν από το πιο ομαλό (;) όνειρον: ονείρατος, ονείρατι], που μας προτρέπει να συνεχίζουμε αδιάκοπα το όνειρο.

Το όνειρο και ο Αλαντίν διαπλέκονται ακόμα πιο έντονα και μαγικά στο ποίημα του Νίκου Καββαδία: "Ο Λύχνος του Αλαδδίνου", το οποίο έχει μελοποιηθεί από τον Θάνο Μικρούτσικο και το ακούμε εδώ από τους Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα.  Το βασικό... αξεσουάρ του Αλαντίν εμπνέει τον ποιητή με την ταξιδιάρα ψυχή (και ζωή), πιθανώς επειδή το λυχνάρι θα βοηθήσει να λυθούν οι ανεξήγητες γραφές: η λειτουργία του στο παραμύθι του Αλαντίν είναι να δείχνει τη διέξοδο στις δύσκολες στιγμές του ήρωα (εφόσον μέσα στο λυχνάρι είναι φυλακισμένο το τζίνι, επομένως, η γνώση) αλλά και η ίδια η λέξη - ο λύχνος-  συνδέεται με το λίκνο, το φως - άρα: την αποκάλυψη, τη μάθηση.

Κι όσον αφορά τους αναγνώστες του Καββαδία (εμάς) αν κάποια στιγμή λυγίσουμε και νομίζουμε πως τίποτα δεν είδαμε και πως αυτά που θεωρούσαμε μετάξια, έκρυβαν σκορπιούς, θα κρατήσουμε στοχαστικά (με το επίρρημα αυτό τονίζεται η σημασία του στοχασμού, της περισυλλογής, της βαθιάς σκέψης) και θα τρίψουμε τον "λύχνο του Αλλαδίνου", για να αποκαλύψουμε...  τι άραγε; ποιο ταξίδι; ποιο συναίσθημα; ποια γνώση; ποια νίκη; ποια εμπειρία; Δεν νομίζω ότι μπορώ να προβλέψω τις απαντήσεις... Ε δεν είμαι και το τζίνι του λυχναριού!