Κι αυτό ήταν μόνο ένα μικρό παράδειγμα της σημασίας που έδωσε στο γεγονός η ευρισκόμενη σε σύγχυση ελληνική κοινωνία της δεκαετίας του '80 που είχε μάθε να βλέπει τους Ευρωπαίους με δέος και, ως προς τα αθλητικά (αλλά βέβαια όχι μόνο εκεί), η αντίληψη που υπήρχε ήταν ότι η τιμητική ήττα ήταν το πεπρωμένο τον ελληνικών ομάδων και αθλητών και οι σποραδικές μικρές επιτυχίες αποδίδονταν στην τύχη και στο φιλότιμο.
Η νίκη στο Ευρωμπάσκετ λοιπόν (και η επικύρωσή της αξίας της ελληνικής ομάδας με την συμμετοχή στον τελικό του επόμενου Ευρωμπάσκετ ) που πέτυχαν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και η παρέα τους έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία και θρυμμάτισε τα εθνικά μας κόμπλεξ επιτρέποντας στη χώρα να απαγκιστρωθεί σε μεγάλο βαθμό από την ευρωλιγουρίαση που παραδοσιακά την χαρακτηρίζει. Ταυτόχρονα βέβαια, η επιτυχία αυτή και η αισιοδοξία που αυτή προκάλεσε, δικαιολογημένη και υπερβολική ταυτόχρονα, έγινε το μέσο για να κρυφτούν τα προβλήματα κάτω από το χαλί εν αναμονή των νέων εποχών που θα ερχότανε. Αυτή ακριβώς της αντινομία παρουσιάζει γλαφυρά και ξεκάθαρα το τραγουδάκι των Φατμέ "Είμαστε πια πρωταθλητές" που κυκλοφόρησε λίγο μετά. Δυστυχώς δεν βρήκα το βιντεοκλίπ στο οποίο αυτό κατά κύριο λόγο υπογραμμίζεται.
Βγαίνω μια βόλτα στην Αθήνακαι βλέπω φάτσες γελαστές
Θα ξανάρθει η ρουτίνα
και θα ξανάρθουνε βροχές
Θα ξανάρθει η ρουτίνα
μα κάτι άλλαξε από χτες
Είμαστε πια πρωταθλητές
έρχονται άλλες εποχές
έρχονται άλλες εποχές
είμαστε πια πρωταθλητές
Δεν ήταν μάγια και κατάρες, που δεν κερδίζαμε ποτέ
Ήμασταν πάντοτε παικτάρες, μα δεν αλλάζαμε μπαλιές
Ήμασταν πάντοτε ψυχάρες, μα δεν πιστεύαμε ποτέ
Είμαστε πια πρωταθλητές
έρχονται άλλες εποχές
έρχονται άλλες εποχές
είμαστε πια πρωταθλητές
Πιες απ’ το κύπελλο σαμπάνια, να τραγουδήσουμε αγκαλιά
για τη χαμένη περηφάνια, για τη χαμένη μας μαγκιά
για τη χαμένη περηφάνια, που θυμηθήκαμε ξανά
Είμαστε πια πρωταθλητές
έρχονται άλλες εποχές
έρχονται άλλες εποχές
είμαστε πια πρωταθλητές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου