Η Λίλή Ζωγράφου υπήρξε μια από τις καλύτερες νεότερες συγγραφίνες της Ελλάδας.
Με τα γραφτά και τα τον τρόπο ζωής της αγωνίστηκε για την προσωπική ελευθερία, τα δικαιώματα και την σεξουαλική απελευθέρωση των γυναικών, πάλεψε ενάντια στους Γερμανούς και στη Χούντα, φυλακίστηκε, βασανίστηκε και βιάστηκε. Κι υπήρξε κι ένας από τους παράγοντες που καθόρισαν την οπτική και τη στάση μου απέναντι στα πράγματα, μέσω του βιβλίου της "Επάγγελμα: Πόρνη" το οποίο διάβασα στην πρώιμη νεανική μου ηλικία.
Και κάποιον άλλον επηρέασε, ο οποίος είχε μάλιστα και την τύχη να την γνωρίσει και να την συναναστραφεί. Και με αφορμή τον θάνατό της της έγραψε ένα τραγούδι.
Πρόκειται για τον Μιλτιάδη Πασχαλίδη και την "Συβαρίτισσά" του. Ο τίτλος αναφορά στο ομώνυμο βιβλία της Ζωγράφου, το οποίο αποτελεί ένα είδος λογοτεχνικής αυτοβιογραφία της. Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο να πει πώς έγραψε το τραγούδι, το τσίμπησα από εδώ:
"Ο Μίλτος Πασχαλίδης, στο βιβλίο του “Αγύριστο Κεφάλι – Ο Άλκης Αλκαίος που γνώρισα” αφηγείται την ιστορία του τραγουδιού :«Με τη Λιλή Ζωγράφου αναπτύξαμε μια φιλική σχέση δύο χρόνια πριν τον θάνατό της. Παρακολουθούσε τους Χαΐνηδες, το συγκρότημα που είχαμε φτιάξει στην Κρήτη, και της άρεσαν πολύ τα τραγούδια μας. Επιζητούσε να κάνουμε παρέα. Περνούσαμε πολλές ώρες κουβεντιάζοντας και έμαθα πολλά για τη μυθιστορηματική ζωή της. Αυτά που έχει γράψει στα βιβλία της είναι ένα μικρό μόνο ποσοστό από εκείνα που έχει πραγματικά ζήσει. Κάποιο βράδυ ήμασταν σε ένα ρακάδικο στο Ηράκλειο και της τραγουδούσα τον «Ερωτόκριτο» με ένα μαντολίνο. Εκείνη έπινε ρακί και κάπνιζε κάτι slim τσιγάρα, βρίζοντας τον γιατρό της που της είχε απαγορέψει τα βαριά τσιγάρα και το βαρύ αλκοόλ. Έλεγε χαριτολογώντας: «Φαντάσου να μου κόψει και το sex». Ήταν κοντά στα ογδόντα…Την πήγα σπίτι της εκείνο το βράδυ, και το επόμενο πρωί μού τηλεφώνησε μια φίλη, γιατρός από το νοσοκομείο του Ηρακλείου, και με ρώτησε αν είχα δει τη Λιλή τελευταία. Της είπα πως την είχα δει το προηγούμενο βράδυ και ήταν πολύ καλά. Η Λιλή είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο με εγκεφαλικό. Ταράχτηκα πολύ, κάθισα και έγραψα το τραγούδι, και είναι από τις ελάχιστες φορές που δεν έχω αλλάξει ούτε λέξη από την πρώτη γραφή ενός τραγουδιού. Το τραγούδι δεν το άκουσε ποτέ, έφυγε μετά από δεκαπέντε μέρες. Εικάζω πως μπορεί να ήμουν ο τελευταίος που την είδε ζωντανή – εννοώ πριν το εγκεφαλικό».
Εγώ θα περιοριστώ να πω ότι εάν δεν υπάρχουν άνθρωποι σαν την Λιλή Ζωγράφου, έχουμε υποχρέωση να τους εφεύρουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου