"Πασχαλινή ιστορία"-της Αγγελικής από το Ε1 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου

 Κατά τη διάρκεια του Πάσχα και του κοροναϊού, στα πλαίσια της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, η Β΄Λυκείου του Μουσικού Σχολείου Ρόδου είχε να συνεξετάσει δυο διηγήματα, κοινό στοιχείο των  οποίων, πέρα από το πασχαλινό θέμα, ήταν οι χιουμοριστικές πινελιές. Το ένα ήταν "Ο Αλιβάνιστος" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και το άλλο η "Πασχαλινή Ιστορία" του Παντελή Καλιότσου. 

Και η Αγγελική με διέψευσε!  Διότι εξ αφορμής αυτών, έγραψε την δική της χιουμοριστική "Πασχαλινή ιστορία" και απέδειξε ότι είχα λάθος σε αυτό που είπα όταν παρουσίαζα την εργασία της στη Λογοτεχνία, ότι στο μέλλον, στα διαλείμματα της εργασίας ως γιατρός θα ασχολείται με την κριτική λογοτεχνικών κειμένων. Δικά της λογοτεχνικά κείμενα θα γράφει! Δικά της! 

Να, σαν αυτό.... 

Σπόιλερ ή ίσως όχι... 

Πασχαλινή ιστορία 

        Δεν είχε καλά καλά ξημερώσει, και ο βοσκός  στο κοπάδι. Θα μου πείτε, οι βοσκοί κάνουν τις δουλειές τους από νωρίς, αλλά σήμερα είναι μία διαφορετική μέρα.  Σήμερα, σύμφωνα με το έθιμο, σφάζουν αρνιά για να τα σουβλίσουν. Εδώ και μερικά χρόνια όμως, τα αρνιά κατάλαβαν τι παίζει. Και κάθε χρόνο ψάχνουν τρόπο να γλιτώσουν τον θάνατο. Μπορεί ο βοσκός να χρειάζεται ένα αρνί, αλλά κανένα από το κοπάδι δεν γνωρίζει ποιο θα είναι το θύμα.

  Για να μην τα πολυλογώ, τρέχει μες το άγχος ο βοσκός μας με το τσοπανόσκυλο να ξεκινήσουν την παρακολούθηση. Φτάνοντας κοντά στο κοπάδι, βρίσκουν ένα θάμνο και κρύβονται από πίσω.

-Και τώρα τι κάνουμε;, ψιθύρισε ο σκύλος.

-Περιμένουμε.

Κι έτσι έγινε. Πέρασαν ώρες ατελείωτες πίσω από τον θάμνο. Είχαν χρόνο για γύρο τάβλι, κάνα δυο τσιγάρα, ένα γρήγορο ύπνο. Ο βοσκός σηκώθηκε πρώτος, και κοιτώντας προς το κοπάδι με τα κυάλια του, είδε πως τα αρνιά έλειπαν. Ξύπνησε τον σκύλο και βάλθηκαν να τρέχουν μες το δάσος, το οποίο απλωνόταν μισό χιλιόμετρο μακριά απ’τον κάμπο.

-Δε μπορεί! Θα τα βρω! Μα δεν κάνεις και συ τη δουλειά σου!, νευριασμένος, φώναξε ο βοσκός στον σκύλο.

-Εσύ με τραβάς παντού...

Έψαξαν, φώναξαν, μάταια όμως γιατί, δεν βρήκαν τίποτα.

  Ήρθε το απόγευμα, και ο ήλιος ξεκίνησε να δύει από νωρίς. Απογοητευμένοι, αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω περνώντας για τελευταία φορά από τον κάμπο στον οποίο συνήθως βόσκουν τα καταζητούμενα ζωντανά. Φτάνοντας, ο σκύλος παρατήρησε πως ξύλινη πόρτα της αυλής δεν είχε κλείσει καλά. Θυμόταν πως εκείνος την είχε κλείσει καλά, βάζοντας από 3 κλειδαριές σε κάθε ένα από τα διαφορετικά ξύλα της πόρτας. Υποψιάστηκε πως κάτι τρέχει, αλλά αποφάσισε να μην μιλήσει, με τη σκέψη πως υπερβάλλει.

-Ε μωρέ, σκέφτηκε, μάλλον δεν θα την έκλεισα καλά.,. μουρμούρισε στον εαυτό του.

Όμως, ο σκύλος παρατήρησε πως ούτε η πόρτα του σπιτιού ήταν κλειδωμένη, και μπορούσε να αντικρίσει το σπίτι μέσα από μία μικρή χαραμάδα. Σταμάτησε τον βοσκό με το χέρι, και βάζοντας τον δείχτη της σκυλίσιας του πατούσας μπροστά απ’τη μουσούδα, του έκανε νόημα να μη μιλήσει. Κοίταξε προσεκτικά μέσα από τη χαραμάδα. Το σπίτι φαίνεται άδειο, σκέφτηκε. Άνοιξε την πόρτα, και οι δύο συνάδελφοι μπήκαν. Το θέαμα που αντίκρισαν ήταν... απερίγραπτο.

   Επτά αρνιά, όλα να φορούν στολές hitman, σε διαφορετικές θέσεις του σπιτιού, να σημαδεύουν το καθένα με το όπλο του τον σκύλο και τον βοσκό. Εκείνοι, γέμισαν με κόκκινες βούλες, από τους στόχους. Κάποια απ’τα ζώα φορούν γυαλιά ηλίου, κάποια άλλα καπνίζουν. Όλα όμως, μαυροντυμένα, περικυκλώνουν τη γυναίκα του βοσκού, η οποία είναι δεμένη με σχοινιά χειροπόδαρα, και μία μαύρη κολλητική ταινία στο στόμα. Το θηλυκό, με δάκρυα στα μάτια, προσπαθεί να φωνάξει τον σύζυγό της, ο οποίος τώρα τρέμει από φόβο. Τα πόδια του παραλύουν και πέφτει στα γόνατα, το στόμα του μισάνοιχτο.

    Ένα αρνί κατεβαίνει από τον καναπέ, κατεβάζει το όπλο, σηκώνει το κράνος και βαδίζει προς τη γυναίκα. Τραβώντας με δύναμη την ταινία, σκύβει στο αυτί της και πριν προλάβει να εκείνη να μιλήσει, της κλείνει το στόμα με το πόδι. Της ψιθυρίζει κάτι, και εκείνη έντρομη ανοίγει διάπλατα τα μάτια της. Λίγα δευτερόλεπτα περνούν και ενώ ανοιγοκλείνει γρήγορα τα μάτια της, δάκρυα συνεχίζουν να πέφτουν.  Ακολουθεί ένα νεύμα, συμφωνεί με αυτό που της είπε το αρνί. Εκείνο πάει αργά στη θέση του. Η γυναίκα δυσκολεύεται να μιλήσει, αλλά είναι φανερό ότι έχει να πει κάτι. Με τρεμάμενα χείλη, ξεστομίζει τα εξής:

-Φέτος...δεν έχει αρνί....

Η αγωνία τους τρώει όλους. Η γυναίκα καθυστερεί να εκφραστεί και ένα από τα αρνιά την σκουντά με το όπλο.

-Φέτος..

Παύση.

-Έχει σκύλο.

Όλα τα βλέμματα γυρνούν πάνω μου. Ναι, εγώ είμαι ο σκύλος και αυτή η ιστορία συνέβη πέρυσι. Τώρα την διηγούμαι στην νέα οικογένεια που με υιοθέτησε, αφού κατάφερα να ξεφύγω από τα τρελά αρνιά το προηγούμενο Πάσχα. Όμως η νέα μου οικογένεια αρνείται να το πιστέψει. Τα παιδιά κλαίνε, ο πατέρας και η μητέρα κρυφομιλούν μεταξύ τους για το πως μπορεί κάτι τέτοιο να ισχύει. Όλα τούς φαίνονται παρανοϊκά. Δεν μπορούν να πιστέψουν κάτι σαν κι αυτό. Κι όσο επιμένω, τόσο πιο πολύ τρελαίνονται.

    Πφ, λες και δεν έχουν ξαναδεί σκύλο να μιλάει.