Ρόδος: Από τον Ιουστινιανό ως την νεότερη εποχή (Ερευνητικές εργασίες στην Ιστορία, από την Β΄Λυκείου του Μουσικού Σχολείου Ρόδου)

  Πέρσι ως Α΄Λυκείου ανέλαβαν και υλοποίησαν στα πλαίσια του μαθήματος της Ιστορίας μια ερευνητική εργασία με θέματα αντλημένα από την αρχαία ιστορία του νησιού.

    Φέτος, ως Β΄Λυκείου πια, και πάλι στα πλαίσια του μαθήματος της Ιστορίας ασχολήθηκαν με την βυζαντινή Ρόδο, την Ιπποτοκρατία και την Οθωμανοκρατία (ως το 1815).

  Οι εργασίες μπορούσαν να είναι ατομικές ή ομαδικές (και διατμηματικές) και έπρεπε να είναι σε ηλεκτρονική μορφή. Το μόνο που άλλαξε σε σχέση με πέρσι ήταν ότι θα μπορούσαν να είναι και σε αρχείο κειμένου ή pdf.  Και  ότι επέλεξα από τη στιγμή που το slideboom  έκλεισε και την πολιτική του slideshare δεν την αντιλαμβάνομαι, να ανεβάσω τα πάουερ πόιντ που μου έδωσαν τα παιδιά στο Drive  και να παραθέσω λινκ  που οδηγεί σε αυτό.  Ένα άλλο στοιχείο που είναι διαφορετικό σε σχέση με  πέρσι είναι ότι βέβαια οι  περισσότερες έγιναν μέσα στην καραντίνα στην οποία μας έκλεισε η πανδημία του καινούργιου κοροναϊού.

    Το ιστορικό ντοκιμαντέρ που γύρισαν ο Νίκος, ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Άρης για το μεσαιωνικό Παραδείσι είναι ήδη δημοσιευμένο εδώ. Ακολουθούν οι υπόλοιπες εργασίες σε τυχαία σειρά. Οι εργασίες σε γουόρντ μπήκαν στο τέλος γιατί τις πρόσθεσα αργότερα.

Οι Οθωμανικές πολιορκίες της Ρόδου  (Ραφαήλ, Χρήστος, Άνθιμος)
Δείτε την παρουσίαση των παιδιών εδώ

Ο Λέοντας Γαβαλάς (Έκτορας )
Δείτε την παρουσίαση του Έκτορα εδώ.

Το Καστέλο (Σοφία)
Δείτε την παρουσίαση της Σοφίας εδώ. 

Η μάχη με τον δράκο της Ρόδου (Μαρίττα και Μανώλης)
Δείτε την εργασία των παιδιών εδώ. 

Αναστασία, η πολεμίστρια (Ραφαέλα)
Δείτε την εργασία της Ραφαέλας εδώ.

Μεσαιωνικοί μύθοι και θρύλοι της Ρόδου (Λίζα)
Δείτε την εργασία της Λίζας εδώ.

Το μοναστήρι της Φιλέρημου και η εικόνα (Αγγελική)
Δείτε την εργασία της Αγγελικής εδώ 

Η Μεσαιωνική Ρόδος (Γαβριέλα και Κατερίνα Κ. )
Δείτε την εργασία των παιδιών εδώ.

Η Ρόδος κατά τη διάρκεια της Ιπποτοκρατίας (Κατερίνα Σ. )
Δείτε την εργασία της Κατερίνας εδώ.

Το κάστρο της Ρόδου και η Αναστασία, η πολεμίστρια (Μάρτα)
Δείτε την εργασία της Μάρτας εδώ.

Το κάστρο του Μονόλιθου (Μαρία )
Δείτε την εργασία της Μαρίας εδώ.

Το κάστρο του  Μονολίθου (Ελισάβετ και Αναστασία Ζ. )

  Όλα τα μεσαιωνικά κάστρα των νησιών της Δωδεκανήσου είναι συνδεδεμένα με τις πιο κρίσιμες στιγμές των ανθρώπων του τόπου μας. Σήμερα, αν και ερειπωμένα από τα χτυπήματα των εχθρών και τον καταλύτη χρόνο, στέκουν ακόμη περήφανα για την προσφορά τους, στολίζουν τον τόπο μας και αποτελούν πολύτιμη κληρονομιά που μας έχει χαρίσει το παρελθόν. Ένας τέτοιος πολύτιμος θησαυρός είναι το κάστρο του Μονολίθου.

  Βρίσκεται 2 χλμ έξω απ’ τον οικισμό του Μονολίθου και είναι χτισμένο στην κορυφή ενός βράχου ύψους 100 μέτρων. Το φρούριο βρίσκεται σε καλή κατάσταση και μπορεί κανείς άνετα να το επισκεφθεί.

    Στην οχυρή αυτή θέση υπήρχε μικρό Βυζαντινό κάστρο που το 1474 ήταν ερειπωμένο, αφού στο διάταγμα του Orsini δεν αναφέρεται ούτε το κάστρο ούτε το χωριό. Αναφέρεται όμως από το Bossio ότι το συμβούλιο του τάγματος κατά το 1476,τη χρονιά που ανέλαβε τη Μαγιστρεία ο D’Aubusson, αποφάσισε να κατασκευάσει το φρούριο του Μονολίθου για να προσφέρει άσυλο στους χωρικούς σε περίπτωση τουρκικής εισβολής. Φαίνεται λοιπόν ότι ο Μέγας Μαγίστρος D’Aubusson (1476-1503), στη στρατηγική του προσπάθεια να οχυρώσει την ύπαιθρο χώρα της Ρόδου, έχτισε πιθανόν πάνω στα ερείπια του Βυζαντινού το οχυρό αυτό και έτσι στο διάταγμα του 1479 αναφέρεται πως σ’ αυτό έπρεπε να καταφύγουν και οι κάτοικοι της Απολακκιάς. Αυτό μαρτυρεί και ο Θυρεός του D’Aubusson, φθαρμένος από το χρόνο, που είναι εντοιχισμένος πάνω από την πόρτα. Το κάστρο του Μονολίθου λοιπόν, λόγω της οχυρής του θέσης, ήταν ένα από τα τέσσερα ισχυρά φρούρια της Ρόδου.                                                                                                                                                       

   Το κάστρο του Μονολίθου έμεινε απάτητο από επιδρομείς και από τα τουρκικά στρατεύματα στις δύο μεγάλες πολιορκίες, του 1480 και του 1522. Ο Bossio μας πληροφορεί ακόμη ότι στην πολιορκία της Ρόδου από τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρέπή κατά  το β΄ εξάμηνο του 1522 μικρή βοήθεια για τους Ιππότες που έφθασαν από την Κρήτη και αποτελούνταν από 4 κανονιέρηδες  αποβιβάστηκε τον Οκτώβρη του 1522 στο φρούριο του Μονολίθου και μετά διασχίζοντας το νησί έφθασαν στη Λίνδο και από εκεί με βάρκα μαζί με άλλα 16 άτομα κατόρθωσαν να φθάσουν στη Ρόδο στις 14 του Οκτώβρη.

    Αλλά και αργότερα ο φρούραρχος του Μονολίθου στις 27 του Νοέμβρη 1522 διατάχθηκε να εγκαταλείψει το φρούριο και να έρθει στη Ρόδου γιατί τα κενά από τις απώλειες ήταν δυσαναπλήρωτα. Ο φρούραρχος, συνοδευόμενος από 4 ιππότες και δέκα άλλα άτομα πήγαν στη Ρόδο και ενώθηκαν με τις άλλες δυνάμεις.

Ο Λέοντας Γαβαλάς (Μαργένα)

   Ο Λέοντας Γαβαλάς υπήρξε ένας από τους ισχυρότερους ηγεμόνες της Ρόδου, αμέσως μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Δυτικούς. Το νησί κυβερνήθηκε από τον Γαβαλά κύριος κατά τα τέλη του 12^ου αιώνα, έπειτα από διαταγή του Αλέξιου Γ' Άγγελου ή Ισαάκιου Β'. Εκμεταλλεύτηκε το γεγονός τη  άλωσης της Κωνσταντινούπολης, ώστε να επιβάλει την δική του εξουσία και ηγεμονία στο νησί και τα υπόλοιπα γειτονικά νησιά. Κατά τα έτη της διοίκησης του ήρθε αντιμέτωπος με αρκετά προβλήματα όπου άρχισαν να επηρεάζουν την ηγεμονία του. Ένα από τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν ήταν οι εχθρικές  σχέσεις  με τον Μάρκο Σανούδο όπου έπρεπε να αντιμετωπίσει, οδηγώντας σε αρκετές δυσκολίες το νησί, και στην απόπειρα διοίκησης των Δωδεκανήσων. Αργότερα, το 1226 υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει την επικυριαρχία του αυτοκράτορα της Νίκαιας Ιωάννη Γ' Δούκα Βατάτζη, του οποίου, αποδείχτηκε πως ήταν απειλή για την ηγεμονία του. Ύστερα, το 1234 ο Γαβαλάς έκανε εμπορική και στρατιωτική συμφωνία με τους Βενετούς και παράλληλα ήταν για αρκετό καιρό σύμμαχοι. Με αντάλλαγμα όμως για την συμμαχία τους ο Γαβαλάς δέχτηκε την επικυριαρχία των Βενετών για την προστασία της εξουσίας του  από την Νίκαια. Αμέσως μετά το 1935-36 παρουσιάστηκε στην επίθεση του Βατάτζη και Ιβάν Β' κατά της Κωνσταντινούπολης. Ο Λέοντας Γαβαλάς, διοίκησε το νησί έως το 1240, όπου ήταν το έτος του θάνατος του. Έπειτα το θάνατο του την ηγεσία την κληρονόμησε ο αδερφός του Ιωάννης Γαβαλάς, ο οποίος ανέλαβε την διοίκηση για την επόμενη δεκαετία.

Ροδίτες εκπρόσωποι των γραμμάτων και των τεχνών στην Βυζαντινή εποχή και τον Μεσαίωνα. (Ακίρα)

    Οι Ρόδιοι ζούσαν γενικά σε έναν τόπο ανοιχτό προς όλα τα κοινωνικά, οικονομικά και καλλιτεχνικά ρεύματα και τις παραλλαγές τους,   και την περίοδο της Ιπποτοκρατίας ήρθαν στο νησί πολλοί λόγιοι και καλλιτέχνες, με αποτέλεσμα να αφομοιώσουν και οι Ροδίτες καλλιτέχνες τα θετικά τους χαρακτηριστικά και να αναπτύξουν τις δεξιότητες τους.  

Όσον αφορά την Λογοτεχνία:

1) Εμμανουήλ Λιμενίτης : Έζησε στα τέλη του 14^ου αιώνα. Το πιο γνωστό του ποίημα είναι το «Θανατικόν της Ρόδου» το οποίο αναφέρεται στην επιδημία της πανώλης, η οποία είχε εξαπλωθεί στην πόλη και στα χωριά της Ρόδου 1498. Επίσης, έγραψε μεταξύ άλλων ένα θρήνο για την άλωση της Κωνσταντινούπολης και ένα ποίημα για τον Βελισσάριο. (σπουδαίος στρατιωτικός διοικητής του Βυζαντίου στα χρόνια του Ιουστινιανού, και κατακτητής)     

2) Ναθαναήλ Νείλο Μπέρτο :  Έζησε στη Ρόδο αλλά γεννήθηκε στη Κρήτη.  Ήταν στιχοπλόκος που έγραφε σε λαϊκή γλώσσα. Υπάρχουν   1395 ανομοικατάληκτοι  δεκαπεντασύλλαβοι  στίχοι. Γράφει στίχους τους οποίους χαρακτηρίζει η αφοπλιστική απλότητα,  σε τόνο προστακτικό και αποτελούν  πολύτιμη ιστορική πηγή για τον τομέα των σχέσεων αφέντη και υποτελούς:

Είπα το, πάλιν λέγω το, την βλασφημίαν αφήτε,

την αυθεντίαν σέβεσθε, τους άρχοντες τιμάτε,

το μοναστήριν τ’ όμορφον, το άγιον το Σπιτάλιν,

τον οίκον τε του Βαπτιστού Αγίου Ιωάννου,

η πρώτη Ιερουσαλήμ και νέα όντως Ρώμη.

3) (άγνωστος ποιητής ή ποιητές):  à μια συλλογή ερωτικών ποιημάτων που είναι γνωστή με τον τίτλο « Καταλόγια της αγάπης» ή «Ερωτοπαίγνια». Τη ροδιακή τους προέλευση συμπέρανε ο Wagner . Πρόκειται για 7-8 συλλογές ποιημάτων.

Ένα απόσπασμα : (Ιστορία : Ο νέος εξαπατάει την κοπέλα και όταν αυτή συνειδητοποιεί την αλήθεια ξεσπάει σε κλάματα.)

Καὶ ἀπὲ τὸ χέρι τὴν κρατεῖ καὶ στὸ κλινάρι πάσιν,

κ’ ἐχόρτασέν την τὸ φιλὶ ὡς τὸ πολλὰ πεθύμαν·

καὶ ἀπότις τὴν ἐφίλησεν, στέκει καὶ ἀναγελᾷ την.          

Καὶ τότε πάλι ἡ λυγερὴ τὰ δάκρυα τὴν ἐπῆραν·

«Ἂν τὄχα ξεύρειν, ἄγουρε, καὶ λιθοκάρδιος εἶσαι,

καὶ ψεύστης καὶ ἀντιλογητὴς καὶ ὁποῦ φιλεῖς κομπώνεις,

δὲν σἔχα δώσει τὸ φιλίν, νὰ εἶχες τοῦ ἡλιοῦ τὰ κάλλη.»

Καὶ τότε πάλι ὁ νεώτερος τὴν λυγερὴν ἐλάλει· 

 «Μηδὲν μὲ βρίζῃς, ἄσκημη, μηδὲν μὲ ξατιμάζῃς,

πανάσχημη, χοντρόχειλη, χαμηλοφρύδα, μαύρη,

στολίζεσαι καὶ εἶσαι ἄσκημος, νίβγεσαι καὶ μαυρίζεις,

καὶ ὅταν ἐβγῇς ἐκ τὸ λουτρόν, ὁμοιάζεις ἀγριοκάτης.»

Καὶ τότε πάλι ἡ λυγερὴ τὸν νεώτερον ἐλάλει·   

4) Κωνσταντίνος Ασηκρίτης : Έζησε τον 9^ο με 10^ο αιώνα, στη Λίνδο και είναι γνωστός για τα επιγράμματα του και για το εγκώμιο που έγραψε προς τον ιερό ναό των Αγίων Αποστόλων του Βυζαντίου. Σπούδασε στη Ρόδο και στην Κωνσταντινούπολη, όπου έγινε ιερέας της αυτοκρατορικής αυλής. Το ποιητικό του εγκώμιο πάντως το χαρακτήρισαν πενιχρό από λογοτεχνική αξία. Έγραψε ακόμα και σκωπτικά ποιήματα.

5) Φίλιππος

Ένας ακόμα Ρόδιος  είναι ο Φίλιππος. Γύρω στα  1500 χρονολογείται ο κώδικας  που τον αφορά και βρίσκεται στο Λονδίνο , με περιεχόμενο από τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα.

6) Guillaume Caoursin

Λίγα λόγια : Γεννήθηκε το 1430 στη Φλάνδρα, αλλά η οικογένεια του ήταν Ροδιακής καταγωγής. Σπούδασε στη Γαλλία και θεωρήθηκε ένας από τους πιο καλλιεργημένους, έξυπνους, και ικανούς ανθρώπους που ζούσαν στη Ρόδο. Ονομάστηκε διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Παρισιού και υποκαγκελάριος των Ιπποτών. Δεν έγραψε στα ελληνικά, αλλά το έργο του αφορά τη Ρόδο.

Πράξεις :α)Διεκπεραίωσε διπλωματικές αποστολές, β)Έγραψε το ιστορικό της πολιορκίας της Ρόδου το 1480, γ)Κωδικοποίησε τους νόμους του Τάγματος και τους μετέφρασε στα Γαλλικά

Μερικά Έργα :  “Historia von Rhodis” , “Oratio Rhodiorum”, “Obsidionis Rhodiae descriptio”

Χειρόγραφο του Caursin                     

Όσον αφορά τη  Ζωγραφική:

Την περίοδο του Μεσαίωνα άκμασαν και οι εικαστικές τέχνες στο νησί της Ρόδου, όπως η γλυπτική και η ζωγραφική. Στη ζωγραφική διακρίνονται 3 τάσεις :

α)Η δυτικοευρωπαϊκή : Στο μεγαλύτερο μέρος του Μεσαίωνα η ευρωπαϊκή ζωγραφική είναι επηρεασμένη από τη βυζαντινή, όπως φαίνεται από τις μικρογραφίες των εκκλησιαστικών χειρογράφων. Όμως γρήγορα απομακρύνθηκε από την βυζαντινή παράδοση και υπήρξε εκκοσμίκευση των θρησκευτικών θεμάτων καθώς και πιο ρεαλιστική παρουσίαση των μορφών.

β) Η βυζαντινή παλαιολόγεια : Η πρώτη  εκδοχή της βυζαντινή ζωγραφική η οποία συνεχίζει μεν  την ελληνιστική και ρωμαϊκή παράδοση της τοιχογραφίας, αλλά ταυτόχρονα επενδύει τα κλασικά θέματα με αλληγορικό χριστιανικό περιεχόμενο. Χαρακτηριστικά δείγματα της  είναι οι τοιχογραφίες και τα μαρμάρινα αγάλματα – πορτρέτα.

γ) Εκτελεστική : (τάση που αποτελεί συνδυασμό της Δυτικοευρωπαϊκής και της βυζαντινής τέχνης)

“The night’s counter attack on the Turks”

“Tapesty Medieval Feast”

“Turkish attack on the St. Nicholas tower”

“Banqueting Hall” 

Πηγές :  Βικιπαίδεια,  Ροδιακή,  Δημώδης γραμματεία, Ιστορία : η Ρόδος στο Μεσαίωνα

Μεγάλοι Μάγιστροι της Ρόδου (Όλγα)

Ιωαννίτες Ιππότες

    Το Τάγμα των Ιωαννιτών Ιπποτών υποχρεώθηκε να φύγει από τους Αγίους Τόπους και να εγκατασταθεί το 1291 στο νησί της Κύπρου. Η συνεχής ένταση όμως μεταξύ Ιωαννιτών και βασιλείου της Κύπρου οδήγησε το 1307 τους Ιππότες να καταλάβουν το νησί της Ρόδου. Στην Ρόδο οι Ιωαννίτες κατάφεραν να γίνουν μια αξιόμαχη στρατιωτική δύναμη, μαχόμενοι κυρίως ενάντια σε Τούρκους πειρατές. Για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής οι Μεγάλοι Μάγιστροι έφεραν στην Ρόδο τους καλύτερους τεχνικούς της εποχής για να βελτιώσουν τα οχυρωματικά έργα. Επίσης στους Ιωαννίτες οφείλεται η κατασκευή κάστρων και εντυπωσιακών κτιρίων εντός του φρουρίου όπως ήταν το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, ο καθεδρικός ναός του Αγίου Ιωάννη, οι ξενώνες, το νοσοκομείο και η μεσαιωνική οδός των Ιπποτών. Το Τάγμα συγκροτείτο από 3 κοινωνικές τάξεις: Τους Ιππότες- Ευγενείς, τους κληρικούς και τους Σεργέντες-Πεζικάριους. Οι Ιππότες λόγω της ευγενικής τους καταγωγής πολεμούσαν μόνο έφιπποι. Είχαν από επτά έως δέκα άλογα ο καθένας και τους ακολουθούσαν οι Σεργέντες, οι πεζικάριοι .Οι αξιωματούχοι του Τάγματος ήταν: Ο Μεγάλος Μάγιστρος, που σημαίνει Μέγας  Διδάσκαλος, ο ισόβιος ανώτατος άρχοντας στην διοίκηση και στο στράτευμα. Και ο Μεγάλος Κομεντόρης  που ήταν ο διοικητής της Γλώσσας της Προβηγκίας και  δεύτερος στην ιεραρχία αρχηγός.

                                      

Ο Μέγας Μάγιστρος

Ο Μέγας Μάγιστρος εκλεγόταν μεταξύ των μελών του Τάγματος και η θητεία του ήταν ισόβια. Μπορούσε να είναι εν ενεργεία στρατιωτικός διοικητής αν και κάτι τέτοιο δεν θεωρούνταν σοφή επιλογή. Οι Μεγάλοι Μάγιστροι με το συμβούλιό τους έμεναν στο παλάτι .Από το 1309-1522 πέρασαν από την Ρόδο οι ακόλουθοι Μάγιστροι:

1.       Φούλκ ντε Βιλαρέ (1305-1319)

2.       Ελιόν ντε Βιλνέβ (1319-1346)

3.       Ντιεντοντέ ντε Γκοζόν (1346-1353)

4.       Πιέρ ντε ΚορνεΪγιάν (1353-1355)

5.       Ροζέ ντε Πίν (1355-1365)

6.       Ρεϊμόν Μπερενγκάρ (1365-1374)

7.       Ρομπέρ ντε Ζιγί (1374-1376)

8.       Χουάν Φερνάντεθ ντε Ερέδια (1376-1396) 

9.       Ρικάρντο Καρατσόλο (1383-1395)

10.   Φίλιμπερ ντε Ναγιάκ (1396-1421)

11.   Αντόν Φλαβιάν ντε Ριπά (1421-1437)

12.   Ζάν ντε Λαστίκ (1437-1454)

13.   Ζάκ ντε Μιγί (1454-1461)

14.   Πιέρο Ραμόντο Ζακόστα (1461-1467)

15.   Τζοβάνι Μπατίστα Ορσίνι (1467-1476)

16.   Πιέρ ντ΄ Ομπισόν (1476-1503)

17.   Εμερί ντ΄ Αμπουάζ (1503-1512)

18.   Γκι ντε Μπλανσφόρ (1512-1513)

19.   Φαμπρίτσιο ντελ Καρέτο (1513-1521)

20.   Φιλίπ Βιλιέ ντε λ΄Ιλ-Αντάμ (1521)

Ακολουθούν σχόλια για κάποιους σημαντικούς

Ο Χουάν Φερνάντεθ ντε Ερέδια γεννήθηκε το 1310 στην επαρχία Σαραγόσα. Από τις 24 Σεπτεμβρίου 1377 έγινε Μέγας Μάγιστρος του Τάγματος, που είχε έδρα τότε την Ρόδο, έως τον θάνατό του το 1396.  Το 1377 διορίσθηκε βάιλος του Πριγκιπάτου της Αχαΐας από την Ιωάννα Α' της Νάπολης, έφτασε στην Πελοπόννησο διοικώντας στρατό μισθοφόρων. Το 1378 ανακατέλαβε την Ναύπακτο από τους Αρβανίτες και ξεκίνησε για την κατάληψη και της Άρτας αλλά αιχμαλωτίστηκε από τον Αλβανό πολέμαρχο Ιωάννη  Μπούα. Έγραψε, κατά την διαμονή του στη Ρόδο, πολλά έργα και μετέφρασε Θουκυδίδη και Πλούταρχο στα λατινικά.

              

Ο Πιερ ντ’ Ομπισόν  γεννήθηκε το 1423 στο Μοντέιγ ο Βικόντ της κεντρικής Γαλλίας και καταγόταν από ιστορική οικογένεια ευγενών.  Φέρεται να εισήλθε στο τάγμα των Ιωαννιτών γύρω στο 1450 και μετά από αρκετά χρόνια υπηρεσίας κατά τα οποία ανέλαβε διάφορες θέσεις, ανακηρύχτηκε στις 8 Ιουνίου του 1476 ως ο δέκατος έκτος  Μέγας Μάγιστρος των ιπποτών της Ρόδου. Τον Μάιο του 1480 ηγήθηκε της άμυνας της Ρόδου κατά τη διάρκεια της πολιορκίας από ισχυρές οθωμανικές δυνάμεις υπό τους πασάδες Μεσίχ και Γεδίκ Αχμέτ. Η πολιορκία διήρκησε μέχρι τον Αύγουστο του ίδιου έτους και βρήκε νικητές τους Ιωαννίτες, γεγονός που προσέδωσε μεγάλες τιμές στον ντ' Ομπισόν, ο οποίος μάλιστα τραυματίστηκε σοβαρά κατά τη διάρκεια των μαχών. Αμέσως μετά την απόσυρση των οθωμανικών δυνάμεων, μερίμνησε για την ανοικοδόμηση της πόλης και των οχυρώσεων. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, προχώρησε σε εκτεταμένες διώξεις εναντίον της εβραϊκής κοινότητας της Ρόδου. Πέθανε στις 3 Ιουλίου του 1503 στη Ρόδο και θάφτηκε σε μαυσωλείο εντός του ναού του Αγίου Ιωάννη Βαπτιστή. Ο τάφος του ντ' Ομπισόν καταστράφηκε λίγα χρόνια αργότερα, κατά την κατάκτηση της Ρόδου από τους Οθωμανούς.

  Ο Εμερί ντ' Αμπουάζ Γεννήθηκε το 1434 στη Λουάρ-ε-Σερ της κεντρικής Γαλλίας και ήταν το τρίτο τέκνο του τοπικού άρχοντα και κρατικού αξιωματούχου Πιερ ντ' Αμπουάζ. Κατετάγη στους  Λουδοβίκο ΙΒ΄ ως πριόρης της Γαλλίας. Παράλληλα ανέλαβε διάφορες διοικητικές θέσεις στα παραρτήματα του τάγματος εντός της Γαλλίας και προχώρησε στην κατασκευή του επιβλητικού μεγάρου του Πριόρη της Γαλλίας στη Ρόδο. Τον Ιούλιο του 1503, μετά τον θάνατο του Πιερ ντ' Ομπισόν, εξελέγη νέος Μάγιστρος του τάγματος και το 1504 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ρόδο. Κατά τη διάρκεια της θητείας του αντιμετώπισε με επιτυχία τις πειρατικές επιδρομές και πραγματοποίησε επιτυχημένες θαλάσσιες επιθέσεις εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του σουλτανάτου της Αιγύπτου, ενώ μερίμνησε και για την ενίσχυση της άμυνας της Ρόδου. Απεβίωσε στις 13 Νοεμβρίου του 1512. Τον διαδέχτηκε ο συγγενής του Γκυ ντε Μπλανσεφόρ, ο οποίος όμως πέθανε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του προς την Ρόδο.

Ιωαννίτες Ιππότες και αργότερα ανέλαβε τη θέση του ταμία του τάγματος, ενώ διορίστηκε από τον βασιλιά της Γαλλίας.