[Διάφανες αυλαίες] - Ανδρέας Εμπειρίκος

Χμ! Να κάτσω να αναλύσω υπερρεαλιστικό ποίημα...

Μπορώ, αλλά, άμα το κάνω, το εκλογικεύω κι άμα το εκλογικεύσω, δεν θα είναι πια υπερρεαλιστικό ποίημα... Γίνεται μια χαλασμένη ραπτομηχανή φτιαγμένη από  πριονίδι ονείρων. Γίνεται κόκκινη καρέκλα, παρασυρμένη σ' ένα χείμαρρο από αστρόσκονη και χυμό μανταρινιού. Γίνεται  πυρά θριάμβου χαμένων ρωμαϊκών λεγεώνων. Γινεται διάφανη αυλαία που  σαν ανοίγω  βλέπω ό,τι υπάρχει... Αλλά σαν κλείνω βλέπω ότι ποθώ... Οπ! Μισό λεπτό! Αυτό είναι ποιήμα του Εμπειρίκου.. Ε, και δεν το ακούμε από το Θανάση;

...βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ