Ακροβατώντας στις Θερμοπύλες...

Ολοκληρώνοντας την προσέγγιση του ποιήματος Θερμοπύλες του Κωνσταντίνου Καβάφη στη Β' Γυμνασίου, αποφασίσαμε, ως παράλληλο κείμενο, να ακούσουμε και να αναλύσουμε ένα τραγούδι...

Ακριβώς επειδή οι στίχοι του Ακροβάτη του Δημήτρη Αποστολάκη είναι ποιητικοί και επειδή ο ήρωας του (κατά βάση ερωτικού) τραγουδιού τους πολύ μας θύμισε όσους όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες. Είναι αυτός που κι όταν πέφτει γελά, αυτός που με αίμα στο φτερό συνεχίζει το πέταγμα κόντρα στον καιρό, αυτός που μένει μόνος, αυτός που συνεχίζει όταν ξέρει πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος και οι Μήδοι θα διαβούνε.

Το τραγούδι το ακούσαμε στην πρώτη εκτέλεσή του, τη δωρική και επιβλητική από τους Χαϊνηδες   αλλά και στην εκτέλεση του Μίλτου Πασχαλίδη, την πιο ευαίσθητη και λυρική. 

Εκεί αναρωτηθήκαμε τι σημαίνει η τρίτη στροφή του τραγουδιού: η αφήγηση γίνεται πρωτοπρόσωπη και ο αφηγητής στην ουσία γίνεται ένας τέτοιος ακροβάτης και ο ίδιος (ή μήπως ήταν από την αρχή;;) αλλά στους δυο τελευταίους στίχους απευθύνεται σε β' πρόσωπο σε κάποιον/κάτι που δεν κατονομάζεται -τουλάχιστον ρητά.

Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς

μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου

Ποιο είναι, λοιπόν, αυτό το "εσύ"; Σε ποιον ή σε τι απευθύνεται τόσο τρυφερά και παρηγορητικά; Ποιος είναι αυτός που δεν έρχεται; Ποιον προτρέπει ο αφηγητής να μην κλαίει; 

Τα ερωτήματα αυτά απασχόλησαν αρκετά τα παιδιά μέσα στο μάθημα κ αφού εξέφρασαν πιθανές ερμηνείες των στίχων, καθένα τους προσπάθησε με μια λέξη/σύντομη φράση να ορίσει αυτό το "εσύ". 

Τις απαντήσεις τους, συνολικά και κατά τμήμα, μπορείτε να τις δείτε οπτικοποιημένες στις εικόνες που ακολουθούν. Σκόπιμα διάλεξα τη μορφοποίηση σε σχήμα καρδιάς γιατί, τελικά, όλα εκεί ανάγονται...

Οι ερμηνείες του Β1

Οι ερμηνείες του Β2