Ρομαντική σχολή των Μεθάνων (της Α' Λυκείου συγκεκριμένα)

Την Κρητική σχολή την ξέρετε φαντάζομαι! Το ίδιο και την 'Επτανησιακή Σχολή", την "Νέα Αθηναϊκή Σχολή" ή την "Παλιά Αθηναϊκή Σχολή. Καιρός να εμπλουτιστεί η νεοελληνική λογοτεχνία με μια ακόμα λογοτεχνική σχολή, την  "Μεθανίτικη Σχολή" η οποία ακολουθεί την τεχνοτροπία του ρομαντισμού. Γι' αυτήν την ανάρτηση τουλάχιστον! Μετά βλέπουμε..

Η παρούσα ανάρτηση περιέχει τα ποιήματα που έγραψαν οι και-οι-εφτά-είναι-υπέροχοι μαθητές της Α' Λυκείου των Λυκειακών Τάξεων του Γυμνασίου Μεθάνων ως άσκηση στα πλαίσια της ενότητας "Ελληνική ποίηση: "Παράδοση και μοντερνισμός"  του μάθημα της Λογοτεχνίας. Ήταν ελεύθεροι να γράψουν για οποιοδήποτε θέμα επιθυμούσαν, σε ελεύθερο ή έμμετρο στίχο, με ή χωρίς ομοιοκαταληξία.  Ο μοναδικός περιορισμός  που τέθηκε ήταν  να ακολουθήσουν την τεχνοτροπία του ρομαντισμού.  Πώς λέει ο Αριστοτέλης ότι κιθαρωδώντας γινόμαστε κιθαρωδοί και λιθοδομώντας οικοδόμοι; Κάπως έτσι! Ασκούμαστε στην ποίηση, την νοιώθουμε και την καταλαβαίνουμε γενόμενοι ποιητές! Κι ως γνωστόν, ισχύει αυτό που πάντα λέω -ο Καβάφης δηλαδή το είπε κι εγώ με κάθε ευκαιρία το επαναλαμβάνω, για να είμαστε ακριβείς. Το  "Πρώτο σκαλί"  είναι το πιο σημαντικό...(Ο Κωνσταντίνος παράλληλα μας παραχώρησε και το μουσικό θέμα που συνοδεύει το ποίημα του. Η Νατάσα, ο Παναγιώτης και η Ιωάννα επέλεξαν το τραγούδι που συνοδεύει το ποίημα τους.  Τα σκίτσα  άνωθεν και κάτωθεν  είναι της Νατάσας)

Αρχίζουμε?

                                                                                                                                 

Μαρίνα Λ. 

 Όνειρο  
 Είναι μια γη ξεχασμένη απ' τον κόσμο
με μια απέραντη γαλανή θάλασσα
κι έναν ουρανό που χάνεσαι στο χρώμα του.
Είναι μια γη που δύσκολα πηγαίνεις,
τα βουνά της είναι πελώρια και τ' ακρογιάλια της απέραντα. 
Είναι μια γη διαφορετική απ΄τη δική μας
μ' ένα χρυσαφί ήλιο
κι ένα φεγγάρι που μερικές φορές το ακουμπάς.
Είναι μια γη μαγευτική.
Οι νεράιδες και τα ξωτικά
χορεύουν κάθε βράδυ στο σεληνόφως.
Είναι μια γη που δεν μπορούμε να ζήσουμε,
μόνο να την επισκεφτούμε μπορούμε
κάθε βράδυ στα όνειρά μας∙
ξεφεύγοντας για λίγο απ' τον άσχημο αυτό κόσμο.

      Καλοκαίρι ξανά

Είναι αυτή η ζέστη
η γλυκιά μυρωδιά των λουλουδιών
και οι ζεστές ακτίνες του ήλιου
που με κάνουν να αναρωτιέμαι
πότε έφτασε το καλοκαίρι.

Κωνσταντίνος Φ.

Ελπίδα

Περπατώ μόνος στην άβυσσο του τρόμου
δίχως ελπίδα, δίχως ελευθερία
μονάχα μια ανησυχία
που τριγυρνά στη σκέψη μου κάθε λεπτό.
Ατέλειωτα ταξίδια στο ατέλειωτο σκοτάδι χωρίς επιστροφή
Ατέλειωτες  ψυχές   περιπλανιούνται ανήσυχες τριγύρω απ' το νεκροταφείο
που μοιάζει σπίτι παλιό που φιλοξενεί ανήσυχες ψυχές σαν τη δική μου.
Ο θάνατος πλησιάζει, φαίνεται να μην δείχνει έλεος∙
το απόλυτο σκοτάδι κυριαρχεί στις ψυχές.
Παρόλα αυτά φαίνεται πως υπάρχει μια κρυμμένη ελπίδα
στο φως του φεγγαριού, στις αχτίνες του ήλιου, στο κύμα της θάλασσας, στην αρχή της Άνοιξης.
Υπάρχει μια ελευθερία που αγκαλιάζει τις ψυχές μας
και πολεμά με θάρρος το απόλυτο σκοτάδι.
Ανησυχώ για το κάθε λεπτό της ημέρας που περνά σαν αιώνας
και μένει στη σκέψη μας που χαροπαλεύει στην μαύρη νύχτα.

Παναγιώτης Γ.

  Έρωτας  

Ερωτικές σκιές, μοναδικές στιγμές στο ξέφωτο της καρδιάς, λουσμένες απ' το φως της ψυχής.
Ένα πάθος πρωτόγονο, ζωντανό, που αναβλύζει  από τη λίμνη των ματιών.
Αιώνια αγάπη, άπειρη, μεσα στα κύματα της φωτεινής θάλασσας.
Αφυπνίζονται αισθήματα πρωτόγνωρα και μοναδικά.

 Ιωάννα Μ.

Ξέχνα με

Τ' όνομά μου θέλω να ξεχάσεις,
την καρδιά μου μην ξαναχαλάσεις
τ' όνομά μου μην ξαναπροφέρεις
κι άμα σε ρωτήσουν να πεις πως δεν με ξέρεις.

Νατάσα Μ.

  Ευχή

Στο ολόγιομο φεγγάρι κάνω μια ευχη
εσύ καρδιά μου να φανείς δυνατή.

Στους πόνους και τις πίκρες της ζωής
εσύ να είσαι πάντα μαχητής

Στα δάκρυα του ψεύτικου έρωτα ν' αντισταθείς
και στην αγάπη να υποταχθείς.

Χριστίνα Π.

Η ζωή μου      
Μια ατάραχη θάλασσα η ζωή
που ο ήλιος το πρωί
την κάνει πιο λαμπρή και φωτεινή.

Μες της ζωής μου το χαμό
τραγούδι φοβερό
ακούγεται από τη φύση
με το νερό που αναβλύζει.

Και μέσα απ' το λιβάδι
ξεπροβάλλει ένα τρίφυλλο χορτάρι.
Θα ' ναι άραγε το φωτεινό
αυτό που χρόνια νοσταλγώ.

 Αλεξάνδρα 

  'Ένας περίπατος

Σαν βγεις περίπατο στη φύση
και βρίσκεσαι σε συλλογή μεγάλη,
φευγούν οι σκέψεις οι βαριές
και βγαίνεις απ' τη ζάλη.

Μέσα στην τόση ομορφιά,
στις ευωδιές τις τόσες
στην αγκαλιά της φύσης
χαρές ένιωσες πόσες.

Αν θες να εις την άνοιξη
μπροστά σου να διαβαίνει
κρίνα λουλούδια διαλεκτά
στους κάμπους τι άραγε συμβαίνει;

Όταν η φύσις χαίρεται
όλος ο κόσμος λάμπει
κάθε ανθρώπινη οντότητα
αγκαλιάζει κι ευφραίνεται
και παίρνουν ενσάρκωση οι καρποί.

Συνεχίζεται...