Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε (Νο2)

Μετά τα απίστευτα ποιήματα του Γ1, σειρά έχουν σήμερα τα έξοχα έργα του Γ2 Γυμνασίου Παραδεισίου. Τα παιδιά έγραψαν ποιήματα που αναφέρονται σε μια έντονη ανάμνησή τους με την ελπίδα/βεβαιότητα πως η ανάγνωσή τους θα μείνει και σε σας σαν μια έντονη γλυκιά ανάμνηση...

 Σας το είπα ότι δεν τελειώνουμε τόσο εύκολα με την μνήμη.. Μας συντροφεύει σε κάθε στιγμή και περπατάει μαζί μας βαραίνοντας ίσως λίγο τα βήματά μας ή ακόμα-ακόμα και δίνοντας ώθηση σε κάθε καινούρια μας κίνηση. Η μνήμη είναι επίμονη, πεισματικά αμετακίνητη αλλά συνάμα και ρευστή  στα βάθη του μυαλού. Η μνήμη είναι ό,τι μαζεύουμε σε κάθε ανάσα μας και εναποτίθεται, συνθέτεται και ενυπάρχει σε κάθε κομμάτι του 'εγώ' μας: ιδέες και πράξεις, συναισθήματα και λόγια. Όλα ριζώνουν εκεί, σε έναν εσώτερο πυρήνα της εμπειρίας μας, που καμιά φορά, βγαίνει λίγο παραέξω και... γίνεται ποίηση!

Και εδώ, όπως και στην προηγούμενη ανάρτηση, τα ποιήματα των παιδιών συνοδεύονται από μια εικόνα την οποία διάλεξα με κριτήριο να ταιριάζει κάπως στο νόημα του κειμένου τους. Όλες οι εικόνες τελικά στήνουν μια δική τους ποιητική ιστορία: ενώ προέρχονται από διαφορετικά κείμενα, κάπως συνδέονται και φτιάχνουν ένα καινούριο έργο -ας μου επιτραπεί το λογοπαίγνιο- "συλλογικής μνήμης".

Μπορείτε να το παρακολουθήσετε στο βιντεάκι που ακολουθεί:

Μαρία Σ., Οι Πεταλούδες          

Καθώς στο δάσος περπατούσα

πεταλούδες γύρω μου κοιτούσα,

πουλάκια, ζωάκια, λουλουδάκια

σαν τρελά χοροπηδούσαν.

Σκάλες αμέτρητες μπροστά μου

Ανεβαίνοντάς τες, έχασα τα λογικά μου.

Όλα ήταν όμορφα εκεί πέρα

μα οι πεταλούδες πιο όμορφες στον καθαρό αέρα.

Τόσο λαμπερές! Τόσο φανταχτερές!

Που δεν ήξερα ποια να πρωτοκοιτάξω,

πώς να την ξεχωρίσω, ποια να πρωτοφωνάξω.

Να! Μια πεταλούδα στο νεράκι 

που κατρακυλά απ' το ποταμάκι

όλο πετάει με χαρά και τα φτερά της λαμπερά.

Να 'μουνα μια πεταλούδα κι εγώ

να 'μενα για πάντα εδώ!

Μαριέττα Χ.

Ένα κουτί γεμάτο δώρα

με γλυκίσματα πολλά

σαν να ήτανε διαμάντια

απ' τον ουρανό ψηλά.

Και τα φώτιζαν τα αστέρια

τόσο λαμπερά

που αν τα 'βλεπες εμπρός σου

θα 'χες φωτεινή καρδιά.

Χριστίνα Σ.

Πόσα θα 'θελα ν' αλλάξω...

Πόσα λάθη να προφτάσω...

Πόσα σ' αγαπώ ήθελα να σου πω...

Κι αφού έτσι δεν αντέχω,

δεν μπορώ να μη σε βλέπω...

Μια χάρη εγώ

τώρα σου ζητώ.

Μη μείνεις μακριά μου γιατί...

ΑΚΟΜΑ Σ' ΑΓΑΠΩ!!

Δέσποινα Π., Η γέννηση του μικρού μου αδερφού

Εννέα μήνες αναμονή

άξιζαν για μια υπέροχη στιγμή.

Το βλέμμα ενός παιδιού,

που μόλις είχε γεννηθεί.

Καθώς αυτό μεγαλώνει

και τις πρώτες λέξεις του αρθρώνει,

όλο "μαμά, μπαμπά" φωνάζει

και όλους μας ενθουσιάζει.

Η ανάμνησή μου αυτή

στη μνήμη έχει χαραχτεί,

αφού έχει θέση

σε κάθε μου σκέψη.

Κλεστίνα Π., Προχωράω μπροστά

Η ζωή είναι μια τρέλα

Διασκέδασε και γέλα

Κι αν θα σου 'ρθει στενοχώρια,

αγνόησέ την και προχώρα.

Μην κοιτάς τα παλιά

Απλά προχώρα μπροστά

Γιατί αν τους δώσεις σημασία

θα σου φέρουν δυστυχία.

Η ζωή είναι δικιά σου

Κάνε όνειρα δικά σου

Κι αν ο χρόνος τα χαλάσει

ποτέ δεν είναι αργά

για να τα κάνεις πράξη!

Σαββίνα Σ.

Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρούλα,

όμορφη και ζωηρούλα

την μαμά μου

πάντα να με μαλώνει

τις σκανταλιές που έκανα

πάντα να πληρώνει.

Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρούλα,

μια μέρα έπεσα απ' την κούνια

κι όλοι σαν τρελοί

μου 'δωσαν ένα φιλί.

Και πήγα στο νοσοκομείο

που ράμματα έκανα

χίλια-δυο

Και το κεφάλι μου

το έφαγα

με τις σκανταλιές

που έκανα.

Μάριος Φ., Φωτογραφίες

Υπήρχε εκείνη η στιγμή

που ήμουν ένα μικρό παιδί

σε ένα χαρούμενο σπίτι

βασιλιάς ήμουν με ολόχρυσο παλάτι.

Αυτές οι μέρες χάθηκαν

όμως στην καρδιά μου βαθιά χαράχτηκαν

Τώρα μου απέμειναν μόνο οι φωτογραφίες

ένα ασήμαντο κομμάτι χαρτί

που, όταν το βλέπω, μου δίνει ξανά ζωή.

Αργυρώ Ν., Χριστούγεννα

Χριστούγεννα ξανά! Όλα μοιάζουν γιορτινά

Την παραμονή ξυπνώ κι ο ουρανός καθαρός

Η πόρτα χτυπά και ανοίγω με χαρά.

Δυο παιδιά μες στα γιορτινά

τραγουδούν τα κάλαντα χαρωπά.

Με χαμόγελο τρυφερό σε λίγο σταματούν

τις τσέπες τους γεμίζουν γλυκά

και εύχονται αγάπη και χαρά.

Την επόμενη της παραμονής,

ο καιρός γκρίζος και βαρύς

Η γαλοπούλα ακόμα ψήνεται και όλοι

γύρω ξερογλείφονται.

Το τραπέζι μες στα κόκκινα στρωμένο

και με φαγητά φορτωμένο

Αργότερα οι κουραμπιέδες έρχονται

και η ζυγαριά τρελαίνεται!!

Κυριακή Μ.

Εκεί που έδινα εξετάσεις

για πτυχίο αγγλικών

μου 'πανε: "Μη μας ξεχάσεις

και κάνε μας ένα καλό.

Δώσε μας τις απαντήσεις

και χάρη θα σου χρωστάμε μεις,

να περάσουμε την τάξη

να μη μείνουμε εκεί."

Εγώ σαν το ακούω αυτό,

τους λέω "Τι θα γίνει

έτσι και τύχει ο εξεταστής

να μας δει την ώρα εκείνη;

Θα μηδενιστώ, θα αποκλειστώ

απ' το πτυχίο εκείνο

και λες αντίο στην είσοδο για το Πανεπιστήμιο.

Όμως εγώ έχω αγωνιστεί

και ακόμα κάνω το ίδιο

ενώ εσείς τζάμπα έρχεστε σε τέτοιο φροντιστήριο.

Εγώ τον κόπο που έριξα, κανείς δεν έχει ρίξει

ένα θα πω, το λουρί το 'χετε παρατραβήξει!

Μάθετε πως η ζωή θέλει κόπο

όχι πάρτι και βόλτες στον δρόμο.

Ζείτε σαν κοιμισμένοι,

τι με κοιτάτε έτσι σαστισμένοι;

Η ζωή θέλει αγώνα

γι' αυτό αφήστε με να μάθω τον κανόνα!"

Πόπη Μ.

Χριστουγεννιάτικες νύχτες

με φιλιά και με γλύκες

μα σύντομα γίναν

στενοχώρια και πίκρες.

Είχαμε κάνει όνειρα

για μας τους δυο πολλά

Μα σαν έφτασε η νύχτα

τα πήρες μακριά.

Και τώρα πρέπει να ξεχάσω

τι περάσαμε εμείς οι δυο

Δεν ξέρω τι να κάνω

Απλά θα τρελαθώ.

Μιχάλης Μ.

Μια ανάμνηση που θυμάμαι έντονα

συνέβη πρόσφατα. Τη Δευτέρα 7/1/13 είχα πάει

στο Παραδείσι, στο σπίτι ενός φίλου μου.

Ακούσαμε μουσική, κάναμε βόλτες στο χωριό,

φάγαμε γύρους, διασκεδάσαμε πολύ.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη μέρα.

Κατερίνα Μ., Η Άνοιξη

Τα πουλιά κελαηδάνε με χαρά

και εγώ τα ακούω απαλά.

Τα λουλούδια τους κάμπους 

ομορφαίνουν, όλα γύρω μου

με χάδι περιμένουν.

Οι πεταλούδες αυτήν την εποχή

είναι όμορφες πολύ.

Όλα μοιάζουν μαγικά με τις

πεταλούδες αγκαλιά.

Επί του πιεστηρίου: Το παρακάτω κείμενο άρεσε πολύ στον Λυκούργο Λ. και το έφερε γιατί θα ήθελε να είχε μια τέτοια ανάμνηση...: Ο Χαρταετός  

Ήμουν ένας πολύχρωμος χαρταετός. Τα ύψη μου άρεσαν
ακόμη και όταν έμενα στο δωμάτιό μου
ριγμένος για πολύν καιρό.
Όταν ανέβαινα ψηλά μου άρεσε αλλά φοβόμουν.
Φοβόμουν και μου άρεσε ν΄αγγίζω τα δέντρα, να περνάω
και να μπλέκομαι στα καλώδια. Μου άρεσε να
ανεβαίνω πιο ψηλά αλλά φοβόμουν.
Πάνω ψηλά όταν ήμουν είχε τους πάνω ανθρώπους
αλλά δεν ήταν σαν τους κάτω.
Φοβόμουν και μου άρεσε να είμαι στα ψηλά.
Τι ωραία που είναι, Θεέ μου, τα ψηλά!

Υ.Γ. Κλείνω την ανάρτηση με την πιο αγαπημένη μου ευχή: Εύχομαι να δημιουργούμε συνεχώς καινούριες αναμνήσεις! Ένας ακόμα τρόπος να πλουτίσουμε το μέσα μας και σίγουρα ένας ακόμα τρόπος να κάνουμε ΠΟΙΗΣΗ!

Να μην ξεχάσω... να θυμάμαι!