Αγαπησιάρικες ιστορίες από το Β2 Γυμνασίου Παραδεισίου

Μετά τα ποιήματα του Β1 , θα απολαύσουμε τις πεζές αφηγήσεις των παιδιών του Β2 για την αγάπη... 

Σας είπα ότι δεν ξεμπερδεύουμε έτσι εύκολα με την αγάπη... Και ποιος το θέλει, εδώ που τα λέμε; Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Β2 πάντως, σίγουρα όχι!
Όταν μου έφεραν τις εργασίες (παρουσιάσεις, βίντεο ή γραπτά) που εμπνεύστηκαν γύρω από το θέμα της αγάπης, διαπίστωσα ότι δεν εστίαζαν μόνο στην μορφή της ερωτικής αγάπης: οι ιστορίες τους αφορούν, εκτός από τον έρωτα, και την αγάπη που υπάρχει στη φιλία και στην οικογένεια, την αγάπη που σε δένει με ένα ζώο και την αγάπη που έχεις για το επάγγελμα που ονειρεύεσαι να κάνεις από μικρός. Πολλά κείμενα επίσης επιχειρούν να αποκαλύψουν το νόημα της αγάπης. Κατά τα γνωστά, κάθε εργασία συνοδεύεται από ένα τραγούδι που προσπάθησα να συνδέεται νοηματικά με το κείμενο των παιδιών.
Και επανερχόμαστε στο αιώνιο ερώτημα: τι είναι η αγάπη;

Η αγάπη είναι αυτό που κάνει τα κύματα να ρέουν.. αλλιώς γιατί να υπάρχει η έκφραση "κύματα αγάπης"; Κρατηθείτε, λοιπόν, διότι πρόκειται να σας χτυπήσει ένα γιγάντιο κύμα αγάπης!

Αγγελική Σ.  

Αλέξανδρος Μ. 

Σε μια μακρινή χώρα το 1652, σε ένα βασίλειο, βασίλευε ένας άξιος, ικανός και αγαπητός στον λαό βασιλιάς. Εκείνος ήταν παντρεμένος με την ανιψιά του βασιλιά της Αγγλίας. Αυτοί οι δύο ήταν πολύ αγαπημένοι -ώσπου μια μέρα συνέβη το μοιραίο. 

Η γυναίκα του βασιλιά είχε βγει έξω για να χαζέψει τον έξω κόσμο. Την ώρα εκείνη, όπως διέσχιζε τον δρόμο, ένας αμαξάς δεν την είδε και την πάτησε με αποτέλεσμα η βασίλισσα να πεθάνει. Ο βασιλιάς μόλις το έμαθε συγχύστηκε τόσο πολύ που από τον θυμό του διέταξε να αποκεφαλιστούν όλοι οι αμαξάδες και τα άλογα της χώρας. Έτσι κι έγινε.

Ο βασιλιάς για πολλούς μήνες ήταν αμίλητος. Απλώς, καθόταν στον θρόνο του και κοίταζε την εικόνα της γυναίκας του. Οι σύμβουλοί του έφεραν γυναίκες από όλον τον κόσμο για τον βασιλιά τους αλλά αυτός τις έδιωξε όλες. Ο λαός του βασιλείου διαμαρτυρόταν συνέχεια αλλά οι φωνές τους δεν έφταναν στα αφτιά του βασιλιά τους.

Μια βραδιά στο όνειρό του, ο βασιλιάς είδε τη γυναίκα του να έρχεται προς το μέρος του και να του λέει: "Πούλα όλα τα υπάρχοντά σου και έλα να με βρεις στη θάλασσα". Μετά από αυτό το όνειρο, ο βασιλιάς βρισκόταν σε δίλημμα. Τελικά, πήρε την απόφασή του. Έτσι, την ίδια μέρα, πούλησε όλα τα υπάρχοντά του και άφησε ελεύθερη τη θέση του βασιλιά. Στη συνέχεια, προχώρησε προς τη θάλασσα, όπως του είχε πει η γυναίκα του στο όνειρο. 

Όταν έφτασε, δεν είδε κανέναν. Σε μια κατάσταση απογοήτευσης, ο βασιλιάς άρχισε να κλαίει. Και όντως, εκείνη τη στιγμή, η γυναίκα του σαν θεά βγήκε από τη θάλασσα, έτρεξε και τον αγκάλιασε. Ο βασιλιάς τη ρώτησε: "Πού ήσουν;" Εκείνη δεν του απάντησε αλλά μόνο του είπε: "Πρέπει να θυσιάσεις κάτι στη ζωή σου για να φέρεις κάτι πίσω στη ζωή."

Αμαρίλντο Μ.  

Η Αγάπη είναι ένα συναίσθημα υπέροχο, μοναδικό, θαυματουργό, εκπληκτικό. Μπορεί να σε κάνει να τα ξεχάσεις όλα, να σε ταξιδέψει, να σε βοηθήσει. Μερικές φορές κάνεις και ακραία πράγματα για να την αποκτήσεις. Για κάποιους ανθρώπους, η αγάπη είναι το παν στη ζωή, όπως και για μένα, αλλά πότε-πότε μας πληγώνει ενώ άλλοτε μας κάνει τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο.

Εγώ ήξερα δυο φίλους μου που αγαπιόντουσαν πολύ αλλά ντρέπονταν να το πει ο ένας στον άλλον. Και κάθε μέρα αυτή η αγάπη όλο και μεγάλωνε, όλο και φούντωνε περισσότερο αλλά ντρέπονταν να ομολογήσουν ότι αγαπιούνται. Το αγόρι δεν ήξερε ότι το κορίτσι τον ήθελε ούτε το κορίτσι ότι εκείνος ήταν ερωτευμένος μαζί της. Με τον καιρό δημιουργήθηκε μεταξύ τους μια ζήλια: πότε-πότε το αγόρι έβλεπε το κορίτσι να μιλάει με άλλα αγόρια (πάντα φιλικά) και γινόταν πύραυλος και το κορίτσι αντίστοιχα. Μέχρι που το αγόρι σκέφτηκε να τα φτιάξει με μια άλλη κοπέλα στα ψέματα για να δει αν το κορίτσι ενδιαφέρεται γι' αυτόν. Όταν την επόμενη μέρα το κορίτσι τον είδε με την "ψεύτικη" κοπέλα, δεν του έδειξε ότι ενδιαφέρθηκε αλλά μέσα της καιγόταν. Το αγόρι, επειδή στενοχωρήθηκε πάρα πολύ, αρρώστησε βαριά από μια ασθένεια θανατηφόρα.

Το αγόρι έπεσε σε κώμα. Όταν το έμαθε το κορίτσι, τρελάθηκε, πανικοβλήθηκε και έτρεξε αμέσως κοντά του. Μόλις έφτασε στο νοσοκομείο, κλαίγοντας μπήκε στο δωμάτιο που ήταν το αγόρι και κρατώντας του το χέρι τού εξήγησε όλα όσα αισθανόταν γι' αυτόν: ότι τον αγαπούσε πάρα πολύ και δεν ήθελε να τον χάσει. Σταμάτησε να του μιλάει και του κρατούσε μόνο το χέρι. Το αγόρι της έσφιξε τα δάχτυλα και άνοιξε τα μάτια του. Μ' ένα δάκρυ στα μάτια, της χαμογέλασε. 

Μετά, το αγόρι έγινε καλά και έζησαν πολύ ευτυχισμένοι. Και να ξέρετε, η αγάπη είναι ανίκητη -αρκεί να την ζητούν και οι δύο και να πιστεύεις σ' αυτήν.

Χρήστος Σ.  

Κάποτε ήταν ένα μικρό χωριό. Ένα αγόρι μια μέρα συνάντησε ένα κορίτσι. Μιλούσανε, έγιναν φίλοι. Κάποτε τα έφτιαξαν. Αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν. Κάθε μέρα έλεγε ο ένας στον άλλο από ένα ποίημα που είχε σχέση με την αγάπη. Μαζί ήταν χαρούμενοι, διασκέδαζαν και το καλύτερο: δε μάλωναν ποτέ γιατί μέσα τους είχαν την αγάπη.

Παντελής Τ. 

Η Αγάπη είναι σαν το γυαλί. Όταν την πιέζεις, όταν δεν την κρατάς γερά, θα σου φύγει και θα σπάσει. Όταν αγαπάς κάποιον, του συμπεριφέρεσαι καλά, του παίρνεις πράγματα, βγαίνετε βόλτα.

Την αγάπη δεν πρέπει να την πιέζεις γιατί θα πεθάνει για πάντα και δεν θα μπορείς να τη γιατρέψεις ό,τι και να κάνεις- εκτός αν αγαπάς τόσο πολύ που δώσεις τη ζωή σου για την αγάπη.

Αν, όμως, δε θέλεις την αγάπη, δε σε θέλει ούτε αυτή. Και άμα δεν έχεις αγάπη, θα είσαι μόνος, δεν θα έχεις οικογένεια ούτε φίλους. Θα είσαι μόνος πάνω σε μια στρογγυλή μπάλα και δεν θα υπάρχει τίποτα για να σε γιατρέψει και θα πεθάνεις από μοναξιά γιατί δεν θα μπορείς να ζήσεις χωρίς φίλους, χωρίς οικογένεια, χωρίς σύντροφο να σου κάνει παιδιά, να σου κρατάει το χέρι στις δύσκολες στιγμές. 

Γι' αυτό πρέπει να έχεις αγάπη και να την κρατάς γερά για να μη σου φύγει ποτέ από τα χέρια σου.

Κατερίνα Χ.

Μια ιστορία για την αγάπη

View more presentations or Upload your own.

Γιώργος Μ.  

Κάποτε ήταν ένα αγόρι που του άρεσε πολύ το σχολείο και δεν έλειψε σχεδόν ποτέ σε όλη τη χρονιά. Για ένα διάστημα, όμως, ξεκίνησε απότομα να δυσανασχετεί και να αποφεύγει το να πάει στο σχολείο. Έβρισκε κάθε λογής δικαιολογία για να απουσιάσει. Οι γονείς του, που μέχρι τώρα δεν είχαν παρατηρήσει τέτοια συμπεριφορά, άρχισαν να ανησυχούν. Το μοναχοπαίδι τους είχε σταματήσει να τρώει και δεν έβγαινε από το δωμάτιό του για τρεις μέρες ενώ δεν ήθελε να δει κανέναν.

Αφού, λοιπόν, δεν έκανε τίποτα, σκεφτόταν τον λόγο που ήταν έτσι: το πολυπόθητο κορίτσι που το ντροπαλό αγόρι δεν μπορούσε να αποκτήσει. Δεν είχαν μιλήσει ποτέ, μόνο στο σχολείο την είχε κοιτάξει και την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα.

Αποφάσισε, μετά από μέρες, να ξαναπάει στο σχολείο, χωρίς να έχει κάποια συγκεκριμένη ιδέα για να την προσελκύσει.  Στο διάλειμμα, το κορίτσι έπεσε στα χέρια των "άγριων" του σχολείου και, όταν εκείνος το είδε, όρμησε και μπήκε στη μέση. Αυτοί έφυγαν γελώντας αλλά το κορίτσι, ευτυχώς, δεν το είχαν πειράξει. Τότε γνωρίστηκαν και αντάλλαξαν την πρώτη τους καλημέρα.  Εκείνη τον αγάπησε με την πρώτη ματιά αλλά δεν του είπε τι ένοιωθε. Έμειναν δυο καλοί φίλοι και περνούσαν καλά μαζί.

Μετά από δυο μήνες, κανείς από τους δύο δεν είχε χάσει τα αισθήματά του για τον άλλον. Μια μέρα, το αγόρι επιτέλους βρήκε το θάρρος να της ανοιχτεί. Την ακολούθησε μετά από το σχόλασμα και, καθώς έμπαινε στο σπίτι της, της φανερώθηκε και της είπε: "Μαρία, είσαι τα πάντα για μένα... Πάντα σ' αγαπούσα και πάντα θα σ' αγαπώ. Μακριά σου αισθάνομαι μεγάλο κενό μέσα μου..." Δεν πρόλαβε να συνεχίσει, αφού εκείνη έτρεξε και τον αγκάλιασε. 

Από τότε, είναι μαζί, εδώ και είκοσι έξι χρόνια και είναι πολύ ευτυχισμένοι. Μαζί...

Έτσι, παιδί μου, γνώρισα τη μητέρα σου..!

Αθανασία Μ.  

Ξεκίνησε μια πολύ άσχημη μέρα για τη Μαρία που βρισκόταν μόνη της στο δωμάτιο, μελαγχολική, χωρίς να κάνει τίποτα και να είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Είχε προκύψει μια μετακόμιση και η αλλαγή στο περιβάλλον τής προκάλεσε ένα έντονα άσχημο συναίσθημα.

Η Μαρία είχε μεγαλώσει σε μια κωμόπολη όπου γνώριζε ο ένας τον άλλον και είχε πάρει πολλή αγάπη από τους φίλους της. Η μητέρα της ήταν πολύ ανήσυχη για την κατάσταση της Μαρίας και έτσι, μια μέρα, της πρότεινε να πάει μόνη της να κάνει έναν περίπατο για να γνωρίσει την πόλη και ίσως να βρει νέους φίλους. Η Μαρία συμφώνησε με δυσκολία.

Τελικά, όμως, πραγματοποίησε την επιθυμία της μητέρας της: βρήκε καινούριους φίλους μαζί με τους οποίους έκανε πολλά πράγματα που την έκαναν ευτυχισμένη. Η μητέρα της έβλεπε τη διαφορά που υπήρχε και χαιρόταν. 

Αλλά το μόνο πράγμα που ακόμα μελαγχολούσε τη Μαρία ήταν οι παλιοί της φίλοι που τους είχε αφήσει πίσω. Έτσι, η μητέρα της προσπάθησε να περιορίσει τις επαφές που είχε η Μαρία με τους παλιούς της φίλους, που της προκαλούσαν νοσταλγία. Αλλά η Μαρία τους αγαπούσε πολύ και δεν ήθελε να τους ξεχάσει και, περιορίζοντάς την η μητέρα της, την έκανε να αισθάνεται πιο πολλή θλίψη. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να της περάσει παρά μόνο να φέρει κοντά τους παλιούς της φίλους.

Παρόλο που η Μαρία είχε βρει καινούρια παρέα και πέρναγαν καλά μαζί, οι παλιοί της φίλοι θα μείνουν για πάντα στην καρδιά της γιατί τους αγαπά.

Ρονάλντο Μ.  

Πριν από είκοσι χρόνια υπήρχε ένας άνθρωπος, ο Μάριος, που το όνειρό του ήταν να γίνει ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής και να καταφέρει να κερδίσει ένα τρόπαιο με την ομάδα του.

Όταν ο Μάριος ήταν δέκα χρονών, το μοναδικό πράγμα που τον ενδιέφερε ήταν η μπάλα. Όπου και να πήγαινε, κρατούσε πάντα μαζί του την μπάλα την οποία του είχε χαρίσει ο θείος του. Ο Μάριος καταγόταν απ' την Ελλάδα και προερχόταν από μια πολύ φτωχιά οικογένεια. Τον ήξεραν πολλοί στη γειτονιά και μάλιστα το παρατσούκλι του ήταν μπαλαδόρος. 

Μια μέρα, καθώς ο Μάριος έπαιζε με τους φίλους του, ήρθε ένας άντρας, ο πρόεδρος της ομάδας ΑΕΚ. Ζήτησε από τους γονείς του να πάνε Αθήνα και να κατοικήσουν εκεί. Στην αρχή αυτοί αρνήθηκαν επειδή τα οικονομικά τους δεν ήταν καθόλου καλά. Ο πρόεδρος όμως τους υποσχέθηκε πως θα τα πληρώσει όλα εκείνος και μάλιστα, εκεί είχαν και μια έτοιμη δουλειά για τον πατέρα του Μάριου.

Τελικά, εκεί άρχισε μια νέα ζωή για τον Μάριο και το όνειρό του φαινόταν να γίνεται πραγματικότητα. Μόλις έγινε δεκαοχτώ χρονών, ήδη είχε μαζέψει πολλούς οπαδούς και άρχισε να γίνεται διάσημος. Με το ταλέντο του, είχε φτάσει την ομάδα του στον τελικό του Ουέφα Τσάμπιονς Λιγκ! 

Όμως, στον τελευταίο αγώνα χτύπησε πολύ άσχημα: αυτό το χτύπημα παραλίγο να του φέρει τον θάνατο! Στο νοσοκομείο οι γιατροί είπαν πως δεν μπορεί να παίξει καθόλου μπάλα ποτέ ξανά. Όλοι οι οπαδοί ήταν στενοχωρημένοι για αυτά τα νέα και μερικοί έκλαιγαν κιόλας. Κι ο ίδιος έκαιγε πάρα πολύ γιατί η καριέρα του, μόλις άρχισε, τελείωσε.

Στο τέλος, η ομάδα του έχασε στον τελικό και το όνειρο του Μάριου να κερδίσει ένα τρόπαιο χάθηκε. Η μπάλα ήταν η ζωή του, την αγαπούσε πολύ και χωρίς αυτήν δεν μπορούσε να ζήσει άλλο πια.

Κλεμεντίνο Σ.  

Η αγάπη για μένα είναι κάτι πάρα πολύ ξεχωριστό επειδή δείχνει πόσο αγαπάω έναν άνθρωπο. Κι έτσι, δεν θέλω να πάθει κακό αυτός ο άνθρωπος ή να πληγωθεί. 

Αυτήν τη λέξη την ξέρουν όλοι οι άνθρωποι που ζουν πάνω στη γη. Και όλοι νοιώθουν το ίδιο. Αυτή η λέξη δεν υπάρχει μόνο στην ελληνική γλώσσα. Υπάρχει σε πάρα πολλές γλώσσες. Ας πούμε, στα αγγλικά είναι I love you -όμως, σημαίνει το ίδιο πράγμα που σημαίνει και στα ελληνικά. 

Η αγάπη υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους. Για παράδειγμα, όταν δυο άνθρωποι κάθονται όλη την ώρα μαζί σημαίνει ότι αγαπιούνται και πως έχουν πολύ μέλλον μπροστά τους...

Υ.Γ. Και όχι, ούτε αυτό είναι το τέλος της ενασχόλησής μας με την αγάπη... έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε και πολλή αγάπη ακόμα να δώσουμε..!