Τα παιδιά είχαν να επιλέξουν το είδος του κειμένου, το θέμα αλλά και την ταυτότητά τους ως πομποί. Μπορούσαν να είναι είτε ο Έκτορας είτε η Ανδρομάχη και να γράψουν ένα γράμμα στο άλλο τους μισό για να μιλήσουν για όλες τους τις σκέψεις και τα συναισθήματα γύρω από τον πόλεμο που τους κρατάει χώρια. Αρκετά παιδιά ωστόσο επέλεξαν να γράψουν ένα ημερολόγιο στο οποίο αλλάζουν την έκβαση της ιστορίας διότι υποτίθεται ότι αποφασίζουν τελικά να φύγουν από την Τροία εγκαταλείποντας τον πόλεμο για να σώσουν την οικογένειά τους. Σε κάθε περίπτωση, τα κείμενά τους είναι τόσο γλυκά και τρυφερά, αποδίδουν στο έπακρο την αγάπη που έδενε τον Έκτορα και την Ανδρομάχη και περνάνε ένα ισχυρό αντιπολεμικό μήνυμα, επίκαιρο από την εποχή της Ιλιάδας έως (δυστυχώς) και σήμερα.
Ακολουθούν τα κείμενα των παιδιών με αντίστροφη αλφαβητική σειρά.
Χρυσάνθη Α.
Αγαπημένε μου Έκτορα,
Θέλω να σου εκφράσω τα συναισθήματα και της σκέψεις μου γιατί δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που να μην μου λείπεις και να μη σε σκέφτομαι.
Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να σε δω και που δεν μπορείς να είσαι δίπλα σε εμένα και το παιδί μας. Θέλω να ξέρεις πως έχω ένα κακό προαίσθημα για την κατάληξη αυτό του πολέμου. Το ξέρω ότι είσαι αρχηγός του στρατού και θες να μην πάθει κακό κανείς και πόσο μάλλον να είσαι μπροστά σε όλες τις μάχες άλλα σε παρακαλώ, πρόσεχε τον εαυτό σου.
Να θυμάσαι ότι σε αγαπάω πολύ! Εύχομαι να πάνε όλα καλά και να γυρίσεις.
Με αγάπη,
η γυναίκα σου, Ανδρομάχη
Φλόριαν Μ.
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Χθες η Ανδρομάχη μου πρότεινε να αφήσω τον πόλεμο και να φύγουμε μαζί κάπου μακριά από την Τροία. Το σκεφτόμουνα όλο το βράδυ και αποφάσισα να πάρω την οικογένεια μου και να πάμε να μείνουμε στη Κωνσταντινούπολη, κάτι το οποίο δεν ήταν και πολύ καλή ιδέα επειδή ήμουν ο καλύτερος πολεμιστής και ήξερα πως
έπρεπε να παλέψω για την πατρίδα αλλά ήθελα να πάω να μείνω με την οικογένειά μου.
Σήμερα το πρωί μόλις ξυπνήσαμε βάλαμε στην καρότσα όλα τα απαραίτητα πράγματα και αποχωρήσαμε για Κωνσταντινούπολη. Απ' ό,τι κατάλαβα στους πολεμιστές μου δεν τους άρεσε και πολυ που έφυγα αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Μετά από αρκετές ώρες δρόμου φτάσαμε. Μόλις φτάσαμε, όλοι μας περίμεναν στην είσοδο της πόλης και πρώτος, πρώτος ο αυτοκράτορας ώστε να μας
υποδεχτεί και να μας πάρει στο παλάτι του. Επίσης η ζωή στην Κωνσταντινούπολη είναι πολύ καλύτερη από την ζωή στην Τροία επειδή είναι μια μεγάλη πόλη, η οποια δεν βρίσκεται σε πόλεμο.
Αυτά είχα να σου πω για σήμερα, θα τα πούμε σύντομα.
Τσαμπίκος Κ.
Νικόλ Α.
Αγαπημένε μου Έκτορα,
Σου γράφω αυτό το γράμμα, για να σου εκφράσω τις σκέψεις και τα συναισθήματα που κρύβω στη ψυχή μου. Είμαι πολύ στεναχωρημένη με την απουσία σου, την οποία δεν μπορώ ακόμα να συνηθίσω. Ακόμα περισσότερο, ο μικρός μας δεν περνάει μέρα που να μην σε ζητάει. Φοβάμαι για την κατάληξη του πολέμου και το γεγονός πως μπορεί να σε χάσω για πάντα. Προσεύχομαι να γυρίσεις πίσω γερός και δυνατός, γι’ αυτό σε παρακαλώ να προσέχεις τον εαυτό σου. Εγώ και ο γιος σου θα σε περιμένουμε και θα ελπίζουμε πως μια μέρα θα ξανά σμίξουμε παντοτινά.
Με αγάπη, η γυναίκα σου
Μαρία Π.
Αγαπητέ Έκτορα,
Αυτό το γράμμα στο γράφω με βαριά καρδιά και μεγάλη στεναχώρια. Κάθε φορά
που φεύγεις για τον πόλεμο ανησυχώ για σένα.
Εξαιτίας του πολέμου έχουν χαθεί πολλά άτομα και φοβάμαι μην γίνεις και εσύ ένα από αυτά. Θέλω να είσαι προσεκτικός. Σκέψου το παιδί μας που σε χρειάζεται
παραπάνω από εμένα. Ξέρω πω είναι το καθήκον σου και η τιμή σου δεν σου επιτρέπει να μην είσαι στο πεδίο της μάχης. Εγώ δεν μπορώ να μην φοβάμαι
και να ανησυχώ για τον άνδρα μου , το μέλλον και την οικογένεια μας.
Με αγάπη,
Ανδρομάχη
Μαρία Ν.
Αγαπημένε μου Έκτορα,
Σου γράφω αυτό το γράμμα με δάκρυα στα μάτια. Κάθε μέρα που φεύγεις για τον πόλεμο, νιώθω πως μπορεί να είναι η τελευταία φορά που σε βλέπω και τρομάζω. Ξέρω πως είσαι γενναίος και πως πολεμάς για την πατρίδα μας και για την τιμή της οικογένειές μας. Όμως, για μένα είσαι ο άντρας μου και ο πατέρας του παιδιού μας.
Δεν με νοιάζει αν είσαι ήρωας ή όχι. Μακάρι να μπορούσες να είσαι εδώ, δίπλα μας και να περνάμε τον χρόνο μας ως οικογένεια, να μεγαλώνουμε το παιδί μας μαζί. Πάντα εύχομαι για μια απλή ζωή γεμάτη αγάπη, και όχι δάκρυα και πόνο.
Κάθε μέρα προσεύχομαι να γυρίσεις πίσω ζωντανός και καλά. Ο πόλεμος δεν μας έχει φέρει τίποτα καλό, μόνο λύπη, φόβο και δάκρυα. Ελπίζω να σταματήσει όλο αυτό σύντομα και να είμαστε ξανά μαζί, να ζήσουμε ήρεμα σαν οικογένεια. Σε παρακαλώ, πρόσεχε τον εαυτό σου και γύρνα πίσω.
Με αγάπη,
Ανδρομάχη
Μαρία Κουτσ.
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Έπειτα τη συζήτηση που είχα με τον Έκτορα, κατάφερα επιτέλους να τον πείσω να φύγουμε μακριά από τον πόλεμο.
Σήμερα , πολύ νωρίς το πρωί , ετοιμάσαμε τα πράγματά μας και μαζί με τον άντρα μου και το παιδί μου ετοιμαστήκαμε για να μπούμε σε ένα πλοίο το οποίο ήταν αρκετά ευρύχωρο και μπορέσαμε να πάρουμε μαζί μας μόνο τα απαραίτητα. Έκτος
από εμένα και την οικογένειά μου, μαζί μας είναι βέβαια η τροφός και λίγοι από τους πιο έμπιστους υπηρέτες του παλατιού.
Δε ξέρουμε που θα μας οδηγήσει αυτό το ταξίδι, αυτό που ξέρω όμως εγώ είναι πως όσο η οικογένειά μου είναι ασφαλής , εγώ θα είμαι ευτυχισμένη .
Λίγες μέρες αργότερα, φτάσαμε σε ένα άγνωστο νησί, κοντά στις ακτές της Ελλάδας . Αφού ο Έκτορας μαζί με αρκετούς άντρες πήγαν να ελέγξουν πως ήταν ασφαλές να μείνουμε εκεί , κατέβηκα και εγώ μαζί με την τροφό, κρατώντας το παιδί μου στην αγκαλιά μου. Εδώ πέρα θα κάνουμε μια νέα αρχή. Εδώ ο Σκαμάνδριος θα μπορέσει να μεγαλώσει χωρίς να χρειάζεται να χυθεί κι άλλο αίμα από τα χέρια του πατέρα του για χάρη μας αλλά και της πατρίδας του. Θα μεγαλώσει σαν ένα υγιές και χαρούμενο παιδί.
Μαρία Κουλ.
Αγαπημένε μου Έκτορα,
Ήθελα να σου γράψω γιατί μου λείπεις πάρα πολύ!! Κάθε φορά που πας στον
πόλεμο φοβάμαι! Δεν ξέρω αν θα γυρίσεις πίσω και αυτό με κάνει να νιώθω πολύ
άσχημα...Ξέρω ότι είσαι γενναίος και πως θέλεις να προστατεύσεις την Τροία, αλλά κάθε φορά που φεύγεις για τη μάχη φοβάμαι πάρα πολύ. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι ότι μπορεί να μην ξαναγυρίσεις, και αυτό με κάνει να νιώθω πολύ άσχημα!
Μου λείπεις! Κάθε φορά που λείπεις ο γιός μας σε ζητάει συνέχεια. Θέλω να είμαστε μαζί σαν οικογένεια, να σε βλέπω να γελάς, να παίζεις με τον γιό μας. Ο πόλεμος μας έχει πάρει τόσα πράγματα και δεν ξέρω πόσα ακόμα θα μας πάρει!
Δεν σου λέω να μην πολεμήσεις, απλώς θέλω να ξέρεις πως σε αγαπώ πολύ και σε χρειάζομαι!! Και εύχομαι κάθε μέρα να γυρίσεις πίσω σώος.
Σε περιμένουμε Έκτορα... γύρισε πίσω!
Σε αγαπάμε,
Ανδρομάχη
Κάλλια Γ.
Η Ανδρομάχη επιλέγει να φύγει από τον πόλεμο με την οικογένειά της.
Εκείνη τη μέρα, λίγο πριν φύγει για τη μάχη, τον κράτησα πιο σφιχτά από ποτέ. Δεν μπορούσα να αντέξω την ιδέα ότι θα τον χάσω. Τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα
τον παρακαλούσαν να μείνει. Κι εκείνος, για πρώτη φορά, δίστασε. Κοίταξε εμένα, μετά τον μικρό μας γιο. Σιωπή. Ύστερα, είπε: ‘‘Πάμε. Όχι για να δειλιάσουμε, αλλά για να ζήσουμε’’.
Φύγαμε την ίδια νύχτα, κρυφά. Αφήσαμε πίσω μας την Τροία, τα τείχη, τις φωνές του πολέμου. Πήραμε μόνο λίγα ρούχα, λίγο φαγητό και όλη μας την αγάπη. Ταξιδέψαμε για μέρες, περνώντας βουνά και ποτάμια. Δεν ήξερα πού πάμε, μόνο ότι είμαστε μαζί. Αυτό μου έφτανε.
Τελικά, φτάσαμε σ’ ένα ήσυχο χωριό. Εκεί, οι άνθρωποι μας δέχτηκαν με καλοσύνη. Ο Έκτορας έγινε γεωργός, εγώ βοηθούσα τις γυναίκες του χωριού και ο
μικρός μας μεγάλωνε με γέλια, όχι με κραυγές πολέμου. Καμιά φορά, όταν ο ήλιος δύει, ο Έκτορας κάθεται σιωπηλός και κοιτά μακριά. Ξέρω ότι σκέφτεται την
παλιά του ζωή. Τότε του πιάνω το χέρι και του θυμίζω πως κάναμε τη σωστή επιλογή. Γιατί ίσως να χάσαμε την πατρίδα μας, αλλά σώσαμε την οικογένειά μας.
Ιάκωβος Κ.
Αποφάσισα να αφήσω τον πόλεμο πίσω μου. Δεν άντεχα πια να βλέπω τον θάνατο, το αίμα, την καταστροφή. Πήρα την Ανδρομάχη και τον μικρό μας γιο στην αγκαλιά μου και, μέσα στη νύχτα, φύγαμε κρυφά από την Τροία. Περπατήσαμε πολλές μέρες και νύχτες, ώσπου βρήκαμε έναν τόπο μακρινό, ήσυχο, όπου κανείς δεν ήξερε ποιοι ήμασταν. Εκεί χτίσαμε ένα μικρό σπίτι και ξεκινήσαμε μια νέα ζωή. Εγώ έμαθα να δουλεύω τη γη, να σπέρνω και να θερίζω. Η Ανδρομάχη φρόντιζε το σπίτι και μεγάλωνε τον γιο μας με αγάπη και ελπίδα. Ήμασταν φτωχοί, αλλά ευτυχισμένοι. Κάθε βράδυ, καθώς καθόμασταν γύρω από τη φωτιά, κοιτούσα την οικογένειά μου και σκεφτόμουν ότι άξιζε να αφήσω πίσω μου τη δόξα για να κερδίσω αυτό: την ειρήνη και την αγάπη!!
Θοδωρής Μ.
Ζένια Σ.
Ευαγγελία Τ.
Εμμανουήλ Κ.
Αγαπημένη μου Ανδρομάχη,
Ο πόλεμος είναι μια πολύ άσχημη κατάσταση, όλοι βγαίνουμε χαμένοι από αυτόν και δεν αντέχεται… κάθε μέρα πεθαίνουν εκατοντάδες νέα παιδιά Τρώων και Αχαιών. Κάθε μέρα επιστρέφουμε λιγότεροι στις σκηνές μας. Δυστυχώς σκοτώθηκε χθες ένας πολύ καλός μας πολεμιστής. Δεν νομίζω να τα καταφέρουμε. Δεν φοβάμαι για εμένα αλλά θέλω εσύ να είσαι δυνατή. Να σταθείς δίπλα σε όλες τις μάνες που έχασαν τους γιους τους και σε όλες τις γυναίκες που έχασαν τους άντρες τους. Να φροντίσεις όλα τα παιδιά που έμειναν ορφανά και όλες τις γυναίκες μου έμειναν χήρες. Να πεις σε όλες αυτές πως οι άνθρωποι τους πολέμησαν γενναία.
Ακόμη σκέφτομαι την πρόταση που μου είχες κάνει όταν σε βρήκα στις σκαιές
πύλες, να μείνω εκεί και να φυλάω τα τείχη. Στρατιώτες πρέπει να υπάρχουν στα
τείχη και ξέρω πως εσύ θα ένιωθες ασφάλεια αν με είχες κοντά σου, θα μπορούσα να βλέπω εσένα και τον γιό μας κάθε μέρα και θα ήμουν ασφαλής. Έχω όμως πολεμήσει και νικήσει πολλές μάχες έως τώρα... πώς γίνεται αυτή τη φορά να τα παρατήσω και να κοιτάξω να σωθώ μόνο εγώ; Εγώ γεννήθηκα πολεμιστής. Τι ντροπή θα ένιωθα εάν έμενα πίσω και πως θα αντίκριζα στα μάτια όλες αυτές τις στενοχωρημένες μητέρες που έστειλαν τους γιούς τους στην μάχη. Τι θα έλεγα σε όλα τα παιδιά της Τροίας που έχασαν τους πατεράδες τους; Τι θα πω στον γιο μας όταν μεγαλώσει και πώς θα γίνει σπουδαίος πολεμιστής, εάν πρώτα εγώ δεν είμαι;
Αγαπημένη μου, θέλω να ξέρεις πως αυτό ίσως να είναι το τελευταίο γράμμα που σου στέλνω. Ξέρω πως δεν μπορείς να δεχτείς την απόφαση μου να μην μείνω στα τείχη όμως τι υστεροφημία θα σας αφήσω; Δεν θέλω να ξέρει ο γιος μας πως ήμουν απλά ένας πολεμιστής που στον Τρωικό πόλεμο τα παράτησε και έμεινε στα τείχη. Θέλω να είστε υπερήφανοι για εμένα. Όσο εγωιστικό και αν ακούγεται θέλω να μείνω στην ιστορία με τους καλύτερους πολεμιστές της Τροίας. Να γνωρίζει η Τροία ότι πολέμησα με όλη μου την ψυχή. Γεννήθηκα πολεμιστής και πολεμιστής θα πεθάνω. Τέτοιο πολεμιστή θα μεγαλώσεις και εσύ!
Ό,τι και να γίνει να θυμάσαι πως είσαι η γυναίκα του Έκτορα. Είσαι μια γενναία γυναίκα που πρέπει να προφυλάξεις τον γιο μας και όσους περισσότερους μπορείς. Μου έχετε λείψει ,σας σκέφτομαι κάθε λεπτό, σε κάθε μάχη. Αν και ελπίδες δεν υπάρχουν, να προσεύχεσαι στους Θεούς να τα καταφέρουμε.
Με αγάπη ο σύζυγός σου
~Έκτορας~
Ειρήνη Τ.
Αγαπητό ημερολόγιο,
πριν λίγες ημέρες αποφασίσαμε με την Ανδρομάχη να απομακρυνθούμε από τον κίνδυνο του πολέμου και να ζήσουμε μακριά όλοι μαζί. Έτσι, αποχώρησα από τον πόλεμο χωρίς να ενημερώσω όμως κάποιον. Γι’ αυτό νιώθω αρκετές τύψεις καθώς δεν θα ήθελα να προκαλέσω την ήττα των Τρώων από την έλλειψη της παρουσίας μου. Παρόλα αυτά νιώθω ακόμα αρκετά ευτυχισμένος και χαρούμενος διότι τώρα μπορώ να απολαμβάνω χρόνο με τον γιό μου, τον Αστυάνακτα, και την υπέροχη σύζυγο μου, την Ανδρομάχη. Πριν από δύο ημέρες είχαμε μία συζήτηση με την Ανδρομάχη για τους λόγους που θα ήταν καλύτερο να φύγουμε από την Τροία. Ένας από αυτούς ήταν ότι δεν θα θέλαμε ο γιος μας, σε ενδεχόμενο θανάτου μου, να στερηθεί την παρουσία ενός πατρικού πρότυπου στην ζωή του. Η γνώμη της σε αυτή την συζήτηση με βοήθησε να πάρω μία απόφαση. Το προηγούμενο πρωί λοιπόν, πριν την ανατολή του ηλίου καταφέραμε να περάσουμε τα τείχη της Τροίας χωρίς να γίνουμε αντιληπτοί από κάποιον στρατιώτη και έτσι αρχίσαμε την περιπέτεια μας και φύγαμε από την εμπόλεμη Τροία. Αυτά είχα να πω ως τώρα. Θα σου ξαναγράψω σύντομα. Αντίο.
Δέσποινα Χ.
Έκτορά μου,
Ξύπνησα πάλι με το ίδιο βάρος στην καρδιά. Δεν μπορώ να συνηθίσω την ιδέα ότι κάθε μέρα σε χάνω λίγο λίγο στον πόλεμο. Μπορεί να μη στο λέω πάντα, αλλά μέσα μου φοβάμαι για σένα, για εμάς, για το παιδί μας.
Ξέρω πως νιώθεις πως πρέπει να πολεμήσεις, πως η τιμή σου είναι δεμένη με την πόλη και το καθήκον. Αλλά για μένα, η τιμή σου είναι ότι είσαι εδώ. Που κρατάς το χέρι μου, που κοιτάς τον γιο μας με περηφάνεια. Δεν θέλω η γενναιότητά σου να γίνει ο λόγος που θα σε χάσουμε.
Μερικές φορές σκέφτομαι πώς θα ήταν αν όλα αυτά τελείωναν. Αν ήμασταν απλώς μια οικογένεια, χωρίς φόβο, χωρίς αντίο. Δεν ζητάω πολλά, μόνο να γυρνάς πίσω σώος. Να μη σε περιμένω κάθε βράδυ με κομμένη ανάσα.
Μου λείπεις, ακόμα και όταν είσαι δίπλα μου. Γιατί ξέρω πως το μυαλό σου είναι πάντα στη μάχη. Θέλω απλώς να ξέρεις πως ό,τι κι αν γίνει, σ’ αγαπώ. Και θα σ’ αγαπώ, ακόμα κι αν μείνω μόνη.
Η Ανδρομάχη σου.
Γιώργος Χ.
Γιώργος Στ. και Μιχαήλ Άγγελος Σ.
Γιώργος Κ.
Αγαπημένη μου Ανδρομάχη,
Η καρδιά μου βαραίνει καθώς σκέφτομαι όλα όσα περνάμε. Ο πόλεμος συνεχίζεται αδιάκοπα, και η σκέψη σου με συνοδεύει σε κάθε στιγμή. Κατανοώ τους φόβους σου για το μέλλον μας, ειδικά για τον μικρό Αστυάνακτα. Η ιδέα ότι μπορεί να σε πάρουν μακριά από την Τροία και να υποφέρεις μες στην αιχμαλωσία με πληγώνει βαθιά. Η σκέψη ότι θα σε βλέπουν οι άλλοι να θρηνείς για μένα με γεμίζει θλίψη.
Ωστόσο, αγαπημένη μου, δεν μπορώ να πράξω διαφορετικά. Η τιμή και η δόξα του πατέρα μου, αλλά και η δική μου, απαιτούν να πολεμήσω γενναία, όπως έμαθα από μικρός. Δεν θα μπορούσα να φανώ δειλός στα μάτια των συμπολεμιστών μας.
Ξέρω ότι η Τροία μπορεί να πέσει και ότι πολλοί από τους αγαπημένους μας θα χαθούν. Αλλά αυτό που με πονάει περισσότερο είναι η σκέψη σου να ζήσεις μακριά από την πατρίδα, υποφέροντας ως σκλάβα. Η εικόνα σου να υφαίνεις για άλλους ή να κουβαλάς νερό χωρίς θέλησή σου με σκοτώνει.
Εύχομαι ο γιος μας να μεγαλώσει δυνατός και γενναίος, ώστε να υπερασπιστεί την τιμή μας. Ελπίζω ότι, παρά τις δυσκολίες, θα βρεις τη δύναμη να προχωρήσεις και να ζήσεις με αξιοπρέπεια. Σε παρακαλώ, φρόντισε τον εαυτό σου και τον γιο μας. Η σκέψη σας με κρατά ζωντανό σε αυτόν τον ατελείωτο πόλεμο.
Με όλη μου την αγάπη,
Ο Έκτορας
Απόστολος Κ.
Άγγελος Μπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου