Το τραγούδι της ημέρας για την πρώτη Ρεβέκκα της ζωής μου.

Πέρασαν κιόλας έξι χρόνια,  κάπου τέτοια ώρα ήταν που  κούνησες το χέρι και χαιρέτησες χαμογελώντας  τα αδέρφια μου την ώρα που το φορείο σε πήγαινε στον αναισθησιολόγο. "Μην ανησυχείς για μένα",  ήταν τα τελευταία λόγια που μου είπες το  προηγούμενο βράδυ στο τηλέφωνο- δεν είχα ανέβει στην Αθήνα για να μη σε ανησυχήσω. 

    Δεν ξύπνησες ποτέ. Η καρδιά σου  επειδή ήταν μεγάλη άντεξε ακόμα τρεις βδομάδες κι έφυγες τα Χριστούγεννα πριν να γνωρίσεις την τρίτη εγγονή που πήρε το όνομά σου- τουλάχιστον πρόλαβες την Εύα. 

Ο πεντάχρονος εαυτός μέσα μου  πάντα θα σε θυμάται να μου το τραγουδάς και να χτυπάς παλαμάκια.