Για το "μπαρ"

Όποιος μπήκε γιατί νομίζει ότι είναι υποχρεωτικό...
Να την "κάνει"!
ΤΩΡΑ!!!!!!!!!!!!!!!

(Εκτός από όταν δεν έχουμε βιβλία... Τότε είναι υποχρεωτικό... Για γκελ μπουρντά, καμάρια μου!)

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Ζακλίν ντε Ρομιγύ. Ένας αποχαιρετισμός από τα παιδιά του Β2 και του Β3

"Τις λέξεις κουρταλώ και δεν μ' ανοίγουν" σήμερα... Γιατί είναι λυπημένες και κάθονται ήσυχα - ήσυχα κλεισμένες στις Γραμματικές και τα Συντακτικά τους. Και θρηνούν...

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι δικοί σου, κι ας μην τους έχεις γνωρίσει ποτέ...
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που, τι κι αν πλησιάζουν τα 100, είναι ακόμα νέοι
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι με τους οποίους μοιράζεσαι τον ίδιο έρωτα
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι άνθρωποι...
Για την Ζακλίν ντε Ρομιγύ που πέθανε προχθές, δεν θα γράψω τα προφανή. Πολλοί είναι πρόθυμοι.
Η δικιά μου Ζακλίν ντε Ρομιγύ είναι εκείνη που αγάπησε βαθιά τις λέξεις μου! Κι έτσι θα την νανουρίσουμε με τα παιδιά από το Β3 και το Β2. Με μια λέξη από τη γλώσσα που αγάπησε. Αφτιασίδωτη. Σα να χει μόλις βγει από το λατομείο...
Με το κουμπάκι δίπλα, παρακαλώ, μεγαλώστε το βίντεο .(Το τραγούδι που ακούγεται είναι το "Jacqueline" των The Coral)
Καλό δρόμο, κυρία Ντε Ρομιγύ και, αν πέσεις εκεί που πας πάνω στο Θουκυδίδη και σου πει γιατί τελειώνει τόσο απότομα την Ιστορία του, πέστο, αν μπορείς, και σε μας με κάποιο τρόπο... Θα περιμένουμε...

Δεν υπάρχουν σχόλια: