and always look at the cατtish side of life...

Συμπλήρωση... : η πιο πλήρης ομολογία δια στόματος μιας γάτας ότι είναι διαφορετική από όλους κι ειδικά από τις υπόλοιπες γάτες (λες και θα παραδεχόταν ποτέ μια γάτα ότι ανήκει στη μάζα...).
Ο γάτος στη Χώρα των Θαυμάτων είναι, άλλωστε, ένας σχεδόν αυτοσυνείδητος αφηγητής- κι οι υπόλοιποι χαρακτήρες βέβαια έχουν μιας μορφής συνειδητότητα αλλά ο γάτος ειδικά κλείνει το μάτι στους αποδέκτες της αφήγησης πολύ περισσότερο απ΄ ό,τι στην ίδια την Αλίκη!
Κάτι ξέρει κι η μικρή ηρωίδα της ταινίας όταν παραδέχεται την "μαγική/μαγευτική φύση" της γάτας της με την οποία μάλιστα συνομιλεί! A propos, το τέλος της ταινίας είναι ένας ύμνος στη σχέση των γατιών με τα "αφεντικά" τους (η λέξη σε εισαγωγικά γιατί μια γάτα δεν αναγνωρίζει αφεντικό): η Τομασίνα νικά την αμνησία της και γυρνά πίσω στο κορίτσι που την περίμενε και δεν είχε χάσει ποτέ την ελπίδα ότι θα την ξαναδεί. Και μην αρχίσουν οι dog-people να φέρνουν διάφορα παραδείγματα για τη συναισθηματική σύνδεση των σκυλιών με τα αφεντικά τους (η λέξη εδώ εκτός εισαγωγικών) αρχίζοντας από τον σκύλο του Οδυσσέα γιατί όσοι είμαστε γατόφιλοι αναγνωρίζουμε την διαφορά στη φύση της σχέσης....

Y.Γ. Δεν είμαι σίγουρη τι είδους σχέση με τις γάτες είχαν αυτοί που σκέφτηκαν αυτό ... Μέσα στο πνεύμα (;) των εορτών! Για να παίρνετε, πάντως, ιδέες:
Προσωπικά περισσότερο ταυτίζομαι με αυτό:;)))))
Εντάξει, το παράκανα: υπάρχει κι αυτή η πλευρά των πραγμάτων: