Κι επειδή είμαι πιο παραδοσιακή από τον Κακό Λύκο (ψέματα... απλώς πρόλαβε πρώτος να αναρτήσει τα "Χριστούγεννα" του Φοίβου!), ορίστε και τα κάλαντα της Δωδεκανήσου:
Υ.Γ. Γιατί δεν είναι Χριστούγεννα χωρίς κάλαντα, οικογενειακά τραπέζια που αποδεικνύουν την επιβίωση του κατοχικού συνδρόμου στην σύγρονη ελληνική κοινωνία λόγω αφθονίας των εδεσμάτων, πεταχτές συζητήσεις με συγγενείς που δημιουργούν (σε συνδυασμό με το κόκκινο κρασί) μια γελαστή βαβούρα, ευχές για γρήγορη αποκατάσταση (επαγγελματική, προσωπική, για γάμο, για παιδιά, για γάτες και σκυλιά, για αυτοκίνητα, καινούρια πατώματα και γλάστρες -γενικά, ό,τι θυμηθούν οι θειάδες ότι σου λείπει θα το ευχηθούν), μυρωδιά από κανέλα και μοσχοκάρφι, μια μικρή ένοχη κηλίδα άχνης στη μύτη από την τελευταία μπουκιά κουραμπιέ και μια αίσθηση αισιοδοξίας πως δε θα είναι τα τελευταία Χριστούγεννα με αγαπησιάρικες αγκαλιές, ψευτοκαβγάδες για τα πολιτικά, λερωμένα τραπεζομάντιλα, μισοκοιμισμένους παππούδες και, κυρίως, πηγαία χαμόγελα.
Χρόνια μας πολλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου