Φάκελος "Γιοφύρι της Άρτας", μερός 2ο: Οι συνεντεύξεις του πρωτομάστορα (από τη Γ΄Γυμνασίου του Μουσικού Σχολείου Ρόδου)

Υπενθυμίζεται πως η Γ Γυμνασίου του Μουσικού Σχολείου ανοίγει το φάκελο "Γιοφύρι της Άρτας" παίρνοντας συνεντεύξεις από τους πρωταγωνιστές.

     Σήμερα παρουσιάζουμε τις συνεντεύξεις του πρωτομάστορα, της πέτρας του σκανδάλου, που φέρεται να θυσίασε τη γυναίκα του για να καταφέρει να στεριώσει το γιοφύρι που εις μάτην προσπαθούσε να χτίσει  για αρκετό καιρό . 

Από δω

   Υπενθυμίζεται πως οι συνεντεύξεις της λυγερής έχουν δημοσιευτεί ήδη εδώ και πως θα ακολουθήσει άλλη ανάρτηση με τις συνεντεύξεις  άλλων μαστόρων, του πουλιού, της μάνας και του πατέρα της λυγερής κ.α. 

Άλλες αναρτήσεις: 'Του γιοφυριού της Άρτας" (εδώ, εδώ, εδώ , εδώ , εδώ κι εδώ)

Μαρία και Ουρανία (Γ2)

-Κύριε πρωτομάστορα, χαιρόμαστε π0λύ που δεχτήκατε να μας δώσετε αυτήν την συνέντευξη. Λοιπόν! Θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε το εξής: Γιατί άφησες την λυγερή να πεθάνει;

-Δεν ήταν στο χέρι μου! Από τη στιγμή που το γιοφύρι δεν στερεωνόταν αλλιώς, όπως καταλαβαίνετε, δεν είχα και πάρα πολλές άλλες επιλογές.

- Νοιώθεις καθόλου τύψεις για αυτό που έκανες;

-Και βέβαια νοιώθω τύψεις! Γιατί η λυγερή εκτός από καταπληκτικός άνθρωπος ήταν και η γυναίκα μου και την αγαπούσα! Ήθελα να κάνω οικογένεια μαζί της…

-Ναι, αλλά αυτό δεν σε εμπόδισε να κάνεις αυτό που έκανες.

-Όπως σας είπα και προηγουμένως, δεν είχα και πολλές επιλογές! Έπρεπε να κάνω το καθήκον μου!

-Όταν ήρθε το πουλάκι και σου το είπε, πώς ένοιωσες;

-Ένοιωσα μια μεγάλη θλίψη και μετά μπερδεμένος.

-Λοιπόν, εδώ τελειώνει αυτή η συνέντευξη, πρωτομάστορα, σε ευχαριστούμε πολύ!

-Εγώ σας ευχαριστώ! Γεια σας! 

Κι αυτό της Μαρίας (Γ2)

-Γιατί άφησε να πεθάνει η λυγερή;

-Γιατί δεν είχα άλλη επιλογή, έπρεπε να κάνω το καθήκον μου και ας μην ήθελα να το κάνω αυτό.

-Όταν σου είπε το πουλάκι ότι για να φτιαχτεί το γιοφύρι πρέπει να θάψετε ζωντανή την λυγερή ποια ήταν η αντίδρασή σου και τι του είπες να της πει;

-Ένοιωσα πως όλος ο κόσμος είχε καταστραφεί. Του είπα να πει στην λυγερή να ετοιμαστεί και να έρθει αργά για να σκεφτώ τι άλλο θα μπορούσε να γίνει.

-Νοιώθεις καθόλου τύψεις που άφησες την λυγερή να πεθάνει;

-Για να πω την αλήθεια, δεν νοιώθω τύψεις γιατί έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω για να φτιαχτεί το γιοφύρι, παρόλο που έχασα τελικά, πέθανε η γυναίκα μου.

-Τελικά τι έγινε με το γιοφύρι;

-Το γιοφύρι φτιάχτηκε με μεγάλη επιτυχία, έχω να πω… Παρόλο που χρειάστηκε να γίνει αυτό…

Βασιλική (Γ2)

-Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας. Είμαι η Μαρία και σήμερα κοντά μας έχουμε τον πολυαγαπημένο μας πρωτομάστορα, ο οποίος θα μας κάνει την τιμή να απαντήσεις στις ερωτήσεις μας για την συγκλονιστική ιστορία του! Κύριε πρωτομάστορα, καλώς ήρθατε!

-Μαρία, καλώς σας βρήκα. Η τιμή είναι δικιά μου που με καλέσατε σήμερα εδώ.

-Λοιπόν, κύριε πρωτομάστορα. Για χάρη του γεφυριού της Άρτας χρειάστηκε να θυσιάσετε την πολυαγαπημένη σας σύζυγο. Σας ήταν εύκολο να το ξεπεράσετε όλο αυτό;

-Όπως τα λες είναι, Μαρία μου. Για την δουλειά μου θυσίασα τη σύζυγό μου. Δεν μου ήταν καθόλου εύκολο να το κάνω και δεν μου είναι καθόλου να το ξεπεράσω. Κάθε φορά που γυρίζω στο σπίτι αισθάνομαι ότι οι τοίχοι θα πέσουν και θα με πλακώσουν. Δεν με χωράει το τόπος. Έχω πεθυμήσει τη μορφή της, το άρωμά της, τα χρυσαφένια της μαλλιά.  Κάθε φορά γυρνάω στο σπίτι και περιμένω να ακούσω τη λεπτή φωνούλα της και να με υποδεχθεί μια αγκαλιά. Τα βράδια κοιμάμαι μόνος με μια φωτογραφία της στην αγκαλιά μου.

- Δεν έχω λόγια! Είναι φοβερό πόση αγάπη κρύβετε μέσα σας για αυτήν! Θυμώσατε με το πουλάκι που παράκουσε τα λόγια σας και αν ναι, τι κάνατε με αυτό μετά τον θάνατό της;

-Ακου, Μαρία… Με το πουλάκι σίγουρα θύμωσα που παράκουσε και επιτάχυνε την διαδικασία του θανάτου της λυγερής. Όμως μετά τον θάνατό της το σκέφτηκα πιο λογικά και δεν του έκανα τίποτα, διότι το πουλάκι ήταν σταλμένο από την Μοίρα. Και με την Μοίρα δεν μπορώ ούτε να μαλώσω ούτε και να θυμώσω. Αφού ήταν το θέλημά της, το δέχτηκα…

-Πρέπει να έχετε μεγάλη δύναμη ψυχής, κύριε πρωτομάστορα, για να σκεφτείτε έτσι μετά τον θάνατο του αγαπημένου σας προσώπου. Ουσιαστικά δεν ξεσπάσατε πουθενά…

-Και να ξεσπούσα κάπου δεν νομίζω ότι θα έφερνε διαφορετικά αποτελέσματα.

-Σ’ αυτό έχετε δίκιο. Όση ώρα το πουλάκι είχε πάει να φωνάξει την λυγερή. εσείς τι κάνατε;

- Προσπαθούσα να βρω κάποια άλλη λύση. Δεν ήθελα εξαιτίας μου και εξαιτίας της δουλειάς μου να χάσει τη ζωή της μια νέα κοπέλα που είχε τόση θέληση για ζωή! Μου φάνηκε άδικο να τελειώσει έτσι η ζωή της και τόσο νωρίς.

-Σας πέρασε από το μυαλό να θυσιάσετε κάποιον άλλον θέση της;

-Λέτε να μην το σκέφτηκα; Όμως αν η Μοίρα το επέτρεπε αυτό, δεν θα το έλεγε το πουλάκι; Δυστυχώς, ήταν πολύ σαφές σε αυτό που είπε. «Μόνο του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα». Αυτήν έπρεπε να στοιχειώσουμε…

-Μάλιστα… Από όσο θυμάμαι καθώς ξεψυχούσε η λυγερή, έδωσε μια κατάρα. Ποια ήταν αυτή;

-Ναι, λοιπόν… Η λυγερή έδωσε μια κατάρα η οποία έλεγε πως όπως τρέμει ο κρύσταλλος έτσι να τρέμει και το γεφύρι και όπως πέφτουν τα δεντρόφυλλα, έτσι να πέφτουν και οι διαβάτες. Όμως ένας μάστορας της είπε πώς να αλλάξει την κατάρα της διότι είχε και έναν αδερφό μην τυχόν και περάσει το γιοφύρι. Εκείνη συμφώνησε και, αφού δεν γίνεται να αποσύρεις μια κατάρα αλλά μόνο να την αλλάξεις, την άλλαξε και είπε πως αν τρέμουν τα αγρια βουνά να τρέμει το γιοφύρι και αν πέφτουν τα άγρια πουλιά να πέφτουν οι διαβάτες, για να μην τύχει και περάσει ο αδερφός της.

- Ποια είναι η γνώμη σας για την κατάρα που έδωσε η σύζυγός σας;

-Να σου πω την αλήθεια. Μαρία, είμαι διχασμένος. Από τη μια,   η λυγερή έπρεπε να νοιώσε τουλάχιστον μια ικανοποίηση  μέσα της επειδή τη σκοτώσαμε χωρίς καν να τη ρωτήσουμε. Από την άλλη,   έπρεπε να ανταμειφθούν και οι άλλοι μάστορες που χτίζανε τόσον καιρό το γιοφύρι και αυτό γκρεμιζόταν.

-Έχετε απόλυτο δίκιο, κύριε πρωτομάστορα. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για τον χρόνο που μας αφιερώσατε σήμερα. Σας ευχόμαστε ό,τι καλύτερο…

-Εγώ σας ευχαριστώ που με καλέσατε και για τις όμορφες  στιγμές σας.

Θεοδόσης (Γ1)

-Καλησπέρα σας, Ερχόμαστε από το νησί της Ρόδου και θα θέλαμε να σας κάνουμε κάποιες ερωτήσεις σχετικά με το μεγάλο έργο που γίνεται στην περιοχή σας. Μάθαμε ότι αντιμετωπίζετε κάποιες δυσκολίες για την κατασκευή του γιοφυριού. Είναι αλήθεια;

-Πράγματι μέχρι πρόσφατα είχαμε αξεπέραστες δυσκολίες. Όλοι ήταν απελπισμένοι, σε σημείο που έκλαιγαν κάθε μέρα γιατί νοιώθαν πως πήγαιναν καμένοι οι κόποι τους. Γιατί εργαζόταν σκληρά όλη τη μέρα και το βράδυ γκρεμιζόταν το γεφύρι, έτσι, χωρίς καμιά αιτία.

-Και τι έγινε μετά;

-Εγώ αισθανόμουν σε τεράστιο βαθμό ένοχος και ήμουν σε αδιέξοδο γιατί δεν μπορούσα να βρω μια λύση.

-Την βρήκατε προφανώς. Δεν μου είπατε όμως ποια ήταν αυτή η λύση…

-Εκεί που καθόμουν με το κεφάλι κάτω  και κοιτούσα το… υπερπέραν ξαφνικά ακούω ένα πουλί το οποίο μιλούσε με ανθρώπινη φωνή και είπε σε όλους μας ότι για να στεριώσει το γιοφύρι πρέπει να στοιχειωθεί η γυναίκα μου στα θεμέλια.

-Πώς αισθανθήκατε όταν το ακούσατε;

-Ήθελα να πέσω να πεθάνω. Ούτε να το σκεφτώ δεν μπορούσα πως έπρεπε να θυσιάσω την γυναίκα μου, που την υπεραγαπούσα, για χάρη του γιοφυριού.  Καταλαβαίνετε, είχα να αντιμετωπίσω ένα μεγάλο δίλημμα. Από την μια ήταν η αγαπημένη μου γυναίκα, από την άλλη το καθήκον μου ως πρωτομάστορας. Με τεράστιο πόνο στην καρδιά τελικά αποφάσισα να τελειώσω αυτό το πολύ σημαντικό έργο που περίμενε όλος ο κόσμος.

- Και τώρα που τελείωσαν όλα πώς αισθάνεσθε;

- Αισθάνομαι περήφανος για τη γυναίκα μου και θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους, και τους 45 μάστορες και τους 60 μαθητάδες για την υπομονή τους αλλά και τις στιγμές που περάσαμε μαζί.

-Ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο που μας αφιερώσατε. Καλή μέρα να έχετε και καλό κουράγιο.

-Εγώ σας ευχαριστώ.

Γαβριήλ (Γ2 )

-Γιατί δυσκολευόσασταν τόσο πολύ να φτιάξετε το γιοφύρι της Άρτας;

-Όλη μέρα το χτίζαμε, το βράδυ γκρεμιζόταν.  Εκεί λοιπό που χτίζαμε για άλλη μια φορά, έρχεται ένα πουλάκι και μίλησε με ανθρώπινη φωνή. Μου είπε ότι για να μην πέφτει το γιοφύρι συνέχεια έπρεπε να σκοτώσουμε μέσα στο γιοφύρι τη γυναίκα μου. Τι να κάνω κι εγώ; Συμφώνησα.

-Γιατί είπατε στο πουλάκι να πει στη γυναίκα σας να αργήσει να πάει στο γιοφύρι;

-Είπα στο πουλάκι να πάει να πει στη γυναίκα μου να ετοιμαστεί αργά και αργά να έρθει στο γιοφύρι. Αυτό το έκανα γιατί ήθελα να της δώσω παραπάνω χρόνο της γυναίκας μου γιατί δεν ήθελα να πεθάνει τόσο γρήγορα. Αλλά μετά από λίγο βλέπω τη γυναίκα μου να έρχεται στο γιοφύρι. Εκεί σάστισα και είπα στους μάστορες να κάνουν γρήγορα.

-Πώς πείσατε την γυναίκα σας να κατέβει στα θεμέλια του γιοφυριού;

-Όταν έφτασε η γυναίκα μου της είπε ένας μάστορας ότι μου έπεσε η βέρα μου και ότι φοβόμασταν να κατέβουμε να την πάρουμε. Εκείνη μας είπε γρήγορα ότι θα κατέβει η ίδια. Την κατεβάζαμε και όπως κατέβαινε ξαφνικά άλλαξε γνώμη και μας φώναζε να την ανεβάσουμε. Τότε πιάνουν οι μάστορες τα εργαλεία και αρχίζουν να τη θάβουν, πιάνω κι εγώ μια μεγάλη πέτρα και την έβαλα πάνω της.

-Τι έγινε όταν η γυναίκα σας κατάλαβε τι πάτε να της κάνετε;

-Όταν έπιασα την πέτρα τη μεγάλη, με είδε και με παρακάλεσε να μην τη σκοτώσω, επειδή είχε δυο αδερφές και η μια έχτισε τον Δούναβη και η άλλη τον Αφράτη. Αυτή, η στερνότερη, κάνει να χτίσει της Άρτας το γιοφύρι; Όταν της έριξα τον λίθο, άρχισε να κλαίει την μοίρα της και μετά από λίγο άρχισε να ρίχνει κατάρες. Είπε όπως τρέμει τα καρυόφυλλα να τρέμει το γιοφύρι και όπως πέφτουν τα δεντρόφυλλα να πέφτουν οι διαβάτες.

-Γιατί τελικά η γυναίκα σας άλλαξε την κατάρα που είχε ρίξει στο γιοφύρι;

-Μόλις έριξε την κατάρα, πετάχτηκε ένας μάστορας και της θύμισε πως είχε κι έναν αδερφό ο οποίος είναι στα ξένα και άμα τύχει να διαβεί το γιοφύρι θα πέσει κι αυτός. Τότε η ετοιμοθάνατη άλλαξε την κατάρα της και είπε να τρέμει το γιοφύρι όταν τρέμουν τα βουνά και να πέφτουν οι διαβάτες όταν πέφτουν τα άγρια πουλιά.

Σταμάτης (Γ3)
-Καλημέρα σας, κύριε πρωτομάστορα.

-Καλημέρα!

-Τι πιστεύετε σχετικά με το γιοφύρι της Άρτας;

-Νοιώθω υπερήφανος γιατί κατάφερα μαζί με τους εργάτες μου να χτίσω το γιοφύρι.

-Ναι, αλλά έπρεπε να θυσιαστεί και η γυναίκα σας. Πώς αισθάνεστε για αυτό;

-Ήταν και είναι κάτι δύσκολο που πρέπει να αντιμετωπίσω.  Όμως παρόλα αυτά δεν πειράζει τόσο πολύ. Πρώτα η δουλειά και μετά η διασκέδαση.

-Καταλαβαίνω, ευχαριστώ πολύ.

Εγώ ευχαριστώ.

Δημήτρης (Γ2)

-Πρωτομάστορα, γιατί αυτό το γεφύρι ήταν τόσο σημαντικό να το χτίσεις και έχει μεγαλύτερη αξία από τη ζωή ενός ανθρώπου;

-Δεν ήταν σημαντικό μόνο για μένα αλλά και για τους κατοίκους της Άρτας. Πάντα για μένα ήταν σημαντικό να το χτίσω, διότι το είχα υποσχεθεί στους κατοίκους της Άρτας ότι θα φτιάξω ένα υπέροχο γεφύρι που δεν θα είναι σαν τα άλλα, ένα γεφύρι όποιος το διαβεί δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Κι ακόμα, αυτό το γεφύρι για μένα έγινε μια πρόκληση. Θέλω να με θυμούνται ως τον άνθρωπο που πέτυχε το ακατόρθωτο, να κάνει ένα γεφύρι που κάθε βράδυ γκρεμιζόταν να μείνει όρθιο. Όσο για το αν η γυναίκα μου έχει μεγαλύτερη αξία από το γιοφύρι, πιστεύω ότι το να χτίσεις ένα γεφύρι που κανείς άλλος δεν μπορεί να χτίσει είναι πολύ σημαντικό αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν είναι πιο σημαντικό από τη γυναίκα μου όσον αφορά εμένα. Όμως για αυτόν ακριβώς τον λόγο το γεφύρι είναι πιο σημαντικό για μένα  από ότι μια γυναίκα. Κι ακόμα έχει μεγαλύτερη αξία γιατί δεν είναι σημαντικό μόνο για μένα αλλά και για πολλούς άλλους. Ακόμα και για την ίδια τη γυναίκα μου που ανυπομονούσε να φτιαχτεί για να το διαβεί. Και πιστεύω ότι με τη θυσία της εκπληρώθηκε το όνειρό μου να με θυμούνται πάντα ως τον καλύτερο πρωτομάστορα και αυτό είμαι σίγουρος ότι θα την έκανε χαρούμενη.

-Πιστεύεις ότι αν το πουλάκι είχε πει στη γυναίκα σου το σωστό μήνυμα, δηλαδή να αργήσει να έρθει στο γεφύρι, θα είχες  βρει τρόπο να χτιστεί το γεφύρι χωρίς να θυσιαστεί η γυναίκα σου;

-Πιστεύω πως όχι. Άλλωστε ακόμα ψάχνω να βρω αν υπήρχε άλλη λύση αλλά δεν τα καταφέρνω να βρω κάποια. Υποθέτω ότι αυτό ήταν ένα άσχημο παιχνίδι της μοίρας που μπορούσε να μην στείλει το πουλάκι και να μας αφήσει να παιδευόμαστε να το χτίσουμε ή ότι υπήρχε κάποιο άλλο άτομο που θα μπορούσε να θυσιαστεί αντί για αυτήν. Λίγο πριν έρθει η γυναίκα μου είχα σκεφτεί μήπως να πήγαινα εγώ  να θυσιαστώ, αλλά το πουλάκι μου είπε πως η μοίρα της γυναίκας μου ήταν προκαθορισμένη κι άρχισα να κλαίω. Εκείνη τη στιγμή με είδε η γυναίκα μου κι οι  μάστορές μου βρήκαν ευκαιρία να την ξεγελάσουν.

-Πώς και έριξες εσύ την τελευταία πέτρα πάνω στη γυναίκα σου και τι σήμαινε αυτό;

-Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να την αποχαιρετίσω και ακόμα χειρότερο είναι που η τελευταία φορά που με είδε η γυναίκα μου είναι να κρατάω μια μεγάλη πέτρα έτοιμος να της την ρίξω.  Αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν μπορούσα να μπορούσα να αφήσω κάποιον άλλο να το κάνει εκτος από μένα. Ήθελα να το κάνω εγώ και μόνο εγώ, διότι ήθελα να την αποχαιρετήσω χωρίς να της το πω και χωρίς να της μιλήσω, αλλά μόνο με τις πράξεις μου να καταλάβει πως όλα τελείωσαν. Επίσης, δεν ήθελα να κατηγορεί κάποιον άλλο εκτός από μένα γιατί μπορεί οι άλλοι να την ξεγέλασαν και να κατέβηκε στα θεμέλια αλλά εγώ ήμουν αυτός που είχα συμφωνήσει να γίνει αυτό, άρα μου αξίζει να είμαι εγώ εκείνος που μισεί.

-Πώς ήξερες ότι εάν εκβιάσεις συναισθηματικά τη γυναίκα σου θα απέσυρε την αρχική κατάρα και πώς πιστεύεις πως θα αντιδράσει ο αδερφός της;

-Επειδή ήξερα πως αν υπάρχει ένας άνθρωπος που αγαπούσε περισσσότερα από μένα αυτός ήταν ο αδερφός της. Κι ακόμα ήταν ο μόνος συγγενής της που ζούσε πια. Όσον αφορά τον αδερφό της  γυναίκας μου, μάλλον θα έχει νευριάσει μαζί μου επειδή κατάλαβε ότι εγώ φταίω για το χαμό της. Και όταν έρθει θα θέλει εξηγήσεις γιατί γι’ αυτόν η λυγερή ήταν πιο σημαντική και όχι το γεφύρι.

- Τώρα το γεφύρι της Άρτας έχει συνδεθεί με αυτόν τον θρύλο, του θανάτου της γυναίκας του πρωτομάστορα. Πιστεύεις ότι αυτό θα επηρεάσει τους επισκέπτες με αποτέλεσμα να αποφεύγουν το γεφύρι;

- Πιστεύω πως αυτός ο θρύλος για το θάνατο της γυναίκας μου δεν θα κάνει τους επισκέπτες να αποφεύγουν το γεφύρι , αλλά αντίθετα θα τους τραβάει πιο πολύ το ενδιαφέρον να δούνε ένα ιστορικό μνημείο της Άρτας που είναι ταυτόχρονα και ο πολύ όμορφος τάφος της.  Μπορεί  κάποιοι να το αποφεύγουν αλλά αυτοί θα χάσουν, γιατί όσοι έχουν πάει  μου έχουν πει τα καλύτερα λόγια  για το γεφύρι και ότι είναι κάτι που δεν το βλέπεις συχνά. Και αυτό με κάνει να πιστεύω ότι η γυναίκα μου δεν πέθανε άδικα.

Βαλάντης (Γ3)

-Ήταν δύσκολο το χτίσιμο του γιοφυριού;

-Πάρα πολύ. Χρειάστηκε μεγάλος αριθμός μαστόρων και μαθητάδων και απαιτήθηκαν μεγάλες θυσίες.

-Ποιο το καθήκον κάποιου που αναλαμβάνει ένα τόσο μεγάλο έργο;

-Χρειάζεται αφοσίωση, σκληρή δουλειά και πάνω από όλα πρέπει να βάζεις το κοινό συμφέρον.

- Το γιοφύρι τι ήταν για σας;

-Ένα μεγάλο μάθημα ζωής!

-Τι χάσατε και τι κερδίσατε;

-Έχασα την προσωπική μου ευτυχία θυσιάζοντας την γυναίκα μου. Κέρδισα τον σεβασμό και την αναγνώρισή όλων.

-Τι συμβουλεύετε κάποιον που θα αναλάβει ένα τόσο μεγάλο εργό;

-Υπομονή, κουράγιο και να είναι έτοιμος για μεγάλες θυσίες.

Νάσια (Γ3)

-Γεια σας, κύριε πρωτομάστορα.

-Γεια σας.

-Θα  ήθελα να σας κάνω κάποιες ερωτήσεις. Στα γρήγορα…

-Όσες θέλετε…

-Λοιπόν…

-Ναι, πείτε μου…

-Σας αρέσει που μιλάει για σας το κείμενο;

-Ναι! Πολύ!

-Πόσο καιρό βρίσκεστε στο βιβλίο;

-Α, δεν ξέρω. Από μικρός μου αρέσαν τα βιβλία. Μάλλον δεν είναι τυχαίο που βρέθηκα να είμαι μέσα σε ένα!

-Αυτά, προς το παρόν. Δεν έχω άλλη ερώτηση. Βασικά,  κάτι τελευταίο… Πόσο χρονών είστε;

-Είμαι 56 χρονών,

-Αχάμ. Οκ. Πιστεύω να μη σας κούρασα. Σας ευχαριστώ πολύ!

-Τίποτα, καλέ. Γεια σας.

-Γεια σας.

Τάσος (Γ3)

-Αρχικά θα ήθελα να σας ρωτήσω πόσον καιρό προσπαθούσατε να χτίσετε την γέφυρα.

-Έεεε… πολύ!

-Αυτό μόνο;

-Έεεε….

-Τέλος πάντων. Από πότε ξεκινήσατε να χτίζετε αυτήν τη γέφυρα;

-Έεεεεεε, πολύ παλιά.

-(Στον εαυτό του) Τι φάση περνάει αυτός;

-Εεεεεεέ;

-Άστο! Πόσο σημαντική είναι για σας αυτή η γέφυρα; Φαντάζομαι πολύ, για να θυσιάσετε την αγαπημένη σας.

-Έεεε… πολύ.

-Σοβαρά ε; Δεν το περίμενα! Για πείτε μου, γιατί σας φωνάζουν όλοι πρωτομάστορα; Είστε σημαντικό πρόσωπο εδώ;

-Έεεε… πρωτομάστορας; Ποιος είναι αυτός; Εγώ είμαι ο Γιάννης.

-Και ο πρωτομάστορας πού είναι;

-(Από αλλού)Εδώ είμαι!

- Ωραία! Μπορώ να σας κάνω μερικές ερωτήσεις σχετικές με τη γέφυρα;

-Φυσικά, πείτε μου.

-Αρχικά, θα ήθελα να σας ρωτήσω πόσο καιρό προσπαθείτε να χτίσετε το γιοφύρι αυτό.

-Έεεεεε…. Πολύ! 

-Αυτό ήταν! Παραιτούμαι!

Φωτεινή, Παναγιώτης Κ. , Παναγιώτα, Γιώργος (Γ1)

-Κύριε πρωτομάστορα, θα ήθελα να σας πάρω μια συνέντευξη για το συμβάν το σχετικό με τη γυναίκα σας.

-Εντάξει, δεν έχω πρόβλημα. Ρωτήστε ό,τι θέλετε…

-Αρχίζουμε με την εξής ερώτηση: Αγαπούσατε την γυναίκα σας και πόσο;

-Η γυναίκα μου ήταν η ζωή μου! Την αγαπούσα πάρα πολύ!

-Εκείνη σας αγαπούσε;

-Φυσικά! Με φρόντιζε παρά πολύ, ήταν ευγενική μαζί μου, με στήριζε στις αποφάσεις που έπαιρνα… Ήταν ο πιο καλός άνθρωπος που είχα γνωρίσει!

-Μάλιστα. Για πείτε μου… Όταν μάθατε πως θα πρέπει να θυσιάσετε την γυναίκα σας για να φτιάξετε το γιοφύρι της Άρτας πως νοιώσατε;

-Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ! Ένιωσα ότι χάθηκε όλη η ζωή μου! Μέσα σε ένα λεπτό… Ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχα…

- Λοιπόν, σας έχω άλλη μια ερώτηση, την τελευταία… Αφού στεναχωρηθήκατε τόσο πολύ, γιατί πήρατε την απόφαση να την θυσιάσετε;

- Όταν άκουσα ότι για να μπορέσω να φτιάξω το γιοφύρι θα έπρεπε να τη θυσιάσω τη γυναίκα μου, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Το θεωρούσα τόσο άδικο να πρέπει να θυσιάσω τη γυναίκα μου και όχι κάποιο ζώο ή κάποιον άλλον άνθρωπο. Όμως, μετά σκέφτηκα πως ακόμα κι αν είναι άδικο, αυτό πρέπει να γίνει για να ολοκληρωθεί το γιοφύρι.

-Μάλιστα! Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας.

Παναγιώτης Σ. (Γ1)

-Πώς αισθάνεσαι, πρωτομάστορα, για το συμβάν;

-Είμαι πάρα πολύ στεναχωρημένος για αυτό για το οποίο έκανα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε κόντρα στους θεούς εγώ και οι άλλοι μάστορες.

-Έχετε μετανιώσει; Έχω μετάνιωσε γιατί γνωρίζω πια πως θα μπορούσε να ήταν άλλος άνθρωπος στη θέση της γυναίκας μου.

- Και τότε γιατί είπατε «εντάξει»;

- Διότι εκείνην την ώρα δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα.

-Ποιανού ήταν η ιδέα για το δαχτυλίδι;

-Ήταν ενός από τους μαστόρους, αλλά συμφωνήσαμε όλοι μας

-Θα συνεχίσετε την ζωή σας σαν να μην έγινε τίποτα;

-Όχι. Την γυναίκα μου θα την έχω πάντα στην καρδιά μου ως κάτι ξεχωριστό και θα την σκέφτομαι συνέχεια!

Ανδριάνα (Γ1)

-Καλησπέρα σας, πόσο πολύ αγαπούσατε την γυναίκα σας;

- Την αγαπούσα πολύ και τα αισθήματα μου για κείνη ήταν πολύ ζωντανά.

-Είχατε μεγάλη αντίσταση από την μοίρα;

-Ναι έτσι φαίνεται. Η μοίρα ότι κι αν έκανα στρεφόταν εναντίον μου. Αλλά τι να κάνω;

-Ξαναπαντρευτήκατε ποτέ;

-Παντρεύτηκα βέβαια. Τι να κάνω μόνος μου;

-Ο πεθερός σας πως αντέδρασε στον γάμο;

=Εντάξει δεν του άρεσε και φοβόταν για την κόρη του αλλά τι να κάνει, με τον καιρό το ξεπέρασε.

-Σε αποδέχτηκε ως σύντροφο της κόρη του;

-Όχι στην αρχή, αλλά μετά τι να κάνει… Με κατάλαβε νομίζω πως δεν είχα επιλογή και στοίχειωσα την πρώτη μου γυναίκα.

Σάββας (Γ1)

-Καλησπέρα σας. Συγκλονισμένη όλη η Ελλάδα από το μυστηριώδες συμβάν στην Άρτα. Έχουμε μαζί μας σήμερα τον άντρα της γυναίκας που θυσιάστηκε,  Καλημέρα σας. Θα θελατε να μου πείτε πως μέσα από  αυτό το μυστηριώδες συμβάν καταφέρατε να στήσετε το γιοφύρι;  

-Καλησπέρα. Μετά από πολύ κόπο και μεράκι κι αφού βλέπαμε ότι το γιοφύρι δεν στεριώνει προχωρήσαμε σε εναλλακτικές λύσεις από τα παλιά. Ένα πουλάκι μας είπε πως πρέπει να γίνει μια θυσία, της γυναίκας κάποιου,

-Και ποιανού έπρεπε να θυσιαστεί η γυναίκα;

-Εμένα…

-Και πώς έγινε αυτό;

-κορόιδεψα τον άνθρωπό μου τον ίδιο. Είπα ότι έπεσε στο γιοφύρι το  δαχτυλίδι μου και την πετρώσαμε μετά.

-Κι εκείνη πώς αντέδρασε;

-Καταράστηκε το γιοφύρι να μη στηθεί ποτέ αλλά μετά σκέφτηκε τον αδερφό της και την πήρε πίσω.

- Πολλά συλλυπητήρια για την γυναίκα σας. Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι;

-Ναι! Να αγαπάτε τους ανθρώπους. Και να μην θυσιάζετε κανένας και για τίποτα,

-Ευχαριστώ πολύ.

Παύλος (Γ2)

-Γεια σας, κύριε πρωτομάστορα. Θα θέλαμε να σας κάνουμε μερικές ερωτήσεις. Παρακαλώ καθίστε, 

-Καλημέρα και σε σας.

-Λοιπόν, πόσον καιρό ήσασταν μαζί με την λυγερή;

-Ήμασταν παντρεμένοι εδώ και δώδεκα χρόνια.

-Την καημένη!

-Τι ήταν αυτό;

-Ω, τίποτα. Τέλος πάντων, από ό,τι ξέρω όλοι σας αποκαλούν όλοι πρωτομάστορα, αλλά για να πω την αλήθεια δεν ξέρω ποιο είναι το αληθινό σας όνομα… Θα έχουμε την τιμή να το μάθουμε;

-Βεβαίως. Με βάφτισαν Δημήτρη, αλλά τώρα πια όλοι με φωνάζουν Μήτσο.

-Επίσης, πώς ακριβώς χάθηκε η λυγερή;

- Εεε. Τίποτα σπουδαίο. Απλά την κοροϊδέψαμε να μπει στα θεμέλια του γιοφυριού και την θάψαμε ζωντανή μέσα.

- (Με γουρλωμένα μάτια) Εεεε; Εντάξει, σοβαρά τώρα, πιστεύετε ότι άξιζε μια ζωή για ένα γιοφύρι;

-Φυσικά! Για το καλό του λαού.

-Ευχαριστώ… Πιστεύω… Τώρα μπορείτε να φύγετε, γιατί αρκετά άκουσαν τα αυτιά μου για μια ολόκληρη μέρα.

Χρύσα  (Γ2)

-Είναι η  εκπομπή της κυρίας Φραουλίτσας. Γεια σας, τηλεθεατές μου. Σήμερα μαζί μας ο κύριος πρωτομάστορας για μια σύντομη συνέντευξη. Ας τον υποδεχθούμε λοιπόν…  (Χειροκροτήματα από το κοινό) Καλώς ήρθατε, κύριε πρωτομάστορα.

-Καλώς σας βρήκα, κυρία Φραουλίτσα μου.

-Ας αρχίσουμε σιγά σιγά την συνέντευξή μας. Πώς γνωριστήκατε με την κυρία λυγερή;

-Με τη λυγερή γνωριστήκαμε από προξενιό. Όμως από την πρώτη μας στιγμή που την είδα κατάλαβα ότι θα γινόταν γυναίκα μου.  Ήταν σαν έρωτας με την πρώτη ματιά…

-Μάλιστα! Πολύ γλυκό… Πότε δώσατε το πρώτο σας φιλί με την λυγερή;

-Στις πρώτες μέρες της γνωριμίας μας.

-Ποια ήταν η πιο ρομαντική στιγμή σας;

-Ήταν κάποιους μήνες μετά την γνωριμία μας,  που της έκανα πρόταση γάμου.

 -Και ποια ήταν η χειρότερη;

-Όταν  μου απάντησε όχι στην πρόταση.

-Μάθατε τον λόγο που σας απάντησε όχι στην πρόταση;

-Ναι. Είχε καταλάβει πως την είχα απατήσει.

-Μάλιστα! Πολύ αποκαλυπτικό…

-Τελευταία ερώτηση για το τέλος της  συνέντευξης. Είναι αλήθεια ή όχι πως θάψατε τη λυγερή; Κι αν ναι, γιατί;

-Πφφφ… Είναι αλήθεια, ναι. Επειδή της είχα ζητήσει πολλές φορές να με παντρευτεί και εκείνη δεν δεχόταν. Όταν έμαθε ότι την απατούσα πάλι τότε πια δεν ήθελε πια ούτε να με βλέπει μπροστά της.  Μετά από λίγο καιρό την παρακάλεσα να έρθει στο γιοφύρι, καθώς το φτιάχναμε, για να της δώσω ένα δώρο, το οποίο όμως μου είχε πέσει. Στην πραγματικότητα  όμως την φώναξα για να τη θάψω στο γιοφύρι ως τιμωρία γιατί δεν με παντρευότανε.

-Αχά…. Τώρα θα μας επιτρέψετε να σας δώσουμε το δικό μας δώρο. (Δυο αστυνομικοί εμφανίζονται και τον συλλαμβάνουν).

-Τι; ΟΧΙΙΙΙΙΙΙ!!

-Αυτή ήταν η εκπομπή της κυρίας Φραουλίτσας…. Καληνύχτα σας.

Γιάννης (Γ3)

-Κύριε πρωτομάστορα, παρόλο που είναι λίγο δύσκολη η θέση σας , θα ήθελα να σας κάνω κάποιες ερωτήσεις σχετικά με το γιοφύρι της Άρτας αλλά και τη θυσία της γυναίκας σας.

-Βεβαίως…

-Πόσοι μαθητάδες δούλευαν και πόσοι μαστόροι;

-Σαράντα πέντε μάστοροι και εξήντα μαθητάδες.

-Πείτε μου, πόσες φορές προσπαθήσατε να τον χτίσετε;

-Αμέτρητες.

-Πώς αντιδρούσαν οι μαθητάδες και οι μαστόροι που το γιοφύρι γκρεμιζόταν;

-Ένοιωθαν μεγάλη απογοήτευση, έκλαιγαν και μοιριολογούσαν.

-Εσείς πώς νοιώθατε;

-Εγώ είχα βάλει πείσμα να χτίσω το γιοφύρι της Άρτας. Αλλά…

-Συνεχίστε… Τι θέλατε να πείτε;

-Ανάθεμα στην ώρα που είπα «Ακόμα και ό,τι αγαπώ περισσότερο θα θυσίαζα για να χτιστεί το γιοφύρι ». Ανάθεμα με… (ξεσπάει σε κλάματα).

-Τι συνέβη στη συνέχεια;

-Εμφανίστηκε ένα αηδόνι και με ανθρώπινη μιλιά μπροστά σε όλους είπε το θρύλο του γιοφυριού.

-Τι νοιώσατε όταν ακούσατε τα λόγια του πουλιού;

-Δάκρυσα, αλλά έπρεπε να πείσω τους μαθητάδες και τους μαστόρους ότι είμαι ο καλύτερος αρχιμάστορας.  Έχτισα άλλα 150 γιοφύρια.  Επίσης, έπρεπε να δώσω αυτό το πέρασμα στους κατοίκους της πόλης.

-Έκανα λοιπόν την καρδιά μου πέτρα και ζήτησα από το αηδόνι να φωνάξει την λυγερή.

-τι σκεφτόσουν όταν το αηδόνι πετούσε για το σπίτι σας;

-Να θυσιαστώ εγώ για το γιοφύρι αντί για τη γυναίκα μου.

-Τι νοιώθατε όταν είδατε τη γυναίκα σας να έρχεται;

-σκοτείνιασε ο ουρανός και τα πόδια μου έτρεμαν. Ένοιωθα τρόμο και σύγχυση.

-Κύριε πρωτομάστορα τι πάθατε; Είστε καλά;

[Η συνέντευξη δεν ολοκληρώθηκε ποτέ καθώς ο πρωτομάστορας έπαθε καρδιακή προσβολή και έκτοτε βρίσκεται στο νοσοκομείο.]

Σωκράτης (Γ1)

-Καλησπέρα σας, κυρίες και κύριοι. Γεια και χαρά σας και καλώς ορίσατε στην εκπομπή μας. Έχουμε μαζί τους χαρακτήρες από το «Γιοφύρι της Άρτας» για να τους πάρουμε συνέντευξη.  Κύριε πρωτομάστορα, περάστε μέσα.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ  που ήρθατε. Θα ήθελα να ρωτήσω για ποιον λόγο θυσιάσατε τη γυναίκα σας;

-Η αλήθεια είναι, για δυο λόγους. Ο ένας γιατί μου το είπε το πουλί. Ο άλλος γιατί την είχα βαρεθεί. Ήθελα να τη ξεφορτωθώ γιατί την βαρέθηκα και με κουράζει.

-Έτσι λοιπόν! Μάθετε ότι είναι και αυτή στο στούντιο και μάλιστα στο μακιγιάζ την ακούσαμε να φωνάζει ότι θα σας σκοτώσει... Φέρτε μέσα την λυγερή…

[Η συνέντευξη έμεινε ημιτελής γιατί ο πρωτομάστορας πήδηξε από το παράθυρο του στούντιο και σκοτώθηκε όταν έμαθε ότι η γυναίκα του έγινε ζόμπι και ήθελε να τον σκοτώσει για εκδίκηση… ]

 

Φαιδώρα (Γ2)
-Κύριε πρωτομάστορα, πόσον καιρό ήσασταν παντρεμένος με την λυγερή;
- Ήμασταν παντρεμένοι για 13 χρόνια.
- Γιατί την προδώσατε την γυναίκα σας;
- Να, όπως ξέρεις, ένα πουλάκι ήρθε και μου είπε ότι αν τη σκοτώσω θα φτιαχνόταν η γέφυρα και δεν θα ξαναγκρεμιζόταν.
-Και πως πιστέψατε ότι αυτά που έλεγε το πουλάκι τόσο γρήγορα, χωρίς να ξέρετε τίποτα άλλο;
- Και να έλεγε την αλήθεια, και να έλεγε ψέματα, εγώ θα το έκανα έτσι κι αλλιώς, γιατί εδώ και καιρό ήθελα να την σκοτώσω. Γιατί μου έσπαγε πολύ τα νεύρα, είμαι κι εγώ ψυχοπαθής και το πουλάκι μου έδωσε ωραία ιδέα.
-Αααα, δηλαδή δεν την λυπηθήκατε καθόλου;
-Όχι. Ίσα ίσα που εγώ είχα την λύση γιατί η όλη φάση ήταν πολύ καμμένη και γελοία.
-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.  ΚΑΛΕΣΤΕ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΠΡΙΝ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΚΑΙ ΜΕΝΑ