Στον Πρίγκηπα...

Η σελίδα θα παρεκκλίνει σήμερα λιγάκι της πορείας της, θέλοντας να τιμήσει την μνήμη του Παύλου Σιδηρόπουλου, καθώς συμπληρώνονται 20 χρόνια από το θάνατό του (Τυχόν άλλες επέτειοι θα τιμηθούν όπως πρέπει (χωρίς φανφάρες) και την ώρα που πρέπει).
Ο Σιδηρόπουλος υπήρξε προδρομική μορφή στο χώρο της ελληνικής μουσικής με την έννοια ότι υπηρέτησε ένα είδος ( την ροκ μουσική με κυρίως ελληνικό στίχο), όταν αυτή δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής, θα έλεγα μάλλον και παρεξηγημένη, και σε μια περίοδο που κυριαρχούσε η "μουσική = αμπέχονο" και η αναβίωση των ρεμπέτικων κομπανιών. Από τα μέσα δε της δεκαετίας του '80 και μέχρι οι Τρύπες, τα Διάφανα Κρίνα, τα Ξύλινα Σπαθιά κτλ να βάλουν τα πράγματα στις θέσεις τους, ενδύθηκαν μια ροκ εικόνα και καπηλεύτηκαν το χώρο που δικαιωματικά ανήκε σε ανθρώπους όπως ο Σιδηρόπουλος, ο Άσιμος ή ο Πουλικάκος, διάφοροι Παπακωνσταντίνου και τέτοια. Υπόγεια όμως ήταν μεγάλη η επίδραση του στο ρεύμα της νεανικής κουλτούρας και ακόμα και σήμερα παραμένει γνήσια, αληθινή και δυναμική, όσο κι αν κατά καιρούς διάφοροι μεγαλοπαραγωγοί προσπαθούν να το εκποιήσουν γιγαντώνοντάς το τεχνητά η "αγιοποιώντας" τον ίδιο.

Δεν θα μιλήσω άλλο για τον Παύλο. Για πληροφορίες, δισκογραφία και τέτοια, παρακαλώ πηγαίνετε εδώ..
Εγώ απλά θα παίξω μερικά τραγουδάκια, αρχίζοντας από τον εμβληματικό του

Το παρακάτω το τραγούδησε στο σάουντρακ μιας ταινίας που έπαιξε, του "Ασυμβίβαστου" και δεν το πολυγούσταρε.
Λυρικός...

Σπαρακτικός...

"λαικός"

"διδακτικός"

προφητικός ("ξέρω πως ανάσκελα θα μας βρουν ένα πρωί")

πολιτικός
υπαρξιακός
φιλοσοφικός
ερωτικός
αγγλόφωνος
πρώιμοςμελαγχολικός
Εν κατακλείδι...

Αντίο Παύλο

(πάλι έχασα το μέτρο...)