Επιπλέον, είμαστε σχετικά συνομήλικοι, μεγαλώσαμε σε διπλανά σπίτια στο ίδιο μικρό ορεινό χωριό, κατά καιρούς πηγαίναμε στα ίδια σχολεία κι αργότερα γίναμε κι οι δυο φιλόλογοι, επιτυγχάνοντας στο Πανεπιστήμιο ιδίαις δυνάμεσι, χωρίς φροντιστήρια και τέτοια δηλαδή, και βρεθήκαμε ερωτικοί μετανάστες μακριά από την αγαπημένη μας Μάνη, χωρίς ποτέ να την ξεχνάμε... 
Δεν είναι όμως τα παραπάνω ο λόγος αυτής της παρουσίασης της πρώτης της ποιητικής συλλογής "Όταν το Μ γίνεται Π " (Μανδραγόρας, 2021). Η συγγένεια και η κοινή διαδρομή ίσως να ήταν τα κλειδιά που με μπάσανε στην ατμόσφαιρα της ποίησής της και μου έκαναν οικείο τον κόσμο των λέξεών της, μπαίνοντας όμως εκεί ανοίγεται ένας άλλος μεγάλος ποιητικός κόσμος που περιμένει να τον ανακαλύψεις. Στη ποίησή της δεν υπάρχει τίποτα περιττό, κάθε λέξη είναι ταυτόχρονα μελετημένη και αυθόρμητη και το νόημα ξεκάθαρο και υπαινικτικό. Γιατί η ποίησή της έχει την σπάνια εκείνη ποιότητα της αληθινής ποίησης: σου επιτρέπει να την ξεκλειδώνεις, είναι όμως την ίδια ώρα αρκετά κρυπτική ώστε μέσα από την προσπάθεια αποκρυπτογράφησης να βιώνεις στο έπακρο τη χαρά της αποκάλυψης του νοήματος, το οποίο όμως δεν είναι συγκεκριμένο και πεπερασμένο, διατηρείται φρέσκο σε κάθε ανάγνωση και για κάθε αναγνώστη, κάνοντας τα ποιήματά της μια διαρκή εκκρεμότητα
Επέλεξα να δημοσιεύσω εδώ το ποίημα "Σημαδούρες. Διότι ο πεντάχρονος εαυτός μου, έμπλεος εκδικητικότητας αλλά και θλίψης γιατί κατά βάση δεν ήθελε να κάνει αυτό που "έπρεπε", ήταν εκείνος που προξένησε το πρώτο σημάδι που αναφέρεται στο ποίημα αυτό, πετώντας της μια μπαταρία. Κι άλλωστε η πράξη αυτή σημάδεψε και μένα κάπως. Πρώτα, γιατί η διαφορετική μνήμη και αφήγηση του γεγονότος από καθέναν από τους δυο μας, όταν το συζητήσαμε αργότερα. με δίδαξε τον υποκειμενισμό της εμπειρίας Και κυρίως γιατί το γεγονός αυτό μεγαλώνοντας αποτέλεσε την αφορμή να θέσω υπό αίρεση την μανιάτικη πατριαρχική κουλτούρα της αντεκδίκησης που θες δεν θες, αν και ξεθυμασμένη σε σχέση με το παρελθόν, σε διαποτίζει μεγαλώνοντας σε ένα μικρό ορεινό χωριό τη δεκαετία του 1980, γενόμενο τελικά ένας από τους παράγοντες που με ώθησαν να την απορρίψω.
ΣημαδούρεςΣημαδεμένη παιδιόθεν
στο αριστερό φρύδι
ακόμα αφρίζει το οξυζενέ
στην επουλωμένη πληγή
Ενήλικη τομή
χαμηλά στην κοιλιά
χαμογελάει καθημερινά
Τρία σημάδια
σαν ασήμαντα φαίνονται
από ατσάλινες λεπίδες
απέσυραν το αλατοπίπερο
Οι σημαδούρες μου
είμαι εγώ
Δείξε τα σημάδια σου
Η ανάρτηση αφιερώνεται στην αγαπημένη μας Χριστίνα, την μεγάλη της αδερφή, που έφυγε παλεύοντας μέχρι το τέλος στις 09 του φετινού Ιούνη, προξενώντας μας άφατη θλίψη, μικρότερη ωστόσο την χαρά που την γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου