Και συνεχίζεται η δημοσίευση των δημιουργικών/ερευνητικών εργασιών που υλοποιούν εν μέσω μέτρων κοινωνικής απομόνωσης οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄Λυκείου του Μουσικού Σχολείου Ρόδου στα μαθήματα της Ιστορίας, της Λογοτεχνίας και της Φιλοσοφίας (το ένα τμήμα).
Σήμερα είναι η σειρά της Μαρίας από το Ε2. Η Μαρία απαγγέλλει το ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη "Πεθαίνοντας" από την ποιητική συλλογή "Τα νηπενθή" (!921) παίζοντας στο αρμόνιο ως υπόκρουση ένα δικό της μουσικό θέμα .
Κ.Γ. Καρυωτάκης, «Πεθαίνοντας»
Μάταιη ψυχή, στην ατονία εσπέρας εαρινής,
ενώ θα κλείνεις τα χρυσά φτερά σου πληγωμένη,
την ώρα που σα λύτρωση κάτι θα καρτερείς
φτωχή καρδιά, θανάσιμα μα αιώνια λυπημένη·
ενώ θα κλείνεις τα χρυσά φτερά σου πληγωμένη,
την ώρα που σα λύτρωση κάτι θα καρτερείς
φτωχή καρδιά, θανάσιμα μα αιώνια λυπημένη·
όταν φτασμένη απάνω στον ορίζοντα, θα ιδείς
μίση να φεύγουν οι έρωτες, χολή τα πάθη σου όλα,
όταν ανέβει από τα εξαίσια τ΄άνθη της ζωής
μύρον η απογοήτευση, ψυχή μου ονειροπόλα·
μίση να φεύγουν οι έρωτες, χολή τα πάθη σου όλα,
όταν ανέβει από τα εξαίσια τ΄άνθη της ζωής
μύρον η απογοήτευση, ψυχή μου ονειροπόλα·
την ώρα την υπέρτατη που θέ να θυμηθείς
μ' ένα μόνο χαμόγελο τα φίλα και τα ενάντια —
μάταιη ψυχή, στο πέλαγο, στο αγέρι τί θα πεις;
ω, τί θα πεις, στενή καρδιά, στη χλωμή δύση αγνάντια;
μ' ένα μόνο χαμόγελο τα φίλα και τα ενάντια —
μάταιη ψυχή, στο πέλαγο, στο αγέρι τί θα πεις;
ω, τί θα πεις, στενή καρδιά, στη χλωμή δύση αγνάντια;
Από τη συλλογή Νηπενθή (1921)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου