Μαζί με πανέμορφα άλλα ξεχασμένα σήμερα τραγούδια, όπως το "Πέρασε καιρός" ή το "Απ' την αρχή" αποτέλεσε το σάουντρακ της παιδικής μου ηλικίας. Τα άκουγα κάποτε από το Β' Πρόγραμμα και μαγευόμουν. Και μετά ξαφνικά σταματούσαν να παίζονται και μου άφηναν μόνο μια μισοξεχασμένη γλύκα και μια μικρή αγωνιά να μην τα ξεχάσω, μέχρι πολύ αργότερα που κατάφερα να τα βρω στο διαδίκτυο.
Ο λόγος για την, εντάξει, λίγο μεταγενέστερη, τραγουδάρα του Σταύρου Κουγιουμτζή "Κάτι παιδιά", σε ποίηση Κώστα Ριτσώνη και με τη φωνή της υπέροχης Αιμιλίας Κουγιουμτζή, της γυναίκας του (τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να το είχα όντως πρωτοακούσει τη δεκαετία του '80 αδισκογράφητο ακόμα σε κάποιο αφιέρωμα). Με μάγευε κάθε φορά που το άκουγα και φανταζόμουν πως αναφέρεται σε μια ντίβα κάτι ανάμεσα σε τραγουδίστρια της όπερας και την Ουμ Καλσούμ ή την Φεϊρούζ, την οποία λατρεύουν οι θαυμαστές της, και άλλα πολλά που δεν είναι της παρούσης...
Βέβαια το ποίημα είναι αφιερωμένο στον Καζαντζίδη, όπως έμαθα πολύ μετά, αλλά θα κάνουμε ότι δεν το ξέρω. Διότι, όσο θεϊκός είναι ο τραγουδιστής τόσο χρεοκοπημένος είναι ο άνθρωπος Καζαντζίδης με την εβραιοφοβία του, την φιλαυτία του και το κόλλημα με τη μάνα του. Και δεν θέλω να μολύνω την ονειρική αίσθηση που μου αφήνει το τραγούδι. Οπότε για μια ντίβα της όπερας μιλάει το τραγούδι... Εντάξει;Αυτό να πείτε αν σας ρωτήσουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου