Νεωτερική ποίηση από τη Γ΄Γυμνασίου του Μουσικού Σχολείου Ρόδου

  Φέτος με την Γ΄Γυμνασίου του Μουσικού Σχολείου Ρόδου, στην οποία αφιερώνω το πλείστο μέρος του διδακτικού ωραρίου μου, έχουμε διοχετεύσει τη δημιουργικότητά μας, πέρα από τη ζωγραφική,  σε πλήθος κειμενικών ειδών. (Αρκετά από τα οποία δεν έχουν δημοσιευτεί κι ούτε θα δημοσιευτούν εδώ, κυρίως γιατί δεν είμαι χταπόδι για να προλάβω να τα ετοιμάσω όλα... )

     Κάναμε παρωδίες,  συμπληρώσαμε τον Σολωμό, γράψαμε αφορισμούς, σχολιάσαμε ποιήματα του Καρυωτάκη,  οραματιστήκαμε τον κόσμο, γράψαμε ημερολόγια,  γράψαμε ευθυμογραφήματα, βάλαμε τίτλο σε ένα ποίημα του Καρυωτάκη, αλλάξαμε την εξέλιξη στην "Ελένη" του Ευρυπίδη, σατιρίσαμε χαρακτήρες, αλλάξαμε οπτική γωνία σε αφηγήσεις, δώσαμε διαφορετικό τέλος σε άλλες...  (Δε βάζω λινκ, βρείτε τα μόνοι σας. Δεν είμαι χταπόδι.)

 Κι ούτε ένα τόσο δα ποιηματάκι; Κρίμα είναι...

   Για αυτό λοιπόν, δόθηκε η δυνατότητα σε όσους μαθητές ήθελαν να γράψουν ένα ποίημα. Η μοναδική οδηγία ήταν να είναι σε ελεύθερο στίχο και να μην είναι πολύ μεγάλο διότι δεν είμαι... χταπόδι, όπως είπαμε. Αν τώρα υπάρχει και καμιά εσάνς υπερρεαλισμού, καλοδεχούμενη...

   Κι αφού ακούσουμε ένα απόσπασμα από το σάουντρακ του "Il postino", μιας ταινίας που περιέχει την απλή αλλά ευφυή κι αληθινή σκέψη "η ποίηση δεν ανήκει σε αυτόν που τη γράφει, ανήκει σε αυτόν που τη χρειάζεται "

ας δούμε τα ποιήματα των παιδιών. 

Ο Άνθρωπος  (Νίκος Δ. Γ3)

Θηρία και θεριά περπάτησαν σε τούτο τον κόσμο,

ήρθαν μεγάλα και μικρά, φονικά και οκνηρά,

έφαγαν και εκμεταλλεύτηκαν ό,τι βρήκαν,

ωστόσο κανένα δεν συγκρίθηκε με τον άνθρωπο.

Μια μέρα, ξαφνικά, από τα τέσσερα σημεία

του απέραντου ορίζοντα αυτού, του τραγικού,

φάνηκαν  να έρχονται γοργά καβαλαρέοι ,

στα ατσάλινα άλογά τους οι άνθρωποι.

Ήταν ψηλοί, κοντοί, ξανθοί, μελαχρινοί,

όλοι τους  διαφορετικοί και τόσο ίδιοι μεταξύ τους,

φέρνοντας από μακριά μεγάλες μηχανές και φωτιά,

ξεκίνησαν το επικό ταξίδι τους για την κατάκτηση των πάντων.

Αυτό που τους διαφοροποίησε όμως από τα άλλα ζώα,

τα οποία με τόσο κόπο είχαν νικήσει και υποτάξει,

ήταν ένας  και μόνος μυς του κορμιού τους,

που τους χάρισε αισθήματα και περιέργεια για ό,τι  βρίσκονταν γύρω τους.

Σε αυτό στήριξαν όλα όσα καταφέραν.

Άλλοι τον γύμνασαν κι άλλοι λιγότερο,

φροντίζοντας να διτηρούνται διαρκώς εντός πορείας,

από το πρωτόλειο ξεκίνημα τους, μέχρι το σήμερα…

[Οι μνήμες πουλιά ελεύθερα] (Καλλιόπη Γ3)

Οι μνήμες πουλιά ελεύθερα

διασχίζουν τα τοπία του χρόνου

ανεξαρτήτως καιρού,

πετούν ψηλά, αγέρωχα

με τα φτερά του

χάνονται στα ουράνια

Κι είναι τα μάτια της ψυχής π

που σαν τα συναντήσουν αναλόγως θα φερθούν

Με έκπληξη, θαυμασμό

με λύπη ή θυμό, με χαρά ή νοσταλγία…

Οι μνήμες πουλιά ελεύθερα στα φαράγγια της ζωής

να δίνουν με το πέταγμά τους το φως

στα μονοπάτια της ψυχής.

Αυτός  (Μαρία Ν. Γ1)

Σαν τον ήλιο όταν λάμπει 

μοιάζει το χαμόγελό του

Σαν φορτούνα της θάλασσας

είναι τα εμπόδιά μας

Σαν την Ελένη και τον Πάρη

δεν ήταν κάτι  το πραγματικό

Τα φυτά ο αέρας η βροχή

αλλάζουν διάθεση σαν και κείνον

Αυτό το άρωμα που σε σαγηνεύει

όταν περνάει από δίπλα σου

[Και να 'ξερες πόσο σε ήθελα] (Μάρτα Γ1)

Και να ‘ξερες πόσο σε ήθελα

τα μάτια σου τα γαλανά

με έκαναν να νοιώθω πολλά

όταν τα έβλεπα από κοντά.

Ένας ενθουσιασμός

που μου ‘κανε τη ζωή

δύσκολη, πάρα που ήσουν

εσύ που μου την έκανες πιο

καλή. Μάτια μου, τα μάτια σου

με έκαναν να νοιώθω ωραία.

 Αγάπη με λίγα λόγια(Μανώλης Τ. Γ1)

Αγαπάω συχνά μα είναι μεγάλο λάθος

Γιατί αυτός που αγαπά δεν έχει τίποτα

Περισσότερο ή λιγότερο

Από αυτόν που δεν αγαπάει,

Θάνατος  η ζωή και τη ζωή

ο θάνατος προστάζει να γίνει ο κόσμος.

Κρίθηκες λάθος για ένας λάθος

που έκανες,

Μα τελικά σε όλο αυτό ποιος είναι λόγιος λοιπόν

Το Δάσος σου (Γιάννης Γ2) 
Σαν τα φύλλα του δέντρου η ψυχή σου
που ήταν χαρακτηρισμένη
που με τον αέρα ξεριζώνουν το έδαφος
Έτσι σε είχαν σημαδέψει εχθροί και φίλοι
Σε έζησαν στα δύσκολα και σε κακολόγησαν
σ' αυτόν τον Μέγα, τον Κύριο του Ουρανού.
Αλλά με αγάπη βλέπει τους πάντες,
ο ένας και ο μοναδικός, ο παντοδύναμος που θα σε κρίνει.
Ουδείς άλλος δεν μπορεί να κρίνει κάτι φύλλα που έπεσαν
χωρίς να δει το δάσος,
αν είναι εύφορο και καρποφόρο.

Αυτός, ο Κύριος, ο Μέγας, είναι ο κριτής και το Δάσος το κριτήριο!