Εισαγωγικομανία και υπερβάλλοντας ζήλος

   Συνήθως δε θίγω γλωσσικά ζητήματα στο ιστολόγιο,  κυρίως επειδή χειρίζομαι τη γλώσσα με την ρευστότητα και την ανεμελιά που μου επιτρέπει το γεγονός ότι είμαι φυσικός ομιλητής της και  την αντιμετωπίζω όχι ως ένα άγριο θηρίο που πρέπει να κλειδώσω στο κελί-γραμματική, αλλά ως ένα παιχνιδιάρικο σκανταλιάρικο πνεύμα που θέλει να παίξει κυνηγητό. Δηλαδή το... μη γνωστό, καθώς είναι δικής μου επινόησης,  δόγμα "μίλα κι άσε τους άλλους να μιλήσουν". Επίσης, σπανίως μπλογκάρω στις διακοπές, οι διακοπές είναι ιερές.

    Θα κάνω ωστόσο μια εξαίρεση. Όσον αφορά το πρώτο, γιατί  δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό. Κι όσον αφορά το δεύτερο, γιατί δεν πρόλαβα να το κάνω νωρίτερα... Τέλος πάντων.

  Ως γνωστόν, μια από τις χρήσεις των εισαγωγικών είναι για να δηλώσουν ότι μια λέξη χρησιμοποιείται μεταφορικά. Από την άλλη όμως, είναι εξίσου γνωστό ότι πολλές μεταφορές χρησιμοποιούνται τόσο συχνά που δεν γίνεται καν αντιληπτό  ότι είναι μεταφορές.  Για παράδειγμα, αν γράψουμε ότι βάζουμε τα κλάματα, κανείς δεν πρόκειται να νομίσει ότι τα φοράμε, καταλαβαίνει τι θέλουμε να πούμε. Ως εκ τούτου,  τα εισαγωγικά είναι περιττά, γιατί  αλλιώς δεν θα κάναμε κι  άλλη δουλειά, θα ήταν πιο συχνά κι από τα κόμματα ή τις τελείες. Όχι πια, όπως φαίνεται. Βασιλικότερη του βασιλέως, η μπαμπινιωτική/μετα-μπαμπινιωτική τρομοκρατική σέχτα * της εποχής μας, πέρα από τα άλλα δεινά που έχει προκαλέσει στην γλώσσα, έχει κάνει της...  μοδός την υπερχρησία των εισαγωγικών. Μου φάνηκε πολύ γελοίο λοιπόν, το πλήθος των περιττών εισαγωγικών που είδα στο newsfeed  του εξαιρετικά επιρρεπούς στον μαργαριταρισμό (το πιάσατε ή να.. βάλω εισαγωγικά) gazzetta.gr κι είπα να το σχολιάσω.

 Να 'στε καλά, ρε παιδιά! Γιατί αλλιώς θα νομίζαμε πως οι ελληνικές επιχειρήσεις έχουν πάει στη Βαρβάκειο και πετάνε πόρτες, ότι το καράβι και τα κύματα  παραξηγηθήκανε και πλακώθηκαν στο ξύλο κι ότι η συλλογή των Ροκφέλερ είναι του Αχιλλέα, ξέρω γω! 

   Ποιος είναι ο υπερβάλλοντας ζήλος; Τα εισαγωγικά στην είδηση για το ποτάμι του Σικάγου,  το οποίο όντως βάφτηκε πράσινο. Κυριολεκτικά. Ήταν η Μέρα του Αγίου Πατρικίου, του προστάτη των Ιρλανδών, και παραδοσιακά οι αρχές της πόλεις ρίχνουν πράσινη μπογιά στο ποτάμι και το βάφουν πράσινο. 

Άντε να κλείσουμε και με ένα τραγουδάκι που είναι ωραίο, κι ας μη ξέρει ο στιχουργός του πως η προπαραλήγουσα δεν περισπάται ποτέ, ανεξαρτήτως της λήγουσας. Άλλωστε, ούτως ή άλλως, δεν έχουμε πια περισπωμένες.

Υ.Γ. : Δείτε κι αυτό, μια και το 'χω έτοιμο...   (Τα περιττά εισαγωγικά μπόνους)

Θα τους έγραφα ότι έχουν "my sympathy"  αλλά φοβάμαι μην νομίσουν ότι τους... συμπαθώ.  

Υ.Γ2 .: Καλό Πάσχα... 

* Μπαμπινιωτισμός και μεταμπαμπινιωτισμός: Ο φερετζές ενός νεοκαθαρευουσιάνικου γλωσσικού (και όχι μόνο) νεοσυντηρητισμού τον οποίο υποθάλπει στο όνομα μια υποτιθέμενης γλωσσικής ευπρέπειας μια σνομπ οθντκ πνευματική ελίτ και την υποστηρίζει μια σειρά ημιμαθών δημοσιογράφων. Είναι όλοι αυτοί που γράφουν "της Σαπφούς" και... "της Γωγούς", "πληροί", "αντιστοιχίζω" και "καταχωρίζω", "του Σικάγο" ,"απαθανατίζω" κ.λ.π.. Ενώ αντίθετα, γελάνε με την Άντζελα που χρησιμοποίησε το καθόλα δόκιμο λαΐκό επίθετο "άσφαλτος" (τα άλλα είναι όντως μαργαριτάρια) και κατακεραυνώνουν γενικά  οτιδήποτε λαϊκό όπως τον αναλογικό τύπο "παράξει", τον μωραΐτικο παρατατικό σε -γα, το σαλονικιώτικο "με" ή τους καθόλα δόκιμους και προσαρμοσμένους πλήρως στο κλιτικό σύστημα της ελληνικής γλώσσα  τύπους "οι στιλοί", "τα μπιμπερά", "τα μαγιά" κ,τ.λ..  (Περιμένω να δω πότε θα πει κάποιος από αυτούς  "Αυτή είναι η καθαρή πλευρά της πετσέτα;", ας πούμε.)

Υ.Γ. στην υποσημείωση: Μπιμπερώνας:  Η συσκευή στην οποία αποστειρώνεις και αποθηκεύεις τα μπιμπερά του μωρού. Λέξη δικής μου επινόησης αντί του στεγνού "αποστειρωτήρας". Κούκλα δεν είναι; Μπορεί να μη μπει  ποτέ  σε λεξικό, από δω και στο εξής θα γκουγκλίζεται όμως!