Μικροί χρονογράφοι: Η Γ΄ Γυμνασίου του Μουσικού Σχολείου Ρόδου ευθυμογραφεί

    Το κείμενο του Ροΐδη «Τα υαλοπωλεία»  αποτελεί  ένα εξαιρετικό δείγμα  του γραμματειακού είδους στο οποίο ανήκει  αλλά και του ιδιαίτερου και αρκούντως γοητευτικού ύφους του  συγγραφέα του.

     Το ευθυμογράφημα ως υποείδος του χρονογραφήματος είναι κι αυτό σύντομο δημοσιογραφικό

κείμενο επικαιρικού χαρακτήρα με την προσθήκη ότι προσεγγίζει με χιουμοριστική διάθεση  τα κοινωνικά θέματα που θίγει. Η οποία αρκετά συχνά γίνεται πιο δηκτική καθώς μέσω της ειρωνείας και της σάτιρας επιχειρείται να ασκηθεί κριτική στα κακώς κείμενα.

   Μια τέτοια περίπτωση, λοιπόν είναι και «Τα υαλοπωλεία». Ο Ροΐδης θέλει να επιστήσει την προσοχή του αναγνώστη  σε δυο προβλήματα, το πλήθος των αδέσποτων και την συνήθεια των  μαγαζατόρων να απλώνουν την πραμάτεια τους στο πεζοδρόμιο εμποδίζοντας έτσι την διέλευση των πεζών.  Αυτά τα δυο προβλήματα ωστόσο επιτελούν στο κείμενο διαφορετική λειτουργία. Σκοπός της αναφοράς στους αδέσποτων σκύλων είναι να διασκεδάσει τον αναγνώστη ώστε  με την καλλιέργεια της εύθυμης διάθεσης να αναδειχθεί το ουσιαστικό πρόβλημα: η αναίδεια των εμπόρων την οποία ως άγγελος τιμωρός τιμωρεί  παραδειγματικά κι υποδειγματικά ο σκύλος του χρονογραφήματος,  ικανοποιώντας την ανεκπλήρωτη επιθυμία του αφηγητή.  Η αναίδεια αυτή τον ενοχλεί για πρακτικούς, αισθητικούς και ουσιαστικούς λόγους:  Κατά σειρά,δηλαδή,  επειδή δεν μπορούν να περπατήσουν οι πεζοί με ασφάλεια, επειδή είναι αντιαισθητικό το θέαμα κι επειδή η συνήθεια αυτή και η ανοχή της προδίδει έκδηλη αδιαφορία για τους νόμους και την τήρησή τους.

     Για να επιτύχει  τη δημιουργία χιουμοριστικής ατμόσφαιρας ο Ροΐδης  αξιοποιεί τις δυνατότητες της περιγραφής της αφήγησης και του αφηγηματικού σχολίου.  Ο αφηγητής του δομεί  αριστοτεχνικά την ιστορία και βασίζεται στην παρατήρηση ώστε να περιγράψει με ακρίβεια  την κατάσταση που δημιουργείται, ενώ σε κάθε ευκαιρία δεν παραλείπει να σχολιάζει ευφυώς και με μη αναμενόμενο τρόπο  τα τεκταινόμενα.  Σε αυτό το πλαίσιο το χιούμορ προκαλείται αβίαστα με δυο τρόπους.

     Ο πρώτος σχετίζεται με τις καταστάσεις και εκδηλώνεται με τις  συνεχείς επαναλήψεις ή το παράδοξο που δημιουργείται από την αντιστροφή της  αναμενόμενης τάξης των πραγμάτων. Έτσι, οι μαγαζάτορες  κυνηγούν συνεχώς τους σκύλους, οι σκύλοι κάνουν συνεχώς την ανάγκη τους στα εμπορεύματα, οι ποιητές συνεχώς τσακίζονται καθώς πέφτουν στα εμπορεύματα ονειρευόμενοι στιχάκια  κ.τ.λ..   Και από την άλλη, τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα από εμπορεύματα κι όχι πεζούς, οι σκύλοι είναι επιδέξιοι ακροβάτες ενώ οι πεζοί διακρίνονται για την αδεξιότητά τους, ο σκύλος κατορθώνει αυτό που ονειρεύεται ο αφηγητής  κ.ο.κ. .

   Ο άλλος τρόπος σχετίζεται με το κωμικό των λέξεων. Ο Ροΐδης αξιοποιεί στο έπακρο τον στομφώδη, σοβαροφανή  και επίσημο τόνο της καθαρεύουσας, ώστε να κλιμακώσει τη σάτιρά του, συμπλέκοντας το κοινότοπο με το επίσημο και περιγράφοντας μεγαλοπρεπώς και με σοβαρό ύφος  ασήμαντες και επουσιώδεις καταστάσεις όπως η  ούρηση ενός σκύλου.  Και το βασικό μέσο για να το πετύχει αυτό είναι η υπερβολή. Σε όλο το κείμενο τα γεγονότα μεγαλοποιούνται συστηματικά και

Οδός Αιόλου

κάθε σκηνή, κάθε κατάσταση ή κάθε γεγονός  περιγράφονται με υπερβολικές λεπτομέρειες  ως να είναι κάτι τόσο σοβαρό που πρέπει να εξεταστεί  πλήρως. Η σοβαροφάνεια που επιτυγχάνεται δημιουργεί μια κωμική  ατμόσφαιρα, η οποία  επιτείνεται σωρευτικά και με γεωμετρική πρόοδο  καθώς η υπερβολή …παρατείνεται.

 Anyway, που λένε και στο χωριό μου, σκοπός αυτού του απρογραμμάτιστα εξαιρετικά σχοινοτενούς κείμενου  ήταν να λειτουργήσει ως σύντομη  εισαγωγή για τα ευθυμογραφήματα που έγραψαν οι μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου στα πλαίσια του προγράμματος «Χιούμορ και λογοτεχνία» μετά την ενασχόλησή μας με το χρονογράφημα του Ροΐδη.  Άλλα είμαι πολυλογάς, τι να κάνουμε; Καλά, σταματάω τις φλυαρίες  να δούμε τα κείμενα των παιδιών για προβλήματα μέσα από τη ζωή βγαλμένα… 
(Η ανάρτηση διανθίζεται με φωτογραφίες της  παλιάς Αθήνας, που τσίμπησα από δω και τραγουδάκια τα οποία σατιρίζουν τον αστικό αθηναϊκό τρόπο ζωής).  

3η ηλικία (Αγγελική, Άγγελος,  Χρύσανθος, Σάββας -Γ3)
     Τι πιο ωραίο από το να πηγαίνεις διακοπές στο χωριό σου; Να μένεις με τους παππούδες σου, να βλέπεις κι άλλους συγγενείς, αν έχεις. Μπορεί να γυρνάς σπίτι με 10 κιλάκια παραπάνω, αλλά σιγά μωρέ (άνω τελεία) άμα θέλει ο άνθρωπος τα χάνει.
    Βέβαια, εκτός από τη γιαγιά και τον παππού μου, έβλεπα καθημερινά καθ' όλη τη διάρκεια των διακοπών μου όλο το υπόλοιπο χωριό. Αλήθεια. Μαζεύονταν κάθε μέρα στο σπίτι μας και έπιναν καφέ. Τις προάλλες καθόμουν στην άκρη του σαλονιού σε μια καρέκλα και διάβαζα. Έρχεται, λοιπόν, μια γιαγιάκα κι αφού βόλεψε τον εαυτό της στην απέναντι πολυθρόνα με ρωτά:
- Τι διαβάζεις εκεί;
     Σηκώνω το κεφάλι μου και αντικρίζω μια χαμογελαστή κυρία, την κυρία Ευτέρπη.
 - Dan Brown, Οι  Illuminati.
" Πού 'ν' τοι; ", με ρωτάει κι αρχίζει να σκανάρει όλο το δωμάτιο με βλέμμα της.
- Όχι, όχι, έτσι λέγεται το βιβλίο.
- "Α", απαντάει και ρουφά λίγο από τον καφέ της.
Δεν προλαβαίνω να σκύψω το κεφάλι μου και ξεκίνησε να με βομβαρδίζει.
 - Δεν μου λες, παιδί μου, στο σχολείο πόσο βγάζεις;
- Στο 19 συνήθως.
- Τι θες να σπουδάσεις;
-Εγκληματολογία.
- Μάλιστα.
  Και κάπως έτσι συνεχίστηκε η συζήτηση αυτή, η οποία συνεχίστηκε -βάζω στοίχημα- τουλάχιστον μισή ώρα. Μόνο τι ομάδα αίματος είμαι δεν με ρώτησε!
  Την επόμενη μέρα, μου έπιασε την συζήτηση ένας παππούς, ο κύριος Γιάννης. Πολύ απότομος, ρε παιδί μου, τι είναι αυτά; Άπαπα!Με βρήκε να χρησιμοποιώ το κινητό μου και ήρθε να μου μάθει Ιστορία.
- Τι κρατάς εκεί, παιδί μου;
- Ένα κινητό.
- Και συ; Πάει! Χάλασε και η νέα γενιά!
   Τρομαγμένος εγώ από τις φωνές του, έκρυψα το κινητό.
- Ξέρεις, βρε, τι χρόνια πέρασα εγώ; Στον πόλεμο; Να φάμε δεν είχαμε! Με καπνούς επικοινωνούσαμε, σαν τους Ινδιάνους, τους μαύρους!
  Νομίζω πως ο κύριος Γιάννης είναι ρατσιστής.
- Αχ, τι χρόνια κι αυτά!
- Ναι, κύριε Γιάννη.
  Είπα να συμφωνήσω.
-Δεν μου λες, τι παρέες έχεις στο σχολείο;
-Κάνω με διάφορα παιδιά παρέα.
- Ονόματα;
- Εμ, ο Χρήστος, η Ελπίδα, ο Μιχαήλ...
   Με διέκοψε.
-Μιχαήλ. Από πού είναι; Καθαρός είναι; Εμβολιασμένος;
Σηκώθηκε με θυμό από την καρέκλα του. Τώρα σιγουρεύτηκα. Ο κυριος Γιάννης είναι ρατσιστής.
  Η αλήθεια είναι πως δεν έκατσα πάνω από τις τρεις βδομάδες εκεί. Είμαι βέβαιος, όμως, πως το χωριό με έχει φακελώσει. Ή βουντού θα μου κάνουν ή θα μου κλέψουν τα λεφτά από το μελλοντικό μου λογαριασμό! Τέτοια ανάκριση ούτε οι κρατούμενοι δεν περνάνε.
   Συνοψίζοντας, του χρόνου θα πάω στην Μύκονο!

Τα Πρωινάδικα  (Καλλιόπη, Νίκος, Ακίρα -Γ3)
   Ας μιλήσουμε για τα πρωινάδικα. Δυστυχώς στις μέρες μας, ανάμεσα στα άλλα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο σύγχρονος Έλληνας, προστέθηκε και το σοβαρό ζήτημα των πρωινάδικων που τείνουν να εξελιχθούν σε πραγματική μάστιγα.  Κάθε πρωί! Στις τηλεοράσεις της μέσης Ελληνίδας εξήντα και κάτι, που ήδη από τις πρώτες ώρες της ημέρα εκτίθεται σε αυτήν τη αρρώστια και νομίζει πως, άμα ξοδέψει τη μισή σύνταξη στα τηλεμάρκετινγκ και τα τηλεφωνήματα για ακριβά τηλεοπτικά δώρα που κανένας δεν παίρνει, επενδύει σε κάτι. Για τις πιο hardcore δε, υπάρχουν και τα εξελιγμένα ουαλουρονικά που, πιστεύουν ακράδαντα,  θα τις επαναφέρουν στις μέρες πριν την Άλωση της Πόλης κατάστασή τους. Το πρόβλημα όμως δεν τελειώνει εκεί, φίλες και φίλοι. Όταν στη μέση μπαίνει ένα περσικό χαλί, οι γιαγιάδες τρέχουν από δω κι από κει για του σπιτιού την αλλαγή. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα πηγαίνουν και ασορτί με το επιλεγμένο χαλί,  βάφοντας το μαλλί με μια μεγάλη ποικιλία χρωμάτων από το φαγκρί και το φερόζ ως το ξανθό πλατινέ της Μενεγάκη και το ροδοκοκκινοπορτοκαλομανταρινί της Μυραράκη. Αυτά είναι τα πρωινάδικα και οι επιπτώσεις στη ήδη πολλάκις χρεοκοπημένη κοινωνία μας...

Οδός Αιόλου

[Σα βγεις στον πηγαιμό ] ( Ραφαήλ, Ίλια, Χρήστος, Ραφαέλα- Γ3)
    Υπάρχουν πολλά προβλήματα σε κάθε πόλη, το πιο γνωστό πρόβλημα είναι αυτό της των δρόμων. Είναι γνωστό δηλαδή, πως οι δρόμοι έχουν πολλά θεματάκια, κυρίως ψυχολογικά. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί πώς τα φανάρια "παίζουν"; Βέβαια, υπάρχει και το ενδεχόμενο να φταίει ο Δήμος που δεν αλλάζει τις λάμπες τους, αλλά αποκλείεται να είναι αυτό, σωστά;
     Ένα άλλο θεματάκι το δρόμων που εμφανίζεται πολυαρίθμως είναι οι λακκούβες. Σχεδόν όλοι ξέρουμε μια λακκούβα σε κάποιον δρόμο, που πιθανότατα είναι πιο μεγάλη κι από την τρύπα του όζοντος. Όλοι κατηγορούν το Δήμο πως καθυστερεί τις επισκευές, αλλά είναι τόσο στενόμυαλοι που δεν βλέπουν την αλήθεια πίσω από όλο αυτό.  Μας κάνουν χάρη, προσφέροντάς μας ολοκαίνουργες πισίνες για τις ζεστές βροχερές μέρες του κόσμου. Γιατί ποιος πεζός δεν θέλει να τον βρέξει κάποιο αυτοκίνητο, ενώ κάνει τις δουλειές του;

Άγιος Ισίδωρος (Σοφία, Άννα, Γιώργος Μιχάλης- Γ3)
  Άγιος Ισίδωρος. Ένα χωριό γεμάτο ομορφιές! Ο Θεός να τις έχε... Αλλά είναι μόνο ομορφιές; Ας ανακαλύψουμε τις πολλές, τις πάρα πολλές, τις υπερβολικές ίσως ατέλειές του...
  Αρχικά, αποκλείεται να φτάσεις εκεί χωρίς κάποιος από την παρέα με την οποία πας εκεί να μην ξεράσει, πολλές στροφές, ρε παιδί μου... Αν ο λόγος που πας είναι το φαγητό, άδικα πας... Σου κόπηκε η όρεξη!  Επίσης, έχει λίγα εστιατόρια και όποιοι πάνε για να φάνε κάθονται ο ένας πάνω στον άλλο. Και είναι γεμάτα ηλικιωμένους. Και για να βρεις κάποιον στην ηλικία μας, τάμα πρέπει να κάνεις!  Αν θες να κάνεις βόλτα με ποδήλατο, δεν στο συνιστώ!  Υπάρχουν παντού κατηφόρες και νοιώθεις σα να πέφτεις από τον 7ο ουρανό. Άσε που στο τέλος της κατηφόρας, μπορεί να μην νοιώθεις και τίποτα...

Σατιρίζοντας το our life (Λίζα, Σάββας Σ., Μιχαήλ Άγγελος- Γ3)
(Βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα)
  Ήταν μια πολύ ωραία μέρα! Διακοπές, τι άλλο να ζητήσει κανείς; Η συγκεκριμένη μέρα, μιας και ήταν καλοκαίρι, είχε υπερβολική ζέστη. Καθώς κοίταξα έξω από το παράθυρο την υπέροχη θέα, είδα κάτι αναπάντεχα αστείο. Πρώτα απ' όλα θα αναλύσουμε όμως τη θέα. Όπως όλοι γνωρίζουμε, η Κρεμαστή φημίζεται για την καθαριότητά της και τις πεντακάθαρες κι αστραφτερές κανίβαλες γάτες της. Λοιπόν, η θεά αυτή είναι αυτές η γατούλες και το μυρωδάτο σπιτικό τους. Έτσι λοιπόν καθώς παρακολουθούσα ανενόχλητη, μπαίνει ένας κάγκουρας στη σκηνή με μια μηχανή τρεις φορές εγώ.  Κάγκουρας με όλο το πακέτο! Pierching, μηχανάρα, δερμάτινο γιλέκο... Ο κάγκουρας, λοιπόν- λογικά θα περνούσε καμιά κοπελίτσα-φάντασμα και δεν την είδα-  έκανε μια σούζα σαν να καταβρόχθιζε αυτοκίνητα. Εκείνη τη στιγμή όμως πετάγεται μια από τις φιρμάτες γάτες και δεν ξέρω αν αυτό επηρέασε τον κάγκουρα γιατί η γάτα έτρεξε μακριά.  Ο κάγκουρας πέταξε από την μηχανή και  αφού έκανε ένα πεταχτό τριπλό τόλουπ (μας έγινε και μπαλαρίνος -πατινέρ), προσγειώθηκε φαρδύς πλατύς στο έδαφος. Λογικά καμιά καινούργια φιγούρα που θα του έδειξε κάνας φίλος του, γιατί ήταν τρομερά επιτυχημένη. Αφού πληγώθηκε η αξιοπρέπειά του, σηκώθηκε, πήρε τη μηχανάρα του, κι αφού ανέβηκε, άρχισε ξαφνικά να οδηγεί σαν τις γιαγιάδες χωρίς δίπλωμα. Αυτό είχε τρομερό γέλιο και  μου ανανέωσε λίγο τα πρωινά μου της Κρεμαστής.


Ραντεβού για την ομαδική εργασία στο χωρίο (Έκτορας, Άγγελος, Ελισάβετ, Γιάννης- Γ2)

     Μια ηλιόλουστη μέρα του Σαββάτου αποφασίσαμε όλοι οι φίλοι να πάμε τσάρκα στην πλατεία και να μαζέψουμε λίγο ήλιο, μια και σκουριάσαμε στο σπίτι όλο τον χειμώνα. Σκεφτήκαμε να κάνουμε την ομαδική εργασία που μας έβαλε ο κύριος Βενιζελέας κάτω από το φως και την ζέστη του ηλίου. Μαζευτήκαμε στις 11 το πρωί στο σημείο που κάποτε ήταν η όμορφη παιδική χαρά, πριν την διαλύσουν, και καθίσαμε σε ένα παγκάκι. Ήμασταν τέσσερα παιδιά, ο Έκτορας, ο Γιάννης, η Ελισάβετ κι ο Βαγγέλης. Ανοίξαμε τις τσάντες μας, βγάλαμε τις σημειώσεις μας και πριν αρχίσουμε να δουλεύουμε, κάναμε την πένα σάρισα και τσιμπούσε ο ένας τον άλλο. Φωνές, καλαμπούρια, ψεύτικοι τσακωμοί, ήλιος, περαστικοί … Έχει σε έναν κήπο και μια όμορφη αμυγδαλιά που άρχισε να μυρίζει άνοιξη … Άντε να συγκεντρωθείς στην εργασία… Ποιος τον ακούει τον κ. Βενιζελέα, αδιάβαστοι θα πάμε πάλι. Ξαναβάλαμε την εργασία στην τσάντα γι' αργότερα κι αρχίσαμε να ονειροπολούμε. Πώς να μαζέψουμε το μυαλό μας για μελέτη; Και πως να φανταστούμε πόσο επεισοδιακή θα ήταν εκείνη η μέρα.

     Κοιτάξαμε με νοσταλγία τα σημεία που παίζαμε όταν ήμασταν μικροί και δεν υπάρχουν πλέον. Κάποιοι τα έσπασαν και κανένας δεν τα αντικατάστησε. Στερηθήκαμε την αγαπημένη μας κούνια, την τσουλήθρα, τα φιλαράκια που παίζαμε μαζί και νοιώσαμε μια στεναχώρια γιατί δεν θα παίξουν εκεί άλλα παιδάκια. Κάποια στιγμή είδαμε να έρχεται ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι με την μαμά τους. Κρατούσαν από ένα χειμωνιάτικο παγωτό χωνάκι - το ένα ήταν φράουλα και το άλλο φιστίκι- και μιλούσαν ακατάπαυστα, έντονα και τόσο γρήγορα με τις τσιριχτές παιδικές φωνές τους, που δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Το μόνο που είδαμε ήταν να ανταλλάζουν τα παγωτά τους, προσγειώνοντας η πιτσιρίκα το παγωτό φράουλα που κρατούσε στην μύτη του αδελφού της και το αγόρι το δικό του παγωτό φιστίκι στο μάτι της αδελφής του, ενώ η μητέρα τους τράβαγε τα μαλλιά της τσιρίζοντας σαν πριμαντόνα της όπερας που ερμηνεύει μια τραγική άρια … Πιο πολύ … γαλοπούλα μας θύμισε.  Ενώ το αγόρι ήταν σαν κλόουν με την κόκκινη μύτη του να λιώνει στο έδαφος και το κορίτσι με πράσινο μάτι έκλαιγε σπαρακτικά… Ένα αδέσποτο σκυλάκι που πέρναγε από εκεί, απόλαυσε τα παγωτά. Τουλάχιστον δεν πήγαν χαμένα. Γελάσαμε τόσο πολύ πουαπό τα γέλια πόνεσε η κοιλιά μας.

    Όταν σταματήσαμε να γελάμε, πιάσαμε την κουβέντα. Μας έκανε εντύπωση το σκυλάκι που έφαγε τα παγωτά. Ήταν μαύρο και φαινόταν κάπως αδυνατισμένο. Οι κάτοικοι του χωριού έχουν την κακή συνήθεια να αφήνουν τα σκυλάκια τους μόνα στον δρόμο, για να κάνουν την βόλτα τους. Δεν σκέφτονται τους κινδύνους που διατρέχουν, αυτοκίνητα ή φόλες π.χ., ή ότι μπορεί να ενοχλήσουν ορισμένους ανθρώπους οι οποίοι δεν συμπαθούν ιδιαίτερα τα ζώα και γίνονται σκληροί μαζί τους. Για παράδειγμα, πιο εκεί στο πάρκο καθόταν ένας μικροπωλητής που πούλαγε διάφορα ψάθινα είδη, καπέλα, γλάστρες, καρέκλες και άλλα μικροαντικείμενα. Τα είχε παρατάξει στην σειρά σαν στρατιωτάκια. Το σκυλάκι κατευχαριστημένο που έφαγε τα παγωτά, πήγε κοντά του, σήκωσε το πόδι και ένας υγρός πίδακας εκσφενδονίστηκε πάνω στα καπέλα. Ο μικροπωλητής θύμωσε και του πέταξε μια πέτρα. Τς τς τς … πολύ μεγάλο λάθος … Ο σκύλος το είδε σαν παιχνίδι, έτρεξε να βρει την πέτρα και αναποδογύρισε όλες τις γλάστρες. Εκείνος, έξω φρενών άρχισε να τις πετάει πάνω του και ο Αζόρ πολύ το ευχαριστήθηκε! Φωνές και γαυγίσματα δημιούργησαν μια πολύ μεγάλη φασαρία σαν μουσική υπόκρουση ακατάλληλη για … μελέτη, αλλά κατάλληλη για πολύ γέλιο! Ο Αζόρ κυνηγούσε, μέσα στην τρελή χαρά, ό,τι του πέταγε ο εξοργισμένος μικροπωλητής και ξαφνικά βρέθηκε με ένα καπέλο στο στόμα και μια γλάστρα στο κεφάλι. Ο Έκτορας έκανε μια κίνηση για να πιάσει το κινητό του και να αποθανατίσει την στιγμή, όμως θυμήθηκε, ότι ξέχασε το κινητό του στο καλάθι, στο γραφείο της κ. Διευθύντριας. Δυστυχώς δεν είχαμε ούτε εμείς τα δικά μας, για τον ίδιο λόγο. Αργήσαμε να βγούμε από την τάξη και τρέξαμε για να προλάβουμε τα λεωφορεία αφήνοντας τα κινητά στο καλαθάκι. Τζίφος! Κρίμα! Θα είχαμε ένα πολύ όμορφο άλμπουμ φωτογραφιών για το facebook.  Για όσα έγιναν υπεύθυνες είναι οι ταμπέλες του πάρκου, εκείνες που γράφουν με κεφαλαία μεγάλα κόκκινα γράμματα «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΣΚΥΛΙΑ». Οι ταμπέλες αυτές έχουν ζωγραφισμένο κι ένα απαγορευτικό κόκκινο σήμα με ένα σκυλάκι πάνω, ώστε να μπορούν να καταλάβουν τα αδέσποτα που δεν ξέρουν γράμματα, ότι δεν επιτρέπεται να πηγαίνουν βόλτα εκεί, ούτε φυσικά να κάνουν την ανάγκη τους, ή να τρώνε ψάθινα καπέλα. Αν δεν καταλάβουν το μήνυμα, αλίμονό τους, γιατί δεν έχουν βάλει πουθενά ταμπέλες, που να γράφουν «ΜΗΝ ΤΡΩΤΕ ΕΔΩ! ΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΜΕΝΕΣ ΤΡΟΦΕΣ» …

   Προχωρήσαμε παρακάτω και η μυρωδιά από το σουβλατζίδικο μας γαργάλησε την μύτη. Ο Έκτορας μπήκε πρώτος και παράγγειλε μια χορτοφαγική πίτα. Δεν είμαστε καλά, άκου χορτοφαγική πίτα. Τον ακούσαμε να λέει «παρακαλώ μια διπλή πίτα με τζατζίκι, τυρί, μαρούλι, πατάτες τηγανιτές, ό,τι βάζετε μέσα εκτός από κρέας». Τον ρωτήσαμε τι είδους πίτα είναι αυτή και απάντησε πως τα ζώα τα αγαπάει και δεν τρώει αυτούς που αγαπάει. Εμείς πάντως αγοράσαμε μια ξεγυρισμένη πίτα με γύρο μαζί με ένα κρύο αναψυκτικό κι ας μηρυκάζει ο Έκτορας με την ησυχία του, αυτός χάνει. Το πρόβλημα άρχισε όταν μπήκε στο σουβλατζίδικο η Ελισάβετ. Δυστυχώς έξω από αυτό στα τραπεζάκια κάθονται πάντα μεθυσμένοι, που ενοχλούν τις κοπέλες και κάποιες φορές μπαίνουν και μέσα για να κουτσομπολέψουν, ή για να παραγγείλουν. Η φίλη μας ήταν όμορφα ντυμένη, φορούσε κι ένα όμορφο άρωμα με αποτέλεσμα δυο από αυτούς να αρχίσουν να την παρενοχλούν. Ήταν και μεγάλης ηλικίας! Απαράδεκτοι! Εμείς, τα τρία αγόρια της παρέας, θυμώσαμε πολύ! «Τι κάνεις εκεί; Η κοπέλα συνοδεύεται! Αλλά και να μην συνοδευόταν, δεν ντρέπεσαι λίγο να ενοχλείς τα κορίτσια;» Ο Έκτορας πέταξε τις πατάτες του πάνω στην μπλούζα του, ο Γιάννης βούτηξε τα δάχτυλά του στο τζατζίκι του και του πιτσίλησε το πρόσωπο κι ο Άγγελος στερήθηκε την αγαπημένη του κόκα κόλα και τον έλουσε. Τελικά, γίναμε μύλος και αναγκάστηκε να παρέμβει η Μαρία η σουβλατζού για να ηρεμήσουν τα πράγματα. Φυσικά τα άκουσε κι αυτή, γιατί τους πουλάει ποτά όλη την διάρκεια της ημέρας και δεν μπορούμε να πάμε εκεί για να αγοράσουμε ένα σουβλάκι, μια και είναι το μοναδικό σουβλατζίδικο της γειτονιάς. Το καλό είναι ότι πέρασε το δικό μας! Έτσι, η ισχύς εν τη ενώσει! Όλοι για έναν κι ένας για όλους. Αμ πως …

    Φεύγοντας από εκεί πέσαμε σε ένα από τα συνηθισμένα μποτιλιαρίσματα της πλατείας. Προχωρούν και σφηνώνονται για να μην περιμένουν δυο – τρία μέτρα πιο πίσω, λες και θα πάνε έτσι πιο γρήγορα! Βρίσιμο στο βρίσιμο, μούντζα στην μούντζα και άλλες αγενείς κινήσεις, βγήκαν έξω δυο κυρίες και πιάστηκαν μαλλί με μαλλί. Πάνε τα ψεύτικα νύχια της κοκκινομάλλας, πάει και η πρόσθετη κοτσίδα της ξανθιάς. Μαζεύτηκε κόσμος, προσπαθούσαν να χωρίσουν τις αγριόγατες, μα ήταν μάταιο. Ήταν και κάποιος χοντρός εκεί με τιράντες έτρεξε να βοηθήσει, γιατί κι αυτός είχε μποτιλιαριστεί και δεν μπορούσε να φύγει. Οι αγριόγατες πιάστηκαν από τις τιράντες του και τις τραβολογούσαν με μανία. Κάποια στιγμή ξεκούμπωσαν και ο χοντρός κύριος έμεινε μόνο με το βρακί και με το παντελόνι πεσμένο κάτω στα πόδια του στον δρόμο. Το βρακί ήταν ελαφρώς καφεκίτρινο με τον ροζ πάνθηρα πάνω και είχε μια μεγάλη τρύπα στο πίσω μέρος. Τα γέλια που ακούστηκαν ήταν τόσο ηχηρά που ακόμα και οι αγριόγατες σταμάτησαν να τσακώνονται και γελούσαν κι αυτές. Τέλος καλό, όλα καλά, αν και συνήθως τα αποτελέσματα δεν είναι τόσο όμορφα. Κι όλα αυτά, γιατί δεν οδηγούν σωστά, γιατί θέλουν να περάσουν με κάθε τρόπο, ακόμα και αν δεν χωρούν! Αν οδηγούσαν έναν γάιδαρο εκείνος από μόνος του δεν θα πήγαινε να σφηνωθεί. Προφανώς ένας γάιδαρος έχει περισσότερο μυαλό από τους οδηγούς.

    Μετά από όλα αυτά αποφασίσαμε, να προσπαθήσουμε πάλι να φτιάξουμε την εργασία. Η Ελισάβετ έβαλε το χέρι της στην τσάντα της κι έπιασε τις σημειώσεις της. Περνώντας το σταυροδρόμι, φτάσαμε στον μόνιμα βρεγμένο δρόμο που βρίσκεται λίγο πιο κάτω από τον φούρνο και σσσσσλλλλουμπ γλιστράει η Ελισάβετ! Πιάστηκε από τον Γιάννη, αλλά έχασε κι αυτός την ισορροπία του κι έπεσε κάτω μαζί της κι εκείνος πέφτοντας έριξε και τον Έκτορα. Ο Άγγελος έβαλε τα γέλια, γελούσε εκνευριστικά πολύ ώρα, αλλά τελικά αποφάσισε να έρθει να μας βοηθήσει. Όμως από τα γέλια τα πολλά τον πονούσε η κοιλιά του και δεν είδε τον Έκτορα που έδεσε τα κορδόνια του παπουτσιού του και τον έριξε κάτω. Κουτρουβάλησε σαν βαρελάκι … Έτσι, για να μάθει, χαχαχα. Τώρα, όλα τα μικρόβια χορεύουν πάνω του καλαματιανό! Τον καημένο! Άρχισε να φωνάζει, ενώ ο Έκτορας κρυφογελούσε κάτι από τα μουστάκια του κι όλοι βάλαμε τα γέλια, εκτός από τον Άγγελο. Δυστυχώς όμως και τα χαρτιά με τις σημειώσεις της εργασίας που κρατούσε η Ελισάβετ, έφυγαν από τα χέρια της με την πτώση κι έγιναν … χάρτινα καραβάκια στο έδαφος. Τώρα θα πρέπει να τα ξαναφτιάξει. Την στιγμή που σηκωνόμασταν είδαμε να έρχεται ένα ποδήλατο, που για να μην μας πατήσει, γλίστρησε κι αυτό. Έπεσε κάτω και ο ποδηλάτης. Ξοπίσω έρχονταν δυο μηχανάκια. Την ίδια μοίρα είχαν κι αυτά. Φοβηθήκαμε με τα μηχανάκια, γιατί λίγο ακόμα και θα έπεφταν πάνω στο παιδί με το ποδήλατο. Σηκωθήκαμε όλοι έξω φρενών! Η τρελή της γειτονιάς πάλι έριξε νερά και σαπούνια στον δρόμο. Α! Νάτη! Ακόμα είναι έξω με το λάστιχο του ποτίσματος στο χέρι. Πάνε τα γέλια που κάναμε πριν. Αρχίσαμε να φωνάζουμε όλοι μαζί κι αυτή, άνοιξε το στόμα της και γέμισε την γειτονιά με … ροδοπέταλα! Αγκάθια μάλλον! Ή καλύτερα με σαύρες και βατράχια! Τι γλώσσα ήταν αυτή … απαπαπαπαπάααααα. Τα παιδιά με τα μηχανάκια κάλεσαν την αστυνομία και ζητούσαν αποζημίωση για τις ζημιές από την τρελή, αλλά τι να κάνεις με μια θεοπάλαβη με λάστιχο ποτίσματος στο χέρι; Μόνο … ντους κι ας φοράς και αστυνομική στολή …

    Η ημέρα ήταν πολύ έντονη! Τελικά εμείς οι Έλληνες είμαστε πολύ καβγατζήδες. Η μέρα λοιπόν έληξε άδοξα όσον αφορά την εργασία, αλλά εμείς ήμασταν πολύ χαρούμενοι κι ευχαριστημένοι. Τώρα όμως, πρέπει να ανανεώσουμε το ραντεβού μας και να βρούμε ένα άλλο μέρος που να είναι πιο ήρεμο και πιο ήσυχο, αν θέλουμε να τελειώσουμε τελικά την δουλειά μας προτού ο κύριος Βενιζελέας μας βάλει κάτω από την βάση. Ούτε να το φανταστούμε δεν θέλουμε, να δουν κάτι τέτοιο οι μάνες μας και να τσιρίζουν και αυτές όπως η γυναίκα με τα δυο παιδιά …. Και το χειρότερο είναι αυτές δεν μπορείς να τις αποφύγεις! Είναι μόνιμη τσιριχτή ολοήμερη μουσική δωματίου … απαπαπαπα … Μάλλον το ίντερνετ είναι η καλύτερη λύση. Δεν έχει σκυλάκια, σουβλάκια, νερά, καυγάδες. Όμως … έχει … παιχνίδια … Για να δούμε! Θα τελειώσει ποτέ αυτή η εργασία; Το θέμα της είναι «Να γράψετε ένα σύντομο σατιρικό χρονογράφημα, στο οποίο θα αναφέρεστε σε κάτι που σας ενοχλεί στην πόλη ή στο χωριό σας με βάση το  κείμενο του βιβλίου στην σελίδα 85»! Ουπς! Η εργασία μας είναι ήδη έτοιμη, μόνο που δεν το καταλάβαμε! Μένει μόνο να την γράψουμε! Την ζήσαμε το Σάββατο και την ευχαριστηθήκαμε! Ελπίζουμε να την απολαύσει και ο κύριος Βενιζελέας!

15 Φεβρουαρίου 2017

[Την απόλαυσε, παιδιά.]

Μια μέρα που φεύγαμε από το σχολείο (Μανώλης Τ., Λαλίτα, Μαρίττα, Χρυσή, Στέλλα- Γ1)

Η περιέργεια όπως λένε, σκότωσε τη γάτα. Αλλά δυστυχώς αυτό δεν τον γνωρίζουν όλοι.  Και ειδικά στα χωριά της Ρόδου. Και πιο συγκεκριμένα οι ηλικιωμένες που ζουν στα χωριά. Το συμπέρασμα το έβγαλα όταν μετακόμισα σε ένα χωριό, τη Παστίδα.

     Μια μέρα ήρθε να με πάρει  η αδερφή μου από το σχολείο και οι ερωτήσεις που μας έκαναν ήταν τόσο πολλές και τόσο  αδιάκριτες που ειλικρινά περίμενα ότι θα μας ρωτήσουν  τι χρώμα εσώρουχο φορούσαμε. Γιαγιάδες και μάνες των άλλων παιδιών στέκονταν σαν τα κοράκια από πάνω μας και παρακολουθούσαν με άκρα διακριτικότητα, λέμε τώρα, ακόμα και τις κινήσεις μας  Οι γιαγιάδες δε, που είναι και περισσότερο εκπαιδευμένες στο… επάγγελμα, μέχρι και τα χείλη μας μπορούσαν να διαβάζουν. Δεν μας έκαναν να αισθανθούμε πολύ άσχημα. Λίγο μόνο. Σκέφτομαι, πως μεγαλώνοντας, οι ηλικιωμένες ειδικά, καλό είναι να καταλάβουν ότι η περιέργεια δεν θεωρείται επάγγελμα και ότι αυτή  πράγματι σκότωσε τη γάτα.

 [Μποτιλιαρισμένος στα σκουπίδια] (Άγγελος, Αναστασία, Δέσποινα, Γιώργος- Γ1)

Σήμερα θα σας μιλήσω για δυο προβλήματα που με πειράζουν πάρα πολύ. Είναι τα σκουπίδια το ένα και το άλλο είναι το μποτιλιάρισμα.

   Το ένας πρόβλημα, όπως είπα, είναι τα σκουπίδια. Δεν μπορώ! Τα βλέπω παντού κι έχουνε πολλά μικρόβια και δεν είναι ωραίο να περπατάς στο δρόμο και σε κάθε βήμα που κάνεις να πατάς κι ένα σκουπίδι. Κι όλα αυτά βρίσκονται στο δρόμο γιατί όλοι οι κάδοι είναι γεμάτοι. Και σ’ αυτό φταίει ο Δήμος που δεν αδειάζει τους κάδους, κι αυτό είναι ένα άλλο πρόβλημα, αλλά δεν θα μιλήσω άλλο για αυτό.  Ένας άλλος λόγος που θεωρώ ότι τα σκουπίδια είναι ένα μεγάλο πρόβλημα είναι πως αν πατήσεις ένα σκουπίδι  μπορείς να γλιστρήσεις  να πέσεις κάτω και να χτυπήσεις. Όπως ο φίλος μου ο Μπάμπης, για παράδειγμα. Την πάτησε τη μπανανόφλουδα και τσακίστηκε και μάλιστα μπροστά σ’ όλο τον κόσμο.

    Και να ‘ταν μόνο αυτό! Το μποτιλιάρισμα! Αν δεν ξέρετε τι είναι, είναι όταν κυκλοφορούν πολλά αυτοκίνητα μαζί. Μια μέρα είχα αργήσει στη δουλειά μου κι όπως πήγαινα βιαστικός, τσουπ, να το μποτιλιάρισμα. Γινόταν πανικός. Αμάξια να κορνάρουν, μηχανάκια να περνάνε μέσα από τα αυτοκίνητα,  ο ένας έβριζε τον άλλον επειδή δεν κουνιόταν ο μπροστινός , τέλος πάντων, άργησα να πάω στη δουλειά τελικά.  Μια άλλη μέρα όμως, που  πάλι είχα κολλήσει στο μποτιλιάρισμα , είδα τον μπροστινό μου να πετάει από το παράθυρο ένα μισοάδεια μπουκάλι νερό. Και βγήκε ο οδηγός από το απέναντι αυτοκίνητο και του το άδειασε στη μούρη. Γέλασα πολύ κείνη τη μέρα. Του άξιζε όμως.

Αυτά είναι τα προβλήματα που με ενοχλούν πιο πολύ…

Τα προβλήματα του χωριού (Μοσχούλα, Αλέξανδρος, Μανώλης Ζ. , Αντώνης- Γ1)

   Ο Αρχάγγελος, ένα μεγάλο χωριό στη Ρόδο, έχει ένα μεγάλο πρόβλημα, τους ναρκομανείς.  Πώς θα αντιμετωπιστεί αυτό; Και δεν είναι μόνο ο Αρχάγγελος, γιατί αυτό το πρόβλημα έχει εξαπλωθεί σε πολλά χωριά, στον Αρχάγγελο απλά είναι πολλοί.  Κάθονται και κάνουν χόρτο, όπως οι κατσίκες στο λιβάδι.

   Μια λύση είναι να τους διώξουμε κλωτσηδόν από το νησί, αλλά αυτό δεν λύνει και τίποτα ουσιαστικά. Το θέμα είναι ποιοι είναι και γιατί παίρνουν. Μια άλλη λύση θα ήταν να φωνάξουμε τους μπάτσους και για αντάλλαγμα να τους δώσουμε ντόνατς. Μια άλλη λύση θα ήταν να τους κλείσουμε στο νοσοκομείο μέχρι να τους  περάσει. Βασικά, να κλείσουμε  αυτούς που το πουλάνε είναι το θέμα και να τους βασανίζουμε.  Όχι τίποτα πολύ βίαιο. Να βλέπουν να καίμε το εμπόρευμα τους  μπροστά στα μάτια τους αρκεί.  Αλλά γενικά, με αυτές τις συνθήκες δεν μου φαίνεται ότι υπάρχει λύση για να σταματήσει και δεν πρόκειται να γίνει κάτι ποτέ!!!

Σύνταγμα, 1900

[Πού είναι το λεωφορείο; Οέο; ](Δημήτρης, Κατερίνα, Όλγα, Βασίλης – Γ1)

   Ένα μεγάλο πρόβλημα στα χωριά είναι τα λεωφορεία.

   Ενώ οι οδηγοί πρέπει να περνάνε από τις στάσεις την προγραμματισμένη ώρα που τους έχουν δώσει, περνάνε όποτε τους κατέβει.  Συνήθως, αργούν επειδή ο οδηγός άργησε να ξυπνήσει, άργησε να βγει από την τουαλέτα ή επειδή απλώς βαριόταν.  Σαν να είναι ζώα στα οποία  το αφεντικό τους τα οποία διατάζει να κάνουν κάτι  κι αυτά δεν υπακούνε. Υπάρχει και η άλλη περίπτωση, κατά την οποία περνάνε πιο γρήγορα επειδή βαριούνται να περιμένουν και θέλουν να πάνε σπίτι τους . Για την επίλυσή του προβλήματος μήπως  το αφεντικό τους, η ΡΟΔΑ,   πρέπει να  τους μειώσει το φαγητό, το μισθό ας πούμε,  για να ξυπνήσουν.

Οδός Αιόλου

[Σκουπίδια παντού] (Μάρτα, Μιχάλης,  Μαρία, Νίκος – Γ1)

    Ένα σοβαρό  θέμα που μας απασχολεί εμάς τους πολίτες για την πόλη μας είναι τα απορρίμματα που βρίσκονται παντού τριγύρω μας. Ο Δήμαρχος μήπως πρέπει να λάβει μέτρα;  Για καλύτερη πόλη και μια καλύτερη ζωή δηλαδή, όχι για κανέναν άλλο λόγο.  Τα απορρίμματα δεν επηρεάζουν μόνο εμάς τους πολίτες αλλά και το περιβάλλον. Ζωάκια πεθαίνουν και το πράσινο χάνεται μπροστά στα μάτια μας.  «Αχ, η  καρδιά μας! Τι κρίμα να χαλάει μια τόσο ωραία και θαυμαστή περιοχή όπως η Ρόδος…». Είμαστε σαν τα ζώα, σαν τις μαϊμούδες.  Ό,τι παίρνουμε το πετάμε όπου να ΄ναι.  Έτσι κάνουμε τα σκουπίδια. Καταστρέφουμε το περιβάλλον εμείς οι ίδιοι.

Τα προβλήματα των χωριών μας (Γαβριέλα, Κατερίνα, Βασίλης, Άρης- Γ2)

    Τα χωριά μας (Παστίδα, Ροδίνι, Κρεμαστή) αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα.  Ας πούμε, όταν οι κάτοικοι βγάζουν τα κατοικίδιά τους έξω για να κάνουν την ανάγκη τους, μετά δεν μαζεύουν το …παράγωγο και αυτό έχει ως επίπτωση να εμείς οι πεζοί από απροσεξία να το πατήσουμε και να το μεταφέρουμε στο σπίτι μας.  Τα πεζοδρόμια. Άλλο πρόβλημα κι αυτό, επειδή… δεν έχουμε. Αυτό είναι κακό γιατί όταν εμείς να περπατήσουμε ή όταν θέλουν οι γονείς να περπατήσουν με τα παιδιά τους κινδυνεύουν να τους πατήσουν τα αμάξια.  Κι άμα θες να παρκάρεις, καλή τύχη. Δεν υπάρχουν θέσεις για παρκάρουν όλα τα αμάξια και τα αφήνουν όπου βρουν κι αυτό εμποδίζει τα άλλα να οχήματα να περάσουν. Κι έχουμε και τα σκουπίδια.  ΟΙ κάδοι απορριμμάτων στα χωριά γεμίζουν γρήγορα και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γεμίζει όλη η περιοχή με σκουπίδια.  Αυτά πιστεύουμε είναι τα πιο βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν  οι περιοχές μας.

Οδική ασφάλεια  τώρα!  (Μανώλης, Ειρήνη, Χριστίνα, Γιώργος –Γ2)

Επιτέλους! Μετά από τόσα χρόνια αποφάσισαν να τελειώνουν με τη διαπλάτυνση της Ρόδου- Λίνδου. Ωραία! Πιο μεγάλοι δρόμοι, χωρίς ταλαιπωρίες, πιο ασφαλής οδήγηση . Και άρα πιο πολλές κόντρες με  τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια να μαρσάρουν στα φανάρια. Τέλεια!!!!

  Να προσπερνάνε τους οδηγούς, τους πιο αργούς, και να τους μουτζώνουν. Για όλα φροντίζει το κράτος μας.  Φυσικά φροντίζει και για την ασφάλειά μας , αφού κάθε δρόμος, εκτός από τα σήματα του Κ.Ο.Κ., έχει τουλάχιστον κι ένα καντηλάκι. Από κάποιον που έχασε τη ζωή του. Από απροσεξία, από ταχύτητα, από μέθη, από κάποιο αδέσποτη ζώο, συνήθως κατσίκα που την άμοιρη δεν την επιβλέπει ο βοσκός.

   Μήπως πρώτα να φτιάξουμε σωστούς οδηγούς και μετά να κάνουμε πιο μεγάλους δρόμους;

Τα προβλήματα της Καλάθου (Αναστασία, Τζένη, Μαρία, Σάββας – Γ2)

    Το χωριό μας είναι η Κάλαθος.  Κι έχει αρκετά προβλήματα που πρέπει να λυθούν. Αρχικά, ο Δήμος και η Τοπική Κοινότητα πρέπει να φτιάξουν τους δρόμους. Επίσης, δεν υπάρχουν πολλά εμπορικά καταστήματα ούτε ξενοδοχεία.  Κι όμως είναι τουριστική περιοχή. Είναι καλό που έχει η Κάλαθος δίπλα τη Λίνδο, που είναι μια από τις πιο τουριστικές περιοχές.  Η Κάλαθος είναι χωρισμένη στα δυο, τη χωρίζει η Ρόδου- Λίνδου. Στη μεριά του βουνού είναι τα σπίτια και οι πολυκατοικίες. Στη μεριά της θάλασσας υπάρχει ένα ξενοδοχείο, δυο σούπερ μάρκετ και πέντε με έξι καφετέριες. Θεωρώ ότι δεν είναι αρκετά.  Διότι το ξενοδοχείο της Καλάθου είναι από τα πιο μεγάλα του νησιού.  Πρέπει ο Δήμος να κάνει περισσότερα κτίρια και να αυξηθεί ο πληθυσμός έτσι όταν οι τουρίστες έρχονται ο πρώτος προορισμός που θα θέλουνε να πάνε να είναι η Κάλαθος.