Oops! We did it before... Ποίηση. Των παιδιών του Γ1 και του Γ3 του 1ου Γυμνασίου Ψυχικού...

Πέρσι με τα παιδιά στ' Αφάντου, γράψαμε διηγήματα για τα ζώα και τα όνειρα...
Πρόπερσι με τα παιδιά του Αρχάγγελου, γράψαμε ποιήματα εδώ κι εδώ ...
Όλα ξεκίνησαν όμως με τα παιδιά του Γ1 και του Γ3 του 1ου Γυμνασίου Ψυχικού (σχολικό έτος 2007-2008.) και τα ποιήματα που έγραψαν τότε με αφορμή το μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας...
Διαβάστε εδώ για τις αντιλήψεις μου σχετικά με την δημιουργική γραφή στην Μέση Εκπαίδευση και εδώ για την ποίηση στη ζωή μας....
Από την ευρεία θεματικά γκάμα των ποιημάτων των παιδιών παρέλειψα αυτά του Στέλιου Ν. (Γ3)

και του Νίκου Χ. (Γ3)καθώς και ένα τα δύο του Παύλου Π. (Γ3) γιατί είχαν θέμα ...εμένα και , εμ, ντρέπομαι λίγο (Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά :redface: ).

Επίσης παρέλεψα και το ποίημα του Γιάννη Σ. (Γ3) γιατί ήταν πολύ προσωπικό...
Με τον δικό του προσωπικό και home made ορισμό της ποίησης, θα αρχίσουμε ...

"Η ποίηση κι εγώ: Για μένα η ποίηση δεν είναι μια απλή αναφορά. Ό,τι νοιώθει κάποιος και θέλει να το μεταφέρει κάπου, ή θα το πει σε κάποιον ή θα το μεταφέρει στο χαρτί, γιατί δεν θα μπορεί να το πει πουθενά. Και από προσωπική εμπειρία σας λέω ότι ισχύει και με το παραπάνω. "

Ακολουθούν τα ποιήματα των παιδιών...

 Αρριάνα

                                                                                                                          Της Μαρίας Τσ. ή  Aria Γ3

Aρριάνα ,

Που το όνομά της πλασμένο από αστέρια
Που η μορφή της σμιλεμένη από νέφη
Που χίλιες μούσες έψαλαν το άνομά της
Που τόσοι κόσμοι γιόρτασαν τη ύπαρξη της Ί
Κι εκείνη
Στον ανθισμένο κήπο του παλατιού της
'Στέκεται
Όμορφη... αιθέρια
Τραγουδώντας την πιο γλυκιά μελωδία
Που ανθρώπινο αυτί έχει ποτέ ακούσει
Καθώς στροβιλίζεται στο καταπράσινο λιβάδι
Ο κόσμος γίνεται ένα βότσαλο γύρω της
Και στροβιλίζεται στροβιλίζεται
Την ώρα που ο ήλιος ξυπνά
Και τα ζώα χουζουρεύουν τεμπέλικα
Εκεί ψηλά στο όμορφο βουνό
Που η κορυφή του αγγίζει τον ουρανό
Βρίσκεται η αυτοκρατορία των ονείρων
Όπου η βασίλισσα Αρριάνα
Κάθεται και αγναντεύει από το παραθύρι της
Χαϊδεύοντας τα μεταξένια της μαλλιά
ενώ αστράφτουν γλυκά στο άπλετο φώς της μέρας
καθώς τα παρασέρνει ελαφρά ο αγέρας
εκεί...
στο βασίλειο της γαλήνης
στο σημείο όπου σκάει το κύμα
κι θάλασσα ενώνεται με τον ουρανό
εκεί όπου όλα γίνονται ένα
εκεί είναι το σπίτι της ανέμελης Αρριάνα
πέρα από την φαντασία του καθένα
το όμορφο εκείνο πρωί
ενώ ο ήλιος ξεπροβάλει από την κορυφή
η Αρριάνα τραγουδεί και παρακολουθεί
την ώρα αυτή που συμβαίνουν όλα
την ώρα κείνη που τα άνθη αναδεύονται
και τα λουλούδια χορεύουνε
την ώρα που ο αφρός της θάλασσας σου ψιθυρίζει μυστικά
και τα μυρμήγκια πιάνουν δουλειά
εκείνη την ώρα
ενώ ο αέρας φυσά
και ο χορός των φύλλων αρχινά
κι ο ρυθμός τους παρασέρνει τα φυτά
και λικνίζονται όλα μαζί
το μαγικό εκείνο πρωί
που κάτι περίεργο πάει να συμβεί
κι ενώ ο ήλιος έχει βγει
ένα αστέρι της τραβά την προσοχή
το ξέφρενο εκείνο πρωί
ενώ το χρώμα του ουρανού έχει γίνει θαλασσί

ακόμα το παρατηρεί….

το γλέντι φουντώνει στην τρέλα την πρωινή
και το αστέρι κινείται προς αυτή
ενώ δε σταματά να το παρατηρεί
καθώς στα μάτια της λάμπει σαν κερί

...Ξάφνου το αστέρι φτάνει στη γη...
όλα μέσα σε μια στιγμή
μια πνοή
έγιναν ένα
χάθηκαν εξαλείφθηκαν
και η ουράνια Αριάννα αιωρείται...
σε έναν κόσμο μεταξύ πραγματικότητας ψεύδους
κόσμο αλλόκοτο
στα όρια του ονείρου
κόσμο άγνωστο
κόσμο παραμυθένιο
φανταστικό ανύπαρκτο
…
σ' ένα τέτοιο κόσμο χάθηκε η ουράνια Αριάννα
ευτυχισμένη όσο κανείς
καθώς ο νούς της περιπλανιόταν ελεύθερος
ενώ στα μάτια της έλαμπε ακόμα σαν κερί
το αστέρι που της άλλαξε τη ζωή...

By Aria

Ο θάνατος στις ψυχές

Της Πολυδώρας (Γ3)

Είμαι η κόλαση στα μάτια σου…

…και το μαχαίρι στην καρδιά σου.

Είσαι η ανάσταση στο θάνατό μου…

…και η φωτιά στην ψυχή μου.

Είσαι τα πάντα για μένα…

είμαι ένα τίποτα για σένα.

Για αυτό και σήμερα θα κάνω το πάρτι του θανάτου μου

και είσαι καλεσμένος.

Εύχομαι να μου χαρίσεις τον τελευταίο χορό

Για να γλυτώσω την κόλαση της ψυχής σου.

                                                                   …αφιερωμένο σε αυτούς

                                                                    … που νομίζουν ότι αγαπούν…

Ποίηση

                                                                                                                                     του Αλέξανδρου Β. (Γ1)

Είναι αυτό που τον Οιδίποδα τύφλωσε,

τη Μέδουσα πέτρωσε και τη Σαλώμη έκανε τα πέπλα να πετάξει,

τον Κρόνο έβαλε να φάει τα παιδιά του και τον Αδόλφο τη σβάστικα να υψώσει. 

Έδωσε το κουράγιο στο βρέφος τον αέρα τούτου του κόσμου να αναπνεύσει,

Τα πρώτα του βήματα ανάμεσα σε φίλους και εχθρούς να τολμήσει

Την αδικία να αντέξει και να μεστώσει.

Πρόσφερε καταφύγιο σε περιθωριακούς,

Απάγκιο σε κουρασμένους

Γαλήνη στους κολασμένους, νερό στους διψασμένους. 

Όχι! Δεν είναι πανάκια ούτε γιατρικό,

Είναι το νέκταρ των θεών, το όποιο πολλών

Και η σφραγισμένη καταδίκη ποιητών.

[Πως να κρυφτείς απ' τα παιδια]

του Θανάση (Γ3)

(δυστυχώς το ραπάρισμα δεν το θυμάμαι … Αλλά δεν θα ‘ταν και δυνατό να αναπαραχθεί εδώ… )

Ω, τι χαρά!

Ξανά Ολυμπιακοί Αγώνες.

Γι’ αυτό χαρείτε απανταχού ελληναράδες,

αναβιώνει το πνεύμα το αθάνατο, το αρχαιοελληνικό,

δεν παίζει ρόλο που το θυμήθηκε γαλλικό μυαλό.

Θα ξανά ‘χουμε παγκόσμια ειρήνη,

άσχετα που το Ισραήλ θα συνεχίσει να γαμάει την Παλαιστίνη,

Και ταυτόχρονα πεθαίνουν τα παιδιά στην Αφρική.

Ποιος τα θυμάται αυτά, μπροστά μας έχουμε μεγάλη γιορτή.

Και ξεχνάμε όσα κάνει η Κίνα στο Θιβέτ.

Αυτή διοργανώνει φέτος τη μεγάλη γιορτή…

Κι ας ξεχάσουμε τότε φτώχεια, διαφθορά, ανεργία

και το έλλειμμα που υπάρχει στα δημόσια ταμεία.

Εδώ η Ελλάδα πάει για πέντε βραβεία…

Έσπασε Αμερικάνος το παγκόσμιο ρεκόρ…

Πήδηξε, που λες, στα δεκαοχτώ κι οχτώ.

Το καγκουρό μονάχα πηδάει στα δεκαοχτώ.

Δεν ήτανε ντοπέ, προς θεού…

Ήταν η καλή διατροφή και η χρόνια προπόνηση

που κάνανε τον αθλητή να έχει τέτοια απόδοση.

Και γιατί να μην τα πάρει?

Αφού φράγκα και τιμές πολλές πίσω θα πάρει.

Και για να χτίσουν τα γήπεδα πήραν από το λαό λεφτά

που έτσι κι αλλιώς από την πείνα ψοφά.

Και τους μισθώνουν με μισθούς πενίας,

για να εκμεταλλευτεί τον κόπο τους ο διευθυντής κάποιας μεγάλης εταιρίας.

Θα μπούνε κάμερες παντού,

θα μαζέψουν τα πρεζάκια,

να κάνουνε καλή εντύπωση στα δυτικά κανάλια.

Αλλά εγώ δεν θα πληρώσω ούτε θα τους δω.

Εγώ δεν γίνομαι θύμα στο βωμό για το πρωταθλητισμό.

(ΠΡΟΣΟΧΗ. Οποιαδήποτε απόπειρα για αναπαραγωγή ή προώθηση του τραγουδιού χωρίς τη συγκατάθεση του καλλιτέχνη διώκεται ποινικά. )

Παιδεία

                                                                                                                                              του Παύλου Π. (Γ3)

Από μικρούς μας βάζουν μέσα στα σχολεία

Μας μαθαίνουν γράμματα και μας φορτώνουν με βιβλία!!!

Δεν μας αφήνουν χρόνο και ελευθερία,

Θέλουν μονάχα να μας σπαταλούν για την δικιά τους εργασία.

Δεν μπορούμε να βγαίνουμε έξω, ούτε να παίζουμε σαν παιδιά,

Να ‘χουμε τους κολλητούς μας και να περνάμε καλά!

Δε λέω, να μάθουμε τα βασικά,

Αλλά να μην το ξεφτιλίζουμε, ρε παιδιά!!!

Απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ είμαστε μπροστά σ’ ένα βιβλίο.

Αυτή δεν είναι ζωή, είναι τρελοκομείο!!!

Άσε που θα βαρεθείς κάποια στιγμή

Και δεν θα ‘χεις όρεξη να προχωρήσεις στη ζωή.

Μην πιάσω και το άλλο για την παραπαιδεία,

Γιατί θα βαρεθεί η τάξη και δεν θα ‘χει ησυχία!!

Έτσι, λοιπόν, σας αφήνω αναγκαστικά

Κι όλα τα άλλα …τηλεφωνικά.

Ελευθερία (Hey you, don’t help them to bury the light…)

του Θοδωρή Κ . (Γ1)

Κάποιος είπε ότι Ελευθερία είναι ο κόσμος όλος

Ελευθερία είναι κι οι θάλασσες και τα βουνά κι ο δρόμος

Ελευθερία ο ουρανός, Ελευθερία κι η πλάση

Ελευθερία ο ποταμός, οι πέτρες και τα δάση. 

Ελευθερία, Ειρήνη και Ζωή, φίλες αγαπημένες.

Μάλωσαν με τον πόλεμος και βγήκαν κερδισμένες.

Μάλωσαν με το άδικο και τη φωτιά της μάχης,

μάλωσαν με τον τύραννο , τον καταπατητή της ησυχίας της πλάσης.

«Ελευθερία», φώναζαν με δάκρυα στα μάτια.

«Ελευθερία και ζωή, όχι πια στα σκοτάδια».

Ελευθερία, άκου με, άκου που σου φωνάζω

Είσαι κομμάτι της ζωής μου, καθόλου δε διστάζω. 

Βλέπω στα μάτια σου ήρωες, που μάτωσαν για σένα.

Άντρες, γυναίκες, φοιτητές , κιθάρες, βιολοντσέλα.

Τα σέβη μου σε όλους σας, τα σέβη μου σε σένα .

Όλοι ένα σώμα, μια ψυχή που άντεξε στα ξένα. 

Φίλοι μου, η Ελευθερία είναι ο κόσμος όλος.

Είναι αυτή που της χρωστάμε πολλά και δεν μας χρωστάει τίποτα.

Το βλέπετε, άλλωστε, όταν σας χαμογελά από τα βάθη της ψυχής σας.

(Γράφτηκε υπό τους ήχους του “Hey you” των Pink Floyd)

Επανάσταση – Ελευθερία

του Νίκου Τ. (Γ3)

Αγώνες χρειάζονται για να ‘ρθει η ελευθερία,

όχι όμως σαν κι αυτούς που γίνονταν στην Τροία.

Για δικαιώματα και ιδεώδη πρέπει να πολεμήσεις,

αν θες το μεγαλείο αυτό να κατακτήσεις.

Όσο όμως κι αν το θές, τον Ερνέστο δεν θα φτάσεις,

παρ’ όλα αυτά συνέχισε κι ίσως στον Άρη μας να μοιάσεις.

Όπως θα έλεγε κι ο Κάλβος, αυτή επτέρωσε τον Ίκαρο,

κι ας τον έκανε πιο βαθιά να πέσει κι από ύφαλο.

Ας έρθουμε ακόμα πιο κοντά, 17 Νοέμβρη

όπου δικτάτορας έριξε στα παιδιά για αυτά που έλεγαν στο στόμα τους πιπέρι.

Πολλοί θα έλεγαν ότι αυτά τα παιδιά δεν είχαν ποτέ τους διαβάσει

όμως, αν θες να ξέρεις μέχρι και πομπό ραδιοφωνικό είχανε φτιάξει.

Όμως μην το παρακάνεις, όπως ο Φιντέλ,

που 50 χρόνια έχει να κάνει εκλογές.

Γιατί για να το ξέρεις η εξουσία είναι ύπουλη

τρελαίνει τους ανθρώπους χειρότερα από σύφιλη.

Είναι εύκολο να κολλήσεις κι η διαδικασία να σ΄ αρέσει

άμα το παρακάνεις σίγουρα θα τα παίξεις.

στη σημερινή κοινωνία η ελευθερία είναι περιορισμένη,

Για αυτό σε δρόμους και πορείες χυθείτε,

όπως σας φέρθηκαν κι εσείς φερθείτε.

Προς θεού, όχι ξύλο και βία

βγείτε μόνο με φωνές και ιερή μανία.

Επηρεασμένος από Μάνο και Μίκη

σας τα λέω όλα αυτά για να ξυπνήσω την οργή που σας πλήττει. 

[Που έχουν κρύψει την ελπίδα]

της Ηρώς (Γ1)

Η άφιξη μας γίνεται μ’ ένα σκοπό.

Να μάθουμε τον κόσμο

με γιατρό μας τον καιρό

για πορεία στο δικό μας δρόμο.

Μα τι εμποδίζει την πορεία αυτή;

Το συναίσθημα της μοναξιάς

και της απογοήτευσης.

Λιώνεις στο άγγιγμα του.

προμήνυμα ενός θανάτου.

Ξοδεύεις το μυαλό σου σε σκέψεις για το αύριο.

πλάνα για το καλό σου.

όνειρο που φαντάζει άδει.

Ένα άδειασμα στο σώμα

σ’ ένα αζώντανο κορμι,

μια λέξη κυλάει στο στόμα

που λέει πεθαμένη την οργή. 

Που έχουν κρύψει την ελπίδα;

Είμαι πρόθυμη να τη βρω.

Πώς μπορεί να μην την είδα

ούτε σε γη, σ’ ωκεανό.

Αυτή η σιωπή σκοτώνει

που τριγυρνά μέσα στα πόδια μου

και την ψυχή παγώνει,

αφού εξατμίζει τα λόγια μου.

Αυτή το όνειρο καλύπτει

και τ’ όνειρο εκείνη.

Μα τώρα πια που λείπει

μια αδράνεια έχει μείνει.

Μα αυτό είναι λάθος,

ξεχνιέται ολότελα το πάθος,

ξεχνάμε πως στο όνειρο που τόσο αναζηταμε

κατοικούμε – εκεί ζούμε –

κι ούτε καν που το κοιτάμε.

Εκεί είναι το πάθος, περιμένει

εκεί που η ελπίδα υπομένει

σε μια παλιά ανάμνηση.

σ’ έναν έρωτα κρυφό,

σε μια απόλυτη άρνηση,

σ ‘ένα μυστήριο μυστικό,

σε μια ζεστή αγκαλιά

ή σε μια έντονη ματιά.

Έτσι η ελπίδα σχίζει τους ουρανούς

κι όποιος μπορεί να την αδράξει

ξεφεύγει απ’ τους χαλασμούς

κι έχει κάνει τ’ όνειρο πράξη.

Αναδύεται μέσα από τα πιο βαθιά νερά,

πετάει πιο πάνω από τα ελεύθερα πουλια.

Γιατί με την ελπίδα γεννιέται ελεύθερη ψυχή

που πάντα θα’ χει απόθεμα, για μια ολόκληρη ζωή. 

Ίσως τα μάτια της σου την προσφέρουν

ή μια εικόνα από το παρελθόν .

Αυτή η μελωδία κάνει τα χείλη να προφέρουν

τη θάλασσα που λέγεται «Μπορώ και αγαπω».

‘Έτσι, όλοι πρέπει να γυρίσουμε στης νιότης τα χρόνια.

να σταματήσουμε να είμαστε σ’ ένα παιχνίδι πιόνια,

να γυρίσουμε τότε που ζεις πραγματικά.

Ελπίζεις αγαπάς.

Όλη η ζωή μπροστά σου,

αλλά να πράττεις σαν να ζεις την τελευταία σου φορά.

Ο αέρας σου ψιθυρίζει,

μαζί με την αισιοδοξία σε καθοδηγεί

και τα κύματα του ονείρου είναι πιστοί σου οδηγοί. 

Ικάρια Αγάπη

                                                                                                                            Του Δημοσθένη Γ. (Γ1)

Version 1:

Όσα τραγούδια και να πω όσα κι αν τραγουδήσω,

η αγάπη ζει στον ουρανό και θέλω να τη ζήσω.

Ακόμα κι αν κατάφερα να παίξω με το δάκρυ,

έφτιαξα χάρτινα φτερά, να ‘μαι στ’ αστέρια πλάι. 

Και κει που πέταγα ψηλά με τη δική μου Μούσα,

κάπως κοπήκαν τα φτερά και ξάφνου περπατούσα.

Ο ουρανός με γέλασε, η αγάπη με προδίδει,

Για αυτό κι εγώ γυρνάω εκεί που η μοίρα μου ορίζει. 

Κι αν την αγάπη κάποια μέρα συναντήσω,

μέσα στα σύννεφα χαμένος θα ζητ΄σω

άλλη μια μέρα η μαγεία να με πάρει

κι ας χαθώ ξανά το ερχόμενο πρωί. 

Version 2:

Όσα τραγούδια και να πω όσα κι αν τραγουδήσω,

η αγάπη ζει στον ουρανό και θέλω να τη ζήσω.

Για αυτό και γω ακολουθώ τους μαγεμένους πόνους

από ένα κόσμο μακρινό που με γεμίζει φόβους. 

Κι αν την αγάπη πάνω εκεί τη συναντήσω,

μέσα στα σύννεφα χαμένος εγώ θα ζήσω.

Μια μαγεία τρυφερή μ’ ένα αθώο πλάσμα

και τα’ όνειρο μου σε μια νύχτα θα το κάνω θαύμα. 

Κι άμα σκεφτείς όλα αυτά που δεν μπορείς να κάνεις

με την αγάπη στο πλευρό σου όλα θα τα ξεγράψεις.

Όλη η δύναμη αυτή που αρμονικά σου δίνει

είναι η ζωή, είναι η Γή μαζί με τη Σελήνη.

[Ποίημα]

                                                                                                                            Στάθης (Γ3)

Τα λόγια αυτά πάνε σε φιλόλογο

μα εγώ κάνω μονόλογο,

δεν ξέρω τη στιχομυθία

γιατί μιλάω μόνος μου, μόνο για την ουσία

Τα λέω όπως να’ ναι

τέτοια ώρα θα ‘πρεπε να κοιμάμαι-

χαχα, yo

τώρα πως μου ήρθε αυτό? –

Το στυλ μου το αλλάζω

όπως θέλω εγώ.

Το κάνω και hip hop,

μα κι έντεχνο κ’ λαικό. 

Τα λέω όλα στη τύχη.

Μιλάω στο πληθυντικό

όχι για να κρυφτω

ούτε γιατι μιλάω σε δάσκαλο,

αλλά επειδή μιλάω στο κοινό. 

Πρώτη φορά γράφω «ποίημα»

χωρίς να πω ούτε μια βρισιά!

Αυτό είναι άξια προσπάθεια. 

Γράφω 5 η ώρα τα χαράματα

και σας παίρνω τα μυαλά

χωρίς να ρίξω ούτε ντουφεκιά.

Θα ‘πρεπε να κάνω Μαθηματικά,

μα γω γράφω «ποιήματα».

Σε δυο βδομάδες φεύγω από δω.

Αυτό είναι ένα ενθύμιο

από έναν «φίλο καλό».

Ας το σταματήσω εδώ

γιατί λίγο ακόμα και θα τσακωθώ.

Δε με νοιάζει αυτό ,

με νοιάζει πότε θα την κάνω από δω.

Μισή ώρα μου πήρε να το

γράψω όλο αυτό,

το διαβάζω

και μου ‘ρχεται να κάνω εμετό.

Τέλος, τέλος, τέλος.

Το κλείνω εδώ

γιατί μου ‘ρχεται

ένα χασμουρητό.

3 ζήτω για τον

Στάθη τον Yo!

Χωρίς να επαναλαμβάνομαι,

εγώ ποτέ δεν πιάνομαι.

Εγώ δεν είμαι μόδα

με μια λέξη μου

τους κάνω όλους ρόμπα.

Αυτά. Τελεία (.) τα υπόλοιπα

είναι ακατάλληλα

φεύγω τώρα την κάνω για Jamaica

Το Αιγαίο

Της Φαίης (Γ3)

Το καράβι ξεκινά

για του Αιγαίου τη δροσιά,

ένα ταξίδι μαγικό

σε νησί ονειρικό.

Μπλε το χρώμα του ουρανού,

μπλε το χρώμα του νερού.

Μια ηλιαχτίδα χρυσαφί

η διαχωριστική γραμμή.

Απ’ το κύμα ξεπροβάλει

-να - το πρώτο ακρογιάλι,

διάσπαρτα μικρά σπιτάκια,

στα υψώματα εκκλησάκια. 

Βράχια απότομα, ξερά.

Των αϊτών γλυκιά φωλιά.

Παραλίες μ’ αμμουδιά

μια ηλιόλουστη αγκαλιά.

Άνθρωποι γελαστοί και φιλικοί,

ψαράδες, κτηνοτρόφοι, γεωργοί

σε κοιτάζουν μες τα μάτια

και το πρόσωπο μπουνάτσα.

Την ημέρα στη δουλειά

μ’ ήλιο και με συννεφιά,

μα το βράδυ στην ταβέρνα

όλοι με χαρά.

Χορός, τραγούδι, μουσική,

ψαράκι και πολλή ρακή

κάνουν τη ζωή ξεχωριστή.

[Τετράστιχα ]

Του Νίκου Στ. (Γ3)

Τόπο που ‘κανες αντίπαλο

θα βρω να κλάψω πάλι.

Να ξεγελώ το λογισμό,

να λέω «κλαίνε οι άλλοι ».

Απόψε κλαίει κι ο Θεός.

Κλαίει μαζί με μένα .

Είναι επειδή κι εγώ κι αύτος

πιστεψαμε σε σένα.

Μια νύχτα ονειρεύτηκα

πως ήρθες πάλι πίσω

και την ελπίδα έδωσες

ζωή να συνεχίσω. 

Απόσπασμα από το ποίημα «Ο Μαθητής» . Του 2001-2002 (περίπου)

Του Γιώργου Π. (Γ3)

Πόσο λυπάμαι το μαθητή!

Πρωί – πρωί στο σχολείο

πηγαίνει

πολλά πράγματα για να

μαθαίνει

διαγωνίσματα, φωνές, αγωνίες

μέχρι να επιτευχθούν οι

προσδοκίες.

Πόσο λυπάμαι τον μαθητή!

……………………………

……………………………

[We are the world]

Του Αχιλλέα (Γ3)

Άπλωσε το χέρι στην πείνα

εκεί που το κλάμα έχει στερέψει…

Άκουσε τη φωνή του πλανήτη

που ζητάει λίγη αλληλεγγύη,

για όσα «απλόχερα» έκανε

και για αυτά που μπορεί…

«όσο ζει» να σου δίνει!!!

[Friends]

                                                                                                                                             Της Ενκελέντας (Γ3)

Εγώ σε συμβουλεύω

κι εσύ με βοηθάς

εγώ σε προστατεύω

κι εσύ με αγαπάς

εμείς όλοι μαζί τα καταφέρνουμε μεμιάς

κι όλο τον κόσμο καλύπτει η αίσθηση της σιγουριάς

Αλληλεγγύη

του Αλέξανδρου Γ. (Γ1)

Τους απίστευτους να τους αγαπάς

Στους δυνατούς να στηριχθείς

Τους περιποιητικούς πλησίασε τους

Τους ενθαρρυντικούς άκουσε τους

Στους αφοσιωμένους ανταπόδωσε τους

Τους αξιαγάπητους αγκάλιασε τους

Τους αισιόδοξους υποστήριξε τους

Τους ανεκτίμητους απόλαυσε τους

Τους πολύτιμους φύλαξε τους

Τους σοφούς παραδέξου τους

Τους ξένους γνώρισε τους

Τους εχθρούς αγάπησε τους.

Ε! Τους υπόλοιπους – με τέτοια καρδιά-

αγάπησε τους και θα τους οδηγήσεις όλους

να νοιώσουν ότι το «εγώ» έχει μεγαλύτερη αξία

όταν ακούει στο «εμείς».

Τα καμένα

του Αντώνη Β. (Γ1)

Κάποτε έπαιζα εκεί, μα τώρα δεν υπάρχει

το πράσινο, το θαλασσί, πέτρα μόνο και βράχοι.

Το μαύρο πήρε τη θέση τους, το γκρι μες τη ψυχή μου

βλέπω όλα ν’ αλλάζουνε, αλλάζει κι η ζωή μου.

Ο ήλιος όμως πάντοτε μου έδινε ελπίδα

και η αγάπη που ‘χω στην καρδιά μια φωτεινή ασπίδα.

Πάρτε του ήλιου τη ζωή και την αγάπη νοιώστε

μη φοβηθείτε τίποτα, μόνο τα χέρια ενώστε

Και εγώ μαζί σας, δίπλα σας πιο δυνατός για πάντα

κι ο ήλιος να μου τραγουδά μια ρυθμική μπαλάντα. 

Φιλία

της Όλγας Ν. (Γ3)

Φίλοι, φίλοι, και πάλι φίλοι

Ο φίλος είναι ευτυχία

Οι φίλοι είναι όλη σου η ζωή

Οι φίλοι σ’ αγαπούν και τους αγαπάς.

Οι φίλοι σε συμβουλεύουν και τους συμβουλεύεις

Είναι δίπλα σου σε κάθε δύσκολη στιγμή.

Μπορεί να μαλώσουν μαζί σου, αλλά και πάλι

ποτέ μα ποτέ δε φεύγουν μακριά σου.

Σ’ αγαπούν γι’ αυτό που είσαι.

Δεν ζητούν τίποτα παραπάνω απ’ ότι είσαι και γι’ αυτό σε διάλεξαν.

Μόνο γι ‘αυτό που είσαι κι όχι για κάτι που θα ήθελαν αυτοί να είσαι.

Περνάτε πολλές δύσκολες στιγμές μαζί.

Κι όμως πάντα μαζί.

Ακόμα κι αν κάνουν κάτι που σε πλήγωσε

προσπαθούν με κάθε τρόπο να το διορθώσουν

Γιατί πολύ απλά δεν θέλουν να σε χάσουν.

Στεναχωριούνται και το μετανιώνουν πικρά!

Γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται να ζήσουν μακριά σου.

Σ’ αγαπούν γιατί είσαι εσύ.

Με τα ελαττώματα σου, όσα κι αν είναι .

Σ΄ αγαπούν, σε σέβονται σε εκτιμούν…

Ποίημα

                                                                                                                                                Της Ηλέκτρας Κ. (Γ3)

Η πόλη μας ήτανε όμορφη κάποια εποχή.

Γεμάτη πράσινο, ευωδίες και ζωή

ήταν η πιο γαλήνια πόλη πάνω στη Γη.

Πουλάκια κελαηδούσαν, δέντρα καρποφορούσαν

παιδιά χαμογελούσανε και οι άνθρωποι γλεντούσαν.

Ήταν μικρή μα ωραία η δική μας η πόλη

ώσπου εμεγάλωσε και έφυγε η μαγεία όλη

το πράσινο εξαφανίστηκε, χάθηκαν τα λουλούδια

μαζί τους κιόλας χάθηκαν της φύσης τα καλούδια

οι άνθρωποι μαζευτήκανε, φύγανε τα ζωάκια

χαθήκαν και τα πάρκα μας που παίζαν τα παιδάκια

με γκρίζο η πόλη γέμισε, ο ουρανός εμαύρισε

χωρίς χαρά, χωρίς ζωή η πόλη μας κατάντησε

Κι όμως εγώ ακόμα ελπίζω για μια καλύτερη ζωή

γιατί η πόλη μας ήτανε όμορφη κάποια εποχή.

 Ποίημα

                                                                                                                              Του Δημήτρη Θ. (Γ1)

Όλοι μαζί με μια γροθιά

ενώνουμε δυνάμεις

για την ανθρωπιά.

Όλοι μαζί με μια φωνή

γκρεμίζουμε την ένοχη σιωπή

Τον άνθρωπο βοηθάμε

τον ατομικισμό χαλάμε.

[Προφητεία]

Της Μυρτώς (Γ1)

«Όταν η αλυσίδα σπάει σε κομμάτια , τότε ο ήλιος κρύβεται , ο ουρανός σκοτεινιάζει , ο κόσμος όλος χάνεται … Αργά η γρήγορα όμως, ο ήλιος πάντα βγαίνει»

Ποίημα

                                                                                                                                                 της Σοφίας Δ. (Γ1)

Ο άνεμος περνά

και τα απαλά σου μαλλιά προσπερνά.

Σε κοιτώ στα μάτια

και η καρδιά μου γίνεται κομμάτια.

Πως μπόρεσες να με πληγώσεις…

Ποτέ δεν έτυχε να νοιώσεις…!

Το «Σ’ αγαπώ» δεν εννοούσες

και την καρδιά μου πονούσες.

Παρ’ όλα αυτά, είμαι εδώ

σε κάθε στιγμή και ουρλιαχτό, γιατί ακόμα σ΄ αγαπώ.

Ακόμα να φανταστώ,

χωρίς εσένα, τι ζωή θα ζω.

Όλα αυτά είναι τι νοιώθω για σένα.

κι ας τα χω μέσα μου βαθιά κρυμμένα.

-

Μπορώ!

Του Δημήτρη Γ. (Γ1)

Δεν κοιτάω το χθες, δεν γυρνώ στο παρελθόν.

Τα λάθη μου τα ξέρω και έχω διδαχθεί από αυτά.

Κοιτάω μπροστά, μόνο μπροστά

έχω κλείσει την πόρτα στο παρελθόν και

δεν πρόκειται να αφήσω τον εαυτό μου να γυρίσει πίσω.

Κι ας φυσάει ο βοριάς δυνατά,

στο κήπο μου μια μυγδαλιά έχει ανθίσει.

Το ταξίδι για τη ζωή σε λίγο θα αρχίσει

τίποτα και κανείς δεν μπορεί να με σταματήσει.

Η πίστη στον εαυτό μου με κάνει δυνατό,

δε θα λυγίσω, δε θα τα παρατήσω έτσι εύκολα

αφού η θέληση θα είναι η συντροφιά μου

και η ελπίδα το κουράγιο μου

Το χαμόγελο σου με στηρίζει

και πάνω απ’ όλα θα είναι κοντά μου ο Θεός.

Παρά τις δυσκολίες που θα συναντήσω,

είμαι αποφασισμένος να τις ξεπεράσω.

γιατί εγώ κανένα δε φοβάμαι , ούτε το θάνατο

Σε λίγο θα φτάσω στον προορισμό μου.

το ξέρω ότι μπορώ να νικήσω.

Και ναι! Επιτέλους βλέπω τη ζωή,

μα κοίτα ποσό όμορφη είναι,

με περιμένει μ ανοιχτά χέρια.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια πριν ειδωθούμε,

αφού πλησιάζω κοντά της, με αγκαλιάζει

και με φιλοξενεί στο σπιτικό της

Η ανακούφιση έκανε τη χαρά, η χαρά το γέλιο

το γέλιο τα δάκρυα

Θεέ μου, όλα τέλειωσαν εδώ. 

[Εδώ σας θέλω!!! Για πείτε της ...]

 Της Σταυρούλας Κ. (Γ1)

Στα χρόνια τα παιδικά

ο κάθε άνθρωπος

μαθαίνει ν’ αγαπά,

να σέβεται το συνάνθρωπο,

να συνεργάζεται,

να μοιράζεται…

… η αγάπη, ο σεβασμός

που μάθατε όλοι σας

όταν ήσαστε μαθητές

που πήγε?

Όλα χάθηκαν,

τα ξέπλυναν οι βροχές και ξεθώριασαν…

Ξαναγίνετε παιδιά

όλοι μαζί,

μάθετε ν’ αγαπάτε… 

[Ριμάδα]

Είσαι τρελός για δέσιμο

χρωστάς της Μιχαλούς

όσο και να στο λέω

εσύ δε με ακούς