Γιώργος Σαραντάρης. Ξυπνάμε και η θάλασσα ξυπνά μαζί μας

Μια σειρά υποθέσεων...
Αν είχε πεθάνει στα 33 του ο Σολωμός,   θα ήταν ο ποιητής μόνο του Εθνικού Ύμνου και δυο τριών ακόμα ποιημάτων.
Αν πέθαινε στα 33 του ο Σεφέρης θα είχε προλάβει να γράψει μονάχα τη "Στροφή", έργο κομβικό για την ελληνική λογοτεχνία, αλλά προδρομικό στην ποίηση του .
Αν είχε πεθάνει στα 33 του ο  Ρίτσος, θα ήταν  ένας ακόμα μιμητής του Καρυωτάκη.
Αν στα 33 του ο Ελύτης πέθαινε θα ήταν μονάχα ο ποιητής των "Αντικατοπτρισμών  ", εμ , "Προσανατολισμών".
Αν ο Καβάφης έφευγε από το μάταιο τούτο κόσμο στα 33 του, θα μιλούσαμε τώρα για αυτόν όσο μιλάμε για όποιον τυχόν  άλλο υπάλληλο της αγγλικής Υπηρεσίας Ύδρευσης της Αλεξάνδρειας   έγραφε  μέτρια συμβολιστικά και παρνασσιστικά ποιήματα..Καθόλου!
Αν...
Ο πόλεμος είναι κάτι κακό ούτως ή άλλως. Μόνο και μόνο αυτό που λέει ο Θουκυδίδης, ότι είναι η εποχή που οι γονείς κηδεύουν τα παιδιά τους, αρκεί...  Έχουμε όμως ακόμα έναν λόγο να τον κακίζουμε , καθώς σε ηλικία 33 χρονών μας στέρησε έναν αληθινό ποιητή,  μη επιτρέποντας του  -οποία ειρωνεία-  να "επαληθεύσει" καν το επώνυμο του. Τον Γιώργο Σαραντάρη...
Ο Γιώργος Σαραντάρης πέθανε στην Αθήνα  το 1941 , λίγο μετά την κατάληψη της από τους Γερμανούς, υποκύπτοντας στο τύφο που τον ταλαιπωρούσε και τον προσέβαλε, ενόσω, αδυνατισμένος και ασθενικός,  πολεμούσε στα βουνά της Αλβανίας.

Πρόλαβε να μας αφήσει μόνο τη πολύτιμη συμβολή του στην επικράτηση των νέων ποιητικών τάσεων στην -  επονομαζόμενη μετά - γενιά του ' 30 και μερικά λυρικά και χαμηλόφωνα ποιήματα,  επηρεασμένα από την "καθαρή ποίηση", τον Ντοστογιέφσκι και τον Κίρκεγκωρ,  ποιήματα γεμάτα από πουλιά , ουρανό, θάλασσα , μοναξιά ,  άλλα και την αιώνια παρούσα γυναίκα.  Άφησε  και τον πιο τρυφερό "μη - ορισμό" της ποίησης .  "Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα ..."
Τη συμβολή του και την αξία του αναγνωρίζει ο συνομήλικος, συνοδοιπόρος και,  τυχερότερος και ανθεκτικότερος, συμπολεμιστής του Οδυσσέας Ελύτης (που επηρεάστηκε από τον Σαραντάρη όσο προσπαθούσε να βρει τα ποιητικά του πατήματα) που γράφει : "Ήταν η μόνη και πιο άδικη απώλεια [...] Θέλω απροκάλυπτα να καταγγείλω το επιστρατευτικό σύστημα που επικρατούσε την εποχή εκείνη και που, δεν ξέρω πως, κατάφερε να κρατήσει στα γραφεία και τις επιμελητείες όλα τα χροντρόπετσα θηρία των αθηναϊκών ζαχαροπλαστείων και να ξαποστείλει στην πρώτη γραμμή το πιο αγνό και ανυπεράσπιστο πλάσμα. Έναν εύθραυστο διανοούμενο που μόλις στεκόταν στα πόδια του, που όμως είχε προφθάσει να κάνει τις πιο πρωτότυπες και γεμάτες από αγάπη σκέψεις για την Ελλάδα και το μέλλον της".
Έχει, άραγε, σημασία να αναλογιστούμε τι θα συνέβαινε, αν το νήμα της ζωής του δεν τελείωνε τόσο νωρίς? Η ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις. Άλλωστε 33 χρόνια μετά την γέννηση τους, ο Καρυωτάκης ήταν ένα χρόνο νεκρός, ο Κήτς οχτώ και ο Ρεμπώ είχε παρατήσει την ποίηση κοντά δεκαπέντε χρόνια...
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι  ο ποιητής πρόλαβε και μας μίλησε, έστω, και λίγο ...

                                        Μιλῶ...

Μιλῶ γιατὶ ὑπάρχει ἕνας οὐρανὸς ποὺ μὲ ἀκούει
Μιλῶ γιατὶ μιλοῦν τὰ μάτια σου
Καὶ δὲν ὑπάρχει θάλασσα δὲν ὑπάρχει χώρα
Ὅπου τὰ μάτια σου δὲ μιλοῦν
Τὰ μάτια σου μιλοῦν ἐγὼ χορεύω
Λίγη δροσιὰ μιλοῦν κι ἐγὼ χορεύω
Λίγη χλόη πατοῦν τὰ πόδια μου
Ὁ ἄνεμος φυσᾶ πού μᾶς ἀκούει



Και τα λόγια του έχουν κρατήσει την αίγλη του ανεπίδοτου μηνύματος , που όμως το νοιώθεις, την γοητεία του μισοτελειωμένου μα όχι ανεπαρκούς (ακόμα μια φορά μετά το Σολωμό), την δύναμη και την ομορφιά της μισοκρυμμένης παιδικής ανάμνησης που αναδύεται από το υποσυνείδητό σου, για να σου δώσει ελπίδα σε μια δύσκολη στιγμή...
Άλλωστε κι ο ίδιος  το 'ξερε πως ..

                                                        Ἡ ποίηση

(Πρόλογος) Δὲ μπορῶ νὰ βρῶ πιά, τί θέλει νὰ πεῖ ποίηση. Μοῦ διαφεύγει. Τὸ ἤξερα, ἀλλὰ τώρα μοῦ διαφεύγει. Ἂν κάποιος μοῦ ρωτήσει αὐτὴ τὴ στιγμή, θὰ ντροπιαστῶ. Γιατὶ ἐξακολουθῶ νὰ εἶμαι ἐνδόμυχα βέβαιος πὼς ἡ ποίηση εἶναι μιὰ οὐσία, ἀπαράλλαχτα ὅπως καὶ ἡ ζωή. Καὶ κρύβω, κρύβομαι, κάτι κρύβω, ἀπὸ κάποιον κρύβομαι. Σὰ ν᾿ ἀρχίζω νὰ γίνομαι τρελός, καὶ νὰ ντρέπομαι. Ἀλλὰ ἡ ποίηση; Κάποιος θὰ σταθεῖ ἱκανὸς νὰ πεῖ στοὺς ἄλλους, ὄχι σ᾿ ἐμένα ποὺ ἂν καὶ τὸ ξέρω φεύγω, τί εἶναι ποίηση!

Δεν θα σχολιάσω καθόλου το απόσπασμα του σχολικού βιβλίο και θα κλείσω με δυο τραγουδάκια...
Ένα των Smiths (δεν ξέρω γιατί, για να είμαι ειλικρινής)
Ένα του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα

Θα τα βρούμε όλα μαζί, κάνοντας μάθημα, καιρού και συνθηκών επιτρεπόντων , έξω από την τάξη, βλέποντας τη θάλασσα...
Γιατί, ως γνωστόν,  ξυπνάμε και η θάλασσα ξυπνά μαζί μας  ....

και "ποιος ειν' τρελός από έρωτα, ας κάνει λάκκους την αυγή... "