ΠΡΩΤΗ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μέρα εδώ, σε αυτό το σχολείο. Όλο το καλοκαίρι φωνάζαμε στους δρόμους πως πλέον μεγαλώσαμε, πλέον είμαστε μεγάλα παιδιά, πως θα πάμε Γυμνάσιο, δηλαδή, και όχι στο Δημοτικό. Εκεί βλέπετε, πάνε τα μικρά παιδιά...
Η πρώτη μέρα πάντα είναι η πιο δύσκολη. Είσαι καινούργιος και πολλές σκέψεις τριγυρίζουν στο κεφάλι σου. <<Και άμα δεν τους αρέσω;>> .<<Και άμα με κοροϊδεύουν που είμαι στην πιο μικρή τάξη;>> Με το πέρασμα του χρόνου όμως αυτές οι φοβίες φεύγουν.
Όμως οι μήνες, περνάνε σαν νερό και η χρονιά αυτή φτάνει στο τέλος της και παίρνει μαζί της πολλές αναμνήσεις. Ξέρεις όμως πως τον Σεπτέμβρη θα είσαι πάλι εδώ μαζί με τους συμμαθητές, τους φίλους και τους καθηγητές σου.
ΔΕΥΤΕΡΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
Η νέα χρονιά έχει έρθει και είσαι πάλι στο προαύλιο του σχολείου με τους φίλους σου. Περιμένεις με ανυπομονησία να αρχίσει το νέο σχολικό έτος. Όμως δεν ξέρεις πως τελικά η ζωή έχει άλλα σχέδια για εσένα...
Δεν γνωρίζεις πως η πανδημία ενός νέου ιού έρχεται και σαρώνει ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι ξεχνάς το σχολείο, για δυο εβδομάδες όπως είπαν. <<Δεν βαριέσαι ...>> λες γλίτωσες και το τεστ στις συναρτήσεις....
Οι δύο εβδομάδες όμως τελικά, μετατράπηκαν σε δύο μήνες. Δύο μήνες μακριά από φίλους και καθηγητές... Μακριά από τα γέλια και τις χαρές του σχολείου... Επιστρέφεις και τίποτα δεν είναι ίδιο με πριν. Οι άνθρωποι γύρω σου είναι πιο στενάχωροι. Δεν βλέπεις την χαρά η οποία γέμιζε κάποτε αυτό το σχολείο...
ΤΡΙΤΗ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
Και έρχεσαι για τελευταία χρονιά στο Γυμνάσιο. Μια τελευταία χρονιά η οποία θα ήταν πιο μίζερη από τις άλλες. Με μάσκες να κρύβουν την χαρά σου... Με μέτρα τα οποία σου απαγορεύουν να είσαι κοντά στους φίλους σου και με καθηγητές να φωνάζουν σε όλους να προσέχουν...
Η κατάσταση αυτή όμως δεν διαρκεί για πολύ. Ακολουθεί μία κατάσταση η οποία αποπροσανατολίζει μαθητές και καθηγητές. Κλείστε δύο μήνες τα σχολεία. Ανοίξτε τα για έναν. Βάλτε διαγωνίσματα στους μαθητές, χρόνο είχαν. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Ξανά κλείστε τα για δύο μήνες ακόμα, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, τα κρούσματα ανεβαίνουν. Ξανανοίξτε τα για έναν μήνα στο τέλος της χρονιάς, μήπως και προλάβουν οι μαθητές να μάθουν κάτι με τις επαναλήψεις .
Δεν ρώτησε κανείς όμως όλον αυτόν τον καιρό πώς νιώθουν οι μαθητές και οι καθηγητές. Δεν μας ρώτησε κανείς πώς νιώθουμε εμείς οι μαθητές που περάσαμε αυτήν την τελευταία χρονιά μας στο σχολείο μέσω τηλεκπαίδευσης από το σπίτι, χωρίς να βλέπουμε αυτήν την καθημερινή ρουτίνα του σχολείου.
Έπειτα, λοιπόν, από αυτήν την αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν μας ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε τους πολυαγαπημένους μας καθηγητές. Είχαμε την τύχη να σας γνωρίσουμε και να σας αγαπήσουμε βαθιά ιδίως εσάς που μας κρατάτε συντροφιά και τα τρία χρόνια παραμονής μας σε αυτό το σχολείο. Ευχαριστούμε που αναγνωρίσατε στον καθένα από εμάς ξεχωριστά μία σπίθα, μία προοπτική να προκόψουμε στην μετέπειτα ζωή μας. Σας υποσχόμαστε ότι θα προσπαθήσουμε να βαδίσουμε με οδηγό τις αξίες και τα ιδανικά που εσείς μας διδάξατε.
[...]
Φεύγοντας, λοιπόν, για τελευταία φορά από αυτό το προαύλιο, θα θέλαμε να σας πούμε πως το Γυμνάσιο ήταν ένα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μας και κλείνει ευχάριστα χάρη σε εσάς. Ελπίζουμε να γνωρίζετε ήδη πως σας αγαπάμε και θα μας λείψετε ο κάθε ένας από εσάς ξεχωριστά και να μην μας ξεχάσετε- όπως το ίδιο θα κάνουμε και εμείς!
Καλή σταδιοδρομία σε όλους μας. Ελπίζω πως με την νέα χρονιά, το Λύκειο θα μας βρει με περισσότερη τύχη και ευτυχία για όλους. Με πολλούς από τους συμμαθητές μας πλέον, θα χωριστούμε. Μακάρι, όμως, να πραγματοποιηθούν όλα μας τα όνειρα και πάντα να μένει χώρος στην καρδιά μας για τον καθένα.
Υ.Γ. Το τέλος δεν είναι πάντα τέλος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου