"Ποιος θα 'ρθει?" 'Ερωτας και θάνατος: Από τις "Γάτες των φορτηγών" στις "Μέρες Αργίας".

Ο Αχιλλέας ερωτεύεται την Πενθεσίλεια. Τι κρίμα που μόλις την έχει σκοτώσει!

 Εξετάσαμε στην τάξη το ποίημα του  Νίκου Καββαδία  "Οι γάτες των φορτηγών"  ως μια σπουδή στον έρωτα και το θάνατο, στοιχεία κομβικά και sine qua non  στην ανθρώπινη ζωή - αλλά και στη φύση γενικότερα-  και, καθώς ο αέναος κύκλος της ζωής χαράζεται και σβήνει συνεχώς,  αλληλένδετα, θα έλεγα, όπως λέει και αυτό το τραγουδάκι του Λέοναρντ Κοέν. the age of lost is giving birth, if both of parents asks...


Στα πλαίσια αυτά, διαβάσαμε με τα παιδιά το ένατο σονέτο από την ποιητική συλλογή   του Διονύση Καψάλη "Μέρες Αργίας"

Ξέρω πως θα 'ρθει, και δεν θα 'μαι όπως είμαι,
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου·
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου,
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι.

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει,
δεν θα ρωτήσω αναιδώς, πού το κεντρί σου;
Γονιός δεν θα 'ναι να μου πει, σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε, παιδί μου, ξημερώνει.

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου,
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη,
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει

όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου·
δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει,
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου.

και το ακούσαμε μελοποιημένο εμπνευσμένα από τα Διάφανα Κρίνα .
"Ξέρω πως θα  'ρθει..."  λέει το ποιητικό υποκείμενο. Και το ερώτημα ήταν: Ποίος θα 'ρθει?
    Η πρώτη αίσθηση που αποκομίζει κανείς είναι ότι μιλάει για το θάνατο, που έρχεται αναπόφευκτος, απρόσμενος, χωρίς ποτέ να είμαστε προετοιμασμένοι. Και καθένας από μας διαχειρίζεται μόνος την ώρα εκείνη, με ότι έζησε και όπως έζησε .... Και, καθώς είμαστε μέσα στην αγωνία, αναιρεί τη ζωή ,σπαράζοντας το φως μας.
   Πλην ο θάνατος δεν δηλώνεται ρητά κι αν δοκιμάσουμε να προσαρμόσουμε το ποίημα στον έρωτα θα δούμε ότι ταιριάζει απόλυτα.  Γιατί κι ο έρωτας, ο πραγματικός, έρχεται πάντα ξαφνικά κι απρόσμενα και μας βρίσκει απροετοίμαστους (αν υπάρχουν τέσσερις τρόποι να πάνε τα πράγματα "στραβά" και τους προβλέψεις, αμέσως θα εμφανιστεί ένας πέμπτος λέει ο Μέρφι. Και σαν ένα τέτοιου τύπου "ζιζάνιο" λειτουργεί ο έρωτας ) και μόνους με τη συνείδηση μας (και το αντικείμενο του έρωτά μας βέβαια, παρόν ακόμα και μέσα στην -μερικές φορές και απευκταίες- απουσία του ) ταράσσοντας την βολική γαλήνη και την ανερμάτιστη ισορροπία (Γεια σου Gel!!!) της ζωής μας... Και "λύνει κι αυτός όρους ζωής",  κάνοντας μας να ξαναορίσουμε [sic] και να επαναπροσδιορίσουμε τις στάσεις και τις επιλογές της ζωής μας , ενώ οι ίδιοι βρισκόμαστε σε μέσα σε μια διαρκή γλυκόπικρη αγωνία και βασανιζόμαστε από μια σειρά επαναλαμβανόμενα ερωτήματα:  "Μ' αγαπάει?"," Θα μ' άγαπάει?"  "Είναι αλήθεια ή εγώ το φαντάζομαι?" κτλ.
Μετά κάναμε  κάναμε ένα είδος δημοψηφίσματος, απαντώντας στην ερώτηση αυτή: Ποιος θα ' ρθει;
Εκλογικό σώμα: 52
Παρόντες και ψηφίσαντες: 49
Απόντες: 3
Άκυρα/ Λευκά : Δεν εχουμε
Έλαβαν, λοιπόν....
  Έρωτας: 12 ψήφους

Θάνατος:20


  Και τα δυο: 15

Κάτι άλλο; : 2 . α) ο εαυτός του και  β)η ζωή


κι ένα τραγουδάκι




και μια ταινιούλα από έρωτα και θάνατο... (όχι, δεν είναι  το" Breaking the waves")
και δυο- τρία στιχάκια....

[...]Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. [...]

(Δεν έχει σημασία που τελικά δεν πάει μαζί του! Η μήπως έχει? Η Μήπως άλλοτε έχει και άλλοτε όχι? Μήπως να κάνω άλλο ένα δημοψήφισμα?)


Υ.Γ. : Ευχαριστώ, dreamteamk9, για τα "μωσαϊκά"