"Όσο μπορείς" (Κ. Καβάφης ) = "Βάλτε να πιούμε" (Κ. Καρθαίος)

Εννοείται ότι θα αρχίσω με την κλασική μου εισαγωγή. Πως, αν η αμφισβήτηση και η άρνηση κάθε αυθεντίας - πράγμα αυτονόητο στην ανθρώπινη σκέψη μετά τον Διαφωτισμό - ...αμφισβητούταν, αυτό θα συνέβαινε μόνο γιατί υπήρξαν ο Θουκυδίδης και ο Καβάφης. Για το Θουκυδίδη δεν έχει αναφερθεί εκτενώς το παρόν ιστολόγιο (ακόμα;). Για τον Καβάφη πληροφορίες μπορείτε να αντλήσετε εδώ και αναρτήσεις για άλλα ποιήματα του εδώ ("Θερμοπύλες"), εδώ ( "Υπέρ της Αχαϊκής Συμπολιτείας πολεμήσαντες ") και εδώ (" Φωνές").

Το ποίημα "Όσο μπορείς" που περιέχει το σχολικό βιβλίο ανήκει στα φιλοσοφικά διδακτικά - παραινετικά ποιήματα του Καβάφη (όπως δηλώνει και το πλήθος των προστατικών και οι προτρεπτικών υποτακτικών που περιέχει) και στην υποκατηγορία εκείνη που περιλαμβάνει όσα προτείνουν μια ηθική στάση αντιμετώπισης της ζωής και των προβλημάτων της ή παρά τα προβλήματα αυτά. Εξέχουσα θέση σε αυτή την  κατηγορία κατέχουν ποιήματα όπως οι "Θερμοπύλες", ο"Βασιλεύς Δημήτριος", η "Σατραπεία" ή το "Απολειπειν ο θεός Αντώνιον".
Το ποίημα ξεκινάει με μια παραχωρητική πρόταση: "Κι αν δεν μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου όπως ήθελες". Αυτό σημαίνει δυο πράγματα. Το ένα (που υπονοείται) είναι ότι εννοείται πως θα/να παλέψεις για να ζήσεις τη ζωή που σου αξίζει. Το άλλο ότι ακόμα και η τυχόν αποτυχία σου δεν έχει ευκολίες, βολέματα ή συνθηκολογήσεις . Δεν μπορείς δηλαδή, αν αποτύχεις να πεις το "μεγάλο Ναι" (ή "το μεγάλο Όχι''), να παρατήσεις την προσπάθεια και να ζεις τη ζωή σου αποξενωμένος από αυτή, φθείροντας την και ξοδεύοντας τη. Γιατί η έκβαση μιας προσπάθειας, η επιτυχία ή η αποτυχία της κρίνεται από πολλούς κι αστάθμητους παράγοντες, εξωγενείς (τύχη, συνθήκες, ) ή ενδογενείς (ικανότητες, στάσεις, ένταση προσπάθειας), που δεν είναι πάντα εφικτό να ελέγξεις . Αυτό που μπορείς να ελέγξεις όμως, αυτό που είναι αληθινά δική σου επιλογή είναι ο τρόπος που θα πορευθείς προς το "διδώ", κρατώντας πάντα την αξιοπρέπεια σου και την ανυποχώρητη στάση που (σου) αξίζει.
Γι' αυτό, ας μη  ξενίσει που θα ζευγαρώσω το ποίημα του Καβάφη με αυτό το ποίημα του Κλέαρχου Καρθαίου (το ακούμε μελοποιημένο από τα αγαπημένα και "Διάφανα Κρίνα", που φαινομενικά υποστηρίζει μια διαφορετική, ηδονιστική σε πρώτη εντύπωση, στάση ζωής. Ο ποιητής ξεκινάει από την αποδοχή της ματαιότητας της ζωής, αλλά, αντί να συνθηκολογήσει, μας προσκαλεί σε μια συνεπή, ανυποχώρητη και ακάματη προσπάθεια να αντισταθούμε σ' αυτή τη ματαιότητα , πρόσκληση που κορυφώνεται δια της επωδού "Βάλτε να πιούμε," κι έτσι μας προτρέπει σε μια στάση ζωής, η οποία, ξεπερνώντας το ηδονιστικό της πρώτης εντύπωσης (καθώς το "Βάλτε να πιούμε" αποτελεί διατύπωση/απαίτηση του μερτικού από "Ψωμί και Τριαντάφυλλα" που ανήκει σε καθένα μας), στέκεται με αξιοπρέπεια κι αντιστέκεται, αντάξια ανθρώπου που στη ζωή του "ώρισε και φυλάγει Θερμοπύλες" (μακριά από "σατραπείες και τέτοια") ακόμα και μπροστά στο θάνατο (και την ανυπαρξία): "Σαν είναι η ώρα γνέψε μας, δεν σου ζητούμε χάρη... ".



Υ,Γ. Και να θυμάστε: "... Ακόμα κι αν αυτοί που ήμασταν δεν μείναμε, ακόμα κι αν αυτοί που θέλαμε δεν γίναμε, είμαστε ακόμα εδώ ψάχνοντας στα τυφλά καινούριους τρόπους ... "