Λάμπρος Πορφύρας - Το στερνό παραμύθι.

"Το στερνό παραμύθι" είναι ένα από τα  γνωστότερα ποιήματα του ποιητή Λάμπρου Πορφύρα (βιογραφικά στοιχεία διαβάστε εδώ). Πρόκειται για ένα σονέτο (για το σονέτο δείτε αυτόν εδώ το σύνδεσμο, καλά μου παιδιά), στο οποίο ο ποιητής ενδεδυμένος την ποιητική φωνή ενός παιδιού εκφράζει την ήμερη θλίψη  του για το αναπόφευκτο του θανάτου.

  

Ακολουθώντας την τυπική δομή ενός σονέτου,  στις δυο τετράστιχες στροφές τοποθετεί τους ήρωες των παραμυθιών  που η ετοιμοθάνατη γιαγιά αφηγούνταν σαν  "σε λιτανεία  να περνουν" -εξωπραγματικά και ονειρικά - για να κατευοδώσουν THN   αφηγήτρια τους.  Στις τρίστιχες στροφές, τόνος αλλάζει κι  ο κόσμος των παραμυθιών συγκρούεται με το μοιραίο  του θανάτου του πραγματικού κόσμου κι η πραγματικότητα επικρατεί. Συγκρούεται, είπα,  μα δεν διαλύεται. Γιατί, ενώ η μητέρα του ποιητικού υποκειμένου προσεύχεται κάτω από το χλωμό φως των κεριών, στον τελευταίο στίχο -τον στίχο στον οποίο κορυφώνεται ένα τυπικό σονέτο - η παιδική φωνή, ο δέκτης των αφηγήσεων της γιαγιάς, οραμάτίζεται σανη σε παραμύθι τον Αρχάγγελο,ένα εξωλογικό και υπερ-φυσικό στοιχείο, να παίρνει την ψυχή της γιαγιάς στο ουρανό ψηλά εξυψώνοντας την. Κι έτσι είναι εκείνος ετούτη τη φορά ο αφηγητής του τελευταίου παραμυθιού. Ενός παραμυθιού που ποιος ξέρει αν  ο αποδέκτης του να μπορεί από κάπου να νοιώσει...

Ακούστε κι αυτά τα τραγουδάκια: Από τον Γιώργο Ρωμανό...

από τους "Χαΐνηδες" και από τους "Νοστράδαμος"