Ελεύθεροι πολιορκημένοι: Και ματαξαναματαξαναπιάνει ο Σολωμός τους στίχους μας και βάζει. (Από το Γ1 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου)

    Αποδεδειγμένα πια το φάντασμα του Σολωμού δεν έχει πρόβλημα, καθώς το κάνουμε αυτό για πέμπτη, αν δεν απατώμαι,  χρονιά αυτό και δεν έχει έρθει να μας πλακώσει στις γρήγορες...

Ποιο  είναι το αυτό; Να συμπληρώσουν τα παιδιά τον στίχο που "λείπει" από το δεύτερο απόσπασμα του β' σχεδιάσματος των "Ελεύθερων Πολιορκημένων" το οποίο ανθολογείται στο βιβλίο της "Νεοελληνικής Λογοτεχνίας" της Γ΄ Γυμνασίου.  Το φετινό Γ1 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου παίρνει τη σκυτάλη από το περσινό Γ1 και συνεχίζει την παράδοση... 

 [[Υπενθυμίζεται ότι στο  2ο απόσπασμα του Β΄Σχεδιάσματος εύκολα μπορεί να γίνει αντιληπτό  από τις τελίτσες και το γεγονός ότι ο στίχος "Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει" μένει μετέωρος ως προς την ομοιοκαταληξία, πως ένας (ή τρεις, ή πέντε, ή εφτά, ή...) στίχος λείπει, δεν τον έγραψε ποτέ ο Σολωμός.

II

O Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε,
κι όσ' άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ' άρματα σε κλειούνε*.
.....................................................................................
Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει,
και μες στη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι,
π' ολονυχτίς εσύσμιξε* με τ' ουρανού τα κάλλη.
Και μες στης λίμνης τα νερά, όπ' έφθασε μ' ασπούδα*,
έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα,
που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο·
το σκουληκάκι βρίσκεται σ' ώρα γλυκιά κι εκείνο.
Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη·
η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι.
Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει*:
«Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει»]

  

Και φέτος, ιδανικά αλλά όχι υποχρεωτικά, ο στίχος των παιδιών θα έπρεπε να μιλάει για την φύση, να είναι ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος και να ομοιοκαταληκτεί με το "βελάζει". 

Άλλες σχετικές προσπάθειες προηγούμενων τάξεων καθώς και άλλες δημιουργικές εργασίες και ανάλυση του ποιήματος μπορείτε  να δείτε εδώ:

    "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι : Σχεδίασμα Β' 

                                                                                    (Απόσπασμα Ι,ΙΙ: εδώ, εδώ, εδώ, εδώ , εδώ  κι εδώ)

Το... σαλιγκαράκι βρίσκεται σ΄ ώρα γλυκιά κι εκείνο...

Πάμε να δούμε την φετινή εσοδεία λοιπόν... 

Γιάννης Μ. . 

Κι απ'τ α ψηλά βουνά έφυγε το μαράζι

Τσαμπίκος

Ένα άσπρο άγριο άλογο σ' όλη τη γη καλπάζει

Οδυσσέας 

Σαν ουράνος η θάλασσα, σήμερα ίδια μοιάζει 

Κατερίνα 

Κι ένα ψηλό κορίτσι κάθεται εκεί κι ουρλιάζει 

 Θένια 

Ένα πουλάκι κάθεται στην λίμνη και βουλιάζει. 

Δέσποινα

Το κατσικάκι κάθεται στη χλόη και φωνάζει

Κλειώ 

Ήτανε άνοιξη θαρρώ, για αυτό κι όλοι γελούνε 

Γιάννης Β. 

όσο περνάει ο καιρός τα πάντα δυσκολεύουν 

τα άνθη παίρνουν τους  καρπούς κι όλοι μαζί χορεύουν

Τα πράγματα δυσκόλεψαν και ο καιρός αλλάζει 

Αβραάμ

Και κάθε ροδοπέταλο χορεύει και φωνάζει.  

Γρηγόρης 

Ποτάμι που ξεχείλισε και στο όνειρό του βράζει 

Μιχάλης

Κι όσα λουλούδια φύτρωσαν ο κόσμος τα θαυμάζει 

Αντώνης 

Τα λουλουδάκια φύτρωσαν κι γη τα θαυμάζει 

Σάββας 

Μια κοινωνία που θα πάψει τη ζωή τους να ορίζει 

Ρία 

Κι αν ο Έρωτας δεν έρθει, με τον Απρίλη πάλι θα γελάει

Ελένη

Μπλε είναι η θάλασσα και μπλε είναι όλα τα λουλούδια 

Κίτρινος ο ήλιος, βάφονται κίτρινα τα ζουζούνια 

Γιώργος 

Καθώς τα πράγματα καλπάζουνε 

η ζωή χαμογελάει 

Καθώς τα πράγματα κυλούσανε 

φέρνει ο καλός καιρός σκοτάδι. 

Αλέξης 

Κι όταν ανθίζουν τα λουλούδια άλλη μια μέρα ξημερώνει 

Ορέστης 

Κι ενώ το παιδί πεινάει και δεν έχει να φάει  ι η μάνα του πονάει και δεν ξέρει τι να κάνει...

Λέον 

Και τα φυτά μα και τα δέντρα 

των αίμα των Μεσολογγιτών πίνουνε... 

 Κι επειδή η εκείνη η  άνοιξη ήταν για τους ελεύθερους πολιορκημένους Μεσολογγίτες βασανιστήριο , μιας και λειτουργούσε ως πειρασμούς που τους δελέαζε να ξεχάσουν το χρέος τους και να παραδοθούν για να βιώσουν τη χαρά της ζωής που σηματοδοτεί το ξύπνημα της φύσης,  ταιριάζει περισσότερο να κλείσουμε με μια θλιμμένη άνοιξη του Κώστα Καρυωτάκης, μελοποιημένη από την Λένα Πλάτωνος και τραγουδημένη από τη Σαββίνα Γιαννάτου.