Εγκαινιάζουμε σήμερα για την φετινή χρονιά τις αναρτήσεις που περιέχουν κάποιες από τις δημιουργικές εργασίες των μαθητών μας δημοσιεύοντας την δημιουργική εργασία που έγραψαν μαθητές και μαθήτριες από το το Γ1του Μουσικού Σχολείου Ρόδου στα πλαίσια τους μαθήματος της Λογοτεχνίας.
Με αφορμή την διδασκαλία του ποιήματος του Μανόλη Αναγνωστάκη "Στο παιδί μου" (άλλες σχετικές αναρτήσεις εδώ, εδώ , εδώ κι εδώ ) αλλά και την γιορτή του Πολυτεχνείου και αφού συζητήσαμε για την Χούντα, τις πρακτικές της και τις πληγές που προκάλεσε στη χώρα, τα παιδιά υπέθεσαν ότι είναι εξόριστοι ή φυλακισμένοι από την Χούντα και εν μέσω βασανιστηρίων στέλνουν ένα γράμμα στ@ν αγαπημέν@ τους ή γράφουν μια σελίδα στο ημερολόγιό τους.
Σάββας
Αγαπημένο μου ημερολόγιο
η ημέρα είναι 12/11/1969,
ένας χρόνος πέρασε από τότε που εξορίστηκα στην Γυάρο. Μια ακόμα ημέρα γεμάτη θλίψη και φόβο, με πολλά χτυπήματα στο σώμα μου και πόνο που δεν σταματά.
Γύρω μου δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά μόνο κελιά, τόσα που σε τρομάζουν. Επίσης, υπ΄στψουν οι κακοήθεις
στρατιώτες που σκοπό έχουν έναν, να μας βασανίζουν χωρίς σταματημό. Όλα αυτά εξαιτίας της Χούντας που
άρχισε τον Απρίλιο του 1967. Το κελί μου είναι περίπου 12 τετραγωνικά μέτρα, σε
κακή κατάσταση και η ατμόσφαιρα του χώρου με αηδιάζει. Το μόνο πράγμα με το οποίο περνάει η ώρα μου είναι φαγητό, ύπνος, τουαλέτα και χαλαρή κουβέντα. Μέσα στη
φυλακή περνάω μόνο 15 ώρες την ημέρα. Τις άλλες ώρες είμαι στο προαύλιο
κάνοντας δουλείες που μας βάζουν να κάνουμε. Σήμερα το μεσημέρι μετά το απαίσιο
φαγητό που έφαγα, ήρθε ο ασφαλίτης, άλλη μια φορά για να μας κάνει έλεγχο και
κάποιες ερωτήσεις. Για ακόμη μια φορά προσπάθησε να με δελεάσει να του
ξεστομίσω πράγματα που δεν θέλω, παράδειγμα να προδώσω τους φίλους μου ή γενικά
τους ανθρώπους μου που έχουν διαφορετική άποψη από την Χούντα. Δεν μπόρεσε να
κάνει τίποτα και για τιμωρία με έβαλε σε ένα απομονωμένο δωμάτιο με ηλεκτροσόκ
για 5 ώρες, με συμμετοχή ιατρικού προσωπικού που υπηρετούσε τη Χούντα. Μετά με κλείσαν στην απομόνωση χωρίς
φως, χωρίς τίποτα. Και αναρωτιέμαι πότε θα τελειώσουν όλα αυτά. διότι δεν ξέρω
τι θα συμβεί στο μέλλον.
Καληνύχτα αγαπημένο ημερολόγιο, θα
τα πούμε την αυριανή επαναλαμβανομένη ημέρα.
Αβραάμ
Άλλη μια βασανιστική μέρα ξεκίνησε στην Μακρόνησο. Η κοιλιά μου γουργουρίζει και το σώμα μου τρέμει. Ο στρατός με εκβιάζει και με βασανίζει για να πω τα ονόματα των συντρόφων μου, των ηρώων της σύγχρονης εποχής. Ακούω κραυγές στα διπλανά κελιά και φοβάμαι ολοένα και περισσότερο ότι ο επόμενος θα είμαι εδώ,. Η ώρα δεν περνάει και το άγχος μεγαλώνει: "Αχ, γλυκιά μου Ελλάδα," αναστενάζω και ο αυθόρμητα βγαίνει από το στόμα του απαγορευμένο τραγούδι. "Αχ κακόμοιρε. Τώρα θα ρθουν και θα μας σφάξουν όλου;, φωνάζει ο συγκρατούμενός μου. Στην αρχή ήμουν μικρό παιδί και δεν καταλάβαινα τι έχει γίνει, έμαθα όμως όταν είδα την πόρτα να ανοίγει και δέκα στρατιώτες να μπαίνουν για να μας χτυπήσουν αλύπητα. Δυστυχώς αυτή είναι πια η καθημερινότητά μας. Και οι ώρες μοιάζουνε αιώνες. |
Γιάννης Β.
Ιούνιος του '71. Ώρα 1930
Αγαπημένο μου ημερολόγιο
Τα πράγματα εδώ έχουν αγριέψει, είμαι στη φυλακή. Κάθε μέρα που περνάει φτάνω όλο και πιο κοντά στον θάνατο. Δεν ξέρεις πόσο μου έχει λείψει η γυναίκα μου και πόσο τα παιδιά μου και οι γονείς μου. Δεν θα τους αποχαιρετήσω, απλά θα μάθουν μια στιγμή πώς πέθανα. Όλοι οι γνωστοί μου είναι εξόριστοι και κάποιοι από αυτούς πέθαναν κιόλας. Έχω φτάσει στα όρια μου, δεν έχω άλλες αντοχές. Νιώθω πολύ κουρασμένος, δεν έχω όρεξη για τίποτα. Κάθε μέρα δεχόμαστε πάρα πολύ ξύλο. Δεν τρώμε, δεν κοιμόμαστε, δεν κάνουμε μπάνιο. Αυτή εδώ η σελίδα μπορεί και να είναι η τελευταία που γράφω. Έρχονται να μας πάρουν τώρα στην αίθουσα βασανιστηρίων. Αν τη βγάλω καθαρή θα σου γράψω πάλι αύριο.
Αντίο, καλό μου ημερολόγιο
Αλέξης
Λέρος 17/11/1972
Αγαπημένη μου Μαρία
Σου γράφω αυτό το γράμμα και πιστεύω ότι θα φτάσει στα χέρια σου για να μάθεις τα νέα μου. Πάνε τέσσερα χρόνια που έχω να σε δω. Ο χρόνος εδώ στη φυλακή της Λέρου έχει σταματήσει για μένα. Το ίδιο και για τους άλλους κρατούμενους. Αυτό οφείλεται στην καθημερινή ρουτίνα του προγράμματος της φυλακής. Πριν λίγες μέρες έγινε ένα μικρό περιστατικό της με έναν φύλακα και τρία άτομα μας έκλεισαν στην απομόνωση για τρεις μέρες. Οι στιγμές εκεί ήταν άθλιες.: κρύο, σκοτάδι, μοναξιά και απελπισία. Για να μην τρελαθώ, σταμάτησα να σκέφτομαι και άρχισα να γυμνάζομαι, κάνοντας κάμψεις μέχρι να κουραστώ και να με πάρει ο ύπνος. Όταν βγήκα έξω τυφλώθηκα βλέποντας τον ήλιο. Ευτυχώς πέρασε κι αυτή η δοκιμασία. Ελπίζω γρήγορα να τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Εύχομαι να είσαι καλά και να προσέχεις.
Με αγάπη, Αλέξης
Ρία
Αγαπημένο μου ημερολόγιο
Δεν αντέχω άλλο σε αυτήν την κατάσταση και με αυτές τις συνθήκες. Το πρωί με πήγαν σε έναν άλλο χώρο της φυλακής που είναι χειρότερα. Στους τοίχους έχει μούχλα και ήταν πάρα πολύ σκοτεινά γιατί δεν έχει κανένα παράθυρο. Και δεν έχει πουθενά να ξαπλώσω παρά μόνο στο βρώμικό, κρύο και σκληρό πάτωμα. Μα δεν έχω άλλη επιλογή. Ύστερα με πήγαν σε ένα δωμάτιο, μου δέσανε τα χέρια και τα μάτια και αρχίσανε να με χτυπάνε. Πάρα πολύ δυνατά. Σε σημείο που από ένα σημείο και μετά ένιωθα τα πάντα να χάνονται. Ξύπνησα και πάλι στο υγρό κελί μου με το σώμα μου ματωμένο και γεμάτο μελανιές. Δεν είχα τίποτα να κλείσω τις πληγές αλλά έσκισα ένα κομμάτι από το κουρέλι μου φοράω και τις έδεσα. Τους ζήτησα νερό αλλά το μόνο που μου φέρανε ήταν ένα μαύρο υγρό που αναγκάστηκα και το ήπια γιατί διψούσα. Λογικά στο διπλανό δωμάτιο πρέπει να υπάρχει κι άλλη κοπέλα γιατί άκουγα φωνές, μάλλον εκείνη έχει ακόμα το κουράγιο να αντισταθεί σε όλα αυτά Θέλω να πάρω δύναμη και να ξεκουραστώ για να προσπαθήσω κάποια στιγμή να το σκάσω. Γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση, αυτό ή να πεθάνω. Υποθέτω ότι είναι βράδυ. Θα ήθελα να βγω έξω να δω το φεγγάρι , έχω ξεχάσει την όψη του. Ας ελπίσουμε η αυριανή μέρα είναι καλύτερη...
Καληνύχτα 💓
Θένια
Λέρος, 30/04/1968
Σήμερα ήταν μια μέρα όπως όλες οι άλλες. Οι δουλειές ήταν πολύ βαριές και ατελείωτες. Πονάω από τα βασανιστήρια . Η μέρα κύλησε αργά και βασανιστικά. Σκέφτομαι την άρρωστη μητέρα μου και θα ήθελα να είμαι δίπλα της να τη βοηθήσω. Η εξορία είναι δύσκολη. Δεν περνάνε οι ώρες. Ο πόνος είναι μεγάλος γιατί είμαστε μακριά από τις οικογένειές μας και κάθε μέρα μας βασανίζουν. Όμως δεν θα υποκύψουμε.
Οδυσσέας
Αγαπημένο μου ημερολόγιο
Σήμερα η Χούντα σκότωσε έναν ακόμα αθώο. Ένα ακόμα φίλο μου! Γιατί δεν ήθελε να μας προδώσει. Αλλά δεν πτοούμαστε. Χτες το βράδυ καθίσαμε να οργανώσουμε το σχέδιο απόδρασης μας. Μετά από πολύ σκέψη. βρήκαμε το κατάλληλο. Είπαμε να πάμε να κλέψουμε τις στολές των χουντικών δεσμοφυλάκων όταν αυτοί θα κοιμούνται. Αύριο τα μεσάνυχτα, αφού πάρουμε τις στολές θα πάμε να το σκάσουμε σαν να είμαστε δικοί τους. Και αν μας δουν, θα τους πούμε ότι πήραμε αδειόχαρτο με διορία λίγων ορών. Το σχέδιο μας είναι πολύ καλό αλλά ριψοκίνδυνο. Γιατί μπορεί να βρουν τις στολές και να καταλάβουν ότι κάτι σκαρώνουμε. Αν μας πιάσουν και ανακαλύψουν τι σκαρώνουμε, θα μας βασανίσουν και πάλι σκληρά. Κι εμείς μπορεί να προσπαθούμε όσο μπορούμε να μην ομολογήσουμε τίποτα αλλά ίσως μεθαύριο, αν συνεχίσουν τους βασανισμούς μπορεί και να μην ζούμε.
Γιάννης Μ.
Αγαπημένη μου γυναίκα.
Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου πω την τραγική τροπή που πήρε η ζωή μου. Οι χουντικοί με κρατάνε αιχμάλωτο και με βασανίζουν για πράξεις που δεν έκανα. Τα βράδια δεν κοιμάμαι γιατί οποίος κοιμάται σε τέτοια μέρη παθαίνει εφιάλτες. Οι κραυγές αθώων ανθρώπων κατακλύζουν το κτήριο. Οι καθαρίστριες πετάνε άχρηστες σφουγγαρίστρες στα σκουπίδια, κατακόκκινες. Εγώ σήμερα αποχαιρέτησα τον συγκάτοικό μου στο κελί. Ο Τάσος πέθανε από αιμορραγία, από τα τραγικά τραύματα στο σώμα του. Το μοναδικό συναίσθημα μέσα στη ψυχή μας είναι ο φόβος, αυτός επικρατεί.. Ο φόβος έχει εξαλείψει κάθε ίχνος ελπίδας από τους φυλακισμένους. Πολλοί έχουν παραιτηθεί. Αλλά όχι εγώ. Ελπίζω ότι μια μέρα θα ελευθερωθώ. Ελπίζω ότι ένα πρωί θα έρθω στο σπίτι. Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα αντικρίσω τα μάτια σου ξανά. Δεν υπάρχει στιγμή που να μη σε σκεφτώ. Τίποτα δεν είναι σίγουρο όμως! Ούτε η ελευθερία μου, ούτε κι ο θάνατός μου! Το μόνο σίγουρο είναι ότι εδώ πονάω και ελπίζω. Δε θα σας ξεχάσω ποτέ, ούτε εσένα ούτε τα παιδιά! Να τα φιλήσεις από μένα.
Ο άντρας σου, Γιάννος.
Γρηγόρης
25/12/68
Αγαπητό ημερολόγιο
Ακόμα μια μέρα ζω στο ίδιο άθλιο μέρος. Σκουπίδια και βρωμιά παντού. Έτσι ζούμε όλοι. Ταξιδεύουμε σχεδόν τρεις μέρες. Ακούμε τη θάλασσα. Έχουμε ελάχιστο νερό, ο καθένας πίνει περίπου ένα ποτήρι τη μέρα. Υπολογίζω ότι είμαστε γύρω στα 40 άτομα. Άντρες, γυναίκες, παιδιά...
2/1/68
Φτάσαμε στο χώρο της εξορίας μας. Χιονίζει και κάνει πολύ κρύο, Όταν φτάσαμε μας χώρισαν τους άντρες και τις γυναίκες. Ο γιος μου ο μικρός και εγώ κλαίγαμε που θα έπρεπε να αποχωριστούμε την κόρη μου και την γυναίκα μου που πάνε σε άλλη φυλακή.
4/1/68
Μας βάλανε σε κάποιους βρωμερούς θαλάμους. Ξυπνάμε κάθε μέρα στις 6:00 το πρωί και δουλεύουμε καταναγκαστικά μέχρι τις 11:00 το βράδυ. Έχουμε μόνο δέκα λεπτά διάλειμμα για να φάμε, φαΐ αποκαλούνε την υποτιθέμενη σούπα που αποτελείται μόνο από δυο χοντρά κομμάτια σέλινο και λίγο μοσχαρίσιο κρέας. Αυτά και λίγο ξερό ψωμί είναι τα μόνα που μας δίνουν. Πολλοί άνθρωποι θα πεθάνουν από την πείνα την ασιτία και την κούραση.
1/2/68
Έχουμε μείνει όλοι πετσί και κόκαλο. Είμαστε και κουρεμένοι γουλί. Προχθες το βράδυ όμως έφτασε ένα μήνυμα στο κελί μου: "Αύριο στις 12:00, στα σύρματα". Ήταν από το διπλανό στρατόπεδο όπου ήταν οι γυναίκες. Είδα την κόρη μου. Πετσί και κόκαλο και αυτή και κουρεμένη. Αλλά την είδα. Συγκινήθηκα αλλά έπρεπε να φύγουμε για να μην μας πιάσουν. Είπαμε να το κάνουμε μια φορά το μήνα.
2/9/70
Έχουν περάσει δυο χρόνια κοντά. Δεν ξέρω πώς ζω ακόμα. Αναρωτιέμαι άμα θα ξαναβγούμε ποτέ. Αν θα νοιώσουμε άνθρωποι και πάλι. Αν θα ξαναδούμε τις οικογένειές μας. Τουλάχιστον η δική μου απελευθερώθηκε.
29/11/73
Ακούσαμε κάτι για αμνηστία και εκλογές. Όμως κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει. Έπεσε μάθαμε ο Παπαδόπουλος αλλά αυτός ο Ιωαννίδης που ανέλαβε φαίνεται χειρότερος. Θα περιμένουμε. Ποιος ξέρεις; Μπορεί να πλησιάζει ο καιρός να απελευθερωθούμε. Βούτηξα λίγο κάρβουνο και έγραψα αυτό το γράμμα στη γυναίκα μου; "Καλησπέρα, θέλω να πάρεις αυτό το μήνυμα για να δεις ότι είμαι καλά. Είμαι ακόμα στην ίδια φυλακή. Βούτηξα λίγο κάρβουνο για να σου γράψω, Θα σπάσω όσες πέτρες χρειαστεί για να αντέξω και να έρθω πάλι κοντά σου. Φιλιά στα παιδιά".
20 Ιούλη του 1974
Ξύπνησα από τις φωνές άγρια χαράματα, Αλλά αυτές είναι διαφορετικές φωνές. "Φύγανε,! Φύγανε! "
"Ποιοι φύγανε", λέω κι εγώ από τον ύπνο. Και έμαθα ότι η Χούντα έχει πέσει, "ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ" φώναξα. Φύγανε, φύγανε, θα απελευθερωθούμε!
23 Ιούλη 74.
Σε λίγο φτάνουμε! Θα ξανασυναντήσω την οικογένειά μου. Όλα τα βάσανα που έζησα μου φαίνονται λεπτομέρειες. Αγαπημένο μου ημερολόγιο αυτό είναι το τέλος. Δεν σε χρειάζομαι πια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου