Το έπαιξε ακόμα μια φορά σαν να ήταν η πρώτη...
κι όταν τελείωσε, σηκώθηκε από το πιάνο κι έφυγε μες τα χειροκροτήματα.
Της gia_des: Από τότε που μουρμούριζε ο πατέρας μου τη Ρόζα και τότε που τραγουδήσαμε το Ανεμολόγιο στη γιορτή του Πολυτεχνείου με τη σχολική χορωδία, από την πρώτη φορά που σε είδα να παίζεις τους Εφτά Νάνους σε μια συναυλία στη Ρόδο, από τα βράδια που περπατούσα φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη ακούγοντας τον Άμλετ της Σελήνης στα ακουστικά μου, ως σήμερα... που -καθηγήτρια διορισμένη πια- χρησιμοποιώ τα τραγούδια σου για μάθημα, που οι κόρες μου ξέρουν τη μουσική σου ήδη από την κοιλιά της μάνας τους, που, όταν ο άντρας μου παίζει κιθάρα, πάντα από αλλού ξεκινάει αλλά πάντα καταλήγει στις μελοποιήσεις σου και ο Σταυρός του Νότου έχει γίνει η μόνιμη συντροφιά μου όποτε μπαίνω στο αυτοκίνητο να οδηγήσω... έχεις ντύσει με το πάθος και τις μελωδίες σου πολλές αγαπημένες μου στιγμές και γι' αυτό η απώλειά σου είναι σχεδόν προσωπική. Καλό ταξίδι...
Του Kakou Lykou:Αντίο, φίλε, από το δεκάχρονο παιδάκι που είχε ξετρελαθεί με τη Φουέντε Οβεχούνα, το Εμπάργκο και το Σταυρό του Νότου που έφερε μαζί του σε κασέτες ένα καλοκαίρι ο μεγαλύτερος αδερφός του, ο φοιτητής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου