Η Γενιά του '30 και δυο λόγια για τον μοντερνισμό και τον εσωτερικό μονόλογο.

Η Γενιά του ’30 

Ο όρος "γενιά του '30" αναφέρεται στους λογοτέχνες που πρωτοεμφανίστηκαν στο λογοτεχνικό προσκήνιο την τελευταία δεκαετία του Μεσοπολέμου.  

(Κατά τα γνωστά, πάλι έχω "φορτώσει" πολύ τη σελίδα... Λίγη υπομονή μέχρι ν' ανοίξει)
Οι λογοτέχνες της Γενιάς του ’30 έρεπαν προς τη μελέτη.  Επηρεάστηκαν, μελέτησαν και ανταποκρίθηκαν άμεσα  στα προερχόμενα από τη Δύση λογοτεχνικά κινήματα.

Αρνήθηκαν τις παραδοσιακές μορφές και προσπάθησαν να προσαρμόσουν τις καινούριες

μορφές έκφρασης στην ελληνική γλώσσα και κοινωνία.

Αντιμετώπιζαν με υπευθυνότητα τα πνευματικά ζητήματα και προσπαθούν να χαράξουν νέους δρόμους.
Είχαν  κριτικές ικανότητες και εξέδωσαν το περιοδικό ‘Νέα Γράμματα’ για να διατυπώνουν τις θεωρίες τους. Ο Μακρυγιάννης και ο Κάλβος, για παράγειγμα, αναγνωρίστηκαν ως αξίες  και επιβλήθηκαν στα ελληνικά γράμματα από τους εκπροσώπους της γενιάς αυτής.
Πρώτες εκδηλώσεις την γενιάς αποτελούν :η έκδοση από τον Γιώργο Θεοτοκά του άτυπου μανιφεστου της Γενιάς, του δοκιμίου "Ελεύθερο πνεύμα" (1929), οι πρώτες εκδόσεις υπερρεαλιστικών ποιημάτων  από τον Νικήτα Ράντο και τον Θοδωρή Ντόρρο και η η έκδοση από τον Σεφέρη της ποιητικής συλλογής "Στροφή" (1931), την οποία χαρακτήρισε ο Πάλαμας (ως κριτικός) "στροφή για την ελληνική λογοτεχνία". 
Χαρακτηριστικό των εκπροσώπων της γενιάς αυτής είναι ότι οι περισσότεροι έζησαν και δημιούργησαν πολλά χρόνια,  ως τις αρχές της δεκαετίας του '90 οι τελευταίοι.

Ποίηση

Μέσα σε δέκα χρόνια πρωτοεμφανίστηκαν: Δυο βραβευθέντες με Νόμπελ ποιητές, ένας πολυβραβευμένος ποιητής της Αριστεράς, δυο μέιζονες υπερρεαλιστές ποιητές(ο ένας και ζωγράφος), ένας μεγάλος ποιητής που πέθανε εξαιρετικά νωρίς, ένας ακόμα σημαντικός ποιητής, ένας πολυμελοποιημένος  ποιητής που η χρήση  των παραδοσιακών μεθόδων πάνω στα εξωτικά και φαινομενικά θαλασσινά θέματα της ποίησης του τον καθιστούν ιδιαίτερα σύγχρονο, ένας ακόμη που εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο Έλληνα στιχουργό.  

Η Γενιά του '30: 

• Ανανέωσε την ελληνική ποίηση. 

• Επηρεάστηκε από τον μοντερνισμό, τον υπερρεαλισμό και τον συμβολισμό. 

• Η ελληνική ποίηση συνδιαλέγεται ταυτόχρονα και δημιουργικά και με την ελληνική συλλογική μνήμη(από την αρχαιότητα ως σήμερα ) και με τη δυτική λογοτεχνία και τις εκφραστκές αναζητήσεις  της, χωρίς να ασθάνεται συμπλέγματα κατωτερότητας απέναντί σε τίποτα από τα δύο  
• Η αλλαγή σηματοδοτήθηκε με  την έκδοση από το Σεφέρη της συλλογής ‘Στροφή’.
•  Θεωρείται πως η εμφάνιση του Σεφέρη και ο υπερρεαλισμός έβγαλαν την ποίηση από τέλμα τη παραδοσιακής γραφής και  την απάλλαξαν από τους μιμητές του Καρυωτάκη ( ο ίδιος βέβαια υπήρξε άμοιρος οποιαδήποτε κατηγορίας βαραίνει τους μιμητές του, όντας  ήδη νεκρός, συνεπής στο κλίμα της ποίησης του ) και του Παλαμά (ο οποίος, προς τιμήν του, ως κριτικός αναγνώρισε πρώτος την αξία και τη σημασία των νέων ποιητών, όπως είδαμε.  Παρατάυτα, δεν μπορεί να παραγνωρίσει κανείς το αμφίσημο αλλά και αμφίθυμο της φράσης με την οποία χαιρέτισε την εμφάνιση του Ρίτσου: "Να παραμερίσουμε, ποιητή, να περάσεις..."). 
• Χρησιμοποιούν ελεύθερο στίχο και μορφή (η χρήση παραδοσιακών μορφών στιχουργίας, όταν εμφανίζεται, είναι πλέον εκφραστκή επιλογή), και λέξεις του καθημερινού λεξιλογίου.

• Στα ποιήματα τους δεν υπάρχει  λογική αλληλουχία, βασίζονται σε μια συνειρμική σύνδεση των νοημάτων.

• Είναι εξαιρετικά σημαντκή η συμβολή τους στην ανανέωση και στην επανοριοθέτηση της νεοελλήνικής λογοτεχνίας. Από την άλλη, βέβαια, η ποίηση εκ τότε σταμάτησε να γίνεται εύκολα αντιληπτή από τις μάζες και βρίσκεται στον διακρή κίνδυνο να γίνει  μια ελιτίστική διαδικασία που αφορά τους "διαννοούμενους".

"Συμβολιστές" ποιητές: Σεφέρης, Καρέλλη, Βαφόπουλος, Θέμελης, Σαραντάρης , Παππάς, Μπούμη – Παππά, Μελισσάνθη, Δικταίος.

Υπερρεαλιστές: Νικήτας Ράντος (μετέπειτα και ως αμερικανός ποιητής, Nick Kalas), Εμπειρίκος, Εγγονόπουλος 
(ασχολήθηκε και με την ζωγραφική με μεγάλη επιτυχία), Γκάτσος (στη μοναδική του ποιητική συλλογή. Αργότερα αναδείχτηκε ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες στιχουργούς), Ντόρρος (Παράλληλη με τον Ράντο η πορεία του ως το θάνατό του. ).

Από τον υπερρεαλισμό ξεκίνησαν και οι ποιητές Νικηφόρος Βρεττάκος και Οδυσσέας Ελύτης και στη συνέχεια δημιούργησε ο καθένας τους ένα δικό του ποιητικό σύμπαν . Το ίδιο επιτυγχάνει και ο Γιάννης Ρίτσος ,εκκινώντας όμως αυτός από ένα καρυωτακικό σύμπαν.... 

Τον μοντερνισμό τον ακολούθησε επικουρικά ο Σεφέρης (μέθοδος μυθικής αντιστοιχίας).

Αλλοι: Καββαδίας , Πρεβελάκης, Δρίβας, Αντωνίου , Οικονόμου.

Πεζογραφία

• Επί της ουσίας είναι αξεδιάλυτοι με τους πεζογράφους της  Γενιάς του '20.  γι' αυτό και  έχει προταθεί ο συγκερασμός των δύο ομάδων υπό τον τίτλο "Πεζογράφοι του Μεσοπολέμου (1920-1940)".

• Καταδικάζουν το ηθογραφικό αφήγημα και στρέφονται στον ψυχικό κόσμο των ηρώων τους.

• Η γλώσσα τους είναι απέριττη και λιτή, απαλλαγμένη από λυρικά στολίδια.

Παρουσιάζεται μια έξαρση της ατομικότητας και η προβολή της εσωτερικής ζωής των ηρώων.

• Μετά το Μεταξά, οι λογοτέχνες στρέφονται προς το παρελθόν, τις τοπικές παραδόσεις και τον εσωτερικό μονόλογο.
• Δεδομένου ότι πολλοί από αυτούς ήταν Μικρασιάτες επηρεάστηκαν από την καταστροφή. ("Αιολική σχολή": Κόντογλου, Πολίτης, Βενέζης, Δούκας, Μυριβήλης)

Οι κυριότεροι εκπρόσωποι είναι:

Θεωρητικοί, κοινωνικοί:Θεοτοκάς (Αργώ, Λεωνής), Παναγιωτόπουλος, Βενέζης (Αιολική Γη , Γαλήνη, Το Νούμερο 31328), Καραγάτσης (Γιούγκερμαν. Συνταγματάρχης Λιάπκιν ), Πολίτης(Ερόϊκα, Στου Χατζηφράγκου, Λεμονοδάσος), Τερζάκης(Ταξίδια Με Τον Έσπερο), Δούκας (Η Ιστορία Ενός Αιχμαλώτου), Μπεράτης (Το Πλατύ Ποτάμι), Ακρίτας.

Ιστορικοί:Διομήδης-Πετσάλης(Οι Μαυρόλυκοι), Πρεβελάκης(Το Χρονικό Μιας Πολιτείας), Καραγάτσης (η τριλογία του ‘Μίχαλου’.), Τερζάκης (Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ).

Εσωτερικός Μονόλογος, Συνειδησιακή Ροή: Ξεφλούδας, Πεντζίκης (σημαντικός ζωγράφος επίσης), Σκαρίμπας, Αξιώτη, Δέλιος, Αλκιβιάδης Γιαννόπουλος

Μοντερνισμός

Λογοτεχνικό κίνημα αγγλοσαξονικής προέλευσης. Εισηγητές του ήταν ο Πάουντ και ο Έλιοτ. Αντικατόπτριζε το ψυχολογικό κλίμα κρίσης της ανθρωπότητας κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Διαποτίζεται από μια εσωτερική μεταφυσική αγωνία που οφείλεται στην πίστη ότι ο θεός λείπει ή έχει πεθάνει και ο δυτικός πολιτισμός θα καταστραφεί.

Αντικατέστησε τον λυρισμό με την πεζότητα, εξαιτίας της φθοράς που έχει υποστεί η ποιητική γλώσσα από την κατάχρήση.

Χρησιμοποιεί ελεύθερο στίχο και τον διαποτίζει με ένα εσωτερικό ρυθμό με αποτέλεσμα να παίρνει συγκεκριμένη μορφή. Η γλώσσα  είναι συνδυασμός ποιητικών και καθημερινών λέξεων.

Χρήση της τεχνικής της μυθικής μεθόδου. Πανάρχαιοι μύθοι και σύμβολα σε αντιστοιχία με την σύγχρονη ζωή.

Εσωτερικός μονόλογος/ συνειδησιακή ροή

Μοντερνιστικές τεχνικές αφήγησης. Εισηγητής του "εσωτερικού μονολόγου" ήταν ο Ντεζαρντέν. Τον όρο "ροή συνείδησης" χρησιμοποίησε πρώτη φόρα ο Τζέϊμς σε μια διάλεξη για τον Ντεζαρτνέν . Σαν τεχνική αφήγησης τον χρησιμοποίησαν ιδιαίτερα ο Ντεζαρντέν, η Ρίτσαρντσόν και ο Τζόυς.

Με την τεχνική αυτή επιδιώκεται να δοθεί στον αναγνώστη η εντύπωση της συνεχούς ροής σκέψεων, αισθημάτων, διαθέσεων και αναμνήσεων κατευθείαν από την συνείδηση, χωρίς να παρέμβαίνει η λογική, συνειρμικά, ελλειπτικά και χωρίς αλληλουχία.