Ο Νίκος διάλεξε για μας σήμερα, το ''Όταν χαράζει" του Θανάση Παπακωνσταντίνου με τον Γιάννη Αγγελάκα.
Όταν χαράζει, είναι η ώρα που όλες οι ελπίδες πεθαίνουν και όλες γεννιούνται... Και σε κάθε περίπτωση, είναι μια καινούρια μέρα.
(Θυμήθηκα τώρα ένα άλλο τραγούδι του Θανάση, πάλι με χάραμα, ίσως να είναι η πρώτη μου επιλογή, αν κάποτε διαλέξω εγώ εδώ)
Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.
Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
κι έχει τον ήλιο τον αλάνη.
Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.
Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.
(Σχόλιο ακροατή:
24-06-2009 19:58 Ο συνδυασμος του τζουρα με τον ηλεκτρικο ηχο ειναι ανατριχιαστικος.. Μπορει να αναφερεται στο χαραμα ,αλλα η ανατολη (τζουρας) μαζι με τη δυση (ηλεκτρικη) στο τελος του κομματιου ειναι ολα τα λεφτα. Εκει καπου χανεται ο χωρος και ο χρονος.. Εξαιρετικο. )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου