Τα υπερρεαλιστικά ποιήματα των μαθητών και μαθητριων του Δ1 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου

   Η τελευταία για φέτος ποιητική περιπλάνηση των μαθητών και μαθητριών του Δ1 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου αφορά- κατά τας γραφάς, τα ειωθότα και το εικός- τον υπερρεαλισμό.

 Ενδεχομένως δε να είναι και η ίδια λιγάκι υπερρεαλιστική, καθώς είπα να αφήσω το υποσυνείδητο και το τυχαίο να επιλέξουν τις εικόνες και τους ήχους που θα συνοδεύσουν την ανάρτηση. Το υποσυνείδητο σχετίζεται με το ότι επέλεξα την πρώτη κλιτή λέξη  εκάστου ποιήματος. Το τυχαίο έγκειται στο ότι τη γκούγκλαρα και το ποίημα θα συνοδεύεται από την πρώτη εικόνα και το πρώτο βίντεο που θα προκύψει.

Σάββας

Η ζωή είναι δέντρο που φυτεύεται όπου θέλει ο Θεός
όπου θέλει βγάζει καρπούς
Μα δεν γνωρίζει πότε θα ανθίσει,
πότε θα βρει το άλλο του μισό
Πότε θα μαραθεί ή θα καεί.
Όμως όταν βρει το άλλο μισκό της ζωής του
θα πρέπει να σιγουρευτεί ότί είναι το πραγματικό του ταίρι
διότι αν δεν είναι
μπορεί να σε διαλύσει σαν μικρό παιδάκι.

Χριστίνα

 Τη νύχτα στο σκοτάδι
μια σπίθα ξεπηδάει
από τα αρώματα της νυκτός.
Μαγικό βράδυ.
Μες το σκοτάδι, ένα φως προβάλλει
αλλοιώτικο, δεν είναι ο ήλιος
είναι η μουσική της ψυχής μου.

Άννα 

Η μουσική... κάτι δυνατό, κάτι ωραίο
σαν μια βροχή ενός ζεστού Αυγούστου,
τριγυρνάει συχνά μέσα στα όνειρά μου
Σαν μια μέλισσα που ψάχνει το πιο όμορφο λουλούδι.
Όπως τριγυρνώ κι εγώ, φτιάχνοντας την πιο όμορφη μελωδία.

Αλέξανδρος
Όνειρο

Ξυπνάω και βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο,
ένα δωμάτιο ξένο και άγνωστο
βγαίνω από την πόρτα και όλα γκρεμίζονται,
ρίχνω τα ζάρια και πετώ,
πετώ με τα φτερά που ποτέ δεν είχα.

Προσπαθώ να τρέξω, μα δεν μπορώ,
η μόνη μου διέξοδος η μοίρα,
βρίσκομαι παγιεδευμένος, τρέχω μα δεν μπορώ,
βουλιάζω όσο προσπαθώ.

Βλέπω τα πουλιά που κελαηδούν,
κι εγώ μικροσκοπικός σαν έντομο,
περπατάνε άνθρωποι από πάνω,
ενώ τρέχω να σωθώ.

Βρίσκω ένα καράβι με πειρατές επάνω,
βουλιάζει αυτό, βουλιάζω κι εγώ,
κολυμπώ στη θάλασσα γυμνός
ξαφνικά αρχίζω να πετώ,
τελικά ξανά-ξυπνώ.

Μιχαέλα

Η νύχτα είναι φωτεινή
Μα η μέρα ξημερώνει
Και σιγά - σιγά το σκοτάδι λυώνει
Μα η λάμψη ξυπνά τους
που με τη σειρά τους
εμάς θα ξυπνήσουν
Είναι ο ήλιος, που κι αν έχει συννεφιά
το φώς θα σώσει.

Μόνικα
Στης αγάπης σου την σκιά μέσα υπάρχω.
Με την βροχή μου και την συννεφιά για παρέα
Και το αεράκι να μου χτυπάει το πρόσωπο απαλά.
Σαν χάδι.
Ο ήλιος, όταν λάμπει μου ζεσταίνει την καρδιά
Μου θερμαίνει το από μέσα μου
Μου φουντώνει τα μαλλιά

 Ειρήνη

Όταν ο πρωινός καφές σου είναι πικρός
και ο έρωτάς σου έχει τελειώσει
βγες από το σπίτι σου και κοίτα τον κόσμο κατάματα.
Δες πόσο ωραίος μπορεί να γίνει, αν τον δεις με την δική σου ματιά.
Μην κάτσεις σπίτι σαν κατσούφης κλαίγοντας για την υπόλοιπη ζωή σου
Βγες έξω και μάθε να λειτουργείς μόνος σου
Βγες έξω και απλά άδειασε το βαθμό σου
Αν ο πρωινός σου καφές είναι πικρός
καν' τον γλυκό με τη δική σου ματιά. 

 Νικήτας 

Σταγόνες στο τζάμι κυλάνε, μοναξιά
στο δωμάτιο μέσα με κρατάνε
Τι έχω να κάνω;
Το γκρίζο έξω πολύ με θλίβει
θα βγω μια βόλτα να ξεσκάσω. 

Μικέλα

Θάλασσα πολυταξιδεμένη
 που γυρνάς;
Τα βράχια μόνα τους
μαρτυράνε.
Φίλε μου παλιέ,
έχε γεια!