Σύγχρονοι ποιητές, μέρος 3ο: Γιάννης Αγγελάκας ("Αμνησία", "Άγγελος", Μαύρη νύχτα"). Από τους μαθητές του Δ1 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου Ειρήνη, Σάββα, Νίκο, Αλέξανδρο.

    Μετά την Κατερίνα Γώγου και τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, κλείνει σήμερα  με τον Γιάννη Αγγελάκα η αναφορά των μαθητών του Δ1 του Μουσκού Σχολείου Ρόδου σε πιο σύγχρονους ποιητές. Ο Αλέξανδρος, η Ειρήνη, ο Νίκος και ο Σάββας διάλεξα τρια ποιήματα/στίχους του Γιάννη Αγγελάκα και μας τα παρουσιάζουν. Πρόκειται για την "Αμνησία", τον "Άγγελο" και την "Μαύρη νύχτα. "

"

  1) Αμνησία   

Δεν ξεσηκώνομαι, δεν ψάχνω, δεν ξεσπάω,
Δεν προχωράω πίσω ή μπροστά
Κι όλα αυτά που θέλω ν’ αγαπάω
δε μ’ ανατριχιάζουν πια.

Γύρω μου οι σκιές έχουν παγώσει
κι έχω μείνει με το χέρι απλωμένο
Τι ήθελα να κάνω έχω ξεχάσει
Θα περιμένω ώσπου να θυμηθώ,
Θα περιμένω...

Λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης
Με νανουρίζει μια στριμμένη μελωδία
Όσοι περνούν τη χώρα της απόγνωσης
παθαίνουν αμνησία.

Δεν απορώ ούτε καταλαβαίνω
πώς συνεχίζω να υπάρχω μ’ όλα αυτά
Θέλω να βγω από δω μέσα κι όμως μένω
σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά.

Γύρω μου το τζάμι έχει σπάσει
κι έχω μείνει με το βλέμμα καρφωμένο
Τι ήθελα να δω έχω ξεχάσει
Θα περιμένω ώσπου να θυμηθώ,
Θα περιμένω...

   Οι στίχοι αναφέρονται μάλλον στην παθητική στάση των ανθρώπων απέναντι σε ότι συμβαίνει. Το ποιητικό υποκείμενο νιώθει θλίψη και μοναξιά, αλλά προσπαθεί να το κρύψει. Οτιδήποτε και αν νιώθει, δεν κάνει καμιά κίνηση, θέλει να ξεχάσει. Άλλωστε, ακόμα κι αν προσπαθεί, δεν καταφέρνει τίποτα και κρύβει τον πόνο του βλέποντας τηλεόραση. Προσπαθεί έτσι απλά να ξεχάστει.

                                                             2)  Άγγελος

Θέλω να `ρθω στο σπίτι σου
Και πλάι σου ν’ αράξω
Χειμώνας να `ναι παγωνιά
Και τον παλιό μου εαυτό
Στη σόμπα σου να κάψω

Μα είν’ `ενας άγγελος στην πόρτα σου
Που σαν με βλέπει από μακριά
Αγριεύει πέτρες μου πετά
Και δε μ'αφήνει δε μ’ αφήνει να περάσω

Θέλω να `ρθω στο σπίτι σου
Και να σου τραγουδήσω
Πως είσαι η μόνη μου γιατρειά
Ναι είσαι η μόνη μου γιατρειά
Αλλιώς θα ξεψυχήσω

Μα είν’ `ενας άγγελος στην πόρτα σου
Που σαν με βλέπει από μακριά
Αγριεύει πέτρες μου πετά
Και δε μ'αφήνει δε μ’ αφήνει να περάσω

Θέλω να `θρω στο σπίτι σου
Τον πόνο μου ν’ αδειάσω
Μα είν’ `ενας άγγελος στην πόρτα σου
Και δε μ'αφήνει δε μ’ αφήνει να περάσω

Στο ποίημα του Γιάννη Αγγελάκα με τίτλο "Άγγελος" μας περιγράφεται η θέληση και η προσπάθεια -κάποιου να δει αυτήν που αγαπάει. Μάλλον, την έχει πληγώσει και για αυτό θέλει να κάψει τον παλιό του εαυτό στην σόμπα της. Θέλει να της τραγουδήσει και την θεωρεί ως την μόνη του γιατρειά. Ο άγγελος πρέπει να είναι ο φύλακας- άγγελος της γυναίκας και την προστατεύει από το ποιητικό υποκείμενο γιατί ξέρει ότι τελικά πάλι θα την πληγώσει. Προσπαθεί να τον απομακρύνει πετώντας του πέτρες κι απαγορεύοντας του να περάσει.

3) "Μαύρη νύχτα"

  Να σου χαρίσω αν θες το δάκρυ
Μα αν με χτυπάς πού θα βρούμ’ άκρη
Σ’ αυτή την ποντικοπαγίδα
Που ήταν παλιά γλυκιά πατρίδα

Ακόμα κι αν σου φταίει
Αυτός που ακούς να κλαίει
Με κηροζίνη αν πας να σβήσεις την φωτιά
Κάρβουνο αμέσως θα γενείς
Κι εσύ κι αυτός κι αυτοί κι εμείς
Κάρβουνο σκέτο θα γενείς
Κι ούτε που θα ξαναφανείς

Σαν ζαλισμένο φίδι ορμάς
Άλλος σου φταίει άλλον τσιμπάς
Σ’ αυτή την ποντικοπαγίδα
Που ήταν παλιά γλυκιά πατρίδα

Ακόμα κι αν σου φταίει
Αυτός που ακούς να κλαίει
Με κηροζίνη αν πας να σβήσεις την φωτιά
Κάρβουνο αμέσως θα γενείς
Κι εσύ κι αυτός κι αυτοί κι εμείς
Κάρβουνο σκέτο θα γενείς
Κι ούτε που θα ξαναφανείς

 "Η μαύρη νύχτα" μιλάει για μια πατρίδα που έχει εξελιχθεί σε ποντικοπαγίδα, παρόλο που παλιά ήταν γλυκιά και όμορφη. Η καινούρια πατρίδα δίνει ευκαιρία σε μερικούς ανθρώπους να θέλουν να καταστρέφουν με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους και με την βία να προσπαθούν να υπερισχύσουν χτυπώντας. Και το κάνουν, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα καούν τελικά τα πάντα από την φωτιά. Σαν ζαλισμένα φίδια χτυπούν από δω κι από κει σπασμωδικά, όπου τύχει

"