...τους κυνηγάει ο ο λαός για τα καλά που κάνουν.
Με τέτοια λαϊκή θυμοσοφία σχολιάζει ο Μάρκος Βαμβακάρης τον θάνατο σημαινόντων πολιτικών το 1935-36.
Και στους στίχους του διακρίνεται, μέσα από καυστικό χιούμορ, η γνώμη των πολιτών για τους πολιτικούς εκείνη την εποχή, η αυταρχικότητα με την οποία κυβερνούσαν, αλλά και η απολιτική στάση αρκετών ανθρώπων, γεγονός που δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για την παλινόρθωση του Γεωργίου ,πρώτα, και την επιβολή δικτατορίας, έπειτα. Γιατί, αν υποθέσουμε ότι εχθρός του κακού είναι το λιγότερο κακό, αναμφίβολα ο Γεώργιος και ο Μεταξάς ήταν το κακό. Και - είτε ισχύει, είτε δεν ισχύει η θεωρία συνωμοσίας που αναπτύχθηκε, καθώς φάνηκε παράξενο να πεθάνουν όλοι αυτοί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα από φυσικά αίτια- το γεγονός είναι ότι ο Μεταξάς και ο Γεώργιος εκμεταλλεύτηκαν το πολιτικό κενό που είχε δημιουργηθεί και, χρησιμοποιώντας παράλληλα ως πρόφαση την ένταση που υπήρχε - και την οποία σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι είχαν οξύνει, με την παρουσία τους αρχικά και με την επιλογή τους να αντιμετωπίσουν με την βία τις εναντίον τους διαδηλώσεις- επέβαλαν δικτατορία στην χώρα στις 4 Αυγούστου 1936.
Ο Μεταξάς, μολονότι στην εξωτερική πολιτική τάχθηκε με την πλευρά της Μεγάλης Βρετανίας, ήταν ιδεολογικά φιλικά προσκείμενος με καθεστώτα όπως αυτά του Μουσολίνι και του Χίτλερ και με βάση τις δικές τους πρακτικές προσπάθησε να χτίσει την εξουσία του, μη κατορθώνοντας όμως να αποκτήσει μαζική υποστήριξη και περιοριζόμενος τελικά στο χτίσιμο ενός ολοκληρωτικού και αυταρχικού κράτους.
 |
| Μεταξάς: Η ελληνική εκδοχή του φασισμού |
Ήδη οι δημοκρατικές κυβερνήσεις, βασιζόμενοι στο "Ιδιώνυμο", φυλάκιζαν, εκτόπιζαν ή εξόριζαν σοσιαλιστές, συνδικαλιστές ή κομμουνιστές, πραγματικούς ή μη. Ο Μεταξάς μαζικοποίησε την πρακτική αυτή και, ως κερασάκι στην τούρτα, πρόσθεσε, το στοιχείο του βασανισμού, ώστε να υπογράψουν οι συλληφθέντες "δήλωση μετάνοιας και αποκήρυξης του κομμουνισμού ". Γέμισαν οι φυλακές και τα ξερονήσια. Ο συνθέτης και τραγουδιστής του παρακάτω τραγουδιού Μιχάλης Γενίτσαρης συνελήφθη, όχι για τις ιδέες του, αλλά στα πλαίσια μιας παράλληλης εκστρατείας ηθικής που στράφηκε εναντίον και των ανθρώπων του περιθωρίου μεταξύ αυτών και των ρεμπετών, και
εξορίστηκε στην Ίο.
Το τραγούδι του αποτυπώνει όμως πλήρως την κατάσταση για όλους τους εξόριστους.
ΥΓ: Επειδή καμιά φορά η ζωή έχει χιούμορ, έστω και διεστραμμένο, ένα σατιρικό τραγουδάκι της εποχής για μια γυναίκα αμβλυμένων ηθών , ταυτίστηκε - δικαίως ή αδίκως - με την Λουλού, την κόρη του Μεταξά, η οποία δεν συμμερίζονταν στο ελάχιστο τις ιδέες του πατέρα της περί ηθικής . Αντιγράφω την πληροφορία από εδώ, από την ανάρτηση της καλής φίλης και συνάδελφου Ελένης, σε συζήτηση στο Ρεμπέτικο Φόρουμ "Περι Μεταξά και ρεμπέτικου" .
"Η "Βαρβάρα", με έντονους συμβολισμούς και συνειρμούς, ταυτίσθηκε από την κοινή γνώμη με την κόρη του δικτάτορα Μεταξά που όμως δεν την έλεγαν Βαρβάρα.
Αποτέλεσμα ήταν να γίνει ανάρπαστος ο δίσκος και να ακούγεται παντού, πράγμα που γρήγορα προκάλεσε την επέμβαση της αστυνομίας.
Διηγείται ο Στελλάκης Περπινιάδης (Ρεμπέτικη Ιστορία 1, Κ. Χατζηδουλή, εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ):
«Μετά λίγο καιρό από τη δικτατορία Μεταξά, που έγινε το 1936, τραγούδησα τη «Βαρβάρα» του Παν. Τούντα, όπου στο δίσκο παίζει ο Γιοβάν Τσαούς και η παρέα του. Η δικτατορία θεώρησε το τραγούδι "άσεμνο" και "προκλητικό", γιατί είπαν ότι έχει ύποπτους στίχους και όχι ηθικούς. Λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του, το τραγούδι απαγορεύτηκε, αλλά είχε προλάβει να γίνει πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία και να τραγουδιέται σ' όλη την Ελλάδα. Η αστυνομία γύριζε και μάζευε τις «Βαρβάρες» από τα μαγαζιά και από τους πλανόδιους φωνoγραφητζήδες. Έπαιρνε τους δίσκους, τους έσπαγε και έκανε μηνύσεις σ' εκείνους που τους πούλαγαν. Δεκάδες χιλιάδες δίσκους της «Βαρβάρας» έσπασε η Ασφάλεια και έκανε αμέτρητες μηνύσεις σε καταστηματάρχες και φωνoγραφητζήδες.
Τ' αποτέλεσμα ήτανε, να πάνε στο δικαστήριο κατηγορούμενοι, όλοι αυτοί που πούλαγαν δίσκους, με βασικούς κατηγορούμενους το Θεμιστοκλή Λαμπρόπουλο (γιατί στην «ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ» είχε γυριστεί ο δίσκος), τον Παν. Τούντα, γιατί ήταν ο δημιουργός του τραγουδιού και ο υπεύθυνος φωνογραφήσεων της εταιρείας και όλους, όπως είπα, τους καταστηματάρχες. Η δίκη έγινε στην Αθήνα και προκάλεσε πάταγο. Χιλιάδες κόσμος, από όλες τις κοινωνικές τάξεις, ήρθαν για να παρακολουθήσουν τη δίκη. Επί το πλείστον, είχαν έρθει γυναίκες, της λεγόμενης αριστοκρατίας. Η ουρά του κόσμου που ήθελε να μπει στο δικαστήριο είχε φτάσει τα πολλά χιλιόμετρα, ενώ οι αστυφύλακες, που είχαν στείλει για να τηρήσουν την τάξη, ήταν περισσότεροι και από τον κόσμο που είχε έρθει για να παρακολουθήσει.
Εγώ κλήθηκα και παρουσιάστηκα να καταθέσω σαν ο πρώτος και βασικός μάρτυρας, επειδή ήμουνα ο εκτελεστής του τραγουδιού στο δίσκο. Εμένα με επέπληξε ο Εισαγγελέας, γιατί, είπε, έφτασα στο σημείο να τραγουδήσω ένα τόσο άσεμνο και προκλητικό για τα ήθη, τραγούδι. Δικαιολογήθηκα, δασκαλεμένος από το δικηγόρο, ότι ήμουν τραγουδιστής και μάλιστα με αποκλειστικό συμβόλαιο και ήμουν υποχρεωμένος να τραγουδήσω τα τραγούδια που μου έδινε ή εταιρεία που με πλήρωνε. Είπα ακόμα ότι, κατά τη γνώμη μου, επειδή έχω τραγουδήσει αμέτρητα τραγούδια, οι στίχοι του τραγουδιού είναι σατιρικοί και όχι άσεμνοι. Τότε γύρισε ο Εισαγγελέας και μου είπε το θρυλικό: «Καταντήσαμε, όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες να έχουν κάτω από τη μασχάλη τους και από μιά Βαρβάρα...».
Ο Τούντας είχε φέρει ένα δικηγόρο από τον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο, ο οποίος προσπάθησε να εξηγήσει στο δικαστήριο, ότι δεν είναι άσεμνο και προκλητικό, το να πάει η κάθε Βαρβάρα με το καλάμι της και να περιμένει να τσιμπήσει ο κέφαλος. Το ψάρι λέγεται κέφαλος και δεν είναι προκλητικό, αν η Βαρβάρα τον κρατάει στα δυό της χέρια, και, από τη χαρά της, να λιγώνεται από τα γέλια. Παρά τις προσπάθειες του δικηγόρου και τις καταθέσεις των μαρτύρων υπεράσπισης (είχε έρθει και ο Φαλταιτς, που εντυπωσίασε με την κατάθεση), καταδικάσθηκε ο Τούντας και αναγκάσθηκε να πληρώσει ο άνθρωπος και τις χρηματικές ποινές όλων των καταστηματαρχών και των φωνογραφητζήδων Πήρε, μετά από συνεννόηση με το Λαμπρόπουλο, όλα τα βάρη απάνω του. Και έτσι αθωώθηκε ο Θεμιστοκλής και όλοι οι άλλοι. Υπεύθυνος φωνoγραφήσεων της εταιρείας ήταν ο Τούντας και αυτός καταδικάσθηκε…
Ισχυρίζονται ότι απαγορεύθηκε το τραγούδι, επειδή, τάχα, έλεγαν Βαρβάρα την κόρη του Μεταξά. Αυτό εγώ δεν το παραδέχομαι και άλλωστε ποτέ δεν έμαθε κανείς για τις ενέργειες του ίδιου του Μεταξά. Μπορεί ο κόσμος να νόμιζε κάτι τέτοιο και μπορεί να ήταν μιά αιτία που ο κόσμος έτρεχε σαν τρελός να αγοράσει το δίσκο, αλλά ουσιαστικά, δε νομίζω ότι απαγορεύτηκε για το λόγο αυτόν το τραγούδι του Τούντα.
Γεγονός πάντως είναι, ότι αμέσως μετά την καταδικαστική απόφαση, συνεστήθη Επιτροπή Λογοκρισίας, την οποίαν αποτελούσαν ο Πράτσικας και ο Ψαρούδας..."
Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το τραγούδι αυτό να είναι του Γιοβάν Τσαούς και λόγω των περιπετειών του να πήρε την ευθύνη ο Τούντας... "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου