Παραπονεμένα λόγια: Ποιήματα των παιδιών του Παραδεισίου με αφορμή το "Παράπονο Σκύλου"

Και που λέτε, μας κατασυγκίνησε στην τάξη ο Κρίτων Αθανασούλης (1916-1979) με το παραπονιάρικο ποίημά του... Συμβολαιογράφος ήταν ο ποιητής, άρα, άνθρωπος της λεπτομέρειας και της ακρίβειας... Κι ίσως αυτά τα χαρακτηριστικά είναι που έκαναν το έργο του τόσο άμεσο, κοντινό, σχεδόν δικό μας. Γιατί, χωρίς μεγαλόφωνες εξάρσεις ή πομπώδεις στίχους, τα λόγια του μας άγγιξαν και μας έκαναν να ταυτιστούμε μ' αυτό το ποιητικό υποκείμενο, το περιθωριοποιημένο, το μόνο που κοιτάζει τη ζωή (του) μέσα από τα μάτια ενός αδέσποτου σκυλιού.

 Περίμενα οι μαθητές να έχουν κάποια συναισθηματική αντίδραση κατά την ανάγνωση και την επεξεργασία του ποιήματος αλλά η τόσο έντονη εντέλει συμμετοχή τους πραγματικά με εξέπληξε. Η ευασθησία των παιδιών κι η ευαισθησία του στίχου συναντήθηκαν σ΄ ένα ξεχείλισμα ποιητικότητας, το οποίο θα απολαύσετε παρακάτω.

Η ανάρτηση, λοιπόν, αφορά τα... παραπονεμένα λόγια των παιδιών της Α' τάξης του Γυμνασίου Παραδεισίου που, καθισμένα στης ανάγκης τα θρανία, έκαναν τα παράπονά τους -όχι στίχους τραγουδιού (όπως ο Μάνος Ελευθερίου εδώ) αλλά στίχους ποιημάτων. Η προτροπή μου ήταν να διαλέξουν κάτι -άψυχο ή έμψυχο, να ταυτιστούν μαζί του, να δουν τον κόσμο από τη δική του οπτική και να γράψουν ένα ποίημα σ' ελεύθερο στίχο με τίτλο "Παράπονο..............", συμπληρώνοντας τον τίτλο με ό,τι θα τους ενέπνεε. Τα αποτελέσματα ομολογώ ότι ξεπέρασαν κάθε μου προσδοκία. Χωρίς ίχνος υπερβολής, θέλω να τα ευχαριστήσω για τις στιγμές που μοιραζόμαστε στο σχολείο και για όλες τις πόρτες σε ιδέες και συναισθήματα που μου άνοιξαν με τα γραπτά τους. Δε σας κρύβω ότι καμαρώνω για τη δουλειά τους αυτή. Διαβάστε την και θα καταλάβετε γιατί...

Χάιδω Δ.

Κ.Κ., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΓΑΤΟΥ

Όλη μέρα πεθαίνω της πείνας, τρώω σκουπίδια, μόνο που δε

με χορταίνουν και κανείς δεν με θέλει – ακόμα και ο μπόγιας.

Πεινασμένος και εξαθλιωμένος περιμένω να έρθει κάποιος να με πάρει,

μα κανείς δε με θέλει. Με αγνοούν, ακόμα και τα παιδιά με αγνοούν,

όλα με έχουν ξεγραμμένο. Το μόνο που μου δίνει ελπίδα

είναι η βροχή, η μόνη που δε με αγνοεί, η μόνη που αγγίζει

τη γούνα μου. Μόνο που δεν είναι ζωντανή…

Γιάννης Ε., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΑΔΕΡΦΟΥ 

Γεννήθηκα πέντε χρόνια πιο μπροστά από εκείνον,

τρέχω πέντε χρόνια πιο μπροστά στη ζωή από αυτόν.

Στο καράτε προχωράω και ακόμα δεν έχει ξεκινήσει,

στα αγγλικά τρέχω και αυτός πάει σημειωτόν.

Είμαι στο Γυμνάσιο και αυτός είναι πίσω- πίσω στο Δημοτικό,

έχει μεγάλο παράπονο αλλά και μεγάλες δυνάμεις μέσα του,

κάποια στιγμή θα τα τρέξει όλα,

κάποια στιγμή θα με φτάσει,

έτσι δίπλα- δίπλα θα προχωρήσουμε στη ζωή χωρίς παράπονα.

Ποιος ξέρει, εγώ κάποτε μπορεί να έχω παράπονα,

γιατί θα είναι πιο νέος από εμένα,

γιατί θα έχει πιο πολλές δυνάμεις από εμένα,

γιατί θα τρέχει πιο πολύ από εμένα.

Ο αδερφός μου έχει παράπονα,

Εγώ αργότερα θα έχω παράπονα,

Θα είμαστε όμως πάντα μαζί.

Κατερίνα Ζ. ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Είμαι ένα βιβλίο, για χρόνια παρατημένο
στη βιβλιοθήκη παρατημένο, σκονισμένο και παραμελημένο.
Έχω ένα παράπονο μεγάλο και το φυλάω
στην ψυχή των σελίδων μου, που έχει τόσο ωραία πράγματα
να δεις, να διαβάσεις, να φανταστείς και να αφεθείς στα γεγονότα και τις εικόνες.
Τώρα πια κανείς δε με διαβάζει, πάντα με προσπερνάνε,
για να πιάσουν τα CD και τα υποτιθέμενα σύγχρονα τηλέφωνα για να μιλήσουν.
Το μόνο που νοιώθω είναι κάποια δάχτυλα για να με τοποθετήσουν λίγο πιο πέρα.
Μακάρι να μπορούσα να μιλήσω και να πω: "άνοιξε τις σελίδες μου και
ρίξε μου μία ματιά! Να με γνωρίσεις!"

Πηγή Κ., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΠΑΛΟΝΙΟΥ

Ήμουν ένα μεγάλο ροζ αστραφτερό μπαλόνι.
Είμαι με τους φίλους μου τα μπαλόνια,
είμαστε σε ένα πανηγύρι μαζί με έναν κύριο που μας πουλούσε.
Ξαφνικά, άπλωσε ένα χέρι και με έπιασε,
φοβόμουν πολύ και ανησυχούσα
για τις εξελίξεις.
Με πήραν σε ένα μεγάλο σπίτι,
με άφησαν δεμένο σε μία γωνίτσα.
Ποτέ ξανά δεν ασχολήθηκε κανένας μαζί μου.
Με άφησαν και ξεφούσκωνα μέρα με τη μέρα...
Σκεφτόμουν τους φίλους μου και έκλαιγα.

Χανόρα Α., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΑΛΟΓΟΥ

Είμαι ζώο περήφανο και δυνατό.

Χρησιμοποιήθηκα σε πολέμους, από βασιλιάδες

και απλούς ανθρώπους. Κάνοντας πάντα το καλύτερο δυνατόν. Με τον αφέντη μου προσπαθώ να έχω σχέση εμπιστοσύνης και σεβασμού. Έχω όμως ψυχή

και αισθήματα, νιώθω λύπη και στενοχώρια γιατί η

προσφορά μας στο ανθρώπινο γένος δεν εκτιμήθηκε

αρκετά. Πολλοί πρόγονοί μου θυσιάστηκαν για να

βοηθήσουν τους ανθρώπους. Τελικά όμως δεν μας

εκτιμούν όσο τους σκύλους και τις γάτες. Ίσως κάποια μέρα αποκατασταθεί αυτή η αδικία.

Αλέξανδρος Μ., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΣΚΟΥΠΙΔΙΟΥ

Μου φέρονται σαν σκουπίδι, αν με κοιτάξεις προσεκτικά είμαι άδειος από συναισθήματα.

Νομίζουν ότι εγώ δεν ανήκω στην κοινωνία. Ότι

επιβαρύνω το περιβάλλον. Με πετούν από εδώ και από εκεί. Φοβάμαι μη φύγω από τη ζωή χωρίς συναισθήματα. Δεν αντέχω άλλο, δεν μπορώ. Όλοι

με αποδιώχνουν με βία. Μια μέρα κάποιοι μου έδωσαν να πετάξω κάτι σκουπίδια και μου είπαν πως, αν το κάνω, θα μου δώσουν χαρτζιλίκι. Εγώ τους είπα ότι δεν θέλω τα λεφτά τους, απλώς να με αποδεχτούν στην κοινωνία. Καθώς τα πήγαινα στους κουβάδες σκουπιδιών, τα σκουπίδια έκαναν έκρηξη από κάποιο

εκρηκτικό που είχαν βάλει και έχασα το χέρι μου. Πάνε χρόνια από τότε. Τώρα είναι η ώρα να φύγω σας αποχαιρετώ πάω σε έναν καινούριο κόσμο εκεί που όλοι οι ταπεινοί άνθρωποι πάνε. Αντίο, θα σας ξαναδώ σύντομα, ελπίζω. Αντίο

Κατερίνα Χ., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΠΟΥΛΙΟΥ

Είμαι ένα πουλί με όψη ‘ποντικού’

ο λόγος ότι δεν έχω φτερά με κρατά στην απομόνωση

η ζωή δεν έχει λόγο ,την ψυχή μου μαστιγώνει

η λυσσασμένη θάλασσα σαν ένα καράβι που ταξιδεύει και στο όμορφο ταξίδι του ο μεγάλος και τρανός Ποσειδών ξεσπάει

Μου θυμίζει τον Οδυσσέα ,τον πολύπαθο Οδυσσέα.

Η ζωή μου άδεια , καμία χαρούμενη ανάμνηση καμία …

Όσο το σκέφτομαι βασανίζομαι ,βλέπω τους άλλους να γελάνε και με μια φωνή δυνατή να μου λεν’ πως είμαι δυστυχισμένος…

Και έτσι η πίστη μου δυναμώνει , δυναμώνει όλο και περισσότερο . Το ξέρω δεν είμαι δυστυχισμένος αλλά λιγότερο ευτυχισμένος – στην προσπάθεια μου να μοιάσω στους άλλους- αλλά έτσι γεννήθηκα και αυτό δεν θα αλλάξει!

Ευριδίκη Ζ. 

Ελισάβετ Μ., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΟΥΡΑΝΟΥ

Είμαι ένας ουρανός, γεμάτος παράπονο

οι άνθρωποι δεν με σκέφτονται, μονάχα τον εαυτό τους

νομίζουν ότι δεν υπάρχω

όταν τα σύννεφα μαυρίζουν σημαίνει ότι στενοχωριέμαι

όταν βρέχει σημαίνει ότι κλαίω, μα αυτοί δεν το καταλαβαίνουν
είμαι ένας ουρανός γεμάτος παράπονο

δε με σκέφτεται κανείς

μονάχα τα άστρα και το φεγγάρι

γιατί με ομορφαίνουν

και μου δίνουν χαρά

όλο το βράδυ μιλάμε ψιθυριστά

περνάω τόσο καλά μαζί τους, είναι εντελώς διαφορετικοί

θα ήθελα όλη μου τη ζωή να την περνούσα μαζί τους
και όχι με τους εκμεταλλευτές του ανθρώπους

Είμαι και θα είμαι ένας ουρανός γεμάτος παράπονο

Μαρία Α., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΔΕΝΤΡΟΥ

Βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους

σε δάση, σε βουνά.

Δίνω το οξυγόνο μου, την ομορφιά μου

για να ζήσει ο πλανήτης

ο άνθρωπος, τα ζώα, τα φυτά.

Όμως είμαι απροστάτευτο

χωρίς να έχω τη δύναμη να αντισταθώ.

Οι άνθρωποι μέρα με τη μέρα

με καταστρέφουν ανελέητα.

Δε σκέφτονται την αξία μου.

Μια μέρα, όμως, θα το καταλάβουν,

αλλά θα είναι αργά

όταν δεν θα υπάρχω εγώ

δε θα μπορέσει να υπάρξει κι ο πλανήτης.

Εύα Ε., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
Σε όλους αρέσω,

όλοι έρχονται σε ‘μένα το καλοκαίρι να δροσιστούν.

Τους εξυπηρετώ μεταφορικά

γιατί τα πλοία από ‘μένα περνούν.

Πολλά ψάρια και φυτά στον πάτο μου ζουν

και όποτε να ‘ναι ,οι άνθρωποι, τα δίχτυα τους πετούν

μέσα μου φαγητό να βρουν.

Όμως συνέχεια τα σκουπίδια τους πετούν.

Πετρέλαιο, κουτιά , σακούλες, πλαστικά.

Τα ψαράκια καταστρέφονται όμως απ’ όλα αυτά.

Γιατί να μου τα κάνουν σε ‘μένα όλα αυτά

εγώ που τους αγαπώ με όλη μου την καρδιά;

Ομάδες έρχονται κάθε χρονιά

με καθαρίζουν, με φροντίζουν

και του χρόνου πάλι τα ίδια

αφού χειρότερα έχω γίνει και μυαλό δεν βάζουν.

Μόνο όταν καταστραφώ θα δουν τι έχουν χάσει

Θα με βλέπουν και θα λυπούνται και θα στεναχωριούνται.

Και ό, τι και να κάνουν

δεν θα με ξανά ‘χουν.

Γιώργος Μ., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΣΙΧΛΑΣ 

Έχω μόνο ένα χρώμα εξωτερικά και φοβερή γεύση.

Οι άνθρωποι με μασουλάνε σα μανιακοί

και δε μ'αρέσει καθόλου. Αλλά δεν έχω επιλογή.

Πριν με φάνε, όμως, κάνω πολλούς φίλους

και είναι συνονόματοι. Όλους τους λένε ''τσίχλες''.

Αλλά το παράπονό μου δε σβήνει.

Οι φίλοι μου κι εγώ ψάχνουμε έναν τρόπο

να ξεφορτωθούμε αυτούς τους αντιπάλους.

Αυτοί λένε σε όλους πως γεύση καλύτερη έχουν από εμάς.

Εντάξει, δε λέω, γεύση μέντας δεν έχω,

μήτε φούσκα μπορείς να με κάνεις, μήτε σου καλυτερεύω την ανάσα.

Μα έχω καρδιά πουλιού κι αισθήματα.

Και με έχουν στο περιθώριο... εμένα κι όλους τους άλλους.

Αυτό ειναι το παράπονό μου, με μπερδεύουν μ'αυτά τα μικρά

πραγματάκια. Αυτά, όμως, δε ζουν το μαρτύριο μας!

Όταν γεννιούνται, τα βάζουν σ'ένα κουτί και τέλος.

Εμάς... με τα τουφέκια και στη γάστρα. Άπονε κόσμε!

Κλεονίκη Γ., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΔΕΝΤΡΟΥ 
Είμαι σαν ένα δέντρο.
Μεγάλο και πυκνό. Κανείς
δε με προσέχει, περνάνε
από δίπλα μου και μου
φέρονται σα σκουπίδι.
Αχ, να μπορούσα να το
αλλάξω αυτό! Είμαι κάτι
σαν φάντασμα μπροστά
τους, δε με βλέπουν.
Προσπαθώ να τους πω
ότι είμαι εδώ.
Περνάνε και μου ρίχνουν
τα σκουπίδια τους, με
κόβουν για να γίνω
ξύλα και βιβλία. Έτσι,
κάθε μέρα μαραίνομαι
όλο και πιο πολύ.
Η στενοχώρια μου είναι
μεγάλη σαν και τις ρίζες
μου. Αυτό που με κρατάει
δυνατό είναι τα μικρά
παιδιά που με φροντίζουν.

Αναστασία Α., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΓΗΣ
Η Γη είμαι η δυνατή που όλα μέχρι τώρα τα
προσπερνώ. Ως πότε, όμως, που οι άνθρωποι με ταλαιπωρούν;
Αμάξια θέλουν τον γιο μου, τον αέρα,να βλάψουν
πλοία με πετρέλαιο τη θάλασσα, την κορούλα μου, να μολύνουν
το δάσος μου καίνε και καταστρέφουν για να φτιάχνουν εργοστάσια.

Μαρία Κ., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΠΙΝΑΚΑ

Ένας πίνακας είμαι εγώ
πράσινος, παλιός.
Με τις φίλες μου τις κιμωλίες,
που είναι χρωματιστές και άσπρες,
κάνουμε μια τρελή-τρελή παρέα.
Μα ένα παράπονο έχω:
τόσα χρόνια παιδιά βλέπω
γελαστά, κλαμένα, χαρούμενα, δυστυχισμένα.
Θα φύγω, όμως, εγώ.
Την ψυχή μου τους ανοιγοκλείνω
και μπαινοβγαίνω στο μυαλό τους.
Μα θα με αντικαταστήσουν
με έναν διαδραστικό πίνακα.
Άσπρος θα είναι και προβολέα θα έχει,
μαρκαδόρο ειδικό, άσπρο σαν κι αυτόν.
Κι εγώ θα τους αποχωριστώ με λύπη
και θα τους σκέφτομαι παντοτινά.

Ρονάλντο Μ., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΤΣΑΝΤΑΣ 

Έχω την όψη του ανθρώπου και καρδιά μιας τσάντας.

Θέλω να σας πω πως κουράζομαι πολύ. Κουβαλάω συνέχεια βιβλία, μολύβια, γόμες, τετράδια και δεν μουρμουράω ποτέ

αλλά από μέσα πονάω πάντοτε.

Την Δευτέρα, την Τρίτη και την Παρασκευή κουράζομαι πάρα πολύ

και περιμένω με αγωνία το Σάββατο και την Κυριακή.

Αυτά ήθελα να σας πω και τα συναισθήματά μου να σας διηγηθώ.

Ααααααα και κάτι ακόμα θέλω να σας πω: πως και εγώ όπως όλα τα παιδιά το σχολείο το ΑΓΑΠΩΩΩΩΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Δανιήλ Γ., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
Είμαι μεγάλη και μπλε
εγκαταλελειμμένη, όμως, απ'
τους ανθρώπους που τα
σκουπίδια τους μολύνουν
εμένα αλλά και τα ζώα.
Τα πλοία και τα καράβια
με το πετρέλαιο με κάνουν
βρώμικη και οι ψαράδες
με τα δίχτυα τους σκοτώνουν
όλους μου τους φίλους.
Μόνο το καλοκαίρι που τα
παιδιά στην παραλία παίζουν
και διασκεδάζουν μαζί μου
μου φέρονται κανονικά. Πάντα, όμως,
θα μου φέρονται όλοι σαν σκουπίδι!!!


Σάββας Π., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΘΡΑΝΙΟΥ
Γεια σας, είμαι το θρανίο και μένω στα σχολεία.
Κρυώνω, ζεσταίνομαι, πονάω, χαίρομαι χάρη στα υπέροχα
πλάσματα που λέγονται παιδιά. Τον χειμώνα κρυώνω,

το καλοκαίρι ζεσταίνομαι. Όμως, γράφουν επάνω μου και
δεν καταλαβαίνουν ότι πονάω, είναι σαν να κάνω τατουάζ.
Είναι όμορφα αλλά μέχρι ένα σημείο. Χαίρομαι
όταν τους βλέπω και τους ακούω να λένε τις λύσεις
στους δασκάλους. Όμως, έχω κι άλλο παράπονο: όταν χαίρονται,
με χτυπάνε. Ακόμη και όταν οι δάσκαλοι τους ανακοινώνουν
κάτι "κακό" για αυτούς, δηλαδή, πως θα σχολάσουν πιο αργά,
πάλι με χτυπάνε. Επίσης, δε μου λένε ούτε καλημέρα -σαν να είμαστε
εχθροί. Αν είναι δυνατόν! Όμορφα αλλά παράξενα πλάσματα!!!

Παρασκευή Α., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΕΡΜΗΓΚΙΟΥ

Είμαι ένα μερμήγκι γλυκό και ταπεινό
ανθρώπους δεν τρώω αλλά αυτοί με τιμωρούν.
Δεν είμαι πλάσμα που να δαγκώνω και να πληγώνω
αλλά, άμα χρειαστεί, δαγκώνω στη στιγμή.
Η τιμωρία των ανθρώπων είναι φρικτή
επειδή σκορπούν αίματα από 'δω κι από κει.
Δεν έχω πού να πάω, σπίτι για να κοιμηθώ.
Μία κουτίτσα έχω, μόνο αυτό.
Οικογένεια δεν έχω και γι' αυτό είμαι ορφανό.
Όλοι με κοροϊδεύουνε για κάτι μικρό.

Παντελής Τ., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΚΑΝΑΡΙΝΙΟΥ

Έχω την όψη ανθρώπου αλλά καρδιά καναρινιού.
Νοιώθω σαν να είμαι διαφορετικός από τους άλλους.
Να μη με θέλει κανένας. Να ζω μόνος
και χωρίς φίλους και οικογένεια. Στα πανηγύρια
όταν είμαι, κάθομαι σε μια γωνιά και περιμένω
να έρθει ο κύριός μου. Όταν με κοιτάν που
κάθομαι στη γωνιά, νομίζω ότι ήρθε η ώρα, ότι
ο κύριός μου ήρθε -αλλά τίποτα. Εγώ θα περιμένω.
Για όλη μου τη ζωή. Όταν, όμως, με κοιτάνε και
μετά φεύγουν, νομίζω ότι ποτέ δεν θα έρθει ο κύριός μου
και ότι θα είμαι ένα αδέσποτο καναρίνι.
Μια φορά, ήμουν σε μια γειτονιά και κάτι παιδιά
με κορόιδευαν. Ένοιωθα ότι με έπιαναν
από το φτερό και με παίζανε. Εγώ, όμως, ακόμα περιμένω
τον κύριό μου.

Γαβριέλα Β., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΨΑΡΙΟΥ

Είμαι ένα ψάρι μέσα στη θάλασσα και όταν ένας άνθρωπος ψαρεύει,
ειδικά εμένα, δε μ' αρέσει καθόλου. Επειδή όλοι στη θάλασσα
είναι συγγενείς μου και φίλοι, μπορεί να πιάσουν ένα ψάρι και να το σκοτώσουν.
Επίσης, είναι ολόκληρη η οικογένειά μου εκεί στη θάλασσα
και παίζουμε, γελάμε συνέχεια και περνάμε τέλεια.
Αλλά τώρα, όλο και λιγοστεύουν τα ψάρια.
Όμως αυτό είναι ένα μεγάλο παράπονο που έχω. Μακάρι να μην
έφευγε κανένα ψάρι και να παίζαμε συνέχεια κρυφτό και άλλα.
Λυπάμαι πολύ γιατί καμιά φορά θα μπορούσε ο ψαράς να ψαρέψει εμένα ή τους γονείς μου.
Και θα ένοιωθα πολύ άσχημα. Κι άμα ψάρευε κάποιον άλλο από την οικογένειά μου,
θα ήταν πολύ άσχημα. Και τώρα, εγώ κάθε μέρα θα έχω άγχος...
Άμα έρθει κάποιος που ψαρεύει, άμα έρθει στη θάλασσα και πάρει κάποιον,
δε θα το αντέξω για πολύ ακόμα. Ελπίζω να μην πιάσουν οι ψαράδες
τους συγγενείς μου και τους φίλους μου γιατί
θα είμαι πολύ χάλια.

Σταύρος Γ., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΑΔΕΣΠΟΤΟΥ
Μια μέρα το αφεντικό μου με άφησε έξω από την Εκκλησία
κι εγώ αναρωτιόμουν γιατί
αφού δεν είχα κάνει καμία αταξία.
Όσο οι μέρες περνούσαν, το αφεντικό μου δε φαινόταν πουθενά
και τα παιδιά της γειτονιάς με τυραννούσαν
κι εγώ έκλαιγα βουβά.
Έτρεξα να φύγω μακριά, να
βρω στοργή και μία ζεστή αγκαλιά.
Είμαι ένας γέρος πια και ακόμα ψάχνω
γιατί το αφεντικό μου
δε φαινόταν πουθενά;;

Ειρήνη Σ., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΠΑΙΔΙΟΥ
Κάθε πρωί απ' το κρεβατάκι μου σηκώνομαι
αλλά θέλω κάτω από τις στρωσιές να κουκουλώνομαι.
Πρέπει να πάω σχολείο,
και βιβλία να έχω στο θρανίο.
Έχουμε Γεωγραφία,
μα κανείς δεν ακούει την κυρία.
Διαγώνισμα στη Βιολογία,
μα φοβάμαι πως θα πάρω τρία.
Στο διάλειμμα είμαι με φίλους,
το σχολείο κάνω πέντε-έξι γύρους.
Η ώρα σήμανε δύο
και σηκώνομαι απ' το θρανίο.
Έξω απ' το σχολείο βγαίνω,
και προς το σπίτι μου πηγαίνω.
Τώρα πρέπει να διαβάσω,
γιατί και αύριο το ίδιο μαρτύριο θα περάσω.

Κυριακή Θ., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΓΑΤΟΥΛΑΣ

Είμαι μια γατούλα γλυκιά και παιχνιδιάρα,
που αν η ημέρα είναι ηλιόλουστη, είμαι όλο χαρά
Πάλι, αν η ημέρα είναι βροχερή, τότε με στενοχωρεί πολύ
γιατί δεν την μπορώ πολύ,
θα βραχώ κι εγώ δεν το αντέχω αυτό.
Γι' αυτό κι εγώ τρέχω γρήγορα για να καλυφτώ
κάτω από μία τέντα για να προστατέψω την
όμορφη γουνίτσα μου.
Τρίβομαι στα πόδια των ανθρώπων,
για να χαϊδέψουν την όμορφη γουνίτσα μου,
αφού είμαι παιχνιδιάρα, γλυκούλα, τσαούσα και μουτράκι.

Χρήστος Σ., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΘΡΑΝΙΟΥ
Με έχετε ρωτήσει να ζωγραφίζετε πάνω μου ,

να βάζετε τα βιβλία σας ,τα τετράδια, τα μολύβια, τα στιλό,

τους μαρκαδόρους, τις ξυλομπογιές,

την κασετίνα, τους χάρακες, τον διαβήτη, τους υπογραμμιστές,

την τσάντα σας -που τη βάζετε μερικές φορές-

τα λεφτά σας, την μολυβοθήκη,

το φουλάρι σας, το φαγητό σας, το κασκόλ σας,

τα γάντια, τον σκούφο, το νερό, τα αναψυκτικά;

                    ΚΑΙ ΚΑΡΕΚΛΑΣ

Με έχετε ρωτήσει να κάθεστε, πάνω μου, εεε;

Επίσης, να βάζετε το μπουφάν σας, την τσάντα σας,

το πόδι σας για να δέσετε το κορδόνι;


Νίκος Μ., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΠΑΙΔΙΟΥ
Είμαι ένα παιδί κοντό κι αδύνατο και είμαι οχτώ χρονών.
Στο σχολείο είμαι μέτριος μαθητής. Στο διάλειμμα,
όταν πάω να πάρω κάτι από το κυλικείο, τα μεγαλύτερα παιδιά
προσπαθούν με κάθε τρόπο να μου το πάρουν και να φύγουν.
Το λέω κλαίγοντας στους δασκάλους και στις δασκάλες αλλά
δε με πιστεύει κανείς. Δεν παίζει κανείς μαζί μου γιατί νομίζουν όλοι
ότι είμαι χαμένος, χαζός και σπασίκλας!!!
Τα αγαπημένα μου μαθήματα είναι τα Μαθηματικά, η Γυμναστική,
τα Θρησκευτικά, η Γλώσσα και η Μελέτη Περιβάλλοντος.
Όμως, στα διαλείμματα, όταν είμαστε έξω,
οι μεγαλύτεροι τρέχουν, μας σπρώχνουν και μας ρίχνουν κάτω.
Αυτή η ιστορία είναι φανταστική αλλά, αν ήταν πραγματική,
δε θα άντεχα άλλο. Αυτό δεν είναι δίκαιο και δεν θα ήθελα να κάνω
κι εγώ το ίδιο σε κάποιον μικρότερο.
Τώρα έχω μια έτσι κι έτσι ζωή και την ευχαριστιέμαι.


Νίκη Ζ., ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΑΓΑΠΗΣ
Παραπονιούνται οι άνθρωποι που δεν τους αγαπούν
αλλά το μεγαλύτερο παράπονο είναι να μην ξέρεις εσύ να αγαπάς
και να ζητάς απ' τους άλλους να σ' αγαπήσουν.
Παράπονα αγάπης υπάρχουν πολλά και
επίσης παράπονα ζωής που μένουν για πάντα
άλυτα και απωθημένα.