Συνεχίσαμε και στο β΄ τετράμηνο να βλέπουμε την Ιστορία σε πρώτο πρόσωπο ή να την ζωγραφίζουμε!
Σε αυτήν την ανάρτηση, λοιπόν, δημοσιεύονται οι δημιουργικές εργασίες που υλοποίησαν οι μαθήτριες και οι μαθητές του Β3 του Μουσικού Σχολείου για το μάθημα της Ιστορίας, οι οποίες είναι εμπνευσμένε από τελευταία χρόνια του Βυζαντίου και την Ιστορία της Δυτικής Ευρώπης κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Κατά τα γνωστά, στη σειρά αυτών των δημιουργικών εργασιών τα παιδιά προσεγγίζουν δημιουργικά την Ιστορία σε α' πρόσωπο. Μπορούσαν να επιλέξουν από μια λίστα που τους είχε δοθεί ένα ιστορικό γεγονός ή ένα ιστορικό πρόσωπο, πραγματικό ή φανταστικό αλλά τοποθετημένο σε συγκεκριμένο και ρεαλιστικό ιστορικό πλαίσιο και χωρίς αναχρονισμούς κι έπειτα έπρεπε να γράψουν κείμενα διαφόρων ειδών. Εννοείται ότι τα παιδιά θα μπορούσαν να ασχοληθούν και με κάποια δική τους ιδέα σχετική. Όπως επίσης και να εμπνευστούν από ένα ιστορικό γεγονός και να το ζωγραφίσουν. Και άλλα όπως να φτιάξουν χάρτες, να γράψουν κόμικς ή να γράψουν θεατρικά μονόπρακτα). Οι εργασίες παρουσιάζονται κατά χρονολογική σειρά στο μέτρο του δυνατού. Όπως και στην προηγούμενη ανάρτηση με τις βυζαντινές πριγκίπισσες, οι ζωγραφιές με τις πριγκίπισσες που παρακαλούν τον βασιλιά πατέρα τους να μην τις παντρέψει για διπλωματικούς λόγους με κάποιον άγνωστο τους άρχοντα τοποθετούνται διάσπαρτα.
(Ο Μέλ και ο Κώστας είναι από άλλη τάξη παλιά. Ο Ηλίας, και είναι και δεν... είμαι
Μαρίνα
 |
| Μια πριγκίπισσα παρακαλεί τον βασιλιά πατέρα της να μην την παντρέψει με το ζόρι |
Ελένη Π.
 |
| Η στέψη του Καρλομάγνου |
Βασίλης
 |
| Ο Καρλομάγνος έφιππος με το στρατό του επεκτείνει την αυτοκρατορία του κατακτώντας νέα εδάφη |
 |
| Το υγρό πυρ |
 |
| Σταυροφόρος |
 |
| Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους |
Μια μικροπαντρεμένη πριγκίπισσα γκρινιάζει που την παραμελεί ο άντρας τη, αξιωματούχος στο Δουκάτο της Νάξου, γιατί κυνηγάει πειρατές.
Κώστας
Κατερίνα
Τσαμπίκος
Αλέξης
Ο Μωάμεθ ο Β΄ παρουσιάζεται μπροστά στην θεοποιημένη Ιστορία και διαμαρτύρεται γιατί αναγορεύτηκε μονάχα ως "Πορθητής" και όχι ως "Μέγας". Σταματία 
Γιάννης
Ξημέρωνε 21 Μαΐου του 1046 και όλα φαίνονταν ότι θα κυλούσαν ήρεμα στις νοτιοδυτικές ακτές της Αμερικής. Ο θεός Ήλιος είχε σχεδόν βγει, η θεά Θάλασσα είχε το γαλαζοπράσινο χρώμα της και τα κύματά της έσκαγαν ήρεμα πάνω στην θεά Αμμουδιά και στα κοχύλια της ξηράς. Ο πατέρας είχε πάει για κυνήγι και να μαζέψει ξύλα, η μητέρα χάιδευε την Μάγκι, το σκυλί της φυλής, ενώ όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός της δικής μας φυλής των Ινδιάνων είχε πάει στην θάλασσα για το πρωινό μπάνιο. Ο Ήλιος χαιρόταν που έβλεπε την φυλή μας ενωμένη, αγαπημένη και ευτυχισμένη, και μας το ανταπέδιδε στέλνοντάς μας τις ηλιαχτίδες του, οι οποίες έπεφταν στα ερυθρά δέρματά μας.
Αργότερα, λίγο πριν οι ηλιαχτίδες φωτίσουν κάθετα την θεά Γη, η φυλή πήγε στον χώρο συγκέντρωσης για να ετοιμάσει το φαγητό και να κάνει τις καθημερινές δουλειές της. Μόνο εγώ και ο αδερφός μου μείναμε στην θάλασσα να ατενίζουμε την θεά Φύση και τον ορίζοντα. Τα παιδιά έπαιζαν με το τόπι στην αμμουδιά ανέμελα και χαίρονταν την κάθε στιγμή.
Ξαφνικά στο βάθος του ορίζοντα, τρεις μαύρες κουκίδες άρχισαν να ξεπροβάλλουν από την Ανατολή. Οι κουκίδες πέρασαν ξυστά από το νησί του θεού Φοίνικα (ένα νησί που είχαμε ανακαλύψει και εξερευνήσει εξονυχιστικά όλα τα μυστικά του εγώ και ο αδερφός μου και το είχαμε ονομάσει έτσι προς τιμήν του θεού Φοίνικα. Το νησί βρισκόταν περίπου 2 μίλια μακριά από τον οικισμό της φυλής μας). Πέρασαν το νησί του θεού Φοίνικα και άρχισαν να πλησιάζουν ολοένα και περισσότερο προς το μέρος μας. Σιγά σιγά οι κουκίδες άρχισαν να γίνονται πιο διακριτές και ύστερα από λίγο συνειδητοποίησα ότι ήταν … τρία τεράστια περίεργα πλεούμενα που έρχονταν προς το μέρος μας. Εκείνη την στιγμή, ένα τεράστιο κύμα μας πέταξε στην άμμο. Τα πλεούμενα έπλεαν όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο απειλητικά προς την ακτή μας και τώρα φαίνονταν πολύ καθαρά. Εγώ, χωρίς να χάσω πολύ χρόνο, σκούντηξα τον αδερφό μου και του έδειξε τι συνέβαινε. Φαίνεται είχε τρομάξει πολύ και του είπα να πάρει γρήγορα τα παιδιά στις σκηνές τους και να το ανακοινώσει στο μεγάλο σεχνέι (παραδοσιακό μας ινδιάνικο όργανο, όπου ανακοινώναμε σημαντικά γεγονότα) όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Ύστερα από λίγο, έφτασαν και οι υπόλοιποι Ινδιάνοι προμηθευμένοι με κοντάρια, σπαθιά από ξύλο τριανταφυλλιά, σφεντόνες, τόξα και βαριές πέτρες. Μάλιστα, το μήνυμα του αδερφού μου ακούστηκε τόσο δυνατά, που ήρθε και μια άλλη φυλή, η οποία ζούσε πιο μακριά από την θάλασσα. Σύντομα, όλη η παραλία ήταν γεμάτη με ερυθρόδερμους ανθρώπους, τόσους πολλούς που σχεδόν δεν φαινόταν η αμμουδιά.
Τα πλεούμενα είχαν πλησιάσει πια πολύ κοντά και φαινόντουσαν τα πάντα. Ήταν κάτι τεράστια περίεργα πλεούμενα, φτιαγμένα από ξύλο, στο οποίο ήταν σκαλισμένα διάφορες μορφές. Σαν μορφές ψαριού. Είχαν παράθυρα, κουπιά, κανόνια και μια μεγάλη άγκυρα. Ναι, νομίζω έτσι λέγονται σύμφωνα με αυτά τα γράμματα που έχω διαβάσει σε πάπυρο που τα έχει ξεβράσει η θάλασσα. Επίσης, πάνω στο κατάστρωμα υπήρχαν και κάτι πελώρια άσπρα πανιά δεμένα με σχοινί σε ένα μεγάλο ξύλο.
Πάνω στα πλεούμενα υπήρχαν κάτι περίεργοι λευκοί άνθρωποι με μακριά μαλλιά και γένια. Φορούσαν πολλά και περίεργα ρούχα και χρυσαφικά, και κρατούσαν κάτι κοφτερά σπαθιά που δεν ήταν φτιαγμένα από ξύλο. Δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τίποτα από όλα αυτά. Κανείς δεν μπορούσε. Όλα αυτά ήταν τελείως άγνωστα για εμάς. Και τα πλεούμενα, και οι άνθρωποι. Ήταν αγνώριστα και διαφορετικά από την δικιά μας ζωή και κουλτούρα. Τι να ήθελαν άραγε; Τι σκοπούς είχαν; Μα όσο πλησίαζαν φαίνονταν όλο και πιο απειλητικοί, όλο και πιο μοχθηροί. Μάλλον δεν είχαν φιλικές προθέσεις. Εμείς όμως, είμαστε αποφασισμένοι εδώ και καιρό πριν, ότι οτιδήποτε και να γίνει, αυτό το έδαφος, αυτή την πατρίδα, αυτήν τη θρησκεία θα την υπερασπιζόμαστε έως τέλους.
Τα τρία πλεούμενα σταμάτησαν μόλις έφτασαν στην ακτή και έριξαν την άγκυρα, η οποία βυθίστηκε στην άμμο. Τότε ο αρχηγός μας, ο Τσίκι, ο γηραιότερος της φυλής (είναι 267 χρονών και είναι ο ιδρυτής της φυλής μας), τους απευθύνθηκε με σεβασμό:
- Ποιοι είστε και τι θέλετε; Ήρθατε για πόλεμο ή έχετε φιλικές διαθέσεις; Αν ήρθατε να πάρετε το απέραντο έδαφός μας και να μας σκοτώσετε, να ξέρετε ότι δεν θα επιτρέψω να περάσετε ούτε εγώ ούτε ο λαός μου. Η θεά Φύση και ο θεός Ήλιος είναι με το μέρος μας.
Για μια στιγμή επικράτησε σιωπή. Γρήγορα όμως αυτή η σιωπή έσπασε από έναν κανονιοβολισμό. Οι ναύτες ξεκίνησαν να πυροβολούν και μερικοί κατέβηκαν από το πλοίο για να πολεμήσουν με τα σπαθιά τους. Είχε ξεκινήσει πόλεμος, ένας άδικος πόλεμος. Ήταν πιο δυνατοί, με καλύτερα όπλα. Ήμασταν τελειωμένοι. Παλεύαμε για τις ζωές μας όμως σιγά σιγά εκατοντάδες άνθρωποι του ινδιάνικου λαού έπεφταν νεκροί στην άμμο. Σύντομα, οι δύο φυλές είχαν εξαφανιστεί και οι περίεργοι άνθρωποι κατάφεραν να περάσουν. Μόνο εγώ, ο αρχηγός, η μικρή μου αδερφή και η Μάγκι καταφέραμε να ξεφύγουμε σώοι. Είμαι ζωντανός, γι αυτό μπορώ και σου γράφω.
Δεν προλάβαμε καν να τους αποχαιρετήσουμε και έφυγαν όλοι τους τόσο σύντομα. Το βράδυ, εμείς οι τέσσερις, το περάσαμε κρυμμένοι σε μια καλύβα που βρήκαμε χιλιόμετρα μακριά. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έχασα την οικογένειά μου και το σπίτι μου γιατί κάποιοι κακοί περίεργοι της Ανατολής ήθελαν να το εξερευνήσουν και να το κατακτήσουν. Ελπίζω όμως η φυλή μας να μην έχει εξαφανιστεί.
Ξεκίνησαν έναν άδικο πόλεμο. Δεν γνωρίζαμε τίποτα από όλα αυτά που είχαν. Γιατί όμως να είναι τόσο πλεονέκτης κανείς; Γιατί να θέλει να πάρει έστω και την λίγη γη του άλλου; Γιατί να θέλει να καταστρέψει και τον ίδιο τον άνθρωπο και την ίδια την φύση;
Δημήτρης Χ.
Εγώ με τους υπόλοιπους κυνηγούς της φυλής μου είχαμε πάει για το καθημερινό ψάρεμα που οι πρόγονοι μας είχαν μεταδώσει από γενιά σε γενιά την τέχνη του.
Έτσι μαζέψαμε τα κοντάρια μας , μπήκαμε στα κανό και αρχίσαμε να ξανοιγόμαστε στη θάλασσα. Είχε περάσει πολλή ώρα και είχαμε ψαρέψει πολλά ψάρια όταν ξαφνικά ο κυνηγός που ήταν μπροστά μου έβγαλε μία ιαχή τρόμου και απορίας. Όλοι μας κοιτάξαμε προς τα εκεί που μας έδειχνε και παρατηρήσαμε κάτι πολύ παράξενα κανό με ανθρώπους που ήταν ντυμένοι με άσχημα ρούχα .
Γυρίσαμε γρήγορα στον καταυλισμό και σημάναμε συναγερμό. Όλοι οι κάτοικοι του χωριού μαζευτήκαμε μπροστά από την σκηνή του αρχηγού . Μετά από ώρα αυτοί έφτασαν κρατώντας κάτι σαν ξύλα που σαν δράκοι ξερνούσαν φωτιά κάνοντας έναν τεράστιο θόρυβο. Ακόμη και οι πιο καλοί και θαρραλέοι πολεμιστές τρόμαξαν . Μας κοιτούσαν παράξενα και ερευνητικά από την κορυφή ως τα νύχια .Με μια ακαταλαβίστικη γλώσσα μιλούσαν ακατάπαυστα και περπατούσαν για να δουν το μέρος. Όταν όμως έφτασαν πιο μέσα στο χωριό οι πολεμιστές μας άρχισαν να τους χτυπάνε με τα τσεκούρια και τα κοντάρια . Σκοτώσαμε μερικούς αλλά αυτοί με τους ξύλινους δράκους σκότωσαν πάρα πολλούς. Και έτσι άρχισε η μάχη ανάμεσα σε εμάς και τους καταραμένους ξένους!
Ζητούσαν τη γη μας, τα άλογα μας σε αντάλλαγμα όμορφα χρυσά κοσμήματα και πολλά λεφτά .Όμως εμείς αρνηθήκαμε και προτιμήσαμε τον θάνατο από τον εξευτελισμό!
Μελ
Χάρης 
Σπύρος
 |
| Μια πριγκίπισσα παρακαλεί τον πατέρα της να μην την παντρέψει με κάποιον άγνωστο για διπλωματικούς λόγους |
Είστε αγρότης, προσπαθείτε παρόλ’ αυτά να πείσετε τον φεουδάρχη της
περιοχής σας να σας επιτρέψει να μορφωθείτε .
Φαίη
Αγαπητέ φεουδάρχη, ζήτω συγγνώμη που σας
ενοχλώ για ένα ζήτημα στο οποίο γνωρίζω ότι είστε
αντίθετος, αλλά πήρα το θάρρος να
σας στείλω αυτή την επιστολή για να σας εκφράσω αυτό που επιθυμώ. Μολονότι
είμαι αγρότης και δεν κατέχω τις γνώσεις που κατέχετε εσείς ή κάποιος άλλος
άνθρωπος που πιθανότατα να είναι μορφωμένος, πράγμα που εγώ δεν είμαι… Θα ήθελα,
αν γίνεται, να μου επιτρέψετε να μορφωθώ. επειδή όλοι πρέπει να έχουμε έχουμε
δικαίωμα στην μόρφωση και εγώ από όταν ήμουν μικρός την στερήθηκα γιατί έπρεπε
να δουλεύω στο χωράφι. Θέλω την μόρφωση για δικό μου όφελος και προσωπική
ευχαρίστηση, γιατί η γνώση είναι δύναμη και με αυτήν μπορώ να διαβάζω και να
βρω τρόπους να αυξήσουν και να αναβαθμίσουν την παραγωγή μου και τα έσοδα μου.
Για να μπορώ να μεταφέρω και εγώ με της σειρά μου την γνώση αυτή και στα παιδιά
μου. Επίσης χρειάζομαι την μόρφωση για να διαχειριστώ και τα έσοδα μου.
Ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με “ακούσετε”. Ευελπιστώ ότι θα ακουστεί και θα γίνει
αποδεχτή η πρόταση μου για να μπορέσω και εγώ να μορφωθώ .
Αθηνά
Άρχοντα μου μεγαλοπρεπή, θέλω να σας ζητήσω μία χάρη μονάχα . Από μικρός θαύμαζα πολύ τους μορφωμένους ανθρώπους. Όπως όλοι πιστεύουμε και ξέρουμε, αυτοί είναι ανώτεροι από όλους. Έχετε περισσότερα δικαιώματα από εμάς και περισσότερη ελευθερία να κάνετε πράγματα που εμείς δεν μπορούμε. Μα επιτρέψτε μου να σας κάνω μία ερώτηση. Τι διαφορετικό υπάρχει σε εσάς, τους ανθρώπους υψηλότερης τάξεως, με εμάς ; Δεν είμαστε όλοι άνθρωποι ; Ίσως η εποχή μας , δεν μας δίνει τα ίδια δικαιώματα και τους ίδιους τίτλους , μα είναι δίκαιο αυτό; Σας παρακαλώ, αφήστε με να μορφωθώ να γίνω και εγώ κάποιος σπουδαίος , που θα μπορεί να βοηθά με τις γνώσεις του. Που ξέρετε, ίσως σας φανώ χρήσιμος . Θα σας ευγνωμονούσα και θα σας τιμώ για όλη μου την ζωή, αν μου προσφέρετε αυτή την ευκαιρία”
Φαίη
Άρχοντα μου μεγαλοπρεπή, θέλω να σας ζητήσω μία χάρη μονάχα . Από μικρός θαύμαζα πολύ τους μορφωμένους ανθρώπους. Όπως όλοι πιστεύουμε και ξέρουμε, αυτοί είναι ανώτεροι από όλους. Έχετε περισσότερα δικαιώματα από εμάς και περισσότερη ελευθερία να κάνετε πράγματα που εμείς δεν μπορούμε. Μα επιτρέψτε μου να σας κάνω μία ερώτηση. Τι διαφορετικό υπάρχει σε εσάς, τους ανθρώπους υψηλότερης τάξεως, με εμάς ; Δεν είμαστε όλοι άνθρωποι ; Ίσως η εποχή μας , δεν μας δίνει τα ίδια δικαιώματα και τους ίδιους τίτλους , μα είναι δίκαιο αυτό; Σας παρακαλώ, αφήστε με να μορφωθώ να γίνω και εγώ κάποιος σπουδαίος , που θα μπορεί να βοηθά με τις γνώσεις του. Που ξέρετε, ίσως σας φανώ χρήσιμος . Θα σας ευγνωμονούσα και θα σας τιμώ για όλη μου την ζωή, αν μου προσφέρετε αυτή την ευκαιρία”
Ηλίας
Είναι 1453, είστε κλειδαράς στην Κωνσταντινούπολη. Μόλις χάσατε το
κλειδί της Κερκόπορτας κι έμεινε ανοιχτή... Αλλά δεν σας νοιάζει, γιατί είναι
μια μικρή πύλη που δεν έχει καμία σημασία
Μαργαρίτα
Μα πού πήγε τέλος πάντων; Ψάχνω αυτό το καταραμένο κλειδί από τη χθεσινή μεσημβρία. Αν δεν το βρω σύντομα, θα φάω κατσάδιασμα από τον Κουροπαλάτη. Τι φταίω κι εγώ, τόσα κλειδιά που έχω να φροντίσω; Αμέτρητες είναι οι αίθουσες του Ιερού Παλατίου! Κι αυτοί οι ψωνισμένοι αξιωματούχοι, που θέλουν από τρία μπάνια ο καθένας... Δεν έχει νόημα να ψάξω κι άλλο. Άλλωστε η Κερκόπορτα, μια ασήμαντη πορτούλα είναι. Σιγά μην καταφέρουν οι Οθωμανοί να τη βρουν! Έτσι όπως είναι χωμένη μες στο έδαφος, είναι αδύνατο να ανακαλύψουν αυτή την πόρτα, αυτό το “υπόγειον παραπόρτιον”. Εγώ βέβαια την έχω περάσει πολλές φορές για να κόψω δρόμο, πηγαίνοντας προς το ιπποδρόμιο έξω από τα τείχη για να παρακολουθήσω τους αγώνες. Μόνος μου την επισκεύασα, όταν επιδιόρθωσα την κλειδαριά. Είναι φτιαγμένη από το καλύτερο ξύλο βελανιδιάς. Απλή στην κατασκευή, είναι σχεδόν αόρατη μέσα από τις πέτρες της οχύρωσης. Τόσο παλιά και βαριά που είναι, χρειάζεται δύναμη για να την ανοίξεις, ακόμα και ξεκλείδωτη. Έτσι κι αλλιώς, δεν είναι και η βάση της άμυνάς μας. Μπορούμε να τα καταφέρουμε και χωρίς αυτήν. Τώρα που το σκέφτομαι, τι κάθομαι και σπαταλάω τον χρόνο μου σε ανόητες σκέψεις; Αν δεν το πω σε κανέναν, κανένας δεν θα το πάρει είδηση!
Μα πού πήγε τέλος πάντων; Ψάχνω αυτό το καταραμένο κλειδί από τη χθεσινή μεσημβρία. Αν δεν το βρω σύντομα, θα φάω κατσάδιασμα από τον Κουροπαλάτη. Τι φταίω κι εγώ, τόσα κλειδιά που έχω να φροντίσω; Αμέτρητες είναι οι αίθουσες του Ιερού Παλατίου! Κι αυτοί οι ψωνισμένοι αξιωματούχοι, που θέλουν από τρία μπάνια ο καθένας... Δεν έχει νόημα να ψάξω κι άλλο. Άλλωστε η Κερκόπορτα, μια ασήμαντη πορτούλα είναι. Σιγά μην καταφέρουν οι Οθωμανοί να τη βρουν! Έτσι όπως είναι χωμένη μες στο έδαφος, είναι αδύνατο να ανακαλύψουν αυτή την πόρτα, αυτό το “υπόγειον παραπόρτιον”. Εγώ βέβαια την έχω περάσει πολλές φορές για να κόψω δρόμο, πηγαίνοντας προς το ιπποδρόμιο έξω από τα τείχη για να παρακολουθήσω τους αγώνες. Μόνος μου την επισκεύασα, όταν επιδιόρθωσα την κλειδαριά. Είναι φτιαγμένη από το καλύτερο ξύλο βελανιδιάς. Απλή στην κατασκευή, είναι σχεδόν αόρατη μέσα από τις πέτρες της οχύρωσης. Τόσο παλιά και βαριά που είναι, χρειάζεται δύναμη για να την ανοίξεις, ακόμα και ξεκλείδωτη. Έτσι κι αλλιώς, δεν είναι και η βάση της άμυνάς μας. Μπορούμε να τα καταφέρουμε και χωρίς αυτήν. Τώρα που το σκέφτομαι, τι κάθομαι και σπαταλάω τον χρόνο μου σε ανόητες σκέψεις; Αν δεν το πω σε κανέναν, κανένας δεν θα το πάρει είδηση!
Θαρρενός
 |
| Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης |
 |
| Η Αγιά Σοφιά μετατρέπειται σε τζαμί |
 |
| Ο Μωάμεθ ο Β΄, ο Πορθητής. |
Ηλίας
Ξημέρωνε 21 Μαΐου του 1046 και όλα φαίνονταν ότι θα κυλούσαν ήρεμα στις νοτιοδυτικές ακτές της Αμερικής. Ο θεός Ήλιος είχε σχεδόν βγει, η θεά Θάλασσα είχε το γαλαζοπράσινο χρώμα της και τα κύματά της έσκαγαν ήρεμα πάνω στην θεά Αμμουδιά και στα κοχύλια της ξηράς. Ο πατέρας είχε πάει για κυνήγι και να μαζέψει ξύλα, η μητέρα χάιδευε την Μάγκι, το σκυλί της φυλής, ενώ όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός της δικής μας φυλής των Ινδιάνων είχε πάει στην θάλασσα για το πρωινό μπάνιο. Ο Ήλιος χαιρόταν που έβλεπε την φυλή μας ενωμένη, αγαπημένη και ευτυχισμένη, και μας το ανταπέδιδε στέλνοντάς μας τις ηλιαχτίδες του, οι οποίες έπεφταν στα ερυθρά δέρματά μας.
Αργότερα, λίγο πριν οι ηλιαχτίδες φωτίσουν κάθετα την θεά Γη, η φυλή πήγε στον χώρο συγκέντρωσης για να ετοιμάσει το φαγητό και να κάνει τις καθημερινές δουλειές της. Μόνο εγώ και ο αδερφός μου μείναμε στην θάλασσα να ατενίζουμε την θεά Φύση και τον ορίζοντα. Τα παιδιά έπαιζαν με το τόπι στην αμμουδιά ανέμελα και χαίρονταν την κάθε στιγμή.
Ξαφνικά στο βάθος του ορίζοντα, τρεις μαύρες κουκίδες άρχισαν να ξεπροβάλλουν από την Ανατολή. Οι κουκίδες πέρασαν ξυστά από το νησί του θεού Φοίνικα (ένα νησί που είχαμε ανακαλύψει και εξερευνήσει εξονυχιστικά όλα τα μυστικά του εγώ και ο αδερφός μου και το είχαμε ονομάσει έτσι προς τιμήν του θεού Φοίνικα. Το νησί βρισκόταν περίπου 2 μίλια μακριά από τον οικισμό της φυλής μας). Πέρασαν το νησί του θεού Φοίνικα και άρχισαν να πλησιάζουν ολοένα και περισσότερο προς το μέρος μας. Σιγά σιγά οι κουκίδες άρχισαν να γίνονται πιο διακριτές και ύστερα από λίγο συνειδητοποίησα ότι ήταν … τρία τεράστια περίεργα πλεούμενα που έρχονταν προς το μέρος μας. Εκείνη την στιγμή, ένα τεράστιο κύμα μας πέταξε στην άμμο. Τα πλεούμενα έπλεαν όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο απειλητικά προς την ακτή μας και τώρα φαίνονταν πολύ καθαρά. Εγώ, χωρίς να χάσω πολύ χρόνο, σκούντηξα τον αδερφό μου και του έδειξε τι συνέβαινε. Φαίνεται είχε τρομάξει πολύ και του είπα να πάρει γρήγορα τα παιδιά στις σκηνές τους και να το ανακοινώσει στο μεγάλο σεχνέι (παραδοσιακό μας ινδιάνικο όργανο, όπου ανακοινώναμε σημαντικά γεγονότα) όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Ύστερα από λίγο, έφτασαν και οι υπόλοιποι Ινδιάνοι προμηθευμένοι με κοντάρια, σπαθιά από ξύλο τριανταφυλλιά, σφεντόνες, τόξα και βαριές πέτρες. Μάλιστα, το μήνυμα του αδερφού μου ακούστηκε τόσο δυνατά, που ήρθε και μια άλλη φυλή, η οποία ζούσε πιο μακριά από την θάλασσα. Σύντομα, όλη η παραλία ήταν γεμάτη με ερυθρόδερμους ανθρώπους, τόσους πολλούς που σχεδόν δεν φαινόταν η αμμουδιά.
Τα πλεούμενα είχαν πλησιάσει πια πολύ κοντά και φαινόντουσαν τα πάντα. Ήταν κάτι τεράστια περίεργα πλεούμενα, φτιαγμένα από ξύλο, στο οποίο ήταν σκαλισμένα διάφορες μορφές. Σαν μορφές ψαριού. Είχαν παράθυρα, κουπιά, κανόνια και μια μεγάλη άγκυρα. Ναι, νομίζω έτσι λέγονται σύμφωνα με αυτά τα γράμματα που έχω διαβάσει σε πάπυρο που τα έχει ξεβράσει η θάλασσα. Επίσης, πάνω στο κατάστρωμα υπήρχαν και κάτι πελώρια άσπρα πανιά δεμένα με σχοινί σε ένα μεγάλο ξύλο.
Πάνω στα πλεούμενα υπήρχαν κάτι περίεργοι λευκοί άνθρωποι με μακριά μαλλιά και γένια. Φορούσαν πολλά και περίεργα ρούχα και χρυσαφικά, και κρατούσαν κάτι κοφτερά σπαθιά που δεν ήταν φτιαγμένα από ξύλο. Δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τίποτα από όλα αυτά. Κανείς δεν μπορούσε. Όλα αυτά ήταν τελείως άγνωστα για εμάς. Και τα πλεούμενα, και οι άνθρωποι. Ήταν αγνώριστα και διαφορετικά από την δικιά μας ζωή και κουλτούρα. Τι να ήθελαν άραγε; Τι σκοπούς είχαν; Μα όσο πλησίαζαν φαίνονταν όλο και πιο απειλητικοί, όλο και πιο μοχθηροί. Μάλλον δεν είχαν φιλικές προθέσεις. Εμείς όμως, είμαστε αποφασισμένοι εδώ και καιρό πριν, ότι οτιδήποτε και να γίνει, αυτό το έδαφος, αυτή την πατρίδα, αυτήν τη θρησκεία θα την υπερασπιζόμαστε έως τέλους.
Τα τρία πλεούμενα σταμάτησαν μόλις έφτασαν στην ακτή και έριξαν την άγκυρα, η οποία βυθίστηκε στην άμμο. Τότε ο αρχηγός μας, ο Τσίκι, ο γηραιότερος της φυλής (είναι 267 χρονών και είναι ο ιδρυτής της φυλής μας), τους απευθύνθηκε με σεβασμό:
- Ποιοι είστε και τι θέλετε; Ήρθατε για πόλεμο ή έχετε φιλικές διαθέσεις; Αν ήρθατε να πάρετε το απέραντο έδαφός μας και να μας σκοτώσετε, να ξέρετε ότι δεν θα επιτρέψω να περάσετε ούτε εγώ ούτε ο λαός μου. Η θεά Φύση και ο θεός Ήλιος είναι με το μέρος μας.
Για μια στιγμή επικράτησε σιωπή. Γρήγορα όμως αυτή η σιωπή έσπασε από έναν κανονιοβολισμό. Οι ναύτες ξεκίνησαν να πυροβολούν και μερικοί κατέβηκαν από το πλοίο για να πολεμήσουν με τα σπαθιά τους. Είχε ξεκινήσει πόλεμος, ένας άδικος πόλεμος. Ήταν πιο δυνατοί, με καλύτερα όπλα. Ήμασταν τελειωμένοι. Παλεύαμε για τις ζωές μας όμως σιγά σιγά εκατοντάδες άνθρωποι του ινδιάνικου λαού έπεφταν νεκροί στην άμμο. Σύντομα, οι δύο φυλές είχαν εξαφανιστεί και οι περίεργοι άνθρωποι κατάφεραν να περάσουν. Μόνο εγώ, ο αρχηγός, η μικρή μου αδερφή και η Μάγκι καταφέραμε να ξεφύγουμε σώοι. Είμαι ζωντανός, γι αυτό μπορώ και σου γράφω.
Δεν προλάβαμε καν να τους αποχαιρετήσουμε και έφυγαν όλοι τους τόσο σύντομα. Το βράδυ, εμείς οι τέσσερις, το περάσαμε κρυμμένοι σε μια καλύβα που βρήκαμε χιλιόμετρα μακριά. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έχασα την οικογένειά μου και το σπίτι μου γιατί κάποιοι κακοί περίεργοι της Ανατολής ήθελαν να το εξερευνήσουν και να το κατακτήσουν. Ελπίζω όμως η φυλή μας να μην έχει εξαφανιστεί.
Ξεκίνησαν έναν άδικο πόλεμο. Δεν γνωρίζαμε τίποτα από όλα αυτά που είχαν. Γιατί όμως να είναι τόσο πλεονέκτης κανείς; Γιατί να θέλει να πάρει έστω και την λίγη γη του άλλου; Γιατί να θέλει να καταστρέψει και τον ίδιο τον άνθρωπο και την ίδια την φύση;
Εγώ με τους υπόλοιπους κυνηγούς της φυλής μου είχαμε πάει για το καθημερινό ψάρεμα που οι πρόγονοι μας είχαν μεταδώσει από γενιά σε γενιά την τέχνη του.
Έτσι μαζέψαμε τα κοντάρια μας , μπήκαμε στα κανό και αρχίσαμε να ξανοιγόμαστε στη θάλασσα. Είχε περάσει πολλή ώρα και είχαμε ψαρέψει πολλά ψάρια όταν ξαφνικά ο κυνηγός που ήταν μπροστά μου έβγαλε μία ιαχή τρόμου και απορίας. Όλοι μας κοιτάξαμε προς τα εκεί που μας έδειχνε και παρατηρήσαμε κάτι πολύ παράξενα κανό με ανθρώπους που ήταν ντυμένοι με άσχημα ρούχα .
Γυρίσαμε γρήγορα στον καταυλισμό και σημάναμε συναγερμό. Όλοι οι κάτοικοι του χωριού μαζευτήκαμε μπροστά από την σκηνή του αρχηγού . Μετά από ώρα αυτοί έφτασαν κρατώντας κάτι σαν ξύλα που σαν δράκοι ξερνούσαν φωτιά κάνοντας έναν τεράστιο θόρυβο. Ακόμη και οι πιο καλοί και θαρραλέοι πολεμιστές τρόμαξαν . Μας κοιτούσαν παράξενα και ερευνητικά από την κορυφή ως τα νύχια .Με μια ακαταλαβίστικη γλώσσα μιλούσαν ακατάπαυστα και περπατούσαν για να δουν το μέρος. Όταν όμως έφτασαν πιο μέσα στο χωριό οι πολεμιστές μας άρχισαν να τους χτυπάνε με τα τσεκούρια και τα κοντάρια . Σκοτώσαμε μερικούς αλλά αυτοί με τους ξύλινους δράκους σκότωσαν πάρα πολλούς. Και έτσι άρχισε η μάχη ανάμεσα σε εμάς και τους καταραμένους ξένους!
Ζητούσαν τη γη μας, τα άλογα μας σε αντάλλαγμα όμορφα χρυσά κοσμήματα και πολλά λεφτά .Όμως εμείς αρνηθήκαμε και προτιμήσαμε τον θάνατο από τον εξευτελισμό!
 |
| Ο Χριστόφορος Κολόμβος σε ένα από ταξίδια του. |
Μυρσίνη
 |
| Το ταξίδι του Μαγγελάνου |
Νεφέλη
 |
| Ο θάνατος του Μαγγελάνου |
Από το ημερολόγιο ενός από τους ναύτες του Μαγγελάνου που κατόρθωσαν να ολοκληρώσουν τον πρώτο περίπλου της Γης.
Αναστάσης
Ένας οργισμένος όχλος προσπαθεί να κάψει ακόμη μια γυναίκα ως μάγισσα
Σείριος
Πολίτες: Μάγισσα! Εκεί!
Μαρία: Δεν είμαι μάγισσα.
Πολίτες: Μην την ακούτε, πιάστε την πριν μας ξεφύγει και αρχίσει να κάνει ξόρκια!
Μαρία: Μην με πλησιάζετε! Φύγετε!
Βασιλιάς: Άλφρεντ, τ ι είναι όλες αυτές οι φωνές που ακούγονται από έξω;
Άλφρεντ: Οι πολίτες ισχυρίζονται ότι βρήκαν μια μάγισσα.
Βασιλιάς: Θέλω να στείλετε δυο ιππότες για να πάνε να την αναλάβουνε!
Άλφρεντ: Ό,τι πείτε, βασιλιά μου.
(Μετά από πέντε λεπτά…)
Ιππότης 1: Να σου πω, ρε φίλε. Δεν βαριέσαι έτσι και να μην κάνεις τίποτα; Θέλω να πω, θέλω λίγη δράση!
Ιππότης 2: Έχεις δίκιο, αλλά άμα γίνει κάτι μπορεί να πάθουμε και τίποτα.
Άλφρεντ: Ε, εσείς οι δυο. Πηγαίνετε στην πόλη, υπάρχει μια μάγισσα εκεί και θέλω να την αναλάβετε.
Ιππότες: Μάλιστα!
(στο μεταξύ…)
Πολίτες: Κάψτε την!
Ιππότης 1: Ησυχία.
Ιππότης 2: Αν είναι μάγισσα, όπως λέτε, να την κάψουμε! Πρώτα όμως να την βάλουμε στον νερό να δούμε αν επιπλέει σαν ξύλο.
(Αφού την βάζουνε στο νερό…)
Πολίτες: Επιπλέει!
Μαρία: Περιμένετε! Το ότι επιπλέω δεν σημαίνει τίποτα. Όλοι μπορούμε να επιπλεύσουμε! Επίσης, και να ήμουν μάγισσα δεν θα σας έκανα κάτι.
(Αφού δοκιμάσουν μερικοί να επιπλεύσουν…)
Πολίτες: Αυτό που είπε η γυναίκα ισχύει!
Ιππότες: Άρα, λύθηκε το θέμα! Στα σπίτια σας τώρα…
Μαρία: Μου χάλασε η μέρα η σήμερα! Αλλά τουλάχιστον δεν πέθανα.
Πολίτες: Μάγισσα! Εκεί!
Μαρία: Δεν είμαι μάγισσα.
Πολίτες: Μην την ακούτε, πιάστε την πριν μας ξεφύγει και αρχίσει να κάνει ξόρκια!
Μαρία: Μην με πλησιάζετε! Φύγετε!
Βασιλιάς: Άλφρεντ, τ ι είναι όλες αυτές οι φωνές που ακούγονται από έξω;
Άλφρεντ: Οι πολίτες ισχυρίζονται ότι βρήκαν μια μάγισσα.
Βασιλιάς: Θέλω να στείλετε δυο ιππότες για να πάνε να την αναλάβουνε!
Άλφρεντ: Ό,τι πείτε, βασιλιά μου.
(Μετά από πέντε λεπτά…)
Ιππότης 1: Να σου πω, ρε φίλε. Δεν βαριέσαι έτσι και να μην κάνεις τίποτα; Θέλω να πω, θέλω λίγη δράση!
Ιππότης 2: Έχεις δίκιο, αλλά άμα γίνει κάτι μπορεί να πάθουμε και τίποτα.
Άλφρεντ: Ε, εσείς οι δυο. Πηγαίνετε στην πόλη, υπάρχει μια μάγισσα εκεί και θέλω να την αναλάβετε.
Ιππότες: Μάλιστα!
(στο μεταξύ…)
Πολίτες: Κάψτε την!
Ιππότης 1: Ησυχία.
Ιππότης 2: Αν είναι μάγισσα, όπως λέτε, να την κάψουμε! Πρώτα όμως να την βάλουμε στον νερό να δούμε αν επιπλέει σαν ξύλο.
(Αφού την βάζουνε στο νερό…)
Πολίτες: Επιπλέει!
Μαρία: Περιμένετε! Το ότι επιπλέω δεν σημαίνει τίποτα. Όλοι μπορούμε να επιπλεύσουμε! Επίσης, και να ήμουν μάγισσα δεν θα σας έκανα κάτι.
(Αφού δοκιμάσουν μερικοί να επιπλεύσουν…)
Πολίτες: Αυτό που είπε η γυναίκα ισχύει!
Ιππότες: Άρα, λύθηκε το θέμα! Στα σπίτια σας τώρα…
Μαρία: Μου χάλασε η μέρα η σήμερα! Αλλά τουλάχιστον δεν πέθανα.
 |
| "Μάγισσα" στην πυρά |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου