Η Βυζαντινή Εποποιία. Επικοί αγώνες και επέκταση της Αυτοκρατορίας (5) και Σχέσεις Βυζαντίου-Δυσης. Αγώνες για τη διατήρηση των ιταλικών κτήσεων (7) [Κεφάλαιο 3:Η περίοδος της μεγάλης ακμής του Βυζαντίου, 717-1025: I. Παγίωση της βυζαντινής κυριαρχίας στα Βαλκάνια και την Μικρά Ασία]

Τον 10ο και τον 11ο αιώνα ήταν η τελευταία εποχή κατά την οποία η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε βλέψεις για να επεκταθεί στα  παλιά της σύνορα.  Γιατί ήταν τα τελευταία χρόνια της ακμής. 

Άλλες σχετικές αναρτήσεις:

1)Διοίκηση και νομοθεσία και η διεθνής ακτινοβολία του Βυζαντίου στα χρόνια της ακμής.

2) Η οικονομία και η κοινωνία του Βυζαντίου στα χρόνια της ακμής (843-1054)

5. Η Βυζαντινή Εποποιία. Επικοί αγώνες και επέκταση της Αυτοκρατορίας

α) αγώνες  με τους  Άραβες

Κατάληψη της Έδεσσας της Συρίας (στρατηγός Ιωάνννης Κουρκούας στα χρόνια του Ρωμανού Λακαπηνού)

Επιτυχίες στα χρόνια του Νικηφόρου Φωκά, του Ιωάννη Τσιμισκή και του Βασιλείου του Β.:

Ανάκτηση  της Κρήτης, της Κύπρου, της Κιλικίας, κομματιών της Συρίας και της Παλαιστίνης

Σκοπός η ανάκτηση όλων των εδαφών που κατέκτησαν οι Άραβες

 

 β) αγώνες με τους Βούλγαρους

Συμεών: φιλόδοξος>> εχθρικές οι σχέσεις με το Βυζάντιο.

Επιθυμία δημιουργίας βουλγαροβυζαντινής αυτοκρατορίας:

Πολιορκία Κωνσταντινούπολης

 Αυτοτιλοφορείται «βασιλιάς Βουλγάρων και Ρωμαίων»

Διάδοχος του ο  Πέτρος >>  αποκατάσταση σχέσεων και συνθήκη ειρήνης, παντρεύεται μια βυζαντινή πριγκίπισσα.

Σαμουήλ: ίδρυση νέου βουλγαρικού κράτους με πρωτεύουσα την Αχρίδα>> επιδείνωση σχέσεων.

Συντριβή Βουλγάρων στις μάχες του Σπερχειού (997) και του Κλειδιού (1118)  στα χρόνια του Βασίλειου του Β.

Υποταγή Βουλγαρίας>> βυζαντινή επαρχία  χωρισμένη σε δυο θέματα.

 

γ) Οικονομικές συνέπειες πολέμων

Οικονομική  άνθηση: νέα εδάφη, περισσότερος πληθυσμός, παύση αραβικών επιδρομών >>  ειρηνική καλλιέργεια της γης >>  αύξηση παραγωγής και νομισματικών αποθεμάτων>>  πλούτος, ενίσχυση διεθνούς θέσης και περηφάνια

Το Βυζάντιο το 1025, χρονιά κατά την οποία πέθανε ο Βασίλειος ο Β'. 

7. Σχέσεις Βυζαντίου-Δυσης. Αγώνες για τη διατήρηση των ιταλικών κτήσεων

α) Ο ελληνισμός της Ιταλίας

Ενίσχυση σε Κάτω Ιταλία και Σικελία λόγω μετοικήσεων από την Ελλάδα εξαιτίας των σλαβικών επιδρομών (7^ος και 8^ος αιώνες)

Όμως τον 10^ο  αιώνες καταλαμβάνουν ολόκληρη πια τη Σικελία.

Οι Σικελιώτες  Έλληνες ενδυναμώνουν τον ελληνισμό της  βυζαντινής Κάτω Ιταλίας  (θέματα Λογγοβαρδίας, Καλαβρίας και Λουκανίας)

Συνορεύει με κρατίδια που προσπαθούν να μείνουν αυτόνομα  και από Βυζαντινούς και από Γερμανούς.

β. Η ιταλική πολιτική των Μακεδόνων - σχέσεις με το Γερμανικό Κράτος

Σκοπός : διατήρηση και επέκταση συνόρων και απόκρουση Αράβων και Γερμανών 

Απόπειρα του Κωνσταντίνου  Ζ΄ να βρει συμμάχους στη Δύση για αντιμετώπιση των Αράβων>> ήττα των Βυζαντινών από τους Άραβες τον 10^ο αιώνα.

Νικηφόρος Φωκάς: Αμυντική τακτική, συμμαχίες με Ιταλούς ηγεμόνες και βοήθεια ντόπιου πληθυσμού

Όθων Α΄ : ανακηρύσσεται «βασιλιάς της Ιταλίας» (951) και στέφεται από τον Πάπα «αυτοκράτωρ των Ρωμαίων» (962)>> απειλή

Άρνηση πρεσβείας του Όθωνα  που ζητάει σε γάμο βυζαντινή πριγκίπισσα  για το διάδοχό του λόγω της επιθετικότητας των Γερμανών  και εξευτελισμός του πρέσβη (968)

Ιωάννης Τσιμισκής: μετριοπαθής πολιτική

Συνένωση τριών θεμάτων στο «κατεπανάτο της Ιταλίας». Έδρα του κατεπάνω το Μπάρι.

Γάμος της Θεοφανώς, ανεψιάς τους αυτοκράτορα, με τον διάδοχο του γερμανικού θρόνου Όθωνα Β’ (973-983).

Αυτός όμως δείχνει αλαζονική συμπεριφορά διασχίζει την νότια Ιταλία, αλλά συντρίβεται από τους Άραβες. Ο θάνατος του ξαναφέρνει ειρηνικές γερμανοβυζαντινές σχέσεις.

Όσο η Θεοφανώ επιτροπεύει τον ανήλικο γιο της (983-992): αύξηση βυζαντινής επιρροής στη Γερμανία

Βασίλειος ο Β’: αντιμετώπιση προβλημάτων με την βοήθεια Πισατών και Βενετών .

Παροχή των πρώτων προνομίων στους Βενετούς [μέγα σφάλμα ιστορικά].

11^ος αιώνας:  Εμφάνιση Νορμανδών στα μισά του αιώνα>> κίνδυνος για Βυζαντινές κτήσεις στην Ιταλία

   Για την "Θεοφανώ" του Τερζάκη και τον "Καιρό του Βουλγαροκτόνου"  της Δέλτα δείτε στις σχετικές αναρτήσεις. 

Εδώ να προσθέσουμε μόνο πώς η επαρχία της Φότζια στην Ιταλία ονομάζεται ακόμα και σήμερα Καπιτανάτα  από παραφθορά της λέξης "κατεπάνω". Η λατνινοποιημένη εκδοχή της  λέξης "capitanus" με σημασιολογικό εμπλουτισμό  και από την ιταλική λέξη "capitaeus" ( από την λατινική λέξη caput που σημαίνει "κεφάλι") οδήγησε στην δημιουργία του όρου που στα αγγλικά είναι   σήμερα" captain" (και σε άλλες γλώσσες,  "c(k)apitan", "c(k)apitano", "Kapudan").  O όρος ξαναγύρισε στα ελληνικά ως "καπετάνιος". 

Κωνσταντίνος ο Ζ, ο Πορφυρογέννητος. Και αυτοκράτορας και διανοούμενος