Παραλήρημα με πιάνει κι άλλες εργασίες (τελικές, στην "Ελένη" του Ευριπίδη)

  Τελειώσαμε, λοιπόν, αισίως και φέτος την "Ελένη" και ακόμα μια χρονιά παρατίθενται στο ιστολόγιο οι εργασίες που έγραψαν - εθελοντικώς αυτή τη φορά- οι μαθητές του Γ1. 

Η Ζωή, ως δαιμόνια ντετέκτιβ, ήταν εκεί και κατέγραψε τις σκέψεις της Ελένης, λίγο την αρχή της τραγωδία...ς.

Παραλήρημα με πιάνει  (Της Ζωής)

  Οι μέρες περνούσαν, το ίδιο και οι μήνες, το ίδιο και τα χρόνια… Ο Μενέλαος πουθενά. Μου το είχαν πει πως θα’ ρθει. Μου το είπαν οι θεοί. Ψέμματα αυτοί δεν λένε. Ή μήπως όχι; Βλαστήμια πέταξες τώρα, Ελένη. Ω θεοί, συγχωρέστε με για τις αμαρτωλές μου σκέψεις. Φαίνεται πως η απουσία του με έχει τρελάνει εντελώς. Κοντεύω να χάσω το μυαλό μου. Δεκαεπτά χρόνια πέρασαν από τότε. Δεκαεπτά χρόνια από την τελευταία φορά που τον είδα, που άκουσα τη φωνή του. Πως μου λείπει να το αρνηθώ δεν μπορώ. Την λαχτάρα μου για να τον αντικρίσω επίσης. Στα μάτια του θέλω να χαθώ, μα μήπως αυτό αργήσει;  Μα πόσο ακόμα πια! Μένω μονάχη μου εδώ να κλαίω και να απορώ χαμένη σε σκέψεις περίεργες και αλλοπρόσαλλες. Ανάθεμα την ώρα, Πάρη! Ας διάλεγες την Ήρα ή την Αθηνά. Αλλά βέβαια, εσύ ήθελες την ωραιότερη απ’ όλες. Προτίμησες την ομορφιά. Ανάθεμά σε, Πάρη, ανάθεμά σε κι εσένα, κάλλος. Τον άντρα μου εξαιτίας σου τον έχασα και τώρα κινδυνεύω να γίνω γυναίκα άλλου. Ο Πρωτέας νεκρός πια. Ποιος θα με βοηθήσει άραγε; Υπάρχει κανείς που να μπορεί; Ποιος θα εναντιωθεί στον νέο βασιλιά; Κανείς. Είμαι μόνη. Μονάχη εγώ κι οι σκέψεις μου. Αναμνήσεις τυλίχτε  με μέσα στην αγκαλιά σας, μήπως και εξαφανιστώ για λίγο. Τυλίχτε με και ρουφήξτε με μέσα στον χρόνο. Να πάω με τη σκέψη μου στη Σπάρτη πάλι. Το σπίτι μου να δω. Την κόρη μου να αγκαλιάσω. Τον άντρα μου να φιλήσω. Φοβάμαι πως θα ξεχάσω το πρόσωπό του στο τέλος. Μα όχι, πώς θα μπορούσα; Ο φόβος παρόλα αυτά παραμένει σταθερός και ακλόνητος. Ο χρόνος.  Αυτός που τα φθείρει όλα. Αυτός φοβάμαι μην τον ξεριζώσει από το μυαλό μου. Από την καρδιά μου όσο και να προσπαθήσει δεν μπορεί. Η μνήμη του αιώνια θα γέρνει στο στήθος μου. Ακόμα κι αν πεθάνω πάνω στα σκαλιά τούτου εδώ του μνήματος, στον Άδη θα τον κουβαλώ μαζί. Ούτε κι αν ο Κέρβερος με τα δόντια του ξεσκίσει την σάρκα μου. Διότι εκείνος με έμαθε να αγαπώ. Εκείνος και μόνο εκείνος. Ω Έρωτα, πόσο σε ευχαριστώ που χτύπησες και για τους δυο μας τα φτερωτά σου βέλη.  Άλλους τους αφήνεις αβοήθητους, μόνοι να κουβαλούν αυτό το βαρύ φορτίο. Ανταπόκριση δεν βρίσκουν. Ο πόνος τους βασανίζει και  τους τρώει σαν το σαράκι. Το δηλητήριο της αγνόησης μολύνει τις φλέβες τους. Ένα «Σ΄ αγαπώ » να ακούσουν από συγκεκριμένα χείλη επιθυμούν. Και τότε εσύ τους εγκαταλείπεις. Μόνους να τριγυρνούν στα σκοτεινά μονοπάτια καθώς το χιόνι παγώνει κάθε τους ελπίδα. Σε μένα στάθηκες γενναιόδωρος. Σε ευχαριστώ. Αλλά όμως γιατί τους βασανίζεις. Αρκετά σε κούρασα. Λες και δεν έχω αρκετά βάσανα από μόνη μου για να δίνω σε άλλους. Αχ Μενέλαε.. Πού να είσαι τώρα άραγε; Ποια χώματα άραγε πατάς; Σε ποιες θάλασσες να τριγυρνάς; Να ‘σαι καλά. Αυτό θέλω μόνο. Εγώ θα σε περιμένω. Μέχρι τότε  γλυκά θα σου μιλώ κι ελπίζω το θαλασσινό αγέρι να ταξιδέψει τη φωνή μου ωσότου σε βρει. Πιστή σε σένα μένω, αγάπη μου, σε άλλον πώς θα μπορούσα;

 (Το τραγουδάκι για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω ούτε εγώ αποτελεί αδήριτη ανάγκη....

)

Η Βασιλεία ήταν στο λιμάνι κι εξασφάλισε οπτικό υλικό από το καράβι που υφάρπαξαν από το Θεοκλύμενο.

Η Νεκταρία αποτύπωσε την συνωμοτική εκείνη στιγμή κατά την οποία η Ελένη βάζει τον Χορό στο κόλπο....

Ο Βύρωνας τέλος, έχει βάσιμες πληροφορίες και υπόνοιες ότι σε ένα παράλληλο σύμπαν ο Μενέλαος είναι fast and furious κατα συρροήν...