Σύγχρονοι ποιητές, μέρος 2ο: Ντίνος Χριστιανόπουλος ("Θάλασσα", "Έρωτας", "Τέλος"). Από τους μαθητές του Δ1 Χριστίνα, Άννα, Πέτρο, Άκη, Ευθύμη

  Συνεχίζοντας,στα πλαίσια της ενότητας "Ποίηση, από την  παράδοση στο  μοντερνισμό", την ποιητική περιπλάνηση  μαθητών και οι μαθητριών του Δ1 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου  ας δούμε - μετά την Κατερίνα Γώγου-  την εργασία μιας άλλης ομάδας πάνω στον Ντίνο Χριστιανόπουλο, έναν από τους σημαντικότερους νεότερους ποιητές. Η Χριστίνα, η Άννα, ο Πέτρος, ο Ευθύμης και ο Άκης διάλεξαν τρία ποιήματα του Χριστιανόπουλου ("Η θάλασσα", "Έρωτας", "Τέλος") και τα παρουσιάζουν.

"

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 Μορφολογία

Και τα τρία ποιήματα έχουν ελεύθερη μορφή, χωρίς ομοιοκαταληξία ή μέτρο. Υπάρχει μόνο εσωτερικός ρυθμός σε κάθε ποιήμα, κάτι αντίστοιχο με τον παλμό στην μουσική. Ο πεζος αυτός λόγος, που χρησιμοποιείται στα ποιήματα, συμβάλλει στην μουσικότητα και την υποβλητικότητα των συναισθημάτων του ποιήματος. Οδηγεί ετσι τον αναγνωστη σε συναισθηματική και στιχουργική προσήλωση, χρησιμοποιώντας μια απόλυτα προσωπική, πρωτότυπη και ιδιαίτερη τεχνική, με συχνή χρήση πρώτου ή δεύτερου προσώπου. Ο ποιητής συχνά εμπνέεται από τις προσωπικές του εμπειρίες, με αποτέλεσμα να αναφέρεται στον έρωτα που συνήθως είναι συνυφασμένος με την μοναξιά.

1) Η θάλασσα 

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.

Στο ομώνυμο ποίημα η θάλασσα αντιπροσωπεύει τον έρωτα. Ο ποιητής συγκρίνει αυτά τα φιανομενικά ανόμοια στοιχεία που όμως μέσα από την ανάλυση που κάνει αποδεικνύεται ότι έχουν πάρα πολλά κοινά στοιχεία. Το σημαντικότερο κοινό στοιχείο τους είναι πως αν και προκαλούν στη ζωή δυστυχίες, εξακολουθούν να παραμένουν υπέροχα. Μπορεί να πληγώνουν και να είναι επικίνδυνα, όμως μια εσωτερική κινητήρια δύναμη οδηγεί τους ανθρώπους να συνεχίσουν να κολυμπούν αλλά και να ερωτεύονται. Κανένας δεν πρέπει να σκέφτεται ότι θα είναι εκείνος που θα πληγωθεί - ο ένας στους χίλιους. Πάντα το ταξίδι στο άγνωστο κρύβει κινδύνους, αλλά μήπως αυτή δεν είναι και η ομορφιά του ταξιδιού;

2) Έρωτας 

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριὰ σπασμῶν.
Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί

Στο ποιήμα αυτό ο έρωτας παρουσιάζεται να μην έχει ηθικά όρια. Εκφράζεται διαφορετικά για τον καθένα, αλλά πάντα ως επιθυμία για κάτι που θα συμβεί. Μπορεί να είναι άγριος, πρωτόγονος, ξεκομμένος από την ηθική αλλά και την λογική, συνυφασμένος με την επιθυμία, συνοδοιπόρος της μοναξιάς.  Έρωτας είναι αυτό που καθένας ποθεί, ακόμα κι αν δεν το έχει. Καθώς συνήθως η κατάκτηση συμβαδίζει με το τέλος της επιθυμίας- σύμφωνα με τον ποιητή- είναι συνώνυμη της μοναξιάς. Είναι άυλος ο έρωτας, μια ιδέα είναι ένα τίποτα. Γι' αυτό και καθετί που αισθανόμαστε και δεν λέμε είναι απέιρως πιο σοβαρό απο αυτό που λέμε.

3) Τέλος 

 Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά,
καλύτερη κι ἀπ᾿ ὅ,τι λαχταροῦσα,
τώρα ποὺ μοῦ ῾ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ῾θελα
κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου,
νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει.

    Ο ποιητής εδώ κάνει μια προσωπική αναφορά μιλώντας για την αγκαλιά, πιθανότητα ερωτική, την οποία αναζητά (χωρίς αυτό να αποκλείει το ενδεχόμενο να εννοεί την μητρική αγκαλιά). Ο ποιητής προσθέτει έτσι και ένα προσωπικό συναίσθημα, οικείο, ζωντανεύοντας τα πιο γλυκά και αθώα συναισθήματα που προκαλούν ασφάλεια. Μιλάει για τον έρωτα και την συντροφιά που όλοι αναζητάμε, την οποία όμως, όταν την αποκτήσουμε, ακόμα κι αν ακόμα καλύτερη απο αυτό που περιμέναμε, χάνεται η επιθυμία μας για αυτήν, αναπολούμε την προηγούμενη μας κατάσταση (αυτή της μοναξιάς). Μέσα από το ποιήμα αναδεικνύεται, πέρα από τον ερωτισμό,  και η απαισιοδοξία του ποιητή."