Μουσικορομαντική Σχολή της Ρόδου. Μέρος 1ο (το Δ1).

Αμφίσημος ο τιτλος...

 Από την μια,  νέα εσοδεία ποιητών, οι μαθητές του Δ1 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου, ξεκινάει την ποιητική της διαδρομή κλασικά, γράφοντας ρομαντικά ποιήματα... Κι από την άλλη η  ανάρτηση συνοδεύεται απο μελοποιημένα ποιήματα Ελλήνων ρομαντικών/νεορομαντικών ποιητών.

Μικέλα
"Έλα στις 8"
Έλα κατά τις οχτώ να δούμε αν μπορούμε να σκάψουμε και να βγούμε στα θεμέλια της ψυχής μας.
Όταν φύγουμε από εκεί να περπατήσουμε πάνω σε σύρματα σαν αυτά που τα πουλιά περιμένουν να ξημερώσει, δίχως άγχος, δίχος ανησυχίες.
Έξω από τον χρόνο των αυτοκινήτων της νύχτας και του των φώτων που πάντα βλέπαμε απο μακρυά.
Μην ανακατεύεις το μυαλό σου με σκέψεις...
Είμαστε ελεύθεροι να ζήσουμε όπως θέλουμε.
Σ' εκείνο το νεκροταφείο, εκεί θέλω να πάμε και να περιδιαβούμε τα παγκάκια και να φαντασούμε πόσοι άνθρωποι τα βρήκαν έρημα τέτοια ώρα με τα νυχτολούλουδα να τα αγκαλιάζουν...
Και τον πρώτο περαστικό που θα συναντήσουμε να τον κεράσουμε το κατακάθι της ψυχής μας, μήπως και δει μέσα του αυτό που μας καίει, αυτό που μας κάνει να φλεγόμαστε, αυτό που δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε.
Εγώ δεν κατάφερα να πάω μακρυά, εσύ όμως, κοίτα μην αφεθείς στα βλέμματα τους.
Θα σε στυλώσουν στο κέντρο και θα σε θάψουν όπου βρουν.
Κι αν σε υποδεχτούν τα πεζοδρόμια, στα βήματά τους  τόλμησε να περπατήσεις με όσους οι άλλοι αποφεύγουν.
Ο έρωτας και η αποφυγή είναι σαν τον θάνατο. Κι αυτό μόνο οι απόκληροι το ξέρουν.
Όλοι αυτοί που καίγονται πάνω στην όψη αυτού του κόσμου.

Μόνικα
Έρωτά μου αγιάτρευτε, απωθημένε
Σε σκέφτομαι τα βράδυα
και για παρηγοριά έχω το φεγγάρι.
Μου λέει να μην στεναχωριέμαι
που δεν σε έχω.
Αλλά όταν έχει συννεφιά και το φεγγάρι δεν μου λάμπει
να 'ρθεις κοντά μου θέλω μόνο
να σε κρατήσω αγκαλιά.

Χριστίνα
Η θάλασσα πόσα μυστικά κρύβει
Πώς σας καθρέφτης λειτουργεί
'Ολα τα ξέρει κι όλα τα κρύβει
Και λάμπει στο σκοτάδι,
σαν οι ακτίνες του φεγγαριού καθρεφίζονται στα κύματά της.
Τόσο ήρεμη και τόσο άγρια ταυτόχρονα.
Πόσο δύσκολο είναι να την ψυχολογήσεις.

Νικήτας
Ήλιος ανέβηκε ξύπνημα πρωινό
Χορεύουν οι ακτίνες στα δροσερα φυλλώματα
νέα ζωή γεννιέται ξεκινά
και τα πουλιά αρχίζουν το τραγούδι.
Χρώμα παίρνει η θάλασσα από τους ήους και τις μυρωδιές
και τα κύματα ξεκίνησαν το μακρινό ταξίδι.
Παρέ με μαζί ακόμα μια φορά
Στην αγκαλιά εκείνης

Σάββας
Η νύχτα ζυγώνει
παγερή η σιωπή έρχεται
Αρχίζει  ο χορός των ψυχών
καθώς σαν δυνατή αστραπή έρχεσαι
 και παίρνεις το χρώμα των ματιών μου
Δεν με αφήνεις να δω το φως του ήλιου
Και σιγά-σιγά παίρνεις και την φωνή μου,
Δεν με αφήνεις να πω σ' αγαπώ κι εσύ δεν με ακούς
Σε φωνάζω, μα φεύγεις φοβισμένη
μακριά μου , δακρυσμένη
μου κλέβεις την καρδιά και την κρατάς μαζί σου
'Αννα
Και καθώς κοίταξα τα μάτια σου
έβλεπα μέσα τους την θάλασσα.
Όμως όχι αυτή τη γαλάζια που όλοι αγαπάνε
Αλλά εκείνη την θάλασσα το βράδυ
γεμάτη καταιγίδες και φουρτούνες
Κι έτσι όπως σε κοίταζα, μέσα μου ευχήθηκα
να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ μου...

Ειρήνη
Εσύ είσαι η  πυροσβεστική
που τις φωτιές τις σβήνεις
και την δική μου την καρδιά
να καίει την αφήνεις

Αλέξανδρος
Κοίταξε το φεγγαράκι
που 'ναι τόσο λαμπερό.
Και το ήρεμο αεράκι
που φυσάει εκεί και δω.

Άκουσέ τα, τα πουλιά,
πώς κελαηδούνε
και καθώς ο ήλιος ανατέλει
πώς χορεύουνε τρελά.

Κι όταν ο ήλιος έχει δύσει
κουρασμένα είν' τα πουλιά,
κουρασμένη και η φύση,
καληνύχτα σας, παιδιά.
Μιχαέλα
Ο έρωτας σε γεύμα σαν ένα δροσερό αεράκι
μυρίζει σαν την άνοιξη, ζεσταίνει την καρδιά
μέσα σε μιαν κρύα νύχτα του χειμώνα.
Έρωτας είναι να είσαι μ' αυτόν που αγαπάς
κάτω απ' το φεγγάρι
και  η φύση να σου τραγουδά όμορφα τραγούδια
Με τ' αστέρια για χορό...

Νίκος
Μια βόλτα μαζί σου στο ηλιοβασίλεμα
μ' έκανε να απομακρυνθώ απο εσένα.
Γιατί μου θύμισε όλες τις κακές στιγμές που ζήσαμε.
Έβγαλε το φως τον άλλο σου εαυτό.
Αυτόν που τόσο καιρό έκρυβες απο μένα.
Κι επιτέλεους, με έκανε να κατάλάβω τι άνθρωπος είσαι.
Μια βόλτα μαζί σου άλλαξε τα πάντα.

Κάσπαρ Ντέηβιντ Φρίντριχ: Μονή στο δάσος με τις βελανιδιές