Στα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας της υπηρέτησε στο Λύκειο Καρδαμύλης, όπου καμιά πενηνταριά
μανιατόπουλα είχαμε την τύχη να έρθουμε σε επαφή με πεντέξι καταπληκτικούς δασκάλους και δασκάλες που μας καθόρισαν. Η Γιώτα, έτσι ήθελε να τη λέμε, ήταν μία από αυτές. Κι είναι σε μεγάλο βαθμό ένας από τους λόγους που είμαι τώρα εδώ, μιας και μου έκανε Αρχαία στο σχολείο στην Γ΄ Λυκείου -φροντιστήριο δεν πήγαινα. Και μου έκανε και την τιμή να με αποκαλέσει "συνάδελφό της" την τελευταία φορά που ήρθαμε σε επαφή, έστω δια της τεθλασμένης. (Ήταν στην ίδια παραλία με την αδερφή μου μια φορά που την πήρα τηλέφωνο και όταν κατάλαβε μετά ποιος ήμουνα, μου έστειλε χαιρετίσματα.)
Και να που εφτά χρόνια μετά το πρόωρο φευγιό της, κάτι από την ευαισθησία της στολίζει την πόρτα ενός κομμωτηρίου της Καλαμάτας κι έφτασε στην άλλη άκρη της θάλασσας, σε μένα, μέσα από μια φωτογραφία που μου έστειλε η αδερφή μου.
Σ' ευχαριστώ για όλα, ρε Γιώτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου