Στην γερμανική ταινία "Οι ζωές των άλλων", δουλειά του ασφαλίτη πρωταγωνιστή είναι παρακολουθεί στόχους που θεωρούνται ύποπτοι για το καθεστώς. Είναι αμείλικτος και αποτελεσματικός στη δουλειά του και την εκτελεί χωρίς την παραμικρή αντίδραση ή αμφισβήτηση, μέχρι την στιγμή που γοητεύεται από την ζωή ενός αντικαθεστωτικού συγγραφέα, τον οποίο έχει αναλάβει να παρακολουθεί, ταυτίζεται με την ζωή του και λειτουργεί λίγο ως φύλακας άγγελός του.
Φανταστείτε, λοιπόν, πόσο δύσκολα ήταν ή θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα για το είδωλο της Ελένης, το οποίο δεν παρακολουθούσε απλά, όπως ο πρωταγωνιστής της ταινίας, κάποιον, αλλά έζησε
τη ζωή του. Γιατί μπορεί η ύπαρξη του να οφείλεται στο γεγονός ότι το έφτιαξε από αιθέρα η Ήρα ως μέσο εξαπάτησης, έζησε, ωστόσο δεκαεφτά χρόνια (δέκα με τον Πάρη στην Τροία και εφτά με τον Μενέλαο) μαζί με τους ανθρώπους. Έτρωγε μαζί τους, κοιμόταν μαζί τους, περνούσε τον καιρό τους μαζί τους, γελούσε με τα αστεία τους, πήγαινε στην τουαλέτα, ίδρωνε, έκανε μπάνιο και, εν πολλοίς, υποδυόταν ότι ζούσε την ζωή ενός πραγματικού ανθρώπου. Αλλά πώς προσέγγιζε μέσα του το είδωλο αυτές τις στιγμές; Αυτές τις μέρες; Αυτά τα χρόνια; Έκανε αδιάφορα αυτό για το οποίο είχε φτιαχτεί; Απέκτησε αυτοσυνείδηση; Ζήλεψε την Ελένη επειδή είχε μια αληθινή ζωή και αυτό δεν είχε; Ξεγελάστηκε και αφέθηκε να νομίζει ότι είναι η αληθινή Ελένη; Αισθάνθηκε τύψεις για την εξαπάτηση, την ταλαιπωρία και τον θάνατο τόσων ανθρώπων που έγιναν εξαιτίας τους; Του έλειψε ο ουρανός και ο πατέρας του ο αιθέρας; ....
 |
| Ελένη και "Ελένη". Ή το ανάποδο |
Πέρσι με το Β3 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου και την Β' Γυμνασίου Παρδεισίου δώσαμε βάθος και υπόσταση στην Χρυσηίδα, φέτος με κάποια παιδιά από ολόκληρη τη Γ΄ Γυμνασίου του Μουσικού Σχολείου Ρόδου αποπειραθήκαμε να κάνουμε το ίδιο με το είδωλο, γράφοντας αποσπάσματα από το ημερολόγιό του, ώστε να δούμε πώς βλέπει τα πράγματα,. Αυτό τουλάχιστον είναι το πλαίσιο της δημιουργικής εργασίας την οποία έκανε ένα κομμάτι της τάξης (Οι υπόλοιποι σχεδίασαν τα κουστούμια και τα σκηνικά της τραγωδίας και τα έργα τους θα δημοσιευτούν αργότερα). Να σημειωθεί ότι τα παιδιά έκαναν την εργασία πριν διδαχθούν τα παιδιά τη σκηνή του αγγελιοφόρου στην οποία ο αγγελιοφόρος μεταφέρει τα λόγια του ειδώλου την ώρα που αυτό ανυψώνεται στον ουρανό.
Ένα τραγουδάκι και ξεκινάμε...
(Όσα εργασίες μου τις έδωσαν χειρόγραφα και αυτά που έγραφαν τα παιδιά ήταν ευανάγνωστα, τις σκάναρα. Σε περίπτωση που δεν διακρίνεται/ε τι γράφουν, κάντε δεξί κλικ και ανοίξτε τα ως εικόνα σε άλλη σελίδα , στην οποία μπορείτε να την μεγεθύνετε. )
Τάνια
Ξαφνικά ξύπνησα. Δεν υπήρχε πολύ φως μέσα στην κάμαρη που βρισκόμουν καθώς ήταν βράδυ. Τα μαλλιά μου ήταν λυτά και ακούμπαγαν μαλακά την πλάτη μου, ως την μέση όπου σταματούσαν και το ένδυμα μου μακρύ και λεπτό.
Μπροστά μου στεκόταν η θεά της οικογένειας. Ήταν εκθαμβωτική, με τη στάση και το ανάστημα της να θυμίζει παγώνι: λιτή, σοβαρή, βασιλική. Μου εξήγησε ποια θα ήμουν. Η Ελένη, «Η πιο όμορφη θνητή της Ελλάδας». Άντρας μου ο Μενέλαος, αν και όχι για πολύ. Μου είπε πως οι θεές είχαν μια διαμάχη. Η Έριδα έδωσε στον Πάρη, έναν από τους γιους του Πριάμου, βασιλιά της Τροίας, ένα χρυσό μήλο και του είπε να το δώσει στην πιο όμορφη θεά. Η κάθε θεά του προσέφερε και ένα δώρο και εκείνος επέλεξε την προσφορά της Αφροδίτης, δηλαδή, εμένα για γυναίκα του. Δε χρειάζεται να τον φοβάμαι, είπε, θα με αγαπάει και θα τον αγαπώ. Μόνο που πρέπει να θυμάμαι πως δεν είμαι πραγματική, είμαι ένα είδωλο. Όλοι θα νομίζουν πως είμαι όντως η Ελένη, αλλά ποτέ δε θα γίνω αυτή. Την πραγματική Ελένη θα την πάει ο Ερμής στην Αίγυπτο. Οι θεοί θέλουν πόλεμο ώστε να μειωθεί ο πληθυσμός και εγώ θα είμαι η αιτία. Όταν όμως, ο πόλεμος τελειώσει εγώ θα εξαφανιστώ. Δεν είχα τι να πω... Εμπιστεύτηκα τα λεγόμενα της θεάς και αυτή εξαφανίστηκε σαν αιθέρας.
Μετά από λίγο η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ένας άνδρας, ο Πάρης. Ήταν ψηλότερος από εμένα και αρκετά γυμνασμένος. Το δέρμα του ήταν πιο σκούρο από το δικό μου και η προφορά του ξένη, ανατολίτικη. Μου ξανά είπε την ίδια ιστορία την οποία μου είπε και η θεά. Με παρότρυνε να πάω μαζί του και μου έταξε αγάπη και πλούτο, μια ζωή όπως την ήθελα. Έκανα αυτό το οποίο ήταν γραφτό και τον ακολούθησα. Την αυγή ξεκινήσαμε για την Τροία και μετά από πολλές μέρες φθάσαμε.
Τα τείχη ήταν εκθαμβωτικά μεγάλα προστατεύοντας ολόκληρη την πόλη. Οι άνθρωποι μίλαγαν άλλη γλώσσα, δεν μπορούσα να την καταλάβω . Έπειτα, με πήγε στο παλάτι στο οποίο θα κατοικούσα και μου έδειξε κάθε διάδρομο του σα να ήταν κι ένα ξεχωριστό πετράδι.
Μετά από πολλές ημέρες κατέφθασαν οι Έλληνες, με σκοπό να με πάρουν πίσω και να κατακτήσουν την Τροία. Δε θα ήταν εύκολο και το γνώριζαν τη στιγμή την οποία είδαν τα απειλητικά τείχη που τριγύριζαν την πόλη. Τότε ήταν που αντίκρισα πρώτη φορά τον Μενέλαο και τους άλλους βασιλείς! Παραδόξως, ήξερα ήδη τόσα πολλά για αυτούς. Παρακολουθούσα από το τείχος, οπότε, δεν έβλεπα ακριβώς την εμφάνιση του Μενέλαου, αλλά τον καταλάβαινες από τα χαρακτηριστικά ενδύματα και τον στρατό ο οποίος στεκόταν περήφανα πίσω του. Δίπλα του ήταν ο αδελφός του, ο Αγαμέμνονας. Μπορεί να μην τον έβλεπα και αυτόν καλά, αλλά ήταν εύκολο να τον διακρίνεις από τη στάση και το ύφος του. Θύμιζε πεινασμένο λιοντάρι, έτοιμο να χιμήξει στο πρώτο θύμα που έβρισκε. Από την άλλη ο βασιλιάς της Φθίας, ο Αχιλλέας, πλάι του ο Πάτροκλος, πιστός του σύμβουλος και φίλος, πίσω του οι Μυρμιδόνες να στέκονται περήφανα και πειθαρχημένα. Δεν ξέρω αν ήταν το ανάστημα του ή σχεδόν η θεϊκή του εμφάνιση, αλλά ο Αχιλλέας ήταν ο πιο επιβλητικός απ' όλους . Μαζί τους και ο Οδυσσέας, ο Αίαντας και άλλοι.
Η πολιορκία δεν άργησε να αρχίσει. Πέρασε καιρός, κάθε μέρα και άλλοι θάνατοι. Εγώ περνούσα τις μέρες μου παρέα με τον Πάρη, ο οποίος αρνιόταν να πολεμήσει. Μου μάθαινε σιγά σιγά την γλώσσα του. Κάθε μέρα μου έδειχνε πόσο με εκτιμά. Με έκανε να νιώθω μια γαλήνη και ποτέ δε με έβαλε να κάνω κάτι το οποίο δεν θα ήθελα. Η θεά είχε δίκαιο, με αγαπούσε, και όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο τον αγάπησα κι εγώ. Όσο ο Μενέλαος πάλευε έξω από τα τείχη για να με πάρει πίσω, εγώ δενόμουν μ' αυτόν τον τόπο ακόμα πιο πολύ. Οι άνθρωποι βέβαια όλοι με καταριόντουσαν, είχαν δίκαιο! Κάθε μέρα που περνούσε ο πληθυσμός όλο και μειωνόταν, με του περισσότερους νεκρούς και τους υπόλοιπους δούλους. Μα τα ξέχναγα όλα αυτά κάθε φορά που κοιτούσα στα μάτια του Πάρη, κάθε φορά που κοιμόμουν στη αγκαλιά του, κάθε φορά που με έκανε να γελώ, κάθε φορά που μου μάθαινε και μια καινούρια λέξη στην γλώσσα του.
Υπήρξαν βέβαια αρκετές φορές που αναρωτήθηκα τι να κάνει η πραγματική Ελένη. Της άρεσε η ζωή της στην Σπάρτη; Αγαπούσε τον Μενέλαο; Κάποια στιγμή ο πόλεμος θα τελείωνε και μαζί του και η ζωή μου. Γι' αυτό τη ζούσα τώρα, γιατί όσο και να διαρκέσει, θέλω να τη θυμάμαι. Αυτό ήταν που με έκανε εγωίστρια. Όλοι πέθαιναν για χάρη μου, για χάρη της Ελένης, κι εγώ κοιτούσα την καλοπέραση μου. Έμαθα, βέβαια, να ζω με τις τύψεις, με έπεισα πως δεν έφταιγα εγώ, αλλά οι θεοί.
Τα χρόνια κύλησαν πολύ πιο γρήγορα από ό, τι περίμενα. Πέρασαν ήδη περίπου δέκα χρόνια. Η ζωή μου δε θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Κι όμως, ένα βράδυ έγινε η σφαγή που περιμέναμε. Οι Αχαιοί τα κατάφεραν, μας ξεγέλασαν και πέρασαν τον στρατό τους μέσα από τα τύχη, στριμωγμένο σαν έναν τεράστιο ξύλινο ίππο. «Ο Δούρειος Ίππος» έτσι τον ονόμασαν. Τον μεταμφίεσαν ως δώρο για τους Τρώες.
Εκείνη τη νύχτα έγινε η πραγματική για μένα αρπαγή. Ο Μενέλαος μπήκε με φόρα μέσα στην κάμαρη στην οποία είχαμε βρει καταφύγιο εγώ και μια άλλη γυναίκα. Δεν δίστασε, την σκότωσε εκεί, μπροστά μου. Έπειτα, μου είπε γλυκόλογα και με σήκωσε με έναν τρόπο ο οποίος θα φάνταζε ηρωικός αν δεν ούρλιαζα. Ένιωθα σα να είχαν πάρει φωτιά τα σωθικά μου από το κλάμα και το ξύλο. Είχα ζαλιστεί, δεν άντεξα άλλο και λιποθύμησα στα χέρια του. Όταν ξύπνησα ήταν ακόμα βράδυ... Είχαμε βγει λίγο πιο έξω από τα τείχη και με είχε ξαπλώσει στο έδαφος. Άρχισα πάλι να φωνάζω υστερικά «Δεν είμαι εγώ η Ελένη! Σε παρακαλώ, μην με ξεριζώσεις!» Αλλά οι λέξεις δεν έβγαιναν στα ελληνικά πια κι ας τα ήξερα. Δε με καταλάβαινε. Ο λαιμός μου δεν άντεξε και δεν μπορούσα άλλο να μιλήσω. Κατάρα που έπεσε πάνω μου! Όσο και να πάλευα, δεν άλλαζε κάτι. Απολύτως τίποτα...
Στο ταξίδι για την Σπάρτη όλοι οι άνδρες έπιναν και γελούσαν με τα κατορθώματα και τον πλούτο τους. Όμως, εγώ σκεφτόμουν μόνο το πότε. Πότε θα ξαναγινομουν αιθέρας και θα χόρευα εκεί ψηλά με τα πουλιά και τα σύννεφα. Πλέον για εμένα δεν φάνταζε θάνατος, μα ελευθερία. Αναρωτιόμουν αν υπήρχε περίπτωση να πάω στον κάτω κόσμο... Να με λυπηθεί η θεά η οποία τη ζωή μου χάρισε και να μου δώσει την ευκαιρία κάποια μέρα να ξαναδώ αυτόν που αγαπάω. Το γνώριζα καλά πως κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε ποτέ. Κι όμως, κρατούσα ελπίδα μέσα μου, χωρίς να ξέρω το γιατί... Έτσι αισθανόταν άραγε τόσα χρόνια η Ελένη;
Μας βρήκαν στον δρόμο φουρτούνες πιο πολλές από όσες θα μπορούσα να μετρήσω και κάποια στιγμή η διαδρομή χάθηκε, εμείς χαθήκαμε. Πέρασαν χρόνια και χρόνια με στάσεις σε μικρά μικρά νησιά να παίρνουμε ό,τι σιτηρά μπορούσαμε να βρούμε και έπειτα να συνεχίζουμε να πλέουμε. Σε αυτό το σημείο το μόνο το οποίο σκεφτόμουν ήταν ο ουρανός και πόσο θα ταιριάζω με τα χρώματά του. Μία νύχτα μας έπιασε η οργή του Ποσειδώνα πιο δυνατά από ποτέ, όλο το βράδυ ήταν μια μάχη με τα κύματα.
Ξεβράσαμε πάλι σε ξένη ακτή, στην Αίγυπτο. Δεν είχαν μείνει πολλοί άνδρες, μόνο τρεις και ο Μενέλαος. Οι επόμενες μέρες πέρασαν με τον Μενέλαο να προσπαθεί να βρει μια λύση. Εν τέλει, τα κατάφερε, τη βρήκε. Θα γινόταν ζητιάνος! Δεν είχε καμία επιλογή, το πλοίο μας ήταν πλέον συντρίμμια, και μαζί του ό, τι τρόφιμα είχαμε μαζέψει. Ζούσαμε πλέον σε μια σπηλιά... Την ίδια κιόλας στιγμή, υπήρχε κάτι μέσα μου το οποίο μου ‘λεγε πως σύντομα θα γινόταν αυτό το οποίο τόσο λαχταρούσα!
Ξαφνικά ξύπνησα. Δεν υπήρχε πολύ φως μέσα στην κάμαρη που βρισκόμουν καθώς ήταν βράδυ. Τα μαλλιά μου ήταν λυτά και ακούμπαγαν μαλακά την πλάτη μου, ως την μέση όπου σταματούσαν και το ένδυμα μου μακρύ και λεπτό.
Μπροστά μου στεκόταν η θεά της οικογένειας. Ήταν εκθαμβωτική, με τη στάση και το ανάστημα της να θυμίζει παγώνι: λιτή, σοβαρή, βασιλική. Μου εξήγησε ποια θα ήμουν. Η Ελένη, «Η πιο όμορφη θνητή της Ελλάδας». Άντρας μου ο Μενέλαος, αν και όχι για πολύ. Μου είπε πως οι θεές είχαν μια διαμάχη. Η Έριδα έδωσε στον Πάρη, έναν από τους γιους του Πριάμου, βασιλιά της Τροίας, ένα χρυσό μήλο και του είπε να το δώσει στην πιο όμορφη θεά. Η κάθε θεά του προσέφερε και ένα δώρο και εκείνος επέλεξε την προσφορά της Αφροδίτης, δηλαδή, εμένα για γυναίκα του. Δε χρειάζεται να τον φοβάμαι, είπε, θα με αγαπάει και θα τον αγαπώ. Μόνο που πρέπει να θυμάμαι πως δεν είμαι πραγματική, είμαι ένα είδωλο. Όλοι θα νομίζουν πως είμαι όντως η Ελένη, αλλά ποτέ δε θα γίνω αυτή. Την πραγματική Ελένη θα την πάει ο Ερμής στην Αίγυπτο. Οι θεοί θέλουν πόλεμο ώστε να μειωθεί ο πληθυσμός και εγώ θα είμαι η αιτία. Όταν όμως, ο πόλεμος τελειώσει εγώ θα εξαφανιστώ. Δεν είχα τι να πω... Εμπιστεύτηκα τα λεγόμενα της θεάς και αυτή εξαφανίστηκε σαν αιθέρας.
Μετά από λίγο η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ένας άνδρας, ο Πάρης. Ήταν ψηλότερος από εμένα και αρκετά γυμνασμένος. Το δέρμα του ήταν πιο σκούρο από το δικό μου και η προφορά του ξένη, ανατολίτικη. Μου ξανά είπε την ίδια ιστορία την οποία μου είπε και η θεά. Με παρότρυνε να πάω μαζί του και μου έταξε αγάπη και πλούτο, μια ζωή όπως την ήθελα. Έκανα αυτό το οποίο ήταν γραφτό και τον ακολούθησα. Την αυγή ξεκινήσαμε για την Τροία και μετά από πολλές μέρες φθάσαμε.
Τα τείχη ήταν εκθαμβωτικά μεγάλα προστατεύοντας ολόκληρη την πόλη. Οι άνθρωποι μίλαγαν άλλη γλώσσα, δεν μπορούσα να την καταλάβω . Έπειτα, με πήγε στο παλάτι στο οποίο θα κατοικούσα και μου έδειξε κάθε διάδρομο του σα να ήταν κι ένα ξεχωριστό πετράδι.
Μετά από πολλές ημέρες κατέφθασαν οι Έλληνες, με σκοπό να με πάρουν πίσω και να κατακτήσουν την Τροία. Δε θα ήταν εύκολο και το γνώριζαν τη στιγμή την οποία είδαν τα απειλητικά τείχη που τριγύριζαν την πόλη. Τότε ήταν που αντίκρισα πρώτη φορά τον Μενέλαο και τους άλλους βασιλείς! Παραδόξως, ήξερα ήδη τόσα πολλά για αυτούς. Παρακολουθούσα από το τείχος, οπότε, δεν έβλεπα ακριβώς την εμφάνιση του Μενέλαου, αλλά τον καταλάβαινες από τα χαρακτηριστικά ενδύματα και τον στρατό ο οποίος στεκόταν περήφανα πίσω του. Δίπλα του ήταν ο αδελφός του, ο Αγαμέμνονας. Μπορεί να μην τον έβλεπα και αυτόν καλά, αλλά ήταν εύκολο να τον διακρίνεις από τη στάση και το ύφος του. Θύμιζε πεινασμένο λιοντάρι, έτοιμο να χιμήξει στο πρώτο θύμα που έβρισκε. Από την άλλη ο βασιλιάς της Φθίας, ο Αχιλλέας, πλάι του ο Πάτροκλος, πιστός του σύμβουλος και φίλος, πίσω του οι Μυρμιδόνες να στέκονται περήφανα και πειθαρχημένα. Δεν ξέρω αν ήταν το ανάστημα του ή σχεδόν η θεϊκή του εμφάνιση, αλλά ο Αχιλλέας ήταν ο πιο επιβλητικός απ' όλους . Μαζί τους και ο Οδυσσέας, ο Αίαντας και άλλοι.
Η πολιορκία δεν άργησε να αρχίσει. Πέρασε καιρός, κάθε μέρα και άλλοι θάνατοι. Εγώ περνούσα τις μέρες μου παρέα με τον Πάρη, ο οποίος αρνιόταν να πολεμήσει. Μου μάθαινε σιγά σιγά την γλώσσα του. Κάθε μέρα μου έδειχνε πόσο με εκτιμά. Με έκανε να νιώθω μια γαλήνη και ποτέ δε με έβαλε να κάνω κάτι το οποίο δεν θα ήθελα. Η θεά είχε δίκαιο, με αγαπούσε, και όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο τον αγάπησα κι εγώ. Όσο ο Μενέλαος πάλευε έξω από τα τείχη για να με πάρει πίσω, εγώ δενόμουν μ' αυτόν τον τόπο ακόμα πιο πολύ. Οι άνθρωποι βέβαια όλοι με καταριόντουσαν, είχαν δίκαιο! Κάθε μέρα που περνούσε ο πληθυσμός όλο και μειωνόταν, με του περισσότερους νεκρούς και τους υπόλοιπους δούλους. Μα τα ξέχναγα όλα αυτά κάθε φορά που κοιτούσα στα μάτια του Πάρη, κάθε φορά που κοιμόμουν στη αγκαλιά του, κάθε φορά που με έκανε να γελώ, κάθε φορά που μου μάθαινε και μια καινούρια λέξη στην γλώσσα του.
Υπήρξαν βέβαια αρκετές φορές που αναρωτήθηκα τι να κάνει η πραγματική Ελένη. Της άρεσε η ζωή της στην Σπάρτη; Αγαπούσε τον Μενέλαο; Κάποια στιγμή ο πόλεμος θα τελείωνε και μαζί του και η ζωή μου. Γι' αυτό τη ζούσα τώρα, γιατί όσο και να διαρκέσει, θέλω να τη θυμάμαι. Αυτό ήταν που με έκανε εγωίστρια. Όλοι πέθαιναν για χάρη μου, για χάρη της Ελένης, κι εγώ κοιτούσα την καλοπέραση μου. Έμαθα, βέβαια, να ζω με τις τύψεις, με έπεισα πως δεν έφταιγα εγώ, αλλά οι θεοί.
Τα χρόνια κύλησαν πολύ πιο γρήγορα από ό, τι περίμενα. Πέρασαν ήδη περίπου δέκα χρόνια. Η ζωή μου δε θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Κι όμως, ένα βράδυ έγινε η σφαγή που περιμέναμε. Οι Αχαιοί τα κατάφεραν, μας ξεγέλασαν και πέρασαν τον στρατό τους μέσα από τα τύχη, στριμωγμένο σαν έναν τεράστιο ξύλινο ίππο. «Ο Δούρειος Ίππος» έτσι τον ονόμασαν. Τον μεταμφίεσαν ως δώρο για τους Τρώες.
Εκείνη τη νύχτα έγινε η πραγματική για μένα αρπαγή. Ο Μενέλαος μπήκε με φόρα μέσα στην κάμαρη στην οποία είχαμε βρει καταφύγιο εγώ και μια άλλη γυναίκα. Δεν δίστασε, την σκότωσε εκεί, μπροστά μου. Έπειτα, μου είπε γλυκόλογα και με σήκωσε με έναν τρόπο ο οποίος θα φάνταζε ηρωικός αν δεν ούρλιαζα. Ένιωθα σα να είχαν πάρει φωτιά τα σωθικά μου από το κλάμα και το ξύλο. Είχα ζαλιστεί, δεν άντεξα άλλο και λιποθύμησα στα χέρια του. Όταν ξύπνησα ήταν ακόμα βράδυ... Είχαμε βγει λίγο πιο έξω από τα τείχη και με είχε ξαπλώσει στο έδαφος. Άρχισα πάλι να φωνάζω υστερικά «Δεν είμαι εγώ η Ελένη! Σε παρακαλώ, μην με ξεριζώσεις!» Αλλά οι λέξεις δεν έβγαιναν στα ελληνικά πια κι ας τα ήξερα. Δε με καταλάβαινε. Ο λαιμός μου δεν άντεξε και δεν μπορούσα άλλο να μιλήσω. Κατάρα που έπεσε πάνω μου! Όσο και να πάλευα, δεν άλλαζε κάτι. Απολύτως τίποτα...
Στο ταξίδι για την Σπάρτη όλοι οι άνδρες έπιναν και γελούσαν με τα κατορθώματα και τον πλούτο τους. Όμως, εγώ σκεφτόμουν μόνο το πότε. Πότε θα ξαναγινομουν αιθέρας και θα χόρευα εκεί ψηλά με τα πουλιά και τα σύννεφα. Πλέον για εμένα δεν φάνταζε θάνατος, μα ελευθερία. Αναρωτιόμουν αν υπήρχε περίπτωση να πάω στον κάτω κόσμο... Να με λυπηθεί η θεά η οποία τη ζωή μου χάρισε και να μου δώσει την ευκαιρία κάποια μέρα να ξαναδώ αυτόν που αγαπάω. Το γνώριζα καλά πως κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε ποτέ. Κι όμως, κρατούσα ελπίδα μέσα μου, χωρίς να ξέρω το γιατί... Έτσι αισθανόταν άραγε τόσα χρόνια η Ελένη;
Μας βρήκαν στον δρόμο φουρτούνες πιο πολλές από όσες θα μπορούσα να μετρήσω και κάποια στιγμή η διαδρομή χάθηκε, εμείς χαθήκαμε. Πέρασαν χρόνια και χρόνια με στάσεις σε μικρά μικρά νησιά να παίρνουμε ό,τι σιτηρά μπορούσαμε να βρούμε και έπειτα να συνεχίζουμε να πλέουμε. Σε αυτό το σημείο το μόνο το οποίο σκεφτόμουν ήταν ο ουρανός και πόσο θα ταιριάζω με τα χρώματά του. Μία νύχτα μας έπιασε η οργή του Ποσειδώνα πιο δυνατά από ποτέ, όλο το βράδυ ήταν μια μάχη με τα κύματα.
Ξεβράσαμε πάλι σε ξένη ακτή, στην Αίγυπτο. Δεν είχαν μείνει πολλοί άνδρες, μόνο τρεις και ο Μενέλαος. Οι επόμενες μέρες πέρασαν με τον Μενέλαο να προσπαθεί να βρει μια λύση. Εν τέλει, τα κατάφερε, τη βρήκε. Θα γινόταν ζητιάνος! Δεν είχε καμία επιλογή, το πλοίο μας ήταν πλέον συντρίμμια, και μαζί του ό, τι τρόφιμα είχαμε μαζέψει. Ζούσαμε πλέον σε μια σπηλιά... Την ίδια κιόλας στιγμή, υπήρχε κάτι μέσα μου το οποίο μου ‘λεγε πως σύντομα θα γινόταν αυτό το οποίο τόσο λαχταρούσα!
Γιάννης Λ.
Δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια και ακόμη να με καταλάβουν. Σύντομα όμως ο άντρας μου, ο Μενέλαος, θα ανακαλύψει την αλήθεια και εμένα θα με πετάξει στον δρόμο, όπως κάθε φορά που νευριάζει. Δεν θα θέλει εμένα πλέον, αλλά την άλλη, την πραγματική Ελένη. Η Ήρα, όταν με κατασκεύαζε μου είπε τον ρόλο μου στον κόσμο: να υποδύομαι την Ελένη και να μην αποκαλύψω ποτέ την ταυτότητά μου. Αχ! Τι ωραία που ήταν και στην Τροία με τον Πάρη. Όμως είτε στην Τροία είτε στην Σπάρτη, ώρες ώρες ξεχνάω ότι είμαι απλά ένα είδωλο. Ένας αιθέρας, πλαστός από την Ήρα. Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή αν μπορούσα να ζούσα και να ένιωθα όπως οι ανθρώποι; Γιατί δεν είναι το ίδιο και ποτέ δεν θα είναι το ίδιο για εμένα και τους υπόλοιπους ανθρώπους αυτή η συμβίωση. Εγώ προσποιούμαι, ενώ εκείνοι είναι αυθόρμητοι. Έχουν λογική και συναίσθημα αληθινό, ανθρώπινο. Τι είμαι εγώ; Μια μαριονέτα των θεών, που εξαιτίας δικών τους λόγων, με τοποθέτησαν στην παρτίδα τους, για να βρουν αφορμή για πόλεμο. Ελπίζω οι άνθρωποι να έχουν την συνείδηση να τα σκεφτούν όλα αυτά. Ελπίζω κάποιος τουλάχιστον να υπάρχει που να νοιάζεται πραγματικά για εμένα. Μα . . . τι λέω, ξέχασα πάλι! Είμαι ένα ψεύτικο όραμα που προκαλεί πόλεμο, δεν είμαι η Ελένη. Αλλά τι θα συμβεί όταν ανακαλύψουν τι πραγματικά είμαι; Όταν αποκαλυφθεί η αλήθεια; Εγώ τι θα απογίνω; Θα εξαφανιστώ για πάντα ή θα εξακολουθώ να βρίσκομαι στην γη και θα τρέχω να γλιτώσω από τον κόσμο; Χάλασα την φήμη της αληθινής Ελένης και τώρα, που γράφω, βρίσκομαι στην σπηλιά και περιμένω τον άντρα της να έρθει να ξαπλώσουμε. Δεκαεφτά χρόνια εσώκλειστη, μα τώρα δεν έχει μείνει πολύς χρόνος. Από στιγμή σε στιγμή, η αλήθεια θα φανεί.
Αθηνά
[…]Νιώθω πολύ μόνη και απελπισμένη. Σε ποιον να μιλήσω αφού κανένας δεν θα με ακούσει και δεν θα με καταλάβει; Σε ποιον να πω τι νιώθω; Μπορώ όμως να τα πω σε ‘σένα αγαπητό μου ημερολόγιο που μόνο εσύ δεν θα με κρίνεις και θα με ακούσεις όπως κανένας άλλος. Θα μπορέσω να σου εκμυστηρευτώ πολλά πράγματα, κάτι που δεν έχω κάνει ακόμα σε κανέναν και ελπίζω ότι σε ‘σένα θα βρω μεγάλο στήριγμα.
Είδωλο με λένε, της γνωστής Ωραίας Ελένης. Η πανίσχυρη Θεά Ήρα πάνω στην οργή της για την ήττα της ενάντια στην πανέμορφη Θεά Αφροδίτη, από σύννεφα με έφτιαξε. Ύστερα ο Πάρις με έκλεψε νομίζοντας ο δύσμοιρος, ότι πήρε μαζί του την πραγματική ωραία Ελένη, μόνο που πήρε απλά εμένα, το είδωλο. Από τότε ξεκίνησαν και οι συμφορές. Εδώ και δεκαεφτά χρόνια ζω σαν την Ελένη, μόνο που η ζωή της δεν είναι και τόσο εύκολη. Είναι πολύ περίεργη η αίσθηση για εμένα να εκφράζω αυτά που νιώθω , μιας και δεν είμαι αληθινό.
Ζηλεύω την Ελένη πολύ . Είναι έξυπνη ,όμορφη αλλά πάνω από όλα είναι αληθινή. Για αυτήν γίνεται όλο αυτό. Άνθρωποι χάνονται κάθε μέρα σε έναν άδικο και άσκοπο πόλεμο. Δρουν τόσο απερίσκεπτα που σκοτώνονται ακόμα και μεταξύ τους. Εγώ που είμαι ένα είδωλο, βλέπω ότι όλο αυτό γίνεται άδικα, μα εκείνοι που έχουν νου όχι. Δεν μπορώ να τους καταλάβω τους ανθρώπους, κάποιες φορές είναι σαν να αγνοούν εντελώς το τι τους λέει το μυαλό τους ότι πρέπει να κάνουν.
Ξέρω πως δεν γίνεται να έχω συνείδηση, μα πιστεύω πως όλο αυτό είναι άσκοπο αλλά και πως για όλα αυτά φταίω εγώ, πως άμα δεν είχα έρθει εδώ όλα αυτά δεν θα είχαν γίνει.
Δημήτρης Χ.
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
από τότε που η Ήρα με δημιούργησε, την ευγνωμονώ απολύτως για πολλούς λόγους. Ζω υπέροχα μέσα σε ένα παλάτι μαζί με τον αγαπημένο μου Πάρη και ζούμε ευτυχισμένα. Τώρα πια όλοι ασχολούνται με εμένα, εγώ είμαι εδώ και 10 χρόνια το κέντρο του κόσμου, σε τέτοιο βαθμό που γίνονται μάχες και σκοτωμοί για πάρτη μου. Άμα με ρωτήσεις …ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ , ΤΟ ΑΓΑΠΑΩ, ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ , Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗ ΓΗ! Πάντως λένε ότι υπάρχει και μία άλλη Ελένη που είναι όμοια με εμένα. Λένε ότι η Ελένη αυτή είναι η αληθινή και βρίσκεται πολύ μακριά από εδώ, άμα άκουσα καλά, κάπου στην Αίγυπτο, αλλά ευτυχώς δεν μπορεί να μου κλέψει το μεγαλείο τόσο μακριά που βρίσκεται. Άρα ,ποιος νοιάζεται για αυτήν; Πάντως δεν νομίζω να είναι τόσο όμορφη όσο εγώ, μάλλον θα έχουμε μόνο μια απλή ομοιότητα Οχ, συγνώμη ημερολόγιο αλλά πρέπει να φύγω τώρα γιατί με καλούνε στα τείχη. Θα σου ξαναμιλήσω αύριο.
Θαρρενός
Αγαπημένο ημερολόγιο,
Έχουν περάσει χρόνια από την μέρα της ύπαρξής μου, από την μέρα που η Ήρα με έφερε στην ζωή για να εκτελέσω αυτήν την αποστολή. Αλλά δεν μπορώ παρά να προβληματιστώ. Δεν την έχω ολοκληρώσει ακόμη ή απλώς η θεά Ήρα ξέχασε το δημιούργημά της; Για πόσο ακόμα θα πρέπει να ζω; Βαθιά μέσα μου το νιώθω, νιώθω κούφια, κενή λες και μέσα μου δεν υπάρχει τίποτα παρά σκοτάδι. Δεν ξέρω πως με έφτιαξε, αλλά είμαι σίγουρη πως έχω τα ίδια συναισθήματα με τους υπόλοιπους. Αν αυτό σημαίνει πως έχω ψυχή δεν γνωρίζω. Και αν έχω, τι θα γίνει όταν πεθάνω, από το χέρι της Ήρας ή και όχι. Φοβάμαι ότι δεν έχω την δική μου βούληση και πως αν προσπαθήσω να κάνω κάτι για να αλλάξω την μοίρα μου θα αποτύχει. Είμαι ένα ρομπότ, ένα ρομπότ με συναισθήματα. Πότε θα τελειώσει η ζωή μου δεν ξέρω, αλλά ελπίζω να είναι σύντομα γιατί δεν μπορώ να ζω μία ζωή ερωτήσεων. Μια ζωή αναπάντητων ερωτήσεων και χωρίς σκοπό. Δεν αντέχω πλέον και έχω κουραστεί. Προσμένω σίγουρο θάνατο και δεν μπορώ να ζήσω την ζωή που τόσο απλόχερα μου δόθηκε.
Δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια και ακόμη να με καταλάβουν. Σύντομα όμως ο άντρας μου, ο Μενέλαος, θα ανακαλύψει την αλήθεια και εμένα θα με πετάξει στον δρόμο, όπως κάθε φορά που νευριάζει. Δεν θα θέλει εμένα πλέον, αλλά την άλλη, την πραγματική Ελένη. Η Ήρα, όταν με κατασκεύαζε μου είπε τον ρόλο μου στον κόσμο: να υποδύομαι την Ελένη και να μην αποκαλύψω ποτέ την ταυτότητά μου. Αχ! Τι ωραία που ήταν και στην Τροία με τον Πάρη. Όμως είτε στην Τροία είτε στην Σπάρτη, ώρες ώρες ξεχνάω ότι είμαι απλά ένα είδωλο. Ένας αιθέρας, πλαστός από την Ήρα. Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή αν μπορούσα να ζούσα και να ένιωθα όπως οι ανθρώποι; Γιατί δεν είναι το ίδιο και ποτέ δεν θα είναι το ίδιο για εμένα και τους υπόλοιπους ανθρώπους αυτή η συμβίωση. Εγώ προσποιούμαι, ενώ εκείνοι είναι αυθόρμητοι. Έχουν λογική και συναίσθημα αληθινό, ανθρώπινο. Τι είμαι εγώ; Μια μαριονέτα των θεών, που εξαιτίας δικών τους λόγων, με τοποθέτησαν στην παρτίδα τους, για να βρουν αφορμή για πόλεμο. Ελπίζω οι άνθρωποι να έχουν την συνείδηση να τα σκεφτούν όλα αυτά. Ελπίζω κάποιος τουλάχιστον να υπάρχει που να νοιάζεται πραγματικά για εμένα. Μα . . . τι λέω, ξέχασα πάλι! Είμαι ένα ψεύτικο όραμα που προκαλεί πόλεμο, δεν είμαι η Ελένη. Αλλά τι θα συμβεί όταν ανακαλύψουν τι πραγματικά είμαι; Όταν αποκαλυφθεί η αλήθεια; Εγώ τι θα απογίνω; Θα εξαφανιστώ για πάντα ή θα εξακολουθώ να βρίσκομαι στην γη και θα τρέχω να γλιτώσω από τον κόσμο; Χάλασα την φήμη της αληθινής Ελένης και τώρα, που γράφω, βρίσκομαι στην σπηλιά και περιμένω τον άντρα της να έρθει να ξαπλώσουμε. Δεκαεφτά χρόνια εσώκλειστη, μα τώρα δεν έχει μείνει πολύς χρόνος. Από στιγμή σε στιγμή, η αλήθεια θα φανεί.
[…]Νιώθω πολύ μόνη και απελπισμένη. Σε ποιον να μιλήσω αφού κανένας δεν θα με ακούσει και δεν θα με καταλάβει; Σε ποιον να πω τι νιώθω; Μπορώ όμως να τα πω σε ‘σένα αγαπητό μου ημερολόγιο που μόνο εσύ δεν θα με κρίνεις και θα με ακούσεις όπως κανένας άλλος. Θα μπορέσω να σου εκμυστηρευτώ πολλά πράγματα, κάτι που δεν έχω κάνει ακόμα σε κανέναν και ελπίζω ότι σε ‘σένα θα βρω μεγάλο στήριγμα.
Είδωλο με λένε, της γνωστής Ωραίας Ελένης. Η πανίσχυρη Θεά Ήρα πάνω στην οργή της για την ήττα της ενάντια στην πανέμορφη Θεά Αφροδίτη, από σύννεφα με έφτιαξε. Ύστερα ο Πάρις με έκλεψε νομίζοντας ο δύσμοιρος, ότι πήρε μαζί του την πραγματική ωραία Ελένη, μόνο που πήρε απλά εμένα, το είδωλο. Από τότε ξεκίνησαν και οι συμφορές. Εδώ και δεκαεφτά χρόνια ζω σαν την Ελένη, μόνο που η ζωή της δεν είναι και τόσο εύκολη. Είναι πολύ περίεργη η αίσθηση για εμένα να εκφράζω αυτά που νιώθω , μιας και δεν είμαι αληθινό.
Ζηλεύω την Ελένη πολύ . Είναι έξυπνη ,όμορφη αλλά πάνω από όλα είναι αληθινή. Για αυτήν γίνεται όλο αυτό. Άνθρωποι χάνονται κάθε μέρα σε έναν άδικο και άσκοπο πόλεμο. Δρουν τόσο απερίσκεπτα που σκοτώνονται ακόμα και μεταξύ τους. Εγώ που είμαι ένα είδωλο, βλέπω ότι όλο αυτό γίνεται άδικα, μα εκείνοι που έχουν νου όχι. Δεν μπορώ να τους καταλάβω τους ανθρώπους, κάποιες φορές είναι σαν να αγνοούν εντελώς το τι τους λέει το μυαλό τους ότι πρέπει να κάνουν.
Ξέρω πως δεν γίνεται να έχω συνείδηση, μα πιστεύω πως όλο αυτό είναι άσκοπο αλλά και πως για όλα αυτά φταίω εγώ, πως άμα δεν είχα έρθει εδώ όλα αυτά δεν θα είχαν γίνει.
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
από τότε που η Ήρα με δημιούργησε, την ευγνωμονώ απολύτως για πολλούς λόγους. Ζω υπέροχα μέσα σε ένα παλάτι μαζί με τον αγαπημένο μου Πάρη και ζούμε ευτυχισμένα. Τώρα πια όλοι ασχολούνται με εμένα, εγώ είμαι εδώ και 10 χρόνια το κέντρο του κόσμου, σε τέτοιο βαθμό που γίνονται μάχες και σκοτωμοί για πάρτη μου. Άμα με ρωτήσεις …ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ , ΤΟ ΑΓΑΠΑΩ, ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ , Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗ ΓΗ! Πάντως λένε ότι υπάρχει και μία άλλη Ελένη που είναι όμοια με εμένα. Λένε ότι η Ελένη αυτή είναι η αληθινή και βρίσκεται πολύ μακριά από εδώ, άμα άκουσα καλά, κάπου στην Αίγυπτο, αλλά ευτυχώς δεν μπορεί να μου κλέψει το μεγαλείο τόσο μακριά που βρίσκεται. Άρα ,ποιος νοιάζεται για αυτήν; Πάντως δεν νομίζω να είναι τόσο όμορφη όσο εγώ, μάλλον θα έχουμε μόνο μια απλή ομοιότητα Οχ, συγνώμη ημερολόγιο αλλά πρέπει να φύγω τώρα γιατί με καλούνε στα τείχη. Θα σου ξαναμιλήσω αύριο.
Αγαπημένο ημερολόγιο,
Έχουν περάσει χρόνια από την μέρα της ύπαρξής μου, από την μέρα που η Ήρα με έφερε στην ζωή για να εκτελέσω αυτήν την αποστολή. Αλλά δεν μπορώ παρά να προβληματιστώ. Δεν την έχω ολοκληρώσει ακόμη ή απλώς η θεά Ήρα ξέχασε το δημιούργημά της; Για πόσο ακόμα θα πρέπει να ζω; Βαθιά μέσα μου το νιώθω, νιώθω κούφια, κενή λες και μέσα μου δεν υπάρχει τίποτα παρά σκοτάδι. Δεν ξέρω πως με έφτιαξε, αλλά είμαι σίγουρη πως έχω τα ίδια συναισθήματα με τους υπόλοιπους. Αν αυτό σημαίνει πως έχω ψυχή δεν γνωρίζω. Και αν έχω, τι θα γίνει όταν πεθάνω, από το χέρι της Ήρας ή και όχι. Φοβάμαι ότι δεν έχω την δική μου βούληση και πως αν προσπαθήσω να κάνω κάτι για να αλλάξω την μοίρα μου θα αποτύχει. Είμαι ένα ρομπότ, ένα ρομπότ με συναισθήματα. Πότε θα τελειώσει η ζωή μου δεν ξέρω, αλλά ελπίζω να είναι σύντομα γιατί δεν μπορώ να ζω μία ζωή ερωτήσεων. Μια ζωή αναπάντητων ερωτήσεων και χωρίς σκοπό. Δεν αντέχω πλέον και έχω κουραστεί. Προσμένω σίγουρο θάνατο και δεν μπορώ να ζήσω την ζωή που τόσο απλόχερα μου δόθηκε.
Μαρίνα
Ζαχαρίας
Ελένη Δερ.
Αγαπητό μου ημερολόγιο.
Τροία, ημέρα 3650ή του πολέμου. Είμαι το είδωλο της Ελένης, αυτό που έκλεψε ο Πάρης από το παλάτι του Μενέλαου, πιστεύοντας πως έχει την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου, όπως του είχε τάξει η θεά του έρωτα και της ομορφιάς. Εγώ ήμουν η αιτία που ξεκίνησε αυτός ο φοβερός πόλεμος ανάμεσα στους Αχαιούς και τους Τρώες. Είναι τώρα δέκα χρόνια τώρα που ζω τη ζωή μιας άλλης. Είμαι μια άλλη και όλοι νομίζουν ότι είμαι η Ελένη. Τόσα χρόνια ζω στη σκιά αυτής της γυναίκας. Τώρα που έχω δει πως θα ζούσε η Ελένη, πραγματικά τη θαυμάζω. Είναι φορές που στα αλήθεια νομίζω ότι είμαι η Ελένη. Δεν θα ήταν άσχημο! Πραγματικά στενοχωριέμαι που δεν είμαι η πραγματική Ελένη. Πόσο την ζηλεύω. Θα ζούσε δίπλα στον Πάρη, θα ήταν βασίλισσα, θα την θεωρούσαν όλοι αξιολάτρευτη και θα είχε όλα τα καλά του κόσμου. Αυτό που με στενοχωρεί όμως, είναι που αυτοί οι άνθρωποι σκοτώνονται δέκα χρόνια τώρα για «έναν ίσκιο». Για ένα είδωλο. Για μια ανύπαρκτη Ελένη. Είναι πράγματι άξιο να τους λυπάσαι που σκοτώνονται έτσι άδικα…. Όμως, έτσι το θέλησαν οι θεοί… Πάντα νικάει ο πιο δυνατός. Αυτή είναι η μοίρα των θνητών…
Λευτέρης Φλεβ.
Έζησα δεκαεφτά χρόνια ως Ελένη. Η άχρηστη! Ένα πλάσμα που η μόνη του χρησιμότητα είναι να παριστάνει κάποιον άλλο! Ποια είμαι εγώ; Τι είμαι εγώ; Υπάρχω; Όλη μου η ζωή μια ψευτιά! Να στενοχωριέμαι που δεν είμαι η Ελένη και να τη ζηλεύω γιατί αυτή όσα και αν τράβηξε, υπήρξε. Κι έχω να ζω με τόσες τύψεις για όλους τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν για μένα, μέσα στη βλακεία τους!!!!
Αγαπητό μου ημερολόγιο.
Τροία, ημέρα 3650ή του πολέμου. Είμαι το είδωλο της Ελένης, αυτό που έκλεψε ο Πάρης από το παλάτι του Μενέλαου, πιστεύοντας πως έχει την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου, όπως του είχε τάξει η θεά του έρωτα και της ομορφιάς. Εγώ ήμουν η αιτία που ξεκίνησε αυτός ο φοβερός πόλεμος ανάμεσα στους Αχαιούς και τους Τρώες. Είναι τώρα δέκα χρόνια τώρα που ζω τη ζωή μιας άλλης. Είμαι μια άλλη και όλοι νομίζουν ότι είμαι η Ελένη. Τόσα χρόνια ζω στη σκιά αυτής της γυναίκας. Τώρα που έχω δει πως θα ζούσε η Ελένη, πραγματικά τη θαυμάζω. Είναι φορές που στα αλήθεια νομίζω ότι είμαι η Ελένη. Δεν θα ήταν άσχημο! Πραγματικά στενοχωριέμαι που δεν είμαι η πραγματική Ελένη. Πόσο την ζηλεύω. Θα ζούσε δίπλα στον Πάρη, θα ήταν βασίλισσα, θα την θεωρούσαν όλοι αξιολάτρευτη και θα είχε όλα τα καλά του κόσμου. Αυτό που με στενοχωρεί όμως, είναι που αυτοί οι άνθρωποι σκοτώνονται δέκα χρόνια τώρα για «έναν ίσκιο». Για ένα είδωλο. Για μια ανύπαρκτη Ελένη. Είναι πράγματι άξιο να τους λυπάσαι που σκοτώνονται έτσι άδικα…. Όμως, έτσι το θέλησαν οι θεοί… Πάντα νικάει ο πιο δυνατός. Αυτή είναι η μοίρα των θνητών…
Έζησα δεκαεφτά χρόνια ως Ελένη. Η άχρηστη! Ένα πλάσμα που η μόνη του χρησιμότητα είναι να παριστάνει κάποιον άλλο! Ποια είμαι εγώ; Τι είμαι εγώ; Υπάρχω; Όλη μου η ζωή μια ψευτιά! Να στενοχωριέμαι που δεν είμαι η Ελένη και να τη ζηλεύω γιατί αυτή όσα και αν τράβηξε, υπήρξε. Κι έχω να ζω με τόσες τύψεις για όλους τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν για μένα, μέσα στη βλακεία τους!!!!
Πέρασα δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια να παριστάνω την Ελένη! 17 χρόνια να ζω τη ζωή της! Αλήθεια είναι πάντως ότι δεν ήταν δύσκολο να υποδυθώ την Ελένη. Ποιος την ήξερε προσωπικά εδώ στην Τροία; Και ο Μενέλαος τι να θυμάται μετά από τόσον καιρό που έλειπε; Να πω την αλήθεια, δεν αισθάνομαι ότι είμαι εγώ ο κακός της ιστορίας. Δεν τους εξαπάτησα εγώ, η Ήρα τους κορόιδεψε όλους. Κι όμως θα ήθελα να είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος και να ζήσω τη ζωή μου όπως όλοι οι άνθρωποι, κι όχι μια απάτη, το μέσο εξαπάτησης μιας πανούργας θεάς. Κι είχα πολλές ευκαιρίες στα 17χρόνια να αισθανθώ αδικημένη, κι αφήνομαι καμιά φορά να αισθάνομαι ευτυχισμένη που ζούσα αυτή τη ζωή που δεν μου ανήκε! Προσπαθώ πάντα να μην το σκέφτομαι, να λέω ότι κι εγώ είμαι άτυχη και θύμα στα κόλπα της Ήρας. Πολλές φορές αναρωτιέμαι. Πώς να είναι άραγε η πραγματική Ελένη; Της έχουνε πει τάχα πως υπάρχει ένα είδωλό της; Πολλές φορές θα ήθελα να πω την αλήθεια για να σταματήσει ο πόλεμος, Δειλιάζω, έπειτα, φοβάμαι. Το πιο πιθανό θα ήταν να με σκοτώσουν αν μάθαιναν πως είμαι ένα ψέμα! Εγώ το ξέρω ότι είμαι ένα ψέμα και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν προσποιήθηκα πως είμαι η Ελένη, έκανα αυτό που έπρεπε και δεν τη ζήλεψα ποτέ, μονάχα ίσως λίγο την ομορφιά της. Και τους ανθρώπους, ποτέ δεν θα μπορούσα εγώ να τους κοροϊδέψω και ας μην έφταιγαν αυτοί για αυτά που τους συνέβησαν . Αλλά και πάλι, είναι κακό που ποτέ δεν σκέφτηκα στα σοβαρά ποτέ να αποκαλυφθώ ποια είμαι γιατί ανέπτυξα φόβο ανθρώπινο και αντί για αυτό διάλεξα να προστατεύσω τον εαυτό μου, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι θα υποδυθώ ένα ρόλο κακό; Γιατί η Ελένη ποτέ δεν θα έκανε κακό σε κανέναν και όλους θα τους συμπονούσε, ενώ εγώ, το είδωλό της, για αυτό ακριβώς είχα φτιαχτεί…
Αγαπημένο μου ημερολόγιο
Ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω από εκείνη τη στιγμή. Εκείνη τη στιγμή που αντίκρισα τη ζωή μου και κατάλαβα ότι δεν έχω δική μου ζωή. Αντίθετα πώς είμαι ένα πλάσμα που δεν έχει κάνει κανένα καλό, Γιατί κατάλαβα τι είμαι και για ποιο λόγο φτιάχτηκα! Οι τύψεις είναι το λιγότερο από τα αρνητικά αισθήματα που νοιώθω μετά από αυτήν τη συνειδητοποίηση! Και φαντάσου πως τόσον καιρό πίστευα ότι είμαι πραγματικά η Ελένη, κι όχι πια μια σκιά. Δεν τη ζηλεύω την Ελένη, όχι δεν την ζηλεύω. Απλά θα ήθελα να είμαι ένας κανονικός άνθρωπος και να είχα μια κανονική ζωή σαν εκείνη των κανονικών ανθρώπων! Αντί για αυτό πρέπει να ζήσω με την επίγνωση ότι εγώ, φταίω δεν φταίω, εγώ είμαι εκείνη που είμαι υπαίτια για αυτόν τον σαματά! Αλλά κι αυτοί που πολεμάν, μήπως δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν ηλίθιοι; Αυτό σκέφτηκα μια στιγμή! Αλλά πού να το ξέρουν κι αυτοί οι άμοιροι ότι δεν πολεμάν για καμιά αληθινή Ελένη!!!
Δημήτρης Γαλ.
Αγαπητό ημερολόγιο
Σήμερα ξύπνησα από τον ήχο που έκανε η πανοπλία του Πάρη καθώς έφευγε. Μα καλά, αυτός ο Πάρης μεγάλος παπα… εμ παπατζής - το πιάσατε το υπονοούμενο… Τι να την κάνει την πανοπλία αφού δεν πολεμάει!; Μόνο ο Έκτορας πολεμάει σώμα με σώμα. Τα άλλα αδέλφια του όλα ξύνονται Αχ, πόσο ζηλεύω την Ανδρομάχη… Και πόσο την λυπάμαι, γιατί ο άντρας της πολεμά έναν τρανό πολεμιστή των Ελλήνων, τον Αχιλλέα, και όπου υπάρχει αυτός, υπάρχει ο κίνδυνος. Που λες, αγαπητό μου ημερολόγιο, για πρώτη φορά θα σου γράψω την ρουτίνα μου. Πρώτα ξυπνάω και για πρωινό οσφρίζομαι τον αέρα από το βασιλικό μπαλκόνι. Μετά στέλνω την αναφορά μου στην Ήρα και περνάω την υπόλοιπη μέρα να παρατηρώ τον Πάρη. Τέλος πάντων. Πάντως, εάν λυπάμαι έναν άνθρωπο, αυτός είναι η κακομοίρα η Ελένη. Αυτή φορτώνεται όλες τις αμαρτίες μου. Αυτή θα κινδυνεύσει από αυτές. Αυτά για σήμερα. Αντίο.
Γιάννης Ταλ.
Σταματία
Υ.Γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου