Ήμουν ξετρελαμένος από τη χαρά μου όταν κυκλοφόρησε "Η εποχή των δολοφόνων" του Νίκου Γραμματικού. Εννοείται όχι για την ταινία- αν και δεν ήταν άσχημη...
Για την "Εποχή στην κόλαση". Το αγαπημένο μου συγκρότημα, οι Τρύπες, μελοποιούσε το αγαπημένο απόσπασμα από το ποίημα, του αγαπημένου μου ποιητή, του Ρεμπώ ντε... Και μάλιστα στην αγαπημένη μου μετάφραση, εκείνη του Νίκου Σπανια . Μικρό το κακό που έλειπαν οι δυο πρώτοι στίχοι, εμβληματικοί κατά τη γνώμη μου, και όλο το δεύτερο μέρος. Πρόκειται για το γνωστότερο μαζί με την "Πείνα" ποίημα της συλλογής, το οποίο είναι νομίζω άτιτλο και γνωστό με τον αρχικό του στίχο. Αλλά δεν μπορώ να το εξακριβώσω. Είναι ήδη οχτώ χρόνια τα βιβλία μου εξόριστα στο χωριό μου, στη Μάνη...
Διαβάστε τώρα ολόκληρο το ποίημα
Αν θυμάμαι καλά, κάποτε, ήταν η ζωή μου έκπαγληγιορτή που άνοιγαν όλες οι καρδιές και όλα τα
κρασιά κυλούσαν.
Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου.
Και τη βρήκα πικρή.
Και τη βλαστήμησα.
Οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη. Δραπέτευσα.
Ω ,Μάγισσες, Μιζέρια, Μίσος, εσείς θα
διαφυλάξετε το θησαυρό μου.
Κατόρθωσα να σβήσω από το λογικό μου κάθε
ελπίδα ανθρώπινη.
Μ’ ύπουλο σάλτο, χύμηξα σα θηρίο πάνω σ’ όλες
τις χαρές να τις σπαράξω.
Επικαλέστηκα τους δήμιους να δαγκάσω, πεθαίνοντας,
τα κοντάκια των όπλων τους.
Επικαλέστηκα κάθε Οργή και Μάστιγα να πνιγώ
στο αίμα, στην άμμο.
Η απόγνωση ήταν ο θεός μου.
Κυλίστηκα στη λάσπη.
Στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος.
Ξεγέλασα την τρέλλα.
Κι’ η άνοιξη μου προσκόμισε το φρικαλέο γέλιο
του ηλίθιου.
Μα τώρα τελευταία, πριν τα τινάξω για καλά,
λέω ν’ αποζητήσω το κλειδί του αρχαίου συμποσίου
μήπως βρω ξανά την όρεξή μου.
Το κλειδί αυτό είν’ η συμπόνοια.
Η έμπνευση τούτη δείχνει πως ονειρεύτηκα.
«Θα μείνεις ύαινα κ.τ.λ. …». ολολύζει ο διάβολος :
και με στεφανώνει με πλήθος ιλαρές παπαρούνες.
«Φτάσε στο θάνατο μ’ όλες τις αχαλίνωτες ορέξεις σου,
τη φιλαυτία σου, και κάθε ασυγχώρητο αμάρτημα !»
Αχ ! απαύδησα.
Αλλά, Σατανά, φίλτατέ μου, να χαρείς, όχι βλοσυρές ματιές.
Περιμένω μερικές βδελυρότητες, αναδρομικά.
Ωστόσο, για σας, τους εραστές της απουσίας του
περιγραφικού ή διδακτικού ύφους σ’ έναν συγγραφέα,
για σάς αποσπώ τις λίγες ελεεινές αυτές σελίδες από
το σημειωματάριο ενός κολασμένου.
Αλλά, Σατανά, φίλτατέ μου, να χαρείς, όχι βλοσυρές ματιές.
Περιμένω μερικές βδελυρότητες, αναδρομικά.
Ωστόσο, για σας, τους εραστές της απουσίας του
περιγραφικού ή διδακτικού ύφους σ’ έναν συγγραφέα,
για σάς αποσπώ τις λίγες ελεεινές αυτές σελίδες από
το σημειωματάριο ενός κολασμένου.
Οι Τρύπες συμπεριέλαβαν το κομμάτι έπειτα και στο δίσκο " Ένα υπέροχο τίποτα", ο οποίος ήταν περισσότερο μια σειρά πειραματισμών του Γιάννη Αγγελάκα και του Γιώργου Καρρά.
Βέβαια, χωρίς να το γνωρίζω τότε, ο αγαπημένος μου Θάνος Μικρούτσικος εργαζόταν ήδη από τη δεκαετία του '80 πάνω στον Ρεμπώ και το 2004 θα εκδώσει την όπερα "Μια εποχή στην κόλαση" πάνω στην μετάφραση του η Χριστόφορου Λιοντάκης στην οποία περιλαμβάνεται και και το εν λόγω απόσπασμα σε απαγγελία του Κιμούλη, και από την οποία απουσιάζουν σκόρπιοι στίχοι
Είναι και μια ακόμα απόπειρα πάνω στην "Εποχή..." από τον Γιώργο Χριστιανάκη ο οποίος είχε κάνει την ενορχήστρωση και τον ήχο στις μελοποίηση από τις Τρύπες τότε, αλλά δεν νομίζω ότι περιέχεται σε αυτή το συγκεκριμένο απόσπασμα.
Για τον Ρεμπώ τα λέμε κι εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου