Της Τσαμπίκας Π. : "Από το ημερολόγιο ενός ναυτικού"

Ένα άλλο ταλαντούχο  φυντανάκι  που φώλιαζε στο Γ2 είναι  η Τσαμπίκα.

   Έτσι  δημοσιεύεται σήμερα και η δική της δημιουργική εργασία  στα πλαίσια της διδασκαλίας του ποιήματος του Νίκου Καββαδία "Kuro Siwo", ένα διήγημα με τη μορφή μιας  ημερολογιακής καταγραφής, στο ημερολόγιο ενός ναυτικού. 

 

    Μετά από τη δίμηνη διαμονή μας στο νησί λόγω μηχανικής βλάβης του πλοίου, αύριο τελικά φεύγουμε. Δεν περίμενα η ζωή του ναυτικού να είναι έτσι. Η ζωή στη θάλασσα είναι δύσκολη και με πολλούς κινδύνους. Θέλω να φύγω, να γυρίσω στην πατρίδα. Εκεί απ’ όπου το μυαλό και η καρδία μου δεν έφυγαν ποτέ. Θα με θυμούνται; Κι αν ναι, θα με δεχτούν; Θα μ΄ έχουν συγχωρέσει άραγε που τους παράτησα και 20 χρόνια τώρα δεν τους έχω γράψει ένα γράμμα; Τώρα που μιλάμε για γράμματα, σήμερα το πρωί παρέλαβα ένα, αλλά δεν το έχω ανοίξει ακόμα. Φοβάμαι. Φοβάμαι αυτά που θα διαβάσω. Αλλά δεν μπορώ να μην το ανοίξω, η περιέργεια με σκοτώνει. (Διαβάζει το γράμμα). Θεέ μου!!! Το γράμμα είναι ΔΙΚΟ ΤΗΣ! Νόμιζα ότι θα με είχε ξεχάσει και θα είχε συνεχίσει τη ζωή της, όμως όχι, πάντα περίμενε ότι θα επέστρεφα. Μου έγραψε για όλα όσα πέρασαν όταν έφυγα και πώς τελικά στάθηκαν στα πόδια τους και πάλι. Ο αδελφός μου χρειάστηκε να σταματήσει το σχολείο και να πιάσει δουλειά για να μπορούν να έχουν κάποια χρήματα. Η μητέρα μου βρισκότανε σε άθλια κατάσταση. Το γεγονός ότι έφυγα τη στεναχώρησε τόσο που έφτασε στα όρια της κατάθλιψης και της πήρε αρκετό καιρό για να επανέλθει. Βέβαια ακόμα κι όταν συνήλθε δεν ήταν η ίδια όπως πριν. Είχε χάσει το χαμόγελό της και την όρεξη της για ζωή. Όσο περνούσε ο καιρός συνήθιζε όλο και περισσότερο την κατάσταση, όμως ποτέ δεν ξεπέρασε την απουσία μου. Τώρα είναι αρκετά μεγάλη και ταλαιπωρημένη οπότε την περισσότερη ώρα την περνάει στο κρεβάτι. Πριν συνεχίσω με το τι έγραφε το γράμμα, ήθελα να σου πω ότι είχε και μια φωτογραφία. Μπορούσα ξεκάθαρα να καταλάβω τη μητέρα και τον αδελφό μου. Αν και είχε μεγαλώσει και τα μαλλιά της ήταν πλέον άσπρα κοιτώντας μόνο τα μάτια της μπορούσα να ηρεμήσω και να νιώσω καλύτερα, έστω και για λίγο. Ο αδελφός μου δίπλα της είχε γίνει πια ολόκληρος άντρας. Δεξιά από τον αδελφό μου βρισκόταν η γυναίκα του και στη μέση τα δύο τους παιδιά. Μπροστά τους καθισμένη ήταν ΕΚΕΙΝΗ. Δεν είχε αλλάξει καθόλου…το πρόσωπό της είχε μείνει τόσο παραμυθένια όμορφο με αυτό το αγγελικό χαμόγελο όσο τη μέρα που τη γνώρισα. Δίπλα της καθόταν ένας νεαρός άντρας. Συνέχιζα να διαβάζω για αν δω τι θα μου έλεγε γι’ αυτόν. Είναι ο γιος σου, έλεγε. Πάγωσα. Μόλις συνήλθα λίγο συνέχισα. Έγραφε ότι κατάλαβε τι συνέβαινε μόνο λίγο καιρό αφότου έφυγα. Προσπαθούσε συνέχεια να μου στείλει κάποιο γράμμα, άλλα κάθε φορά που με εντόπιζαν σ’ ένα λιμάνι και έστελνε το γράμμα, είχα φύγει και έτσι όλα τα γράμματα γύριζαν πίσω σ’ εκείνη. Περισσότερα θα μου έλεγε από κοντά, αν επέστρεφα και το ήθελα. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα άλλο, ξέσπασα σε κλάματα. Τότε σκέφτηκα τι θα είχε γίνει αν δεν έφευγα ή το πλοίο είχε χαλάσει πιο πριν ή το πλοίο δε χαλούσε και δεν έπαιρνα ποτέ το γράμμα. Να σου πω κάτι όμως, αυτά δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει το τώρα, τι θα κάνω για να φύγω και να γυρίσω πίσω στην οικογένειά μου και στην πραγματική μου ζωή.