Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι - Μπέρτολτ Μπρέχτ.

Το χιούμορ σχετίζεται προφανώς με το γέλιο, όπως έχουμε πει κι εδώ, αλλά δεν είναι απαραίτητο να είναι το γέλιο ο αυτοσκοπός του.

   Το σύντομο αφήγημα  "Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι" (1949) του Μπέρτολντ Μπρεχτ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πρόκειται για μια από τις 87 σύντομες ιστορίες που έγραψε ο Μπρεχτ σε διάστημα τριάντα χρόνων με ήρωα τον κύριο Κόινερ, έναν "Κανένα" από την ανάποδη, χαρακτηριστικό παράδειγμα της αλλοτρίωσης του σύγχρονου ανθρώπου. Πρόκειται φαινομενικά για μια ιστορία με ζώα, στην πραγματικότητα όμως μιλάει αλληγορικά για την σύγχρονη εποχή παρουσιάζοντας την ως δυστοπία.

   Η ειρωνική —και χιουμοριστική— προσέγγιση της κοινωνικής αγριότητας  που "δικαιολογείται" μέσω του παραλληλισμού της με μια κοινωνία ψαριών  και ο αριστοτεχνικός χειρισμός του παραλληλισμού αυτού απομακρύνουν τον κίνδυνο του διδακτισμού και επιτρέπουν στη σύντομη αυτή παραβολή να λειτουργήσει ως παιγνιώδες ερέθισμα για πολιτική σκέψη.

    Στην παρακάτω σύντομη ταινία μπορείτε να δείτε την ιστορία του Μπρεχτ σε κινούμενα σχέδια... 

Παρόμοιου προβληματισμού  κείμενα με τα οποία έχει ασχοληθεί το ιστολόγιο είναι
1) "Ο Ποσειδώνας" του Φραντς Κάφκα και "Ο σκατζόχερος" του Γονατά  εδώ
2) "Όταν" του Μιχάλη Κατσαρού και "Τους έχω βαρεθεί" του Βολφ Μπίρμαν εδώ
3) "Ένα παλιό μήνυμα σε ένα σύγχρονο κόσμο"  του "Φύλαρχου Σιάτλ" και "Παπαλάγκι"  του Έρικ Σόερμαν  εδώ.
4) "Η ιστορία ενός λαβυρίνθου" του Τίτου Πατρίκιου εδώ .
5) "Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος" της Ελένης Βακαλό εδώ 

Υ,Γ.: α)

        β)