Ξενιτεμένα πουλιά του Β1 και του Β2 Γυμνασίου Παραδεισίου

Ολοκληρώσαμε με τη Β' Γυμνασίου Παραδεισίου την περιπλάνησή μας στα μακρινά μέρη κι ακόμα πιο μακρινά συναισθήματα της ξενιτιάς. Στη σημερινή ανάρτηση θα διαβάσουμε τα κείμενα και θα θαυμάσουμε τις συνθέσεις/ζωγραφιές που δημιούργησαν τα παιδιά πάνω στο θέμα της ξενιτιάς.

Οι μαθητές και οι μαθήτριες εργάστηκαν ατομικά και επέλεξαν πάνω σε ποια συγκεκριμένη εργασία θα δούλευαν. (Κάποιοι-ες επέλεξαν να κάνουν δύο ακόμα και τρεις εργασίες). Να σημειώσω μόνο την ιδιαίτερη ευαισθησία με την οποία προσέγγισαν το θέμα της ξενιτιάς και την οποία θα διαπιστώσετε αμέσως παρακάτω.
Ακολουθούν οι εργασίες των παιδιών που επέλεξαν να γράψουν από τη θέση του ξενιτεμένου. Τι θα διαβάζαμε, άραγε, αν ανοίγαμε το ημερολόγιο ενός ανθρώπου που άφησε πίσω την οικογένεια, το σπίτι και την πατρίδα του αναζητώντας μια καινούργια ζωή;

Κωνσταντίνα Σ.

Αγαπητό ημερολόγιο,

Ξημέρωσε άλλο ένα πρωινό μακριά από την πατρίδα. Άλλος ένας μήνας τελειώνει κι εγώ μένω ακόμα άνεργος. 

Πίστευα πως, αν ερχόμουν στην ξενιτιά, θα ζούσα μια καλύτερη ζωή, θα δούλευα, θα γνώριζα καινούριους ανθρώπους, ίσως να έκανα οικογένεια. Θα ήμουν ευτυχισμένος! Μα, τίποτα από όλα αυτά δε βγήκε αληθινό. Δεν έχω λεφτά και κανείς δε με συμπαθεί γιατί, κατά τη γνώμη τους, είμαι ξένος. Δέκα χρόνια στην πατρίδα τους και συνεχίζουν να με αποκαλούν "ξένο". Έχω νοσταλγήσει πολύ την πατρίδα, την οικογένεια, τη φροντίδα της μητέρας. Έχω χάσει πολλές οικογενειακές στιγμές: Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα, τα πάντα! Ακόμα και τα ανίψια μου που, όταν αποφάσισα να φύγω, μόλις είχαν γεννηθεί, τώρα πάνε σχολείο και δε με έχουν γνωρίσει ποτέ!

Θέλω να πάρω την απόφαση να γυρίσω πίσω. Έχω απογοητευτεί με τον εαυτό μου. Θα προτιμούσα να είχα μείνει πίσω στην πατρίδα. Ήταν λάθος απόφαση να φύγω από την οικογένειά μου. Τα σκέφτομαι όλα αυτά και με πιάνει το παράπονο.

Καληνύχτα.

Μαρία Μ.

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Κάθε μέρα μου φαίνεται ίδια. Ξυπνώ κάθε πρωί στις 7, ετοιμάζομαι και φεύγω για δουλειά. Γυρίζω σπίτι κουρασμένος και, με τη λίγη δύναμη που μου απομένει, κάνω ένα μπάνιο και κοιμάμαι.

Θα ήθελα να βρισκόμουν στην πατρίδα αλλά εκεί δε βρήκα δουλειά. Πώς θα ζήσω; Χωρίς λεφτά; Χωρίς φαγητό; Δε μου αρέσει αυτή η χώρα, Θέλω την πατρίδα μου! Θέλω να γυρίσω πίσω στους φίλους μου. Νοιώθω πολύ  μόνος. Αποφάσισα ότι θα γυρίσω πίσω στην Ελλάδα όταν φύγει από τη δύσκολη οικονομική κατάσταση που είναι τώρα.

Ευδοκία Κ.

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Οι μέρες περνούν και οι καταστάσεις παραμένουν σταθερές. Οι στιγμές που είμαι αναγκασμένη να ζω μακριά απ' την οικογένειά μου είναι αβάσταχτες -όμως, η εργασία στην Αυστραλία είναι κερδοφόρα. Υπάρχουν αρκετοί Έλληνες εδώ μα κανείς δεν είναι εκείνοι. Κανένας δεν είναι η οικογένειά μου, σε κανέναν σε μπορώ να βασιστώ σε μια δύσκολη στιγμή. 

Δεν έχω παράπονο από τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Εδώ είναι ευγενικοί μα δεν έχουν τη φιλοξενία που προσφέρουν οι Έλληνες. Στην Ελλάδα όλα είναι αλλιώς... Εδώ νοιώθω ξένος. Δεν είμαι στο σπίτι μου, δεν έχω την παρέα μου, τους φίλους μου, τους ανθρώπους μου.

Πολλές φορές η απελπισία με κυριεύει. Θέλω να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω πίσω. Σπίτι μου, σπιτάκι μου, που 'λεγαν και οι παλιοί. Μα εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι πως είμαι εδώ για κάποιον λόγο. Είμαι εδώ για να δουλέψω, να βγάλω αρκετά χρήματα και να μπορέσω να βοηθάω. Να μπορώ κι εγώ να πω πως έχω συνεισφέρει... Ότι βοήθησα κι εγώ τους δικούς μου με τα προβλήματά τους. Ίσως να μην μπορέσω να λύσω τα προβλήματα που έχουν εντελώς μα θα προσπαθήσω. Αυτοί στερήθηκαν πολλά για να μεγαλώσουν εμένα.

Αυτά σκέφτομαι κάθε μέρα, καλό μου ημερολόγιο, και μέσα απ' αυτά παίρνω δύναμη και κουράγιο. "Γι' αυτούς", λέω στον εαυτό μου. Όλα γι' αυτούς.

Ειρίσα Τ.

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και γι' αυτό αποφάσισα να συνεχίσω τις σπουδές μου στη Γερμανία, αφήνοντας πίσω την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Εδώ στη Γερμανία, τα πράγματα είναι ευκολότερα. Έχω βρει μια δουλειά σε μια καφετέρια κι έτσι μπορώ να βγάλω τα έξοδα του σπιτιού. Στενοχωριέμαι που δεν είμαι κοντά στους γονείς μου και στους φίλους μου. Θα ήθελα να γυρίσω πίσω αλλά πλέον η ζωή μου είναι εδώ, στη Γερμανία. Στην αρχή ένοιωθα μόνος διότι δεν είχα κανένα φίλο μα αργότερα γνώρισα κι άλλα παιδιά τα οποία είναι ξενιτεμένα, όπως εγώ. Ελπίζω το καλοκαίρι να πάω στην Ελλάδα.

Ευδοκία Τ.

Γερμανία, 5 Μαΐου 1998

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα είμαι πολύ ευτυχισμένη. Μετά από αρκετό ψάξιμο για δουλειά, επιτέλους βρέθηκε μία δουλειά της προκοπής. Είμαι πολύ ικανοποιημένη για αυτή τη δουλειά διότι έχει ικανοποιητικό μισθό ώστε να μπορέσω να προσφέρω οικονομικά στην οικογένειά μου. Το μόνο που με στεναχωρεί είναι που θα βρίσκομαι μακριά από την πολυαγαπημένη μου οικογένεια.

8 Ιουνίου 1998

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα είναι πολύ θυμωμένη και απογοητευμένη. 

Στη δουλειά αντιμετωπίζω πολλά προβλήματα, ειδικά ρατσισμό λόγω της καταγωγής μου. Κι ας ήταν μόνο αυτό... Το αφεντικό με εξαπάτησε. Όλα όσα έγραφε στην αγγελία ήταν ψέματα. Αρχικά, είναι πολύ αυστηρός με όλους τους υπαλλήλους του. Δεν έχει κανένα ίχνος ανθρωπιάς κι ευαισθησίας μέσα του. Όλοι εργαζόμαστε πολύ σκληρά και δεν παίρνουμε τον μισθό που μας αξίζει, ούτε καν αυτόν που είχαμε συμφωνήσει.

Παρ'όλα αυτά, είμαι ευγνώμων που η σπιτονοικοκυρά μου είναι ένας σπάνιος άνθρωπος με πολύ καλή καρδιά. Μου έχει σταθεί σα δεύτερή μου μητέρα. 

Τέλος, αν και βρίσκομαι στη Γερμανία, μια πλούσια και πανέμορφη χώρα, η σκέψη μου κάθε στιγμή της ζωής μου βρίσκεται στην οικογένειά μου και στην αγαπημένη μου Ελλάδα. Σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά.

Καληνύχτα, ημερολόγιό μου. Αρκετά τα είπαμε για σήμερα. Πρέπει να ξεκουραστώ για την αυριανή δουλειά -που προσωρινά θα έχω μέχρι να βρω μία καλύτερη. Τα λέμε σύντομα.

Μιχάλης Ε.

Επιτέλους Κυριακή! Άλλη μια κουραστική εβδομάδα πέρασε. Είναι κάποιες φορές που δε μπορώ να πιστέψω πως έχουνε ήδη περάσει έξι μήνες από τότε που άρχισα να δουλεύω στη Γερμανία.

Ευτυχώς, βρήκα εύκολα δουλειά σε ένα εργοστάσιο με εξαρτήματα αυτοκινήτων. Το εργοστάσιο είναι αρκετά χιλιόμετρα μακριά από την πόλη. Το κουραστικό είναι πως πρέπει να ξυπνάω πολύ νωρίς για να πάρω δύο τρένα. Τα ωράρια της δουλειάς είναι 7 το πρωί μέχρι 4 το απόγευμα, από τη Δευτέρα μέχρι το Σάββατο. Ευτυχώς μαζί μου δουλεύουνε δύο Έλληνες. Στα διαλείμματα συζητάμε για τις οικογένειές μας πίσω στην Ελλάδα. Στο σπίτι γυρίζω περίπου στις 6. Εκεί με περιμένει ο Φοίβος, ένα αδέσποτο σκυλάκι που βρήκα τις πρώτες μέρες που ήρθα στο διαμέρισμα. 

Νοιώθω θλίψη γιατί έπρεπε να φύγω από την Ελλάδα αλλά ταυτόχρονα είμαι χαρούμενος που βρήκα μια καλή δουλειά.

Σόνια Τ.

7/10/1989

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Η καθημερινότητά μου εδώ είναι δύσκολη διότι δεν ξέρω καλά τη γλώσσα και δε μπορώ να μιλήσω με κανέναν. Σήμερα που πήγα για πρώτη φορά στη δουλειά, έκανα καινούριες γνωριμίες. Ήμασταν όλοι από την ίδια χώρα και έτσι νόμιζα πως ήμουν στην Ελλάδα. Ύστερα από τη δουλειά, πήγα σε μια φίλη για να μου δείξει την πόλη. Ήταν καταπληκτική. Εδώ περνάω καλά αλλά μου λείπουν πολύ η οικογένειά μου και οι φίλες μου.

Συμεών Τ.

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα έπιασα δουλειά στο ξενοδοχείο. Με έβαλαν κάθε βράδυ να πηγαίνω στις πισίνες και να φτιάχνω τα καθίσματα, δηλαδή να τα βάζω στη θέση τους. Μετά να μαζεύω όλα τα ποτήρια, τα σκουπίδια και αν βρίσκω κάτι αν έχουν ξεχάσει οι τουρίστες, να το δίνω στο αφεντικό και αυτός θα το βγάλει ανακοίνωση για να έρθει ο τουρίστας που το έχει ξεχάσει ή χάσει να το πάρει.

Μου φαίνεται λίγο κουραστικό. Αυτή η δουλειά είναι βράδυ. Όταν σκοτεινιάζει, δηλαδή 9-11. Ελπίζω να βρω καλύτερη δουλειά που να παίρνω περισσότερα λεφτά και να μην κουράζομαι τόσο πολύ.

Μαρίνα Κ.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σου γράφω πάλι από το παγωμένο Όσλο της Νορβηγίας. Σήμερα κατάλαβα ότι απομένουν μόλις πέντε ημέρες για τα Χριστούγεννα. Πόσο θα ήθελα αυτές τις μέρες να τις περάσω στο σπίτι μου, στην Ελλάδα, με τους συγγενείς μου και με τους φίλους μου! Κρίμα που δε μπορώ να αφήσω τη δουλειά μου.

Όταν αναγκάστηκα να αφήσω την Ελλάδα και να ξενιτευτώ, δεν περίμενα αυτήν την κατάσταση. Επειδή δεν έβρισκα δουλειά στον τόπο μου, όταν παρουσιάστηκε μια τόσο καλή θέση εργασίας στην Νορβηγία, σκέφτηκα ότι ήταν μεγάλη ευκαιρία και έφυγα με χαρά. Τώρα όμως, καταλαβαίνω ότι δε φτάνει μόνο η δουλειά και τα χρήματα για να είναι ένας άνθρωπος ικανοποιημένος. Μου λείπει το σπίτι μου, η γειτονιά μου, οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου. Μου λείπουν όλοι!

Εδώ δεν αντιμετωπίζω οικονομικά προβλήματα αλλά έχω τόσα άλλα πράγματα που με απασχολούν κάθε μέρα. Ζω μόνη μου σε ένα πολύ μικρό διαμέρισμα, στον τέταρτο όροφο μιας μεγάλης πολυκατοικίας. Μπορεί να είναι κοντά στη δουλειά μου αλλά η φασαρία από την κίνηση είναι ανυπόφορη. Νοσταλγώ την ήσυχη αυλίτσα του σπιτιού μου, τον μικρό κηπάκο μας και τις υπέροχες μυρωδιές από τις λεμονιές μας...

Το μεγαλύτερό μου όμως πρόβλημα είναι η μοναξιά. Ώρες-ώρες νοιώθω τόσο μόνη που δεν αντέχω και κλαίω Πηγαίνω στο παράθυρο και βλέπω το χιόνι. Φαντάζομαι την όμορφη παραλία δίπλα στο σπίτι του θείου μου και εύχομαι να ήμουν εκεί. Τίποτα δε συγκρίνεται με αυτό το όμορφο μέρος. Ό,τι και αν κατακτήσει ο άνθρωπος δεν είναι ίδιο με την ηρεμία και τη γαλήνη που σου προσφέρει ο τόπος σου.

Το πήρα απόφαση. Του χρόνου τέτοια εποχή θα κάνω Χριστούγεννα σπίτι μου. Θα αρχίσω να μαζεύω λεφτά από αύριο κιόλας. Δε θα αντέξω να ξαναπεράσω τα ίδια ακόμη μια φορά. Στις γιορτές πρέπει να μαζεύονται όλοι στο σπίτι και να τρώνε γύρω από το τζάκι.

Κατερίνα Α.

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

σήμερα οι γονείς μου μου ανακοίνωσαν ότι θα πάμε σε μια άλλη χώρα. Θα φύγουμε από την Ελλάδα. Θα πάμε στην Αγγλία για ένα καλύτερο αύριο, για να γίνει η ζωή μας πιο εύκολη.

Όταν το έμαθα, είχα διάφορα συναισθήματα όπως χαρά, γιατί θα γνωρίσω άλλους τόπους, θα μάθω μια ξένη γλώσσα και θα κάνω πολλούς φίλους. Επίσης, στενοχωρέθηκα πάρα πολύ γιατί η Ελλάδα είναι η χώρα που γεννήθηκα, που μεγάλωσα. Στενοχωριόμουν που θα χάσω το σπίτι μου και τις υπέροχες στιγμές που έζησα εκεί, που όσους φίλους έκανα, δε θα τους ξαναδώ. Θα μου λείψει η Ελλάδα αλλά με την πρώτη ευκαιρία θα την επισκεφτώ.

Όταν κατεβήκαμε από το αεροπλάνο, ήμουν ενθουσιασμένη. Πήραμε ένα ταξί και επισκεφτήκαμε το καινούριο μας σπίτι. Ήταν μικρό αλλά είχε ό,τι πρέπει να έχει ένα σπίτι. Φτιάξαμε τα πράγματά μας και κοιμηθήκαμε γιατί ήμασταν πολύ κουρασμένοι. Την άλλη μέρα πήγα στο καινούριο μου σχολείο. Με υποδέχτηκαν αρκετά παιδιά και από την πρώτη μέρα έκανα πολλούς φίλους.

Στο σχολείο τα πάω πάρα πολύ καλά και μιλάω τα αγγλικά καταπληκτικά. Οι γονείς μου πάνε πολύ καλά στις δουλειές τους και είπαμε το καλοκαίρι να πάμε τις πρώτες μας διακοπές. Θέλω να πάμε στην Ελλάδα για να δω τους παλιούς μου φίλους και τους συγγενείς μας.

Νικηφόρος Α.

7/11/16

Πάνε δύο χρόνια και εφτά μέρες από τότε που έφυγα από την πανέμορφη Ελλάδα για να βρω δουλειά. Τώρα εδώ στη Γερμανία. Όλα ανιαρά, τίποτα ωραίο. Και η δουλειά πολύ δύσκολη. Αλλά παίρνω καλά λεφτά. Ελπίζω να μαζέψω τα λεφτά που χρειάζομαι για να γυρίσω πίσω. Τη σιχαίνομαι τη ζωή εδώ: σπίτι-δουλειά-σπίτι. Άντε και καμιά φορά σε κανά μπαράκι αλλά μόνο μέχρι τις 12. Οι άνθρωποι εδώ δε γλεντάνε. Χωρίς βούληση, ό,τι τους λένε κάνουν, δεν ανοίγονται και μένουν κλειστοί στον εαυτό τους. Πόσο θα 'θελα να πάω πίσω στην πατρίδα μου. Μου λείπει. 

Ευτυχώς που ήρθα με τη γυναίκα μου. Χωρίς αυτήν δε θα τα κατάφερνα. Εδώ που ήρθα δουλεύω ως μηχανικός. Πόσο θα ήθελα να φύγω... ΟΡΙΣΤΙΚΑ!! ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΕΡΘΩ ΠΟΤΕ! Η νοσταλγία με γεμίζει, να δω έστω και μία φορά, έστω και μία φορά ξανά!

Στις επόμενες εργασίες, τα παιδιά κλήθηκαν να γράψουν ένα γράμμα σε κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο που βρίσκεται στην ξενιτιά. 

Κατερίνα Α.

Αγαπητή μου Αναστασία,

Είσαι εκεί στην ξενιτιά που δεν την ξέρεις και ούτε πρόκειται να τη μάθεις. Είσαι εκεί μόνη σου και δεν έχεις κάποιον να σε στηρίξει.

Μου λείπεις πάρα πολύ. Μου λείπει το χαμόγελό σου, η φωνούλα σου, τα μάτια σου και τα αστεία σου. Μου λείπουν οι στιγμές που ζήσαμε μαζί.

Αδερφούλα μου γλυκιά, έφυγες εκεί στην ξενιτιά που μόνη σου γυρνάς. Κλειδωμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους, σε ένα μικρό σπιτάκι.

Κάθε φορά που μας λες ότι θα έρθεις να μας δεις, μετρώ τις μέρες αντίστροφα αλλά τελικά κάτι σου συμβαίνει και δεν έρχεσαι, πάντα το αναβάλλεις. Αλλά θα μαζέψω λεφτά και θα έρθω να σε βρω εγώ. Θα τα καταφέρω.

Με αγάπη,

η αδερφή σου Κατερίνα

Εύα Τ.

9/1/2017

Μονάκριβέ μου γιε Μιχάλη,

Σου στέλνω αυτό το γράμμα για να δω εάν είσαι καλά κι επειδή μου λείπεις εσύ και όλες αυτές οι στιγμές που καθόμασταν όλη η οικογένεια μαζί κι ήμασταν συνέχεια χαρούμενοι και χαμογελαστοί.

Δυστυχώς, τώρα χάσαμε όλες αυτές τις στιγμές γιατί είσαι μακριά. Μακάρι να ήμασταν ξανά όλοι μαζί. Αυτούς τους πέντε μήνες που λείπεις νοιώθω πολύ μόνη μου. Όλοι σε σκεφτόμαστε και σε αγαπάμε. Όταν ήσουν εδώ, το σπίτι ήταν γεμάτο γέλια, χαμόγελα και αγάπη. Αντιθέτως τώρα όχι. Εύχομαι να γυρίσεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Σ' αγαπάμε και λείπεις σε όλους μας. Χωρίς εσένα το σπίτι είναι άδειο!

Με αγάπη,

 η μητέρα σου

Μαρίνα Κ.

Παραδείσι, 22-12-2016

Αγαπημένε μου αδελφέ,

Σου γράφω σήμερα γιατί ξυπνώντας το πρωί ένοιωσα βαθιά νοσταλγία. Όταν σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και κοίταξα στο δωμάτιό σου, είδα πως έλειπες και αναρωτήθηκα πού να ήσουν. Έχει περάσει τόσος καιρός και όμως ακόμη ξεχνάω πως δε ζεις πια μαζί μας, πως βρίσκεσαι τόσο μακριά.

Όταν πριν έξι μήνες αποφάσισες να φύγεις για την Αυστραλία, ένοιωσα όμορφα γιατί πίστεψα πως σε "ξεφορτώνομαι". Νόμιζα ότι επειδή δε μας ενοχλείς πια, δε θα χτυπάς συνέχεια, δε θα τρως όλα τα γλυκά του σπιτιού μόνος σου, θα είχα την ησυχία μου. Τώρα όμως που λείπεις από το σπίτι, νοσταλγώ τις στιγμές που περνούσαμε μαζί. Στενοχωριέμαι που το δωμάτιό σου είναι πάντα άδειο. Σκέφτομαι ότι δεν έπρεπε να φύγεις. Τα βάζω με τους γονείς μας που δεν κατάφεραν να σου βρουν εδώ δουλειά. Δε σου κρύβω μάλιστα ότι φοβάμαι και για μένα. Βλέπω την κατάσταση στην Ελλάδα και αγχώνομαι μήπως κάποια μέρα αναγκαστώ κι εγώ να ξενιτευτώ. Δε θα άντεχα χωρίς τους γονείς μας και χωρίς τους φίλους μου. Αυτός είναι ο πιο μεγάλος μου εφιάλτης.

Εύχομαι η οικονομία της Ελλάδας να φτιάξει σύντομα και να ξαναγυρίσεις σπίτι μας. Δε θέλω να σκέφτομαι ότι σε χάσαμε για πάντα. Σε έχουμε όλοι ανάγκη. Γι' αυτό, μάζεψε γρήγορα όσα περισσότερα χρήματα μπορείς και έλα πίσω στην Ελλάδα. Να ξέρεις ότι όλοι μας ανυπομονούμε για αυτήν τη στιγμή.

Με αγάπη,

η αδερφή σου

Μαρίνα

Νικηφόρος Α.

Αγαπητή μου...Το ξέρω... πάει καιρός, αγαπητή μου οικογένεια. 

Όπως και η μητέρα Ελλάδα και το ξέρω πως εγώ, ειδικά εγώ δεν έχω το δικαίωμα να μιλάω για την Ελλάδα ως μητέρα από τη στιγμή που την εγκατέλειψα χωρίς να σας πω τίποτα, χωρίς να σας ενημερώσω... Σας παρακαλώ, μη μου κρατάτε κακία. Δε θα το αντέξω! Μου λείπετε πάρα πολύ. Σας αγαπώ πάρα πολύ -όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, το χαμόγελό σας, του καθένα ξεχωριστά, το χαμογελάκι σας γεμάτο χαρά! Ελπίζω πως όταν ξαναγυρίσω να με αγαπάτε ακόμα και να μη με μισείτε και να με περιμένετε με ανοιχτές αγκάλες. Η αγαπημένη μου, η Ευλαμπία, με εγκατέλειψε επειδή δε μπορούσα να ζήσω διότι δεν είχα λεφτά... Τώρα όμως έχω και θα γυρίσω σύντομα, σας το υπόσχομαι. Περιμένετε.

Ο αγαπητός σας,

Εχέτλαιος

Αγγελική Θ.

Αγαπημένε μου αδερφέ Μήτσο,

Πέρασαν τρία ολόκληρα χρόνια από τότε που έφυγες για τη Γερμανία. 

Σου γράφω για να σου πω πως μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια που λείπεις, η μητέρα πέθανε, ο άλλος μας αδερφός έφυγε για Ταϊλάνδη κι εγώ μένω εδώ και περιμένω να γυρίσετε. Σκέφτομαι να σ' επισκεφτώ -όμως, δεν ξέρω ούτε πού μένεις. Μου έλειψαν οι τσακωμοί μας, τα γέλια αλλά και τα κλάματά μας κρυφά απ' όλους. Μου έλειψαν τα γλυκά του κουταλιού που τρώγαμε και οι μπακλαβάδες που παίρναμε από το ταψί της γειτόνισσας.

Ελπίζω αυτή τη φορά να απαντήσεις στο γράμμα μου, αν το πάρεις. Και θέλω να ξέρεις πως σ' αγαπώ πολύ.

Με πολλή-πολλή αγάπη,

η αδερφή σου Στέλλα

Μιχάλης Μ.

Ένας άντρας μόλις 20 ετών φεύγει από τη χώρα του για να μπορέσει να πραγματοποιήσει το όνειρό του και για να μπορέσει κάποτε να ζήσει μιαν άνετη ζωή μαζί με την αγαπημένη του. Όποτε θα μάζευε αρκετά λεφτά, θα της τα έστελνε για να πλήρωνε το εισιτήριό της για τη "Γη των Πάντων", όπως την αποκαλούσε εκείνος. Αυτό, όμως, δεν έγινε ποτέ. γιατί σε αυτήν τη "Γη των Πάντων" ξέσπασε πόλεμος και αυτός έπρεπε να πολεμήσει σε έναν πόλεμο που δεν ήταν δικός του.

Το παρακάτω γράμμα είναι από την αγαπημένη του, το οποίο δεν έφτασε ποτέ σ' εκείνον διότι δεν του επιτρεπόταν να πάρει ή να στείλει γράμματα.

Δύο μήνες έχουν περάσει από το τελευταίο γράμμα που μου έστειλες. Τι έγινε; Μου είχες πει πως θα μου έστελνες κάθε εβδομάδα και ότι θα μου έλεγες πώς φαίνεται η "Γη των Πάντων". Έχεις αρχίσει να μου λείπεις πολύ και γι' αυτό άρχισα να μαζεύω λεφτά για να έρθω κι εγώ εκεί. Αλλά ο πατέρας μου φωνάζει και λέει πως είμαι χαζή που περιμένω να μου απαντήσεις γιατί όλα όσα μου έλεγες ήταν ψέματα και ότι τώρα κάνεις τη ζωούλα σου ενώ εμένα ούτε καν που με σκέφτεσαι. Εγώ όμως δεν τα πιστεύω αυτά που μου λέει διότι σε ξέρω καλά. Αποκλείεται να με έχεις ξεχάσει έτσι απλά. Σε παρακαλώ στείλε μου ένα γράμμα, εξήγησέ μου τι έγινε.

Συνεχίζουμε με τις δημιουργίες των παιδιών που διάλεξαν να ζωγραφίσουν ή να συνθέσουν κολάζ με θέμα την ξενιτιά.

Παναγιώτης Χ.

Νικηφόρος Α.

Μανώλης Χ.

Ευάγγελος Π.

Κατερίνα Α.

Μάρκος Φ.

Κλεβίσα Ν.

Κλείνω την ανάρτηση με μια διασκευή του γνωστού δημοτικού τραγουδιού από μια μπάντα παιδιών από την Πάτρα που ακούσαμε στην τάξη και οι μαθητές μου ξετρελάθηκαν. Και δικαίως...